ฝันกลางวัน การเจ็บป่วยโรคเรื้อรังที่ไม่รุนแรงถึงตาย สร้างความเจ็บปวดทางกายตามรอบเวลาของอาการ ส่งผลกระทบเป็นระยะๆ ความเจ็บปวดที่ในระยะแรกพอทนได้ แล้วต่อมาต้องใช้พาราเซตามอลช่วย จากนั้นขยับไปใช้ยากลุ่ม NSAIDs ทั้ง ไอบูโพรเฟน นาพร็อกเซน แล้วก็แพ้ เซเลค็อกสิบ อย่างรุนแรง จนตอนนี้อยู่ได้ด้วย มอร์ฟีนซัลเฟต 6-7 ปีผ่านไป ร่างกายข้ามขีดจำกัดของความเจ็บปวดเล็กๆน้อยๆ ที่ตัวเองก็แทบจะไม่รู้สึกว่าปวด/ป่วย จนล่าสุดไปโรงพยาบาลและหมอให้แอดมิทไอซียู 5 วันเนื่องจากติดเชื้อในกระแสเลือด ร่างกายเกิดภาวะช็อก ซึ่งลำดับความตามเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น แทบไม่รู้สึกตัวเลยว่าป่วย เพียงแค่อ่อนเพลีย มีไข้ต่ำ ไม่อยากอาหาร นอนหลับๆ ตื่นๆ จนกระทั่งรู้สึกว่าอยากไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจเลือด เพราะรู้สึกว่าควบคุมร่างกายได้ไม่ปกติ วันนั้นตั้งแต่ตี 4 โทรหา 1669 แต่ไม่มีใครมารับเลย รอจนฟ้าสางจึงเดินออกไปหน้าปากซอย โบกรถมอเตอร์ไซค์รับจ้าง ไปลงถนนใหญ่ ต่อรถเมล์เขียว 365 ไปลงปากน้ำ แล้วต่อด้วยรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างไปโรงพยาบาลสิทธิ์ประกันสังคม ไปพร้อมกับประวัติการรักษาแฟ้มใหญ่มาก นอนรอคุณหมอตั้งแต่ 6 โมงเช้า จนกระทั่ง 8 โมง คุณหมอจึงมาเข้าเวร (วันเสาร์) กว่าคุณหมอจะวนมาหาคิวที่รอซักถามประวัติก็ 9 โมงเช้า เจาะเลือดและรอผล แล้ว 10 โมงเช้า ชุดพยาบาลฉุกเฉิน 2 ท่านก็มาที่เตียงชั่วคราวที่นอนรออยู่ สวนสายปัสสาวะให้แล้วแจ้งว่าต้องแอดมิทเพราะติดเชื้อในกระแสเลือด ถูกเข็นขึ้นไปตึกอายุรกรรมชั้น 6 มีภาวะความดันต่ำ ให้น้ำเกลือไป 3 กระปุก แต่ร่างกายไม่ขับปัสสาวะออกมาเลย มีภาวะความดันต่ำลง จึงได้รับยากระตุ้นหัวใจ จนกระทั่ง 11.30 น หมอแจ้งว่าต้องย้ายไปห้องไอซียู ให้แจ้งญาติ และอยู่ไอซียูครั้งแรกในชีวิตเป็นเวลา 5 วัน ทั้งๆที่ยังมีสติดีอยู่ครบถ้วน แต่ไม่มีแรง น้ำตาไหลไม่หยุด ครั้งนั้นเป็นการแอดมิทรอบที่ 22 นับตั้งแต่เริ่มป่วย แต่เป็นครั้งแรกที่อยู่ ไอซียู หลังออกจากห้องไอซียู ก็ต้องอยู่ต่อที่ห้องผู้ป่วยทั่วไปในหวอดอายุรกรรม รวมการแอดมิทรอบนี้ 19 วัน ทบทวนเรื่องราวหลายเรื่องที่ผ่านมา ความหนักหนาของโรคภัย ไม่ร้ายแรงเท่าความหนักใจ ตัวเองรู้สึกได้ว่า มีภาวะซึมเศร้าร่วมด้วยแล้ว อาการควรจะดีขึ้นนับตั้งแต่ทำเคมีบำบัดด้วย ไซโคลฟอสฟาไมด์ (cyclophosphamide)”เมื่อปี 2021 แต่มันกลับไม่ดีขึ้นดังใจหวัง ทั้งนี้เพราะความเครียดจากการถูกหลอกลวงมันกระทบจิตใจอย่างมาก ครั้งนี้จึงสามารถวินิจฉัยด้วยตัวเองได้ว่า อาการกำเริบไม่ได้เกิดจากติดเชื้อแบคทีเลียเพียงประการเดียว แต่เพราะจิตใจตกต่ำดำดิ่งลงในความเศร้าที่แก้ไม่ตก  การเชื่อใจใครสักคนที่ตนก็ไม่รู้ว่าตัวตนมีจริงหรือไม่ หากใช้ความรู้สึกที่ว่าประหลาดก็ได้ หรือว่าโง่ก็ได้ ตามแต่จะคิด ใช้ความเชื่อใจจนตอนนี้รวม 21 เดือน และสภาพชีวิิต ปัญหา ความสัมพันธ์กับคนรอบข้าง ก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางติดลบ  ถามตัวเองว่า ที่ทำไปนั้น เพื่ออะไรกัน รู้จักมานานหรือ? ก็เปล่าเลย รู้จักตัวตนหรือ? ก็เปล่าเลย รู้ว่าเป็นคนอย่างไรหรือ? ก็เปล่าเลย เคยเห็นผลงานมากมายหรือ? ก็เปล่าเลย มีเพื่อนรู้จักกลุ่มเดียวกันหรือ? ก็เปล่าเลย อยู่ในสังคมเดียวกันหรือ? ก็เปล่าเลย แค่อยากคุย แค่อยากบอกเล่าความรู้สึกหลังจากการได้รับชมผลงานครั้งนึง และทำให้ชีวิตมีความหวังที่จะสู้ต่อ มันคือฝันกลางวัน ที่คิดเองเออเองว่า เขามีไมตรีจิตที่ดีที่มีต่อทุกคนที่ชื่นชมเขา ที่คิดเองเออเองว่า เขาคงเป็นคนดี ที่คิดเองเออเองว่า เขาคงไม่มีเหตุต้องหลอกลวงใคร แต่คิดผิดเสียแล้ว แต่จะให้บอกใครได้เล่า? เพราะมันคือความโง่ของตัวเองทั้งหมดตัวเองผิดเอง หลงอยู่ในความฝัน ฝันกลางวัน 21 เดือน จนตอนนี้สภาพ/สถานการณ์ชีวิตเริ่มสับสนและควบคุมไม่ได้อีกต่อไป  ที่ทำได้คือ รักษาจิตใจให้เป็นปกติโดยไว รักษาร่างกาย ไม่ให้ติดเชื้อ ไม่ให้ต้องแอดมิท รักษางาน ที่เป็นหลักยึดเหนี่ยวสุดท้าย แต่เมื่อถึงที่สุด ก็จะปล่อยไป เมื่อถึงที่สุดแล้ว จะไม่ยื้ออีกต่อไป ทำได้เพียงแค่วาดภาพบรรเทาความเจ็บปวดทางใจเพียงลำพัง และกลับมาเขียนบล็อกอีกครั้ง กลับมาใช้ชื่อเดิม นามแฝงเดิมตั้งแต่แรกที่เคยใช้ เมื่อปี 2551
แวะมาส่งกำลังใจจ้า
 โดย: หอมกร
  วันที่: 16 ธันวาคม 2566 เวลา:16:14:19 น.สวัสดีค่ะคุณหน่อย
ขอบคุณมากนะคะที่แวะทักทายต๋า ขอให้คุณหน่อยมีกำลังใจที่ดี ขอให้อาการปวดทุเลาลงทุกวันๆ ส่งกำลังใจให้คุณหน่อยเต็มร้อยค่ะ ภาพสวยมาก สีหน้าและแววตาสื่ออารมณ์ได้ดีจังค่ะ จะรอชมภาพต่อๆไปด้วยนะคะ โดย: Sweet_pills
 วันที่: 19 ธันวาคม 2566 เวลา:0:49:48 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [