ฟุตบอลชิงถ้วยพระราชทาน ก
23 ก.พ.56 สนามศุภชลาศัย
เอสซีจี เมืองทอง ยูไนเต็ด 0-2 บุรีรัมย์ ยูไนเต็ด

"มีบัตรบอลถ้วย ก.สนใจป่ะ มีใบเดียวนะ"

รุ่นพี่มหาลัยของผมส่งข้อความมาทางเฟซบุ๊ค

ตอนแรกก็ว่าจะนอนดูถ่ายทอดสดเกมเอสซีจี เมืองทอง ยูไนเต็ดเปิดศึกแห่งศักดิ์ศรีกับบุรีรัมย์ ยูไนเต็ดทางช่อง 11 สบาย ๆ ซะหน่อย แต่มีข้อเสนอที่ยากจะปฏิเสธแบบนี้...คว้าไว้ก่อนดีกว่า ^-^

"ไปดูบอลเมืองทองกันไหม?" ผมถามยัยดั๊กกี้ที่เคารพรัก...ไม่รู้ทำไม จู่ ๆ ความหลังเมื่อ 4 ปีก่อนก็ผุดขึ้นมาในความคิด

ฤดูกาลนั้น (2009) เป็นจุดเริ่มต้น "ความบูม" ของฟุตบอลไทยพรีเมียร์ลีก...และก็เป็นปีแรกเช่นกันที่ผมกลับมาดูบอลไทยอีกครั้ง พร้อมทั้งเขียนรีวิวถึงเกมที่ไปดูลงในบล็อก (ต่อมาก็เอามาเผยแพร่ในพันทิพด้วย)

สมัยนั้นสนามยามาฮ่า สเตเดียมยังมีอัฒจันทร์แค่ฝั่งเดียวและก็ยังไม่ได้ติดตั้งไฟ เกมการแข่งขันจึงต้องคิกออฟกันตอน 4 โมงเย็น เอ่อ...แล้วนั่นมันเดือนเมษาฮาวายซะด้วยสิ แดดเปรี้ยง ๆ เชียวแหละคุณเอ๋ย - -" แล้วยัยดั๊กกี้ก็เป็นผู้หญิงเริ่ด ๆ เชิด ๆ ออกอย่างนั้น...แต่เธอก็ไม่ปฏิเสธที่จะมากับผม (^-’)b

"แดดคงร้อนมากใช่ไหม งั้นกี้เอาเสื้อคลุมไปด้วยดีกว่า เอาแว่นดำด้วย ครีมกันแดดด้วย" เธอทำราวกับว่าจะไปตากอากาศชายทะเลอย่างงั้นแหละ ^^!

ข้างสนามของเกมเมื่อ 4 ปีก่อน

แม็ทช์นั้นเป็นแม็ทช์ที่ 9 ที่ผมได้ดูในปีนั้น แต่ไม่ใช่แม็ทช์ที่ 9 ของฤดูกาลนะเพราะผมไฟแรงจัด ดูบอลมันทั้งเสาร์และอาทิตย์เลย

ครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่ผมได้มาเยือนสนามเหย้าของทีมฟุตบอลที่มาแรงที่สุดในเมืองไทยชั่วโมงนั้น ต้องบอกว่าบรรยากาศยิ่งใหญ่อลังการแบบที่สนามอื่น ๆ ที่ผมเคยไปเยือนมา 8 นัดก่อนหน้านี้ไม่สามารถเทียบติดได้เลย (^-’)b

บรรยากาศที่ชวนให้รู้สึกราวกับการไปดูบอลในยุโรป (ทำอย่างกะว่าเคยไป 555 :-p) ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเพลงดังกระหึ่ม

“กิเลนผยอง เมืองทอง ยูน้ายเต็ด...”

ช็อปสินค้าที่ระลึกที่เป็นช็อปจริง ๆ ไม่ใช่แค่บูธขายของ

การตกแต่งรอบ ๆ สนาม

กองเชียร์ในเสื้อสีแดงที่มากันขวักไขว่

โดยเฉพาะเมื่อก้าวเข้ามาในสนามที่เหล่ากองเชียร์ “อุลตรา” เค้าจัดเต็ม ทำเอาผมรู้สึกขนลุกไปเลย o_O

ปวดอึล่ะสิ? ต้องมามุกตลกแบบซิทคอมเมืองไทยหลาย ๆ เรื่องแน่ ๆ

ไม่มุกแหละ บรรยากาศชวนขนลุกจริง ๆ ผมเห็นพวกเค้าตะโกนเชียร์ตั้งแต่เกมยังไม่เริ่มด้วยซ้ำ แถมยังมีธงผืนใหญ่ ๆ ที่แฟน ๆ ช่วยกันส่งต่อแบบที่เห็นบ่อย ๆ ในการดูถ่ายทอดสดจากเมืองนอกด้วยนะ

ผมพายัยดั๊กกี้ไปนั่งแปะ ๆ ตรงตะเข็บชายแดนระหว่างกองเชียร์ทั้งสองฝั่งจะได้ไม่ต้องบ่งบอกสัญชาติว่าเชียร์ทีมไหน

บรรยากาศโดยรอบของสนามยามาฮ่า สเตเดียมในอดีต (ปัจจุบันเปลี่ยนชื่อเป็นเอสซีจี สเตเดียม)

คู่แข่งของพวกเขาในวันนั้นคือการไฟฟ้าส่วนภูมิภาค ก็แค่คู่แข่งในลีกอีกทีมหนึ่ง ไม่ได้มีศักดิ์ศรีค้ำคออะไรระหว่างกัน

ถ้าจะมี “อะไร” ก็แค่ทีมเยือนจากอยุธยาเป็น “แชมป์เก่า” เท่านั้นเอง ก็เลยมีบ้างที่กองเชียร์ฝั่งสีม่วงเป็นฝ่ายตะโกนข่ม

“พวกเราเคยเป็นแชมป์มาแล้ว”

ซึ่งจบฤดูกาลนั้น เมืองทอง ยูไนเต็ดจัดการลบปมด้อยจุดนั้นเรียบร้อยด้วยการกระชากแชมป์จากอยุธยากลับสู่ชานเมืองหลวงได้สำเร็จ (^-’)b

ส่วนการไฟฟ้าส่วนภูมิภาค นอกจากเสียแชมป์แล้ว ยังค่อย ๆ ถูกกลืนหายไปจากฟุตบอลลีกเมืองไทย

และกลายมาเป็นบุรีรัมย์ ยูไนเต็ดแทนในปัจจุบัน

เกมระหว่างเมืองทอง ยูไนเต็ดกับการไฟฟ้าฯ ในภาพพิชิตพงษ์ เฉยฉิว (เมืองทอง) กับรังสรรค์ วิวัฒน์ชัยโชค (การไฟฟ้าฯ)

ผมนัดเจอรุ่นพี่ที่สถานบันเทิงแห่งหนึ่งเพื่อรับบัตรดูบอล

“เรียกสาวเสื้อดำคนนั้นมาคุยด้วยมั้ย คนที่เอามือเกาหน้าอยู่นั่นแหละ หน้าตานี่สไตล์นางเอกซีรีส์เกาหลี ญี่ปุ่นเลยนา” รุ่นพี่ของผมบิวท์

ไม่นานน้องโอปอ สาวเสื้อดำก็มานั่งอยู่ข้าง ๆ ผม...ก็ผมบอกแล้วนี่ว่าผมนัดรุ่นพี่ในสถานบันเทิง!

น้องโอปอหน้าตาสวยเก๋เลยแหละ แต่ผมไม่มีกะจิตกะใจคุยกะเธอมากนัก...

“อ้อมกอดนั้นมันเคยเป็นของฉัน แต่เขากำลังจะหยิบมันไป ให้ยอมรับได้ไง ใครอยากจะทรมาน หลับตาลงทีไร ก็เจอภาพที่เธอกอดกับฉัน...”

เสียงเพลง “แพ้แล้วพาล” ของไอซ์ ศรัณยูดังออกมาจากวิทยุในรถแท็กซี่ที่ผมนั่งกลับที่พัก (ตัดภาพมาไวมาก :-p)

อืม!...ต้องบอกก่อนนะว่าตอนนี้ผมนั่งกอดตัวเองอยู่ลำพังที่เบาะหลัง ไม่ได้นั่งกอดน้องโอปอหรอกน่า ^^!

ไม่สามารถถ่ายรูปน้องโอปอมาได้ งั้นเอาภาพแฟนเมืองทองที่มาชมเกมถ้วย ก กันเป็นคู่มาใส่แทนก็แล้วกัน

หลังจากที่การไฟฟ้าฯปรับเปลี่ยนมาเป็นบุรีรัมย์ พวกเขาก็ก้าวขึ้นมาเป็นผู้ท้าชิงของเมืองทอง ยูไนเต็ดอย่างเต็มตัวและรวดเร็ว ด้วยการรวบสามแชมป์ไปไว้ที่เมืองปราสาทหินเมื่อ 2 ปีก่อน ทิ้งให้ตู้โชว์ที่เมืองทองว่างเปล่า

แต่ปีต่อมา เมืองทองที่ได้เอสซีจีเข้ามาร่วมเป็นหุ้นส่วนเพิ่มความแข็งแกร่งทางด้านการเงินก็จัดการ “เอาคืน” ได้สำเร็จ กระชากแชมป์ไทยพรีเมียร์กลับมาได้ด้วยสถิติไม่แพ้ใครตลอดฤดูกาล

ส่วนบุรีรัมย์ ยูไนเต็ดแก้ตัวได้จากการคว้า 2 ถ้วยที่เหลือ...นั่นเป็นเหตุที่ทำให้ทั้งสองทีมได้มาดวลกันในถ้วยที่เก่าแก่ที่สุดในประเทศไทยอย่างถ้วยพระราชทาน ก

ภาพความเป็นคู่ปรับระหว่างทั้งสองทีมฉายชัดมากขึ้นเรื่อย ๆ แม้แฟน ๆ อุลตราบางคนจะเชิดใส่แล้วบอกว่า “คู่ปรับตลอดกาลของเราคือชลบุรีต่างหาก” ก็เหอะ

แต่เชื่อสิ ในใจกองเชียร์ทั้งสองทีมนี้ไม่อยากเห็นทีมรักแพ้อีกฝั่งหรอก

อย่างไรก็ดี แม้แฟนทั้งสองทีมจะรู้สึกแบบนั้น แต่ก็ยังไม่มีแฟนบอลประเภท “แพ้แล้วพาล” แบบในเพลงมาสร้างชื่อเสียให้กับวงการฟุตบอลไทย

ฟังเพลงนี้แล้วผมคิดถึงประเด็นนี้จริง ๆ น่ะหรอ?

ไม่หรอก...ผมแค่จี๊ดท่อน “อ้อมกอดนั้นมันเคยเป็นของฉัน” และ “หลับตาลงทีไร ก็เจอภาพที่เธอกอดกับฉัน” นั่นต่างหาก

เกือบครึ่งปีแล้วสินะที่ผม “ห่าง ๆ” กะยัยดั๊กกี้เพราะทิฐิของแต่ละฝ่าย

คงไม่แปลกใจแล้วสินะที่ทำไมผมไม่มีกะจิตกะใจคุยกะน้องโอปอคนสวย

รวมทั้งไม่มีปัญหาเมื่อมีบัตรดูบอลแค่ใบเดียว

รุ่งขึ้น...ผมคงต้องไปดูเกมถ้วย ก เพียงคนเดียวลำพัง

รถบัสของทั้งสองทีมจอดเคียงข้างกัน

ผมมาถึงสนามศุภชลาศัยเอาตอนสี่โมงครึ่ง รีบสาวเท้าเดินไปทางทิศใต้ของสนามทันที ก็เห็นในแฟนเพจบุรีรัมย์ ยูไนเต็ดบอกว่ามีเปิดบูธขายเสื้อทีมกันตรงนั้น

ปีแรกที่บุรีรัมย์ พีอีเอถือกำเนิดขึ้นมา ยอมรับว่าผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับทีมนี้เลย ก็แค่อยากเห็นผลผลิตจากอะคาเดมีของพวกเขาเท่านั้นเองเพราะคุณเนวิน ชิดชอบ ประธานสโมสรจัดการกวาดต้อนลูกทีม “ชมพู-ฟ้า” สวนกุหลาบชุดแชมป์กรมพลศึกษา รุ่นอายุไม่เกิน 18 ปีประจำปีการศึกษา 2552 ไปเข้าอะคาเดมีของ “ปราสาทสายฟ้า” ซะหมดเลยนี่

แต่ถึงวันนี้รู้สึกว่าจะมีแค่ “แบงค์” ชิติพัทธ์ แทนกลางคนเดียวที่ยังอยู่กับทีมและมีโอกาสลงเล่นในทีมชุดใหญ่บ้าง (มีชื่อเป็นตัวสำรองวันนี้ด้วย ใส่เสื้อหมายเลข 14)

นอกนั้นล้วนก้าวออกไปเติบโตกันต่อที่อื่นทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นอุกฤษณ์ วงศ์มีมาที่ราชบุรี มิตรผล, อรรถพล กันหนูกับจามจุรี ยูไนเต็ด และอาทิตย์ งอนภูเขียวกับปรัชญา อ่อนสีทาที่อุดรธานี

การแอบติดตาม “เด็ก ๆ” เหล่านี้อยู่เงียบ ๆ ทำให้วันนึงผมก็รู้สึกโอนอ่อน ยอมรับบุรีรัมย์ ยูไนเต็ดเข้ามาในหัวใจในที่สุด แม้เวลาที่ถูกถามว่าเชียร์ทีมไหนที่สุดในเมืองไทย ผมจะอึกอัก ๆ ตอบไม่ถูก และถ้าตอบ คำตอบแรกก็อาจจะไม่ใช่บุรีรัมย์ ยูไนเต็ดอยู่ดีนั่นแหละ

(พอจุฬา ยูไนเต็ดเปลี่ยนมาเป็นบีบีซียู ผมเริ่มรู้สึกว่า “มันไม่ใช่” ในขณะที่จามจุรี ยูไนเต็ดนั้น จะว่าไปผมก็เชียร์ ๆ อยู่นั่นแหละ แต่ยังไม่รู้สึกว่า “สุด” เท่านั้นเอง)

ชิติพัทธ์ แทนกลาง ผลผลิตจากสวนกุหลาบและอะคาเดมีบุรีรัมย์ที่สามารถก้าวขึ้นมาเล่นทีมชุดใหญ่ได้ (ภาพจากเอฟเอยูธคัพ นัดชิงชนะเลิศ)

และในฐานะที่ชอบเล่นมิดฟิลด์ ผมคิดว่ากำลังเจอนักฟุตบอลขวัญใจคนใหม่

ชาริล ชัปปุยส์คือคนนั้น!

ว่าจะซื้อเสื้อบุรีรัมย์ ยูไนเต็ดทั้งเหย้า-เยือน แล้วปักชื่ออดีตมิดฟิลด์ทีมชาติสวิตเซอร์แลนด์ชุดแชมป์เยาวชนโลก รุ่นอายุไม่เกิน 17 ปีสักตัวนึง อีกตัวคิดว่าจะปักชื่อออสมาร์ อิบันเญซในฐานะที่ผมชื่นชอบสเปนเป็นการส่วนตัว

“เบอร์ 4 (ชัปปุยส์) ไม่มีค่ะ ส่วนเบอร์ 5 (ออสมาร์) มีแต่ตัวสีกรมท่าซึ่งใช้กับเสื้อสีขาว”

เสื้อสีกรมท่าที่ซื้อมาก็เลยไร้ชื่ออยู่อย่างนั้น

ถ้าวันนี้ผมมากับยัยดั๊กกี้ ผมจะซื้อเสื้อใครให้เธอดีนะ

คำนวณรสนิยมของเธอแล้ว...

เบอร์ 17 อนาวิน จูจีนน่าจะเป็นคำตอบสุดท้ายครับ

เฮ้อ! บางครั้งผมก็ไม่น่าจะเอาแต่ใจตัวเอง อยากให้เธอเอาใจ ทำโน่นทำนี่ให้...ต้นเหตุของการไกลห่างกันมันขี้ปะติ๋วแค่นั้นเองจริง ๆ

“ชอบทำตัวเป็นคุณชาย” บางครั้งเธอแอบเมาท์ผมกับคนอื่นแบบนั้น

วันนี้ “คุณชาย” จะร่วมเชียร์บอลกับเหล่า “เซราะกราว” ซะหน่อย

ซื้อเสื้อบุรีรัมย์เป็นที่ระลึก ปักชื่อออสมาร์ ปราการหลังชาวสเปน

11 ผู้เล่นของทั้งเอสซีจี เมืองทอง ยูไนเต็ดและบุรีรัมย์ ยูไนเต็ดแตกต่างไปจากแม็ทช์ในความทรงจำของผมเมื่อ 4 ปีก่อนเยอะแยะเลย

แน่แหละ บอลไทยพรีเมียร์ลีกบูมขึ้น การแข่งขันก็ยิ่งสูงขึ้น หลาย ๆ ทีมจึงต้องปรับปรุง พัฒนาทีมกันแบบก้าวกระโดด

ฝั่ง “กิเลนผยอง” เหลือจากชุดนั้นมาแค่ 2 คนคือธีรศิลป์ แดงดากับพิชิตพงษ์ เฉยฉิว (กวิน ธรรมสัจจานันท์ ผู้รักษาประตูมือ 1 บาดเจ็บ ไม่งั้นคงเป็นอีกชื่อหนึ่ง)

ในขณะที่นักเตะต่างชาติก็มีการปรับเปลี่ยนเช่นกัน จากที่เคยใช้นักเตะแอฟริกันเป็นหลัก ก็เริ่มมีนักเตะจากยุโรป ซึ่งแต่ละคนเคยผ่านการเล่นทีมชาติของตนเองมาแล้วทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นมาริโอ ยูรอฟสกีหรือโรลันด์ ลินช์ก็ตาม

เดินขึ้นอัฒจันทร์เพื่อไปชมเกม

ส่วนฝั่ง “ปราสาทสายฟ้า” ท่านประธานเนวิน ชิดชอบกับ “โค้ชแต๊ก” อรรถพล ปุษปาคมช่วยกันปรับแต่งจนไม่เหลือเค้าโครงเดิมของการไฟฟ้าฯหรือแม้กระทั่งการไฟฟ้าฯบวกทีโอที โมเดลเดิมที่ “โค้ชก๊อก” พงษ์พันธ์ วงษ์สุวรรณผู้ล่วงลับวางรากฐานเอาไว้เลย

มีแค่ธีราธร บุญมาทันที่หลงเหลือมาจากเกมที่ผมเอ่ยถึงตอนต้นเรื่องเมื่อ 4 ปีก่อนเพียงคนเดียวเท่านั้นเอง (แถมในวันนั้นยังเป็นแค่ตัวสำรองด้วย)

ในขณะที่ผู้เล่นต่างชาตินั้น มีการคั้นแล้วคั้นอีก จนได้ “หัวกะทิ” จริง ๆ ขนาดโกรัน อิวานิเซวิช เอ้ย! ไม่ใช่ นั่นมันนักเทนนิสเจ้าของฉายา “จอมเสิร์ฟพลังช้าง” แล้ว ^^!

ขนาดโกรัน เยอร์โกวิชที่โชว์ฟอร์มสุดยอดจนได้ตำแหน่งดาวซัลโวในศึกโตโยต้า ลีกคัพเมื่อฤดูกาลที่แล้วยังกล้า ๆ ถูกตัดชื่อทิ้งในศึกเอเอฟซี แชมป์เปียนส์ลีกเลย (ไม่แน่ใจว่ามีชื่อในไทยพรีเมียร์ลีกไหม?)

โกรันแจ๋วแค่ไหนไม่รู้ แค่อุ้ม ธีราธรเคยให้สัมภาษณ์ว่า “ผมชื่นชอบการเล่นของเขา ผมรู้สึกว่าเขาเหมือนกับโรบิน ฟาน เพอร์ซี” เท่านั้นเอง (จากโกลดอทคอม)

รามเซส บุสโตส ดาวยิงชาวชิลีคือคนที่ถูกคว้ามาทดแทน หมอนี่เคยติดทีมชุด U-20 ของชิลีเมื่อปี 2011 ซะด้วย (แต่ไม่ได้ไปเล่นบอลเยาวชนโลกรอบสุดท้ายนะ)

นักเตะบุรีรัมย์ ยูไนเต็ดรวบรวมกำลังใจก่อนลงแข่ง

บุรีรัมย์โจมตีเร็วตั้งแต่ต้นเกม ใช้เวลาแค่ 5 นาทีก็เบิกสกอร์นำได้แล้วจากบุสโตส ดาวยิงชิเลโนหมายเลข 39 นั่นเอง

บุรีรัมย์ ยูไนเต็ดในฤดูกาลนี้มีการเปลี่ยนแปลงเยอะแยะไปหมด ทั้งนักเตะต่างชาติ ทั้งการนำนักเตะลูกครึ่งมาเสริมทีม ไปจนถึงการปล่อยแบ็กขวาจอมเก๋าอย่างอภิเชษฐ์ พุฒตาลออกไป แล้วดึงแบ็กขวาดีกรีผ่านการเล่นทีมชาติไทยอย่างสุรีย์ สุขะมาแทน มันเปลี่ยนแปลงเยอะจน คุณรณฤทธิ์ ซื่อวาจา ผู้อำนวยการสโมสรเอสซีจี เมืองทอง ยูไนเต็ดแสดงทัศนะว่า

“ผมมองว่าชลบุรีเป็นทีมที่น่ากลัวในปีนี้ อีกทีมคือบีอีซีที่เสริมทีมได้น่าสนใจ ส่วนบุรีรัมย์เปลี่ยนแปลงทีมมากไปและไม่น่าจะแข็งแกร่งเท่ากับปีที่แล้ว” (จากโกลดอทคอม)

แต่ดูเหมือนว่า “การเปลี่ยนแปลงทีมมากไป” จะไม่ส่งผลอะไรกับ “ปราสาทสายฟ้า” ในวันนี้เลย ดาวเตะต่างชาติแต่คนละคนโชว์ผลงานแบบ “ผ่านฉลุย” ไม่ว่าจะเป็นออสมาร์ที่ทั้งสูงใหญ่ ทั้งทางบอลดี ดักสกัดเกมรุกของกิเลนผยองได้อย่างยอดเยี่ยม, ไค ฮิราโนะ ดาวเตะญี่ปุ่นซึ่งวันนี้ถูกโยกไปเล่นทางซ้ายก็ป่วนคู่แข่งได้ตลอดเวลา, บุสโตสก็หาจังหวะยิงได้ดี

จะมีก็แค่การ์เมโล กอนซาเลซ จอมทัพคนใหม่ผู้เคยผ่านศึกลา ลีกากับเอร์กูเลส, เลบันเต, นูมานเซียและสปอร์ติง คิฆอนมาแล้วเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ดูจะดร็อป ๆ ไปหน่อย แต่หลาย ๆ จังหวะก็แสดงให้เห็นถึงความขยันลงมาช่วยเพื่อนไล่บอลเหมือนกัน

ส่วนดาวเตะลูกครึ่ง ซึ่งวันนี้ได้ลงตัวจริงเพียงคนเดียวอย่างชาริล ชัปปุยส์นั้นสามารถก้าวเข้ามาเป็นกำลังหลักในแดนกลางของ “ปราสาทสายฟ้า” ได้อย่างเนียน ๆ เลยแหละ เล่นได้สมฉายา “ฟาเบรกาสบุรีรัมย์” จริง ๆ (^-’)b

จังหวะเฮหลังขึ้นนำ 1-0 ของกองเชียร์เซราะกราว

หันไปดูฝั่ง “แชมป์ผู้ไม่แพ้ใคร” บ้าง โรลันด์ ลินช์ไม่รู้ว่ายังปรับตัวไม่ได้หรือบอลมาไม่ค่อยถึงก็ไม่รู้ ดูไร้พิษสงจริง ๆ กว่าจะมีโอกาสสับไกก็ต้องรอจนโน่น 5 นาทีสุดท้าย ซึ่งก็ไม่ยากเกินความสามารถของ “เหนียว แน่น หนึบ” ศิวรักษ์ เทศสูงเนินเลย

พาร์ค นัม โชล มิดฟิลด์ชาวเกาหลีเหนือซึ่งเคยมีข่าวว่าผลตรวจร่างกายนั้นดูฟิตกว่านักวิ่งมาราธอนซะอีก ดูฟอร์มการเล่นในเกมนี้แล้ว...ฟุตบอลต้องมีอะไรมากกว่าความฟิตนะ

ส่วนธีรศิลป์ แดงดาซึ่งไปฝึกฝนวิทยายุทธ์กับทีมตราหมี อัตเลติโก มาดริดนั้น ต้องบอกว่าการไปสเปนเที่ยวนี้ มุ้ยไม่ใช่ได้แค่กระเป๋าหลุยส์ วิตตองมาฝากแฟนสาวในวันวาเลนไทน์เท่านั้น <3 แต่ยังได้สภาพร่างกายที่ดูฟิตและแข็งแกร่งขึ้นมาด้วย

มีอยู่ช็อตนึงที่เพชฌฆาตหมายเลข 10 กระชากฉีกกองหลังเซราะกราวซะหลุดกันระนาวเลย น่าเสียดายที่ลูกเปิดดันถูกออสมาร์ดักทางไว้ได้

“มุ้ยไหน? เมสซี โรนัลโด ผมก็เคยเจอมาแล้ว” ออสมาร์ไม่ได้พูดแบบนี้เป๊ะ แต่ผมเอาพาดหัวข่าวจากโกลดอทคอมมาแต่งเติมให้เข้าสถานการณ์นิโหน่ย :-p

จบครึ่งแรก เมืองทอง 0-1 บุรีรัมย์

โรลันด์ ลินช์ ดาวยิงออสเตรียของเมืองทองยังต้องพิสูจน์ตัวเอง

พักครึ่งผมนำป้ายเสื้อไปหยอดกล่องรับชิ้นส่วนเพื่อชิงรางวัลเป็นมอเตอร์ไซค์ จากนั้นก็หาน้ำดื่มแก้กระหาย พักยืนดูสาว ๆ เซราะกราวสักพักนึงสินะคร๊าบ (ทำเสียงแบบอิ๊กคิวซัง)

แม้บริเวณที่ผมยืนเชียร์บอลจะไม่มีแจ่ม ๆ เลย แต่พอลงมาข้างล่างนี่ น่ารัก ๆ เยอะเหมือนกันแฮะ <3

น่าเสียดายที่มากับผู้ชาย...

คนไร้คู่อย่างเราก็เลยปลีกตัวเดินกลับอัฒจันทร์ดีกว่า (-_-)

“...ฉันเหงาเธอรู้ไหม ฉันเหงาจนแทบขาดใจ ไม่มีอ้อมกอดจากเธอที่รู้ใจ รอคอยเธอกลับมาหา เฝ้ารอจนฝนซา สุดท้ายก็ว่างเปล่า...”

คอนเสิร์ตช่วงพักครึ่งกำลังบรรเลงเพลงนี้อยู่พอดี! เพลง “ฤดูที่ฉันเหงา”

ช่างตอกย้ำซะจริง

บรรยากาศในบูธขายของที่ระลึกของบุรีรัมย์ ยูไนเต็ด

จำได้ว่าเกมเมืองทอง-การไฟฟ้าฯเมื่อ 4 ปีก่อน ช่วงพักครึ่งมีสาว ๆ FHM ออกมาโชว์ตัวด้วย ทำเอาอุณหภูมิที่ร้อนอยู่แล้วแทบทะลักจุดเดือด

พิธีกรสนามสัมภาษณ์ “ถ้ามีผู้ชาย 2 คนให้เลือก คนหนึ่งหล่อ รวย แต่ไวไวควิก ส่วนอีกคนไม่หล่อแต่เร้าใจ จะเลือกใครครับ?”

น้องนางคนหนึ่งตอบได้ใจมาก “เลือกคนแรกค่ะ อยากรู้เหมือนกันว่าวันหนึ่ง ๆ จะควิกได้สักกี่หน”

ฟังแล้ว เลือดกำเดากระฉูด (ย้ำว่า “เลือดกำเดา”) จนอยากจะไปหาไวไวควิกกินวันละ 20 หน ^^!

“แหม! น้ำลายไหลเลยนะ ตอนพักครึ่งน่ะ” ยัยดั๊กกี้แซวผมหลังเกม

ภาพในภวังค์หายไปพร้อม ๆ กับเสียงเพลง “ฤดูที่ฉันเหงา” จากนั้นเสียงนกหวีดจากคุณคิม ซัง วู ผู้ตัดสินชาวเกาหลีก็ดังขึ้น

“sorry sorry sorry sorry เน กา เน กา เน กา มอน จอ เน เก เน เก เน เก...”

เฮ้ย! เวอร์ไป อะไรจะเป่าเป็นทำนองเพลงได้ขนาดนั้น :-p

ภาพบรรยากาศช่วงพักครึ่งเมื่อ 4 ปีก่อน

เกมครึ่งหลังเกิดจุดเปลี่ยนที่ตัดสินเกมทุกอย่างก็ตอนที่มงคล นามนวดได้ใบเหลืองใบที่สอง ได้สิทธิ์ออกไปไวไวควิก เอ้ย! อาบน้ำก่อนใครเพื่อนนั่นแหละ

และถ้ารัมเซส บุสโตสจะคมกว่านี้อีกสักนิดนึง ศพกิเลนก็อาจจะดูไม่จืดมากกว่านี้ก็ได้ แหม่! เสียชาติที่เกิดมาเป็นรุ่นน้องร่วมชาติของอีวาน ซาโมราโนและมาร์เซโล ซาลาสซะจริง

“แล้วถ้าผมยิงอีกลูกจะเสียชาติเกิดไหม?” เหมือนดาวยิงชิเลโนจะได้ยินที่ผมพึมพำในใจก็เลยจัดไปอีกเม็ด

บุรีรัมย์ ยูไนเต็ดทะยานนำ 2-0

นี่ถ้าลูกที่ “อุ้ม” ธีราธรยิงเข้าไม่ถูกจับเป็นลูกล้ำหน้าอีกลูกนะ...

พูดถึงแบ็กซ้ายหมายเลข 1 ทีมชาติไทยคนนี้แล้วก็ต้องบอกว่าพัฒนาขึ้นเยอะจริง ๆ เรื่องฝีเท้าน่ะได้รับการยอมรับตั้งแต่สมัยยังเป็นเด็กอัสสัมธนแล้วแหละ แต่นิสัยนี่สิที่ฉุดรั้งความก้าวหน้า และพอเจ้าตัวเลิกนิสัยนั้นได้ ฟอร์มก็พุ่งฉิวแบบฉุดไม่อยู่เลย

แต่ความ “เกรียน” ในแบบอุ้ม ๆ ถ้ายังมีอยู่ก็คงไม่เป็นไรมั้ง เป็นสีสันดี เช่น ช่วงท้ายเกมมีอยู่ช็อตนึงที่เจ้าตัวสับเท้าหลอกคู่แข่ง สับอยู่นั่นแหละ ลีลาการสับดูไม่เนียนตาเท่ากริสเตียน กาสติโญ่ ดาวเตะทีมชาติเอล ซัลวาดอร์ ว่าที่นักเตะใหม่สุพรรณบุรีซึ่งผมเพิ่งดูมาในคลิป หมอนั่นสับเท้าโชว์อย่างกะเต้นรำเลย แต่นั่นแหละ ไม่ต้องสวยงามปานนั้นก็ป่วนสมาธิคู่แข่งได้เหมือนกัน สับ ๆ จนพอใจก็ใช้ข้างเท้าป้ายบอลไปโดนคู่แข่งออกข้างสนาม ได้ทุ่มอีกต่างหาก

วันนี้บุรีรัมย์ ยูไนเต็ดโชว์ฟอร์มดีกว่าจริง ๆ สมควรกับถ้วยพระราชทาน ก ด้วยประการทั้งปวง แต่กับภารกิจการทวงแชมป์ไทยพรีเมียร์กลับคืนสู่ถิ่นอีสานใต้นั้น คงไม่ง่ายดายแบบเกมวันนี้หรอกนะ ผมเชื่อว่าทั้งท่านประธานเนวินและโค้ชแต๊กก็คงรู้ดี

เพื่อน ๆ ดีใจกับบุสโตสที่พังประตูที่ 2 ได้สำเร็จ

ในขณะที่ฝั่งเอสซีจี เมืองทอง ยูไนเต็ด อย่างน้อยผลการแข่งขันในวันนี้ก็ทำให้พวกเขาได้รู้จุดบกพร่องเพื่อนำไปแก้ไขต่อไป ถ้าจะต้องทุ่มเงินเพื่อเซ็นสัญญากับเดล ปิเอโร, ราอูลหรือกัสตูโซ คุณรณฤทธิ์ก็ควรจะรีบลงมือ (เค้าแซวเล่งน๊า :-p)

ก็อย่างที่คุณเป้ ผู้อำนวยการสโมสรให้สัมภาษณ์ไว้เองนั่นแหละ “เกมนัดเดียว...ทีมที่ดีกว่าสมควรเป็นผู้ชนะ แต่เกมนัดเดียวไม่ได้ตัดสินทีมที่ดีที่สุด ฤดูกาลใหม่กำลังจะเริ่มต้น ทุกคนจะนำข้อผิดพลาดไปทำการบ้าน เราจะกลับมาดีกว่าเดิม กลับมาเป็นทีมที่ไร้พ่ายเช่นเดิม” (จากโกลดอทคอม)

ถ้าจะให้ผมบังอาจชี้แนะทีมงานของแชมป์เก่าไทยพรีเมียร์ลีก ผู้ไม่เคยแพ้ตลอดฤดูกาล ผมก็คงอยากจะบอกแค่ว่าในแดนหน้า...ลองให้โอกาสดาวยิงหมายเลข 13 อย่างชัยณรงค์ ทาทองดูหน่อยไหม?

ความสามารถเฉพาะตัว, สัญชาตญาณดาวยิง, ลูกยิงที่เฉียบคม, ลูกหัวที่เฉียบขาด...บี้มีอยู่ครบเลยแหละ ขาดเพียงแค่โอกาสเท่านั้นเอง แหะ ๆ ขอทำตัว “ติ่งของบี้” เล็กน้อย (เห็นเค้าฮิตคำว่า “ติ่ง” กันจัง)

อีกจุดหนึ่งที่น่าสนใจก็คือ 11 ตัวแรกของ “กิเลนผยอง” วันนี้ขาดดาโญ เซียกาไป ผมมองว่าดาวเตะแอฟริกันคนนี้กลายเป็นนักเตะต่างชาติที่เมืองทองขาดไม่ได้ซะแล้ว ถ้ามีเขา เกมแดนกลางน่าจะดีกว่าวันนี้

ขาดเธอก็เหมือนขาดใจ...

ความรู้สึกแบบนี้ ผมรู้ซึ้งมาเกือบครึ่งปีแล้วสินะ

กัปตันกบ สุเชาว์ นุชนุ่มรับถ้วยพระราชทาน ก อันทรงเกียรติในฐานะทีมแชมป์

บนรถไฟฟ้าขณะกลับบ้าน พอได้อยู่คนเดียว ผมก็คิดถึงยัยดั๊กกี้อีกแล้ว T_T

ก่อนหน้านี้ผมเคยคิดว่าเป็นความผิดของเธอที่ไม่รู้จักเอาใจผมให้มากกว่านี้ แต่ช่วงเวลาที่เราไกลห่างกัน มันค่อย ๆ ทำให้ผมทบทวน

จากที่ดูเริ่ด ๆ เชิด ๆ ในตอนแรก พอเธอรู้ใจตัวเองว่าผมคือคนที่เธอพร้อมจะฝากใจให้ เธอก็เริ่มแสดงออกถึงความรักและความห่วงใย มันอาจจะไม่ได้มากมายดังที่ผมหวัง แต่ก็มีอยู่จริง

เป็นผมซะอีกที่ไม่เคยปรับปรุงตัวเองเลย ทุกครั้งที่ไม่พอใจก็อารมณ์เสียใส่เธอ...

ไม่รู้เกี่ยวกันไหม ดู ๆ ไปแล้วมันก็เหมือนฟุตบอลนั่นแหละ

ความพ่ายแพ้ของเอสซีจี เมืองทอง ยูไนเต็ดในวันนี้ ผมคิดว่าคงไม่มีการกล่าวโทษหรอกว่าเป็นความผิดใคร แต่สิ่งที่ทุกคนต้องทำร่วมกันนั่นก็คือการปรับปรุงจุดผิดพลาด และพัฒนาทีมให้ดีขึ้นกว่าเดิมอย่างที่คุณรณฤทธิ์บอกไว้นั่นแหละ

นี่ก็คือสิ่งที่เกิดกับบุรีรัมย์ ยูไนเต็ดเช่นกัน

หลังจากที่ต้องเสียแชมป์ให้ “กิเลนผยอง” ฤดูกาลก่อน ท่านประธานเนและทีมงานก็ตัดสินใจปรับทีมให้ดีกว่าเดิมเพื่อเป้าหมายใหญ่ของทีม

การปรับเปลี่ยนเป็นสิ่งที่เกิดกับทุกทีมเพราะฟุตบอลไทยพรีเมียร์ลีกยุคนี้ก้าวมาไกลจากเมื่อ 4 ปีก่อนมากแล้ว

ใช่...ผมก็ควรถึงคราวปรับเปลี่ยนตัวเองบ้างเหมือนกัน ถ้ายังอยากได้หัวใจของยัยดั๊กกี้กลับคืนมา

กับความรัก บางครั้งก็อาจจะต้องทำตัว “เซราะกราว” ดูจริงใจ ๆ บ้าง ไม่ใช่จะมาวางฟอร์มเป็นคุณชายอย่างเดียว

ว่าแล้วผมก็ขอทำตัว “เซราะกราว” ประเดิมเลยดีกว่าด้วยการเดินไปหากองเชียร์ “อุลตรา” ให้ทั่วทั้งขบวนรถไฟฟ้าแล้วกระซิบบอกพวกเขาว่า

“2-0”

เฮ้ย! ไม่ใช่...นั่นเรียกว่า “เกรียน” แล้ว ไม่ใช่ “เซราะกราว” 555 -*-

ไม่ว่าจะเรื่องฟุตบอลหรือความรัก การพัฒนาและปรับเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้นจนเจอจุดลงตัวคือหัวใจสำคัญในการไปสู่เป้าหมาย

ไม่งั้นก็คงต้องมาร้องเพลง “ฤดูที่ฉันเหงา” ฤดูกาลแล้ว ฤดูกาลเล่า