ท้องฟ้ายิ้ม แต่กุกลับร้องไห้ไม่หยุด เมื่อคืนกว่าจะนอนหลับก็เที่ยงคืนกว่าๆ ตื่นมาอีกทีตอนตีสี่ แล้วก็นอนไม่หลับ สักพักก็ท้องเสีย ไม่รู้เปนไร ท้องเสียมาสองวันล่ะ สงสัยเป็นเพราะแหนมคลุก เข้าห้องน้ำนานจนไป รร เกือบไม่ทันรถ นั่งรถไปที่รักก็โทมาคุยกันจนมันตัด... คิดถึงว่ะ ตอนที่คุยกันอยากจะร้องไห้มากๆ แต่คนมันเยอะจัด มองเพดานไม่ให้น้ำตาหยด ไม่รู้จะบอกยังไง ไม่รู้จะบอกความรู้สึกยังไง ว่าตอนนี้ฉันแย่แค่ไหน ว่าตอนนี้ฉันต้องการเทอแค่ไหน ว่าตอนนี้ฉันอยากจะร้องไห้กับเทอมากเพียงใด...แต่ไม่อยากให้คิดมากไง ไม่อยากทำให้ลำบากใจ ถึงน้ำเสียง คำพูดฉันมันจะไม่เหมือนเดิม เพราะบางครั้งฉันไม่สามารถปิดความรู้สึกของฉันได้ ฉันไม่สามารถพูดให้เทอหัวเราะเหมือนเมื่อก่อนได้ เพราะตอนนี้ความรู้สึกมันเหมือนตกลงเหว ตกลงมาแตกกระจาย ไม่มีชิ้นดี ฉันต้องการเทอมาก มากๆ แต่ถึงฉันพูดอะไรไป มันก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ถึงฉันจะเรียกร้องอะไร ทุกอย่างมันก็เป็นไปตอนนี้ไม่ได้ ฉันถึงไม่อยากจะพูดอะไรทั้งนั้น เพราะสิ่งที่ฉันต้องการ พูดออกไปมันก็เป็นไปไม่ได้...อยากจะร้องไห้ว่ะ (ร้องสมใจแล้วไงกลับมาบ้านล่ะ) อยากบอกว่า "รออยุนะ" อยากบอกแค่นี้แหละ ไป รร วันนี้ดีใจอยุสองเรื่อง แต่มันมีเรื่องเสียใจมากๆอยุเรื่องเดียวจนทำให้วันนี้มันแย่ๆชอบกล เรื่องดีคือ เคมีจารบอกว่าเกรดเราตอนนี้อยุ 2 ว๊ากกกกก กรี๊ดเลยดิพอจารพูดว่า "Mintra, du stehst auf 2" ไม่อยากจะเชื่อตอนแรกคิดว่าเกรด 3 เกินคาดว่ะ 55+ ฟลุคโคตรๆ เรื่องดีที่สองคือ ผลสอบเลขออกแต่จารบอกว่า "สอบครั้งนี้ฉันไม่นับนะ เพราะเทอขาดเรียนบ่อย" สรุปกุสอบตกแต่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเกรด 55+ ดีใจโคตรๆ โคตรจริงๆ โล่งอก เพราะเรื่องต่อไปเป็นเรื่องที่กุชอบมากๆ เสดกุล่ะ เต็มที่เลยกุ จะทำให้เกรดดีขึ้นให้ได้ หวังแต่ให้จารทดสอบอีกสักครั้ง ใบเกรดจะได้ไม่ตก มาถึงเรื่องแย่ พอดีโดนจารเรียกไปคุย ก็คุยเรื่องโครงงานกับจาร จารบอกว่า "จารคงส่งโครงงานไม่ได้แล้วนะ เทอส่งให้จารเมื่อวานตอนเที่ยง แต่จารไม่มีเวลาเลย ถ้าเทอส่งวันสุกหรือเสาร์จารคงจะแก้ได้ แต่เมื่อวานจารไม่มีเวลาจริงๆ แต่ยังไงเทอก็ทำเต็มที่แล้วนะ เดี๋ยวจารจะให้ plus+ กับเทอ" เราได้ยินแล้วเข่าอ่อนเลย "จารคะจารแก้แล้วเดี๋ยวเอาไปแก้ให้แล้วกลับไปบ้านจะรีบทำให้เสดแล้วจะส่งให้ที่เมลจารทันทีเลยได้ไหมคะ เราอาจจะส่งวันนี้ทัน หรือไม่ก็พรุ่งนี้ตอนเช้า" "วันนี้มันต้องส่งวันสุดท้ายแล้วนะสิ แล้วจารต้องปริ้นด้วย จารเสียดายมากๆ จารยังให้สามีดูแล้วบอกเลยว่า ถ้าส่งไปมีสิทธิ์เข้ารอบ เพราะการออกแบบของเทอมันเข้ากับเนื้อหา แล้วเด็กที่นี่เค้าคงไม่สามารถออกแบบได้อย่างนี้แน่นอน" "นู๋เสียดายคะจาร นู๋เหนเมลจารตอนกลับมาจากทำงานตอนตีหนึ่ง นู๋จะส่งให้จารแล้วเนตมันตัด พอดีทะเลาะกับแฟนแม่แล้วเค้าบล๊อคเนตด้วย นู๋ไปร้านเนตมันก็ส่งไม่ได้ นู๋เสียดายจริงๆ เพื่อนๆเค้าก็ช่วยกันทำ มันเป็นเพราะนู๋จริงๆ" "ไม่หรอก ถ้าเพื่อนๆเทอเร่งทำ แล้วไม่มาให้เทอทำคนเดียวมันคงเสดตามกำหนด อย่าคิดมากเลยนะ ไม่เปนไรหรอก" เพื่อนสนิทอีกคนที่ไปเปนเพื่อนมันก็เงียบกริป เราก็จะร้องแล้วล่ะ แมร่งแบบ บ่นกับเพื่อนมาตลอดทาง ตอนแรกเพื่อนมันก็ไม่พอใจ แต่เหนเรารมไม่ดีมากๆ มันเลยแบบ "ถ้าเพื่อนในห้องว่าเทอ เทอก่ะบอกพวกมันไปว่า แล้วทำไมมึงไม่ทำเองล่ะ" ทำให้เซ็งมากๆ เซ็งจริงๆ อยากกลับบ้านเร็วๆ อยากร้องไห้ อยากเอาความรู้สึกแย่ๆออก พอกลับมาถึงบ้านก็ออกไปส่ง จม แล้วก็ซื้อการ์ดมาเพราะเงินไม่เหลือทั้งมือถือและการ์ดโทรกลับไทย หลังจากนั้นก็เล่าให้อิปุยฟัง แล้วก็คุยกับอิก้อยแต่กับอิก้อยเราไม่เล่าอะไรสักอย่าง มันก็ชวนคุยไป เราก็เงียบ ก็ไม่รู้ว่ามันเข้าใจเราตอนนี้ไหมว่าเรารู้สึกแย่มากๆ หรือมันเข้าใจแต่มันพยายามทำให้เราไม่เครียด จนเราไม่ตอบมันที่เอม มันเลยบอกว่า "เออ กุไม่กวนมึงล่ะ อย่าคิดมากล่ะกัน" เฮ้อ เป็นแบบนี้ทุกทีเวลากุแย่ๆ กุลืมคนล้อยข้างตลอด คือมันไม่อยากทำไรอ่ะ ไม่อยากคุย ไม่อยากทำไรทั้งนั้น น้ำตามันไหลอ่ะ แม่โทมาพอดี เสียงแม่ตอนแรกก็ดีหรอก แต่พอเราบอกว่า "แม่บอกปีเตอร์ด้วยนะ ถ้าคราวหลังจะแกล้งฟ้าก็ให้มีเหตุผลหน่อย ฟ้าส่งรายงานไม่ทัน ถ้าวันศุกร์เนตไม่หลุด หรือวันเสาร์ฟ้าเล่นเนตได้ ถ้ามันไม่ล๊อคเนตฟ้า โครงงานที่ฟ้าทำกับเพื่อนทั้งห้องก็ส่งทัน นี่มันส่งไม่ทันแล้ว ขอร้องล่ะ อย่ามายุ่งกับฟ้ามากได้ไหม อยุใครอยุมัน อย่ามาแกล้งฟ้าอีกเลย ฟ้าเหนื่อยแล้วนะ จะแกล้งอะไรคราวหน้าก็ดูหน่อย" "ก็มันบอกมันไม่ได้ทำอ่ะฟ้า จะให้แม่ทำยังไง วันนั้นแม่ก็ทะเลาะกับมันแรงจะตาย ไม่รู้หรอ" (ในใจกุ: มันตอแหลหน้าซื่อๆมากี่รอบล่ะ มันหลอกมากี่ครั้งล่ะ ถ้าเนตตัดทั้งบ้านแล้วเรื่องทำงานที่อยุห้องนั่งเล่นของมัน ก็มีปัญหาแล้วสิ เพราะเครื่องทำงานในห้องนั่งเล่นมันเป็นเกี่ยวกับโปรแกรมของธนาคารที่มันเขียนโปรแกรม มันจะไม่รายงานไร สรุปง่ายๆ ถ้าเนตตัดหมด เล่นไม่ได้เลย เครื่องทำงานของมันก็เกิดปัญหา) แมร่งคิดว่ากุเป็นเด็กน้อยอมมือเหรอ ถึงแม่กุจะไม่รู้เรื่องคอม แต่กุรู้เรื่องคอมนะไอ้สัส เมื่อวานทำมาเปนถาม IP กุเพื่อต่อเนต กุยังไม่ทันได้บอก แมร่งเนตกุเล่นได้ล่ะ แค่มึงกดไรของมึงในห้องนั่งเล่นไม่กี่อัน เนตกุก็เล่นได้แล้ว แล้ว IP กุยังไม่ได้บอกมึงเลยนะบักควย หลอกอะไรทำให้เนียนกว่านี้หน่อยนะบักชาติหมา พอวางสายไปก็ร้องไห้ เปนไรไม่รู้ยิ่งเปิดเพลง "น้ำตา" ที่อิปุยให้เมื่อวานยิ่งร้อง มันรู้สึกเสียดาย เสียใจที่เราลงทุนทำกับมันมากๆ กลับมาจาก รร นั่งทำแปด ชม ส่งให้จารที่เมล วันต่อมามาแก้อีกนั่งทำ หก ชม ส่งให้จาร แล้วแค่ครั้งสุดท้ายที่จะแก้อ่ะ แค่ครั้งสุดท้าย มันก็ได้ส่งโครงงานแล้ว มันไม่ได้แค่เสียดายแค่เราลงแรงทำไป แต่เราแคร์ความรู้สึกเพื่อนที่เราหาข้อมูล เอา ชม เรียนปกติมาทำโครงงานกันหลายคาบ ใช้เวลาทำนาน แล้ววันนั้นที่เราบอกเพื่อนๆว่า เออ ข้อมูลขาดนี่ๆนะ พอตกเย็นมา เพื่อนๆมาออนเอมกัน ทั้งๆที่ไม่ค่อยจะเจอกันที่เอม เพื่อนก็ส่งข้อมูลมาให้เรา เพื่อที่จะให้เราแก้แล้วส่งประกวด เราก็แก้เรียบร้อย แต่จารบอกว่ามันมีคำผิดอยุบ้าง อยากให้แก้อีกรอบ แค่อีกรอบอ่ะ มันเสียดายมากๆนะ เสียดายที่สุด ส่งไปแล้วมันต้องมีสักรางวัลสิที่ได้ อย่างน้อยก็เข้ารอบ อย่างน้อยก็ชมเชย ไอ้ตายสิ ทำไมมันเป็นแบบนี้นะ มันรู้สึกแย่จริงๆ เราเต็มที่กับมันมากๆ เต็มที่มากจริงๆ ทำไมต้องมาแกล้งตัดเนตกุด้วย ฮ่ะ เป็นผุ่ใย๋พอไหม ทำไรเคยคิดถึงผลกระทบบ้างไหม ไม่ใช่ มึงทำให้กุไม่พอใจ กุตัดเนตมึง กุล๊อคโทสับบ้าน มึงจะเปนไงก็เรื่องของมึง...ขอโทดนะ คือกุซักผ้า พับผ้า พับเกงใน ล้างจานที่เมิงแดกแล้วกองไว้ เก็บถึงที่เมิงแดกข้าวแล้วเอาไว้ห้องนั่งเล่น จะเดินหยิบมาทิ้งที่ห้องครัวมึงก็ไม่ทำกลับวางเต็มโต๊ะโซฟา นมมึงทำหกพื้นจะเอากระดาษเช็ดหน่อยมึงก็ไม่ทำ กูต้องไปตามเช็ด บ้านกุก็กวาด เช็ดถูกไรกูก็ทำ มึงอยากได้อะไรกูก็หาให้ แมร่งบักสันดานมึงจะเอาไรจากชีวิตกุอีก มึงเป็นพ่อกุเหรอ มึงเป็นญาติกุเหรอ มึงเปนผัวกุหรอ ทำไมมึงถึงทำกับกุสาระพัด ทำไมถึงชั่วได้ใจกุจริงๆ ชีวิตนี้กุเกลียดมึงที่สุด เกลียดมากกว่าไมค์(แฟนเก่าแม่)ซ่ะอีก กุอยากถามจริงๆ พ่อแม่มึงเคยสอนบ้างไหม เหี่ย ไปตายซ่ะไป...... แล้วกุจะร้องไห้ทำไม หยุดสักทีดิว่ะ อะไรนักหนา ไหลออกมาอยุได้ เหี่ย ผัวก็ไม่อยุ อยากเล่าอยากคุยเค้าก็ไม่อยุ เวลาที่กุต้องการเค้าก็ไม่อยุ แต่เค้ายังอยุในใจกุเสมอ เหี่ย ทำไมอะไรต้องมาแย่มากๆว่ะ แมร่งปีนี้เปนปีเหี่ยไร ตั้งแต่ต้นปีจนมาสิ้นปี กุเจอแต่เรื่องแย่ๆ ปีหน้าขอกุเจอเรื่องดีๆบ้างได้ไหม จะทดสอบชีวิตกุไปถึงไหน กุเหนื่อย ps.ยังไม่แดกไรทั้งวัน เมื่อเช้าก็ไม่ได้แดก ไป รร ก้แดกไม่ลงพอรู้เรื่อง กลับมาบ้านแมร่งไม่หิวเลย คิดว่ากุคงไม่แดกไรแล้วล่ะวันนี้ เวลาเครียดคิดมาก แล้วมันไม่หิว ไม่อยากกินอะไรจริงๆ เย้ๆ...กุจะผอมแล้ว =="
เห้อ . . และแล้วอินี่ก้อต้องรอต่อปายย
เรื่องมันผ่านไปแล้วก็อย่าเก้บเอามาคิดมาเลยนะ เวลาจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น ^^ เมื่อวานหนักไปหน่อย หลับๆตื่นๆเรียนฟิสิกอยากจะบ้า อะไรก้อไม่รุ้ เหนื่อยมากกเมื่อวาน วันนี้ก้อเหนื่อยแต่เด๋วศุกร์นี้ก้อจะได้หยุดล่ะ พรุ่งนี้เด๋วโชก้อจะกลับมา เที่ยวๆกันสองพี่น้องได้อีก 555+ ไปแบบไม่มีเงิน หนุกดีกะตาย 555+ ปล.เด๋วปิ๊กไปตามหาตาลที่อื่นดีก่า ;) โดย: dragustarz
 วันที่: 3 ธันวาคม 2551 เวลา:18:28:31 น.ในที่สุดเน้ตก้อโดนตัด
ปิ๊กคิดถึงตาลนะค่ะ ? 555+ โดย: dragustarz
วันที่: 5 ธันวาคม 2551 เวลา:0:07:02 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
Auszeit,nette Leute und schöne Landschaft
bei Thailand, denke ich zuerst an freundliche Menschen, Sonne, warmes Wasser und viel Kultur.
Phantastisches Essen, interessante Kultur, eine Sprache die ich weiter lernen will, Amphoe Phato, herrliche Strände und Natur, freundliche Menschen.
Was "die Deutschen" (wer ist das überhaupt?) beim Stichwort Thailand denken, wird man hier wohl nicht so genau herausfinden, denn dies ist ein Reiseforum, in dem ein Großteil der Member eigene Thailanderfahrungen hat. An diese persönlichen Erfahrungen werden die meisten wohl spontan denken und die dürften alle sehr individuell sein. Würde man diese Umfrage auf der Straße veranstalten, wo mehrheitlich Thailandunerfahrene herumlaufen, dürften viele Antworten wohl auch aus der BILD/RTL-belieferten Klischeemottenkiste kommen. Ein repräsentatives Ergebnis ist hier im Forum eher nicht zu erwarten.
Trotzdem antworte ich mal. Beim Stichwort "Thailand" denke ich zunächst an Asien. Als ich im Januar 1984 erstmals nach Thailand kam, war das das fünfte asiatische Land in meiner "Globetrotterlaufbahn" - nach Sri Lanka, Nepal, Indonesien und Malaysia. Vor diesem Hintergrund stellt man ganz automatisch Vergleiche an und die Unterschiede, die Thailand dann gegenüber den anderen Kandidaten auszeichnet, machen mein ganz persönliches Thailand-Klischee aus: sehr freundliche Menschen, die leider kein oder ziemlich schlechtes Englisch sprechen, das für einen "hot&spicy-Freak" beste Essen der Welt, leider aber ziemlich übles Bier, idyllische Strände und Inseln, aber leider mehr Tourismus als anderswo. Und dann natürlich auch die Ladies, die in der Kneipenszene auf der Lauer liegen und arglose Zecher in Bedrängnis bringen ... Desweiteren steht das Thailand der frühen 80er Jahre auch für einen lockeren und "easy going"-Lebensstil, wo sich etwas abseits des Massentourismus auch manch später Hippie noch wohlfühlen konnte. Die 30-Baht-Bambushütte mit Meerblick, aber ohne Strom und mit Petroleumbefunzelung - da ließ es sich beim abendlichen Joint (den man nach dem Abendessen im Restaurant bestellen konnte) in der Hängematte gut aushalten.
Das sind so meine persönlichen Thailand-Klischees, die als Bilder lebenslänglich präsent bleiben, auch wenn einiges davon nicht mehr ganz up to date ist. Die Menschen sind immer noch freundlich und das Essen ist Spitze, die Englischkenntnisse haben sich deutlich gebessert und das Bierangebot ebenso. Die romantischen Bambushütten sind dagegen schwer auf dem Rückzug und ein "Tütchen" im Restaurant zu bestellen würde ich mich heute nicht mehr trauen. Der Trend geht halt auch in Thailand in Richtung ISO-zertifiziertem Zivilisationseinheitsbrei nach westlichem Muster. Eigentlich schade, aber nicht zu ändern.