เพราะความรักเยียวยาทุกสิ่ง

ถึงวันนี้ มีเวลาเขียนบันทึกความประทับใจเก็บเอาไว้
เพื่อเป็นการขอบคุณ และย้ำเตือนตัวเองในวันที่ท้อแท้
ว่ายังมีคนที่อยู่เคียงข้างและช่วยเหลืออย่างไม่มีเงื่อนไข

อาจารย์ชาวญี่ปุ่นเดินทางมาเยี่ยมเพื่อนที่เมืองไทย
เป็นอาจารย์ที่เคยสอนภาษาญี่ปุ่นสมัยเรียนมหาวิทยาลัย สนิทสนมกันและติดต่อกันเรื่อยมา
การพบกันครั้งล่าสุดคือเมื่อ 12 ปีที่แล้ว

เพื่อนอาจารย์แต่งงานกับคนไทย แต่เสียชีวิตไปหลายปี อาศัยในบ้านพักแถวรามอินทราลำพัง
เกิดอุบัติเหตุลื่นล้ม ขาขวาได้รับบาดเจ็บและเดินเหินลำบาก 
เมื่ออาจารย์ทราบข่าว ก็บินมาเมืองไทยและอยู่ดูแลเพื่อนเป็นเวลา 1 สัปดาห์
ในวันสุดท้ายก่อนเดินทางกลับ ได้นัดเจอกัน 
ดีใจมากจนน้ำตาไหล
สัปดาห์นั้น ต้องทำงานวันเสาร์ ได้พักแค่วันอาทิตย์ แต่ใจอยากเจออาจารย์
เมื่อท่านติดต่อมาจึงเดินทางไปพบ พร้อมกับหิ้วกล้วยตาก และสตอเบอรี่ชีสเค้ก ติดมือไปด้วย

อาจารย์ทำกับข้าวให้ทาน อร่อยมาก ได้สนทนา ได้รำลึกความทรงจำต่างๆ ร่วมกัน
รำลึกวันที่เดินทางท่องเที่ยวจังหวัดบ้านเกิดทางอีสานตอนที่อาจารย์และสามีเดินทางไปเยี่ยมเมื่อ 12 ปีก่อน
พูดคุยถึงเพื่อนนิสิตร่วมรุ่น ที่ไม่ว่างมาพบอาจารย์แต่ฝากความระลึกถึงมาด้วย



ที่บ้านเพื่อนของอาจารย์มีหนังสือมากมาย เพราะเพื่อนอาจารย์ก็เป็นครูสอนภาษาญี่ปุ่น 
สามีที่เสียชีวิตไปเป็นนักวารสารศาสตร์ ชอบหนังสือเป็นชีวิตจิตใจ 
เมื่อได้สนทนาพูดคุยกัน ถึงน้ำท่วมบ้านและสูญเสียหนังสือที่เคยสะสมไว้ไปหมด
เพื่อนของอาจารย์ ท่านมีความยินดีที่จะยกหนังสือเล่มที่สนใจให้เอาไปเก็บรักษา
เมื่อได้ยินดังนั้น แทบน้ำตาไหล และตั้งใจว่าเมื่อหาที่พักที่เหมาะๆ ได้แล้ว 
จะทำการขนย้ายหนังสือที่ได้รับไปรักษาอย่างดี




ไม่น่าเชื่อว่า 
นิสัยคล้ายคลึงกับสามีของเพื่อนของอาจารย์ที่เสียไป หลายด้าน
ชอบหนังสือ ชอบวาดภาพ ชอบดนตรี
หนังสือที่ท่านสะสมแค่เดินดูคร่าวๆ ก็มีความสุขมาก อยากได้เหลือเกิน อยากอ่านเหลือเกิน

เมื่อถึงคราวสมควร ได้ขับรถไปส่งอาจารย์ที่สนามบิน
ท่านให้ถุงขนมมาถุงใหญ่ ถุงกระดาษจากร้าน Don kihōte มีขนมมากมายหลายชนิด
ในนั้นมีซองจดหมายสีขาว โดยอาจารย์บอกว่า "Omamori" 
กว่าจะกลับถึงหอพักเกือบห้าทุ่ม วางของกองไว้บนโต๊ะแล้วนอนเลย

ตืนเช้า รีบอาบน้ำแต่งตัว หิ้วถุงขนมขึ้นรถ ขับไปทำงาน
ระหว่างทำงานก็รับประทานขนมที่อาจารย์ให้อย่างเอร็ดอร่อยจนหมด
จะทิ้งถุงเลยควานเจอซองจดหมายเข้า จึงนึกขึ้นได้ว่า เออ อาจารย์ให้ Omamori มานี่นา เกือบไหมล่ะ เกือบเอาไปทิ้ง...
(โอมาโมริเป็นพระเครื่องของญี่ปุ่นที่ขายกันทั่วไปในศาลเจ้าชินโตและวัดในศาสนาพุทธ ซึ่งอุทิศให้กับคามิของศาสนาชินโตโดยเฉพาะ เช่นเดียวกับบุคคลในศาสนาพุทธ และกล่าวกันว่าให้โชคและความคุ้มครองในรูปแบบต่างๆ-- จากวิกิพีเดีย) 

พอหยิบออกมาดู รู้สึกว่าเป็นเครื่องรางที่หนักและหนาพอสมควร
นึกสงสัยเครื่องรางศาลเจ้าไหนทำไมออกแบบใหญ่พิเศษขนาดนี้ ปกติจะเป็นขนาดกะทัดรัด
พอเปิดซอง ก็เป็นอีกซองอีกที แต่เขียนว่า "Omimai"
เอ้ายังไง?



omimai = การเยี่ยมไข้ 
ด้วยความสงสัยมาก จึงแกะซองและพบอีกซองด้านใน ที่เปิดออกมาก็ถึงกับงงงัน
เพราะมันบรรจุธนบัตรฉบับ 100 ดอลล่าห์ จำนวน 30 ใบ
ทีแรกก็งง เครื่องรางแบบใหม่ออกแบบให้มีลักษณะเป็นแบงก์ดอลล่าห์ปลอมหรืออย่างไร

และนึกขึ้นได้ว่า อาจารย์คงจะลืมใส่ผิดถุง
อาจจะให้เพื่อเยี่ยมไข้เพื่อน แต่ใส่มาในถุงขนม
จึงรีบส่งข้อความถาม



ในวันนั้นต้องบอกเลยว่า รู้สึกร้อนรน กลัวว่า
1) อาจารย์ลืมถุงเงินส่วนตัว
2) อาจารย์ใส่ซองเยี่ยมไข้ผิดถุง
3) หรืออาจารย์จะลองใจ

ประมาณ 30-40 นาที ท่านตอบกลับมา
บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร
ความเหนื่อยล้า ความท้อแท้ ความหดหู่ ความสิ้นหวัง ความกังวล ความเสียใจ มันหายไป
มันแทนที่ด้วยความรู้สึกตื้นตันใจ ความปิติ จนกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้
"น้ำตาแห่งความยินดี" เป็นอย่างนี้นี่เอง
แม้แต่ตอนนี้ กำลังเขียนอยู่นี้ น้ำตาก็ไหลออกมาด้วยความรู้สึกสุขอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

ตั้งแต่ทราบข่าวว่าล้มป่วยเมื่อ 6 ปีก่อน
อาจารย์และสามีช่วยกันสะสมเงินเดือนละ 100 ดอลล่าห์ หรือตามแต่จะได้ มาตลอด
เพื่อจะให้ใช้รักษาตัว แต่เนื่องจากสถานการณ์โควิด ทำให้ไม่สามารถเดินทางมาเยี่ยม
และไม่สามารถส่งความช่วยเหลือมาได้ 
เมื่อได้มีโอกาสมาไทยครั้งแรกหลังสถานการณ์คลี่คลาย จึงนำมามอบให้
เพื่อเป็น Omamori ให้หายจากโรคภัยที่เป็นอยู่



ความรู้สึกแรกที่นึกขึ้นมาในหัวคือ
あきらめなくてよかった。
"ดีใจจัง ที่ที่ผ่านมา ไม่ยอมแพ้หรือถอดใจไปเสียก่อน"
หลายครั้งที่ความเจ็บปวดทรมาน ความทุกข์ยากลำบาก ถาโถมเข้ามาใส่
จนหลายครั้งรู้สึกท้อ มองหาทางไปต่อ/อนาคตไม่เจอ เหมือนทางมันมืดมน
แต่เพราะมีแม่ จึงยอมที่จะสู้เรื่อยมา
แค่อยากมีชีวิตยืนยาว เพื่ออยู่กับแม่ ได้เห็นแม่มีความสุข และถือเอาสิ่งนี้เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจ
เป็นแรงขับเคลื่อนชีวิตมาตลอด 6 ปี ที่เจ็บป่วย

ไม่คิดเลยว่าในวันนี้ นอกจากจะได้มีชีวิตอยู่ต่อดังที่ตั้งใจ
ยังได้พบเห็นความสวยงามของจิตใจผู้คนที่รายล้อมรอบตัว
โลกไม่ได้มืดมน โลกไม่หดหู่ โลกไม่สิ้นหวัง 
มันยังมีความรัก ความสวยงาม ความหวัง ผู้คนจิตใจดีโอบกอดไว้

ดีใจจังที่ไม่ยอมแพ้ 
นี่ไม่ใช่แค่ครั้งแรกหรือครั้งเดียวที่มีมือยื่นเข้ามาช่วยเหลือ
ยังมีเพื่อนๆ สมัยเรียน ที่ถึงแม้จะขัดสน แต่พวกเขาพยายามรวบรวมเงินทองมาช่วยเหลือตามแต่จะหาได้
ห่อข้าวห่อน้ำ แขวนไว้ที่ประตูบ้านตอนเดินไม่ได้
กับข้าวที่ให้ไรเดอร์ไปส่งถึงโรงพยาบาล
แม้จะป่วยนอนติดเตียง　รับประทานอะไรไม่ได้เลย แต่ขนมนมเนยส่งไปให้ไม่เคยขาด
จนรู้สึกว่าไม่รู้จะหาสิ่งใดตอบแทนให้ ไม่รู้จะเขียนบรรยายอย่างไรถึงความในใจที่อยากบอกขอบคุณ
มันทรงคุณค่าเหลือเกิน มันพิเศษเหลือเกิน

ในวันนี้ที่จิตใจฟูฟ่องมากกว่าวันวาน
ได้แต่กำชับกับตัวเองว่า 
จงใช้ชีวิตต่อไปอย่างไม่ประมาท 
จงอย่าหลงใช้ชีวิตไปวันวันอย่างไร้ค่า
จงอย่าคิดท้อแท้แม้จะเจอปัญหา/อุปสรรค
จงรักษา/ดูแลร่างกายนี้ให้ดีให้แข็งแรง
จงตอบแทนคืนสู่ผู้อื่นเหมือนดังที่เคยได้รับ
ให้สมกับความรัก/กำลังใจ ความหวังดีของผู้คนรอบตัวที่มีให้

ขอบคุณความรักที่มอบให้มายาวนาน
ขอบคุณมิตรภาพที่นับวันยิ่งแข็งแกร่งดังภูผา
ขอบคุณที่เข้ามาเยียวยาจิตใจให้ฟื้นคืน

จะอยู่ต่อไปตราบนานเท่านาน เพื่อเห็นรอยยิ้มของทุกคน 
นี่คือความรักสินะ ^^

Create Date : 21 ธันวาคม 2565 Last Update : 9 มกราคม 2566 16:51:21 น. Counter : 550 Pageviews.		19 comments
Share Tweet

	โจทย์ถนนสายนี้มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 350 "คำมั่นสัญญา" โจทย์โดยคุณ จันทราน็อคเทิร์น multiple (23 เม.ย. 2567 05:50:06 น.)		ข้าวหมูแดงสุณี ตลาดพลู & ข้าวหมูแดงศิริพร โภชนา เสาชิงช้า & ขนมครกไข่ เจริญกรุง103 peaceplay (24 เม.ย. 2567 06:22:08 น.)
	Day..10 โฮมสเตย์ริมน้ำ (11 เม.ย. 2567 08:25:45 น.)		คุณปู่ผู้อยู่นิ่งไม่เป็น สวยสุดซอย (11 เม.ย. 2567 15:42:02 น.)