หนักหนาอีกปี

ผ่านมาและดำเนินไปอย่างทุลักทุเล เพิ่งมีเวลา/มีอารมณ์นั่งเขียนบันทึก เพื่อหาวิธีระบายความเหนื่อยใจ
ปีนี้เป็นตามที่คาดเดาไว้ว่าน้ำจะท่วมบ้านอีกรอบ 
ทุกคนในหมู่บ้านเฝ้าระวังกันดีที่สุดแล้ว แต่พนังกั้นน้ำก็ขาดและน้ำทะลักเข้าท่วมบ้านเรือนริมแม่น้ำในที่สุด
ระดับน้ำไม่เท่าปีที่แล้ว ระดับความเสียหายไม่เท่าปีที่แล้ว แต่ก็ยังรู้สึกใจหายและเสียใจยังมากมายพอๆกับปีที่แล้วอยู่ดี

แม่พาน้องหมาไปพักที่บ้านเก่าของตาทวดเหมือนปีที่แล้ว 
แต่ไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนแม่ เพราะวันรุ่งขึ้นหลังจากถ่ายภาพบ้านเสร็จ
เดินทางไปพบแพทย์ที่โรงพยาบาล ผลเลือดไม่ดี ได้แอดมิทตามที่เดาไว้ไม่มีผิดอีกเช่นกัน
เป็นปีที่รู้สึกท้อมากอีกปี คิดหลายเรื่อง กังวลหลายอย่าง
พอต้องเข้าโรงพยาบาล เลยต้องคิดแค่เรื่องรักษาตัวเองตรงหน้า 

แจ้งข้อมูลหัวหน้างาน แจ้งเพื่อนร่วมงานฝากฝังงานค้าง
ทีมแพทย์เดิม แต่ครั้งนี้เซอร์ไพรซ์ที่ตรวจเจอเชื้อราในปอดด้วย 
แต่อาการกลับไม่รุนแรงอย่างที่เคยเป็น นี่ถือว่าเป็นเรื่องดีอย่างแรก
หมอวางแผนรักษาพยาบาลโดยการฉีดแอนตี้ไบโอติก 28 วัน เหมือนเดิม
แต่ด้วยเงื่อนไขหลายอย่างจึงต้องขอทีมแพทย์ไปว่าไม่สามารถอยู่รับยาครบคอร์สได้ 
ต่อรองขออยู่แค่ 14 วัน แพทย์ขอต่อไปอีกหน่อย จึงลงตัวที่ 17 วัน 
เป็นการรับการรักษาไม่เต็มคอร์สรักษาตามรูปแบบเดิม เพราะรักษาตามคำขอของคนไข้

ในแต่ละวัน นอนมองเพดานโรงพยาบาลและนับวันรอว่าเมื่อไหร่น้ำท่วมจะลดลง
นั่งมองมือถือว่าเมื่อไหร่เจ้าหน้าที่ประกันภัยบ้านจะส่งข้อความ/โทรเข้ามา
นั่งนึกสภาพว่า ออกจากโรงพยาบาลไปจะใช้ชีวิตให้ถึงปลายเดือนพฤศจิกายนอย่างไร
ในสภาพที่ไม่ได้รับเงินเดือนตามปกติ 
สิทธิ์การลาป่วย ลากิจ ลาพักร้อน ล้วนใช้ไปหมดเกลี้ยงแล้ว 
สิทธิ์ที่ลาได้คือ ลาแต่ถูกตัดเงินตามจำนวนวันที่ขาด
คิดกับตัวเองว่า ก็ยังดีกว่าถูกไล่ออก อย่างน้อยก็ยังมีงานรองรับ อย่างน้อยหัวหน้างานก็เมตตา
แล้วสองสามวันต่อมา ก็ทราบข่าวอีกว่า แม่ต้องเข้ารับการส่องกล้องตรวจลำไส้ใหญ่เพื่อคัดกรองมะเร็ง
อีกสองวันต่อมา มีเรื่องยุ่งยากเกี่ยวกับการเบิกจ่ายยาบางตัวของประกันสังคม
มีส่วนต่างค่ายาที่ต้องจ่ายเอง (Linezolid)
ทั้งเรื่องตัวเองป่วย ทั้งเรื่องจัดการบ้านหลังน้ำท่วม ทั้งเรื่องแม่ไม่สบาย ทั้งเรื่องงาน เรื่องค่ารักษาพยาบาล
มีเรื่องให้คิดมากมายเหมือนปีที่แล้วไม่มีผิด ปัญหาวนมาให้คิดให้แก้
เป็นการแอดมิทที่ทุกข์ทรมานใจอย่างมากอีกครั้ง



สังเกตความคิดและอารมณ์ตนเอง พบว่าเป็นแบบเดียวกับทุกครั้ง รู้สึกท้อที่พอทุกอย่างเหมือนกำลังจะดีแล้ว
แต่ก็มีเหตุให้ไม่เป็นไปตามที่คาด วนลูปกลับมาตั้งหลักใหม่ เริ่มต้นใหม่ ซ้ำแล้วซ้ำอีก
บางทีก็คิดว่าเกิดเป็นตัวเราทำไมมันยุ่งยากอย่างนี้... อยากลาออกจากการเป็นตัวเอง
นอนโรงพยาบาลนับวันออกอย่างเดียว คิดว่าไม่หายก็ช่างเถอะ เอาตามที่ไหว

แอดมิท 11 - 28 ตุลาคม
แม่ส่องกล้องตรวจลำไส้ใหญ่ 29 ตุลาคม
พบแพทย์ติดตามอาการหลังออกโรงพยาบาล 8 พฤศจิกายน

แม้แต่ตอนนี้ สภาพจิตใจก็ไม่ค่อยปกติ รู้สึกได้ว่าตนเองเครียด จนต้องหาเวลามาเขียนระบายออก
ที่จัดการไปแล้ว

1) ค่ารักษาพยาบาลค่ายาส่วนต่าง ได้แจ้งกับแพทย์ไปแล้วว่า ไม่ขอรับยาที่ต้องจ่ายเงินซื้อเอง ขอใช้แค่ยาตามสิทธิ์ที่เบิกจ่ายได้ก็พอ
2) แม่เข้ารับการตรวจลำไส้ใหญ่แล้ว ผลปกติ เป็นเรื่องที่โล่งใจมาก
3) ทางบริษัทประกันเข้าสำรวจพื้นที่เกิดเหตุ จ่ายสินไหมให้แค่ 1 หลัง (เฉพาะหลังที่น้ำท่วมถึงในบ้าน)
4) กลับเข้าทำงานเคลียร์งานที่ค้าง เขียนใบลาย้อนหลัง
5) จัดการบริหารเงินตามที่มี สอบถามเพื่อนบางคนเพื่อขอความช่วยเหลือ
6) แจ้งธนาคารขอผ่อนผันหนี้บางส่วน ไม่ประสบความสำเร็จแต่ก็ได้ทำแล้ว
7) แจ้งเจ้าหน้าที่กล้องวงจรปิดมาตรวจสภาพกล้องที่ถูกทำลาย พี่ชายเมาและยิงหนังสติ๊กใส่หน้ากล้องแตก

ตัดสินใจว่าจะนำกล้องถ่ายรูป ไอแพด สมาร์ทวอช และมือถือ ออกจำหน่ายเพื่อรวบรวมเงินมาไว้ใช้จ่าย
ปรากฎว่าทั้งหมดทั้งมวลนั้น เป็นของตกรุ่นแล้ว ไม่ได้ราคา ที่จะพอขายได้คือ "มือถือ" ที่ต้องคิดหนัก
1 สัปดาห์หลังออกจากโรงพยาบาล ดีที่รุ่นพี่/เพื่อนร่วมงานเลี้ยงข้าว จึงรอดพ้นไปได้สัปดาห์
ยังต้องสู้ต่อไปให้ถึงสิ้นเดือน


ก่อนหน้านี้ ขัดสนมาก จนตัดสินใจขายกำไลข้อมือทองคำเก่าของยาย น้ำหนัก 3.6 กรัม กำไลทองโบราณที่ชำรุด (อายุน่าจะ 66-67 ปีที่ถูกเก็บสะสมมา)
เคยเอาไปให้ร้านทองซ่อมแต่เขาไม่รับทำให้ จึงเก็บไว้ในกระเป๋าเป็นเครื่องรางประจำตัว
แต่เพราะต้องใช้จ่าย เลยต้องขาย
ตอนรับเงินน้ำตาไหลอาบหน้าดีที่ใส่แมสก์ปิดคนขายทองเลยมองไม่เห็น
ทองเก่าเนื้อดี รนไฟก็ไม่ขึ้นสีเขียว น้ำประสานก็แทบไม่มี ตอนอยู่ที่ร้านยังลังเลว่าจะถอยกลับออกมา
แต่ก็คิดเสียว่า ทองมันขาดซ่อมไม่ได้แล้ว....
ยายให้ตอนเรียนปริญญาตรี ยายเป็นคนไม่สะสมทอง มีแค่เส้นนี้ที่ให้ไว้
ได้เงินราวๆ 6500 บาท เป็นสมบัติของยาย ตอนนี้ก็ยังรู้สึกเสียใจมาก ที่รักษาเอาไว้ไม่ได้
เพื่อนำเงินไปต่อ พรบ. รถยนต์ และใช้จ่ายระหว่างอยู่โรงพยาบาล
และระหว่างที่แม่เข้ารับการตรวจลำไส้ใหญ่
และใช้เติมน้ำมันรถกลับไปพบแพทย์เพื่อติดตามอาการหลังออกจากโรงพยาบาล
ทุกครั้งที่ใช้เงินออกไป รู้สึกขอบคุณยาย ที่แม้จากไปแล้ว แต่สิ่งที่เหลือให้ยังสามารถช่วยต่อชีวิตลูกหลานได้อีก

ต้องลำบากแม่โอนเงินให้ใช้
ถึงแม่บอกเป็นเงินที่ส่งไปให้แต่ละเดือนแม่เก็บเอาไว้ไม่ได้ใช้ รู้สึกละอายใจที่ต้องมาขอแม่แบบนี้
สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ลืมความรู้สึกของช่วงเวลานี้เด็ดขาด
ความรู้สึกนี้จะจำเอาไว้ จะไม่ให้พลาดอีกต่อไป...
เพราะการใช้จ่ายที่เกินตัว กับการลงทุนที่ไม่มีความรู้
ที่ยังไม่เล่าให้ใครฟัง ได้แต่เก็บเอาไว้กับตัวเอง...
จะต้องไม่เกิดปัญหาแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก 
ตั้งใจว่าจะวางแผนรองรับที่รัดกุมกว่านี้... แต่ทั้งนี้ก็ตามสภาพร่างกายที่ไหว

สู้ต่อไปตัวเรา เท่าที่ยังไปต่อไหว..
 

Create Date : 09 พฤศจิกายน 2565 Last Update : 27 ธันวาคม 2565 11:55:20 น. Counter : 521 Pageviews.		13 comments
Share Tweet

	แพ้เนื้อจากการโดนเห็บกัด alpha-gal allergy สวยสุดซอย (17 เม.ย. 2567 14:07:10 น.)		»FFF#94« "กินเพลินเกินห้ามใจ" ผัดหมี่เส้นจันท์ nonnoiGiwGiw (16 เม.ย. 2567 15:00:28 น.)
	เติมให้ความมี เติมให้ความไม่มี ปัญญา Dh (14 เม.ย. 2567 20:54:29 น.)		คุณปู่ผู้อยู่นิ่งไม่เป็น สวยสุดซอย (11 เม.ย. 2567 15:42:02 น.)