Spring&Autumn...10 ปี กระดาษแต้มสีในห้องนอน ตอนกลับบ้านคราวที่แล้ว ฉันไม่แน่ใจว่าอีกหนึ่งเทอมต่อจากนั้น จะมีโอกาสได้กลับบ้านอีกเมื่อไหร่ แต่ฉันรู้ว่าก่อนกลับกรุงเทพฯ ฉันต้องบันทึกภาพภาพหนึ่งนำกลับไปด้วย เพื่อเขียนอะไรบางอย่างถึงมัน  'Spring&Autumn' ตัวอักษรจากปลายพู่กันเขียนด้วยสีโปสเตอร์สีดำ ใต้ภาพต้นไม้สองต้น ต้นหนึ่งผลิใบเขียวสดใส อีกต้นหนึ่งแม้จะผลัดใบ แต่สีแดงปนเหลืองก็ดูสดใสไม่แพ้กัน แม้ต้นไม้จะต่างฤดู แต่ฉากหลังเขียวๆ ด้วยต้นหญ้า กับกลืนเป็นภาพเดียวกัน ฉันจำไม่ได้ว่าทำไมถึงคิดวาดภาพต้นไม้ ในฤดูกาลที่ไม่มีในเมืองไทย นึกๆ ดู ตอนนั้นฉันอาจจะเปิดเจอภาพในหนังสือแล้วประทับใจก็ได้ หรือบางทีฉันในตอนนั้นอาจจะแค่ชอบการเปลี่ยนแปลง... วันนี้วันที่กระดาษแต้มสีในห้องนอนของฉันมีอายุครบ 10 ปี ความคิดของฉันเมื่อ 10 ปี ที่แล้วคงบรรจุอยู่เต็มในนั้น ฉันน่าจะวาดภาพนั้นตอนบ่ายๆ และเสร็จตอนเย็นๆ ร่างด้วยเส้นดินสอน่าจะเป็นดินสอเปลี่ยนไส้ หรือดินสออพอลโล เส้นเข้มจนไม่น่าจะเรียกว่าร่าง ลงสีรอบแรกอย่างไม่ค่อยมั่นใจ สีชั้นแรกคงผสมน้ำเยอะจึงดูอ่อนใสคล้ายสีน้ำ...เอ หรือฉันตั้งใจ ลงทับอีกครั้งแบบข้นๆ จากขวด คงผสมน้ำไม่มาก หรือถ้ามาก ก็คงแต้มสีเพิ่มเรื่อยๆ สีที่ใช้คงเป็นจิตรกรน้อย มาสเตอร์อาร์ต ฉันจำสีเขียวในชุด 6 ขวดของมันได้ อายุตอนนั้น ฉันน่าจะเคยเห็นภาพเขียนสีน้ำมัน และดูท่าจะชอบ วิธีการนั้นเสียด้วย แต่ฉันก็ไม่เคยได้ลองวาดภาพสีน้ำมันเลย จงถึงเดี๋ยวนี้ ชอบฝีแปรงที่ทำให้สีมีความนูน บางจุดหนาเป็นแถบ เป็นก้อน ได้อารมณ์ แต่สำหรับภาพนี้ สิ่งที่นูนบนภาพของฉัน เกิดจาก ...'ดินน้ำมัน' เมื่อลงสีโปสเตอร์ทั้งน้ำเยอะน้ำน้อย ทับกันไม่รู้กี่ครั้ง บนกระดาษที่ฉันคิดสงสัยเมื่อกลับไปกรุงเทพว่า มันน่าจะ เป็นกระดาษจากปฏิทิน หรือโปสเตอร์ ใบปลิวอะไรสักอย่าง แต่น่าจะเป็นโปสเตอร์มากกว่าปฏิทินไม่น่าจะใหญ่ขนาดนั้น วางซ้อนกันหลายชั้น และเย็บติดกันด้วยลวดเย็บกระดาษ วันนี้ฉันลองใช้นิ้วแง้มดูด้านหลังของกระดาษชั้นแรกเบาๆ ด้านหนึ่งมองลอดเข้าไปเห็นตัวอักษร'พบกัน 1 กุมภาพันธ์ ที่สนามกีฬา...'สักที่ที่สายตาของฉันไม่สามารถมองลอดไปเห็น อีกมุมกระดาษฉันเห็นหน้าผู้หญิงคนหนึ่ง คุ้นหน้าคุ้นตาทีเดียว คิดว่าน่าจะเป็น'เด็บบี้ วงบาซู' เอ...หรือฉันจำผิด แต่ก็ไม่คิดจะแงะลวดเย็บกระดาษออกมาดูหรอก ตอนนั้นฉันคงไม่มีกระดาษร้อยปอนด์ และคิดว่ากระดาษโปสเตอร์ แผ่นเดียวถ้าเปียกน้ำอาจจะเปื่อยยุ่ย และงอ หรือไม่แน่...ตอนนั้น'ฉันอาจไม่ได้คิดอะไร' ดินน้ำมันก้อนเล็กๆ สีเหลือง ฟ้า เขียว ถูกบี้ด้วยปลายนิ้วจนนิ่ม ปาด ป้าย ทับลงบนสีโปสเตอร์ เป็นใบหญ้า เป็นใบไม้ เป็นก้อนเมฆ เป็นสายลม ให้ชีวิตชีวาและที่สำคัญสนุก กว่าทุกภาพที่เคยวาดมา ฉันอยากรู้ ทำไมตอนนั้น... ------------------------------------------------------------------------ เวลาทำให้คนเปลี่ยน ตอนนั้น...ฉันอาจไม่ได้กล้า...เพียงแค่อยากลอง ตอนนั้น...ฉันอาจไม่ได้มั่นใจ...เพียงแค่คิดว่าไม่เห็นต้องกลัวอะไรเสียหาย ตอนนั้น...ฉันอาจไม่ได้คิดว่าทำไมต้องวาดภาพนี้...เพียงแค่คิดว่า'ชอบ' อิสระ ความคิดสร้างสรรค์ ความอยากที่จะทดลอง สิ่งเหล่านั้นอาจจะถูกกด บดบัง ตีกรอบ ด้วยกฏเกณฑ์ และความรับผิดชอบ ที่เพิ่มขึ้นตามวัย จะดีแค่ไหน ถ้าเราสามารถสนุก กับทุกงานที่เราทำได้เหมือนเมื่ออายุ 10 ปี  ภาพนี้ติดข้างตู้เสื้อผ้าซึ่งจะมองเห็นได้ทางด้านขวามือ ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องนอน ติดอยู่ที่เดิมตรงนี้ตั้งแต่ตอนที่เราวาด 16/10/2542 ตอนนั้น 10 ขวบ ถึงวันนี้ 16/10/2552 10 ปีพอดี ในภาพนี้มีอยู่อย่างหนึ่งที่ตอนนี้ยังอยู่กับเราไม่เปลี่ยน ก็คือลายเซ็น ที่อาจถูกลดทอนไปนิดหน่อย ตอนนั้นเซ็นสดๆ ด้วยพู่กัน แต่วันที่ดันเขียนด้วยดินสอซะงั้นนะ บล็อกนี้เขียนเหมือนคนความจำเสื่อม หรือไม่ก็เขียนถึงรูป ที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนวาด เมื่อก่อนอาจจะคิดว่าตัวเองจำได้ทุกอย่าง วันนี้รู้แล้วหละ ว่าเวลาสิบปี ทำให้เราลืมอะไรไปเยอะเหมือนกัน
จ๊ะเอ๋น้องเจื้อยแจ้วมังกรเขียวหัวยุ่ง+ฟู เห็นเม้นท์หนูแล้วก็ตกใจเล็กน้อย
 แบบว่ามันห่างหายกันไปหลายคนไงคะ แต่ก็ยังดีใจที่มีโผล่มากันเป็นระยะ ๆอ่านแล้วเหมือนรู้จักน้องเจื้อยเพิ่มขึ้นมาหน่อย เดาว่าคนมีอารมณ์ศิลปินนี่ปกติจะเดาอารมณ์เขายากมาก ๆ เลยนะคะ เป็นเหมือนกันเวลาเหลือบไปเห็นหรือขุดเจออะไร ๆ เก่า ๆ ที่เคยสร้างไว้ในอดีต แต่ส่วนใหญ่จะเป็นอะไรที่ทำให้รู้สึกว่ารับตัวเองไม่ค่อยได้ยังไงพิกล 555 ยังไม่ลืมกันหรอกนะคะรับส่งโปสการ์ด อันที่น้องเจื้อยเคยส่ง ๆ มาให้ รับประกันความกินดีอยู่ดีค่ะ  โดย: prunelle la belle femme
 วันที่: 16 ตุลาคม 2552 เวลา:21:08:12 น.เก่งจังคะ กับมังกรตอน 10 ขวบ
ชอบเนื้อหาที่เขียนนะคะ เวลาทำให้คนเปลี่ยน ตอนนั้น...ฉันอาจไม่ได้กล้า...เพียงแค่อยากลอง ตอนนั้น...ฉันอาจไม่ได้มั่นใจ...เพียงแค่คิดว่าไม่เห็นต้องกลัวอะไรเสียหาย ตอนนั้น...ฉันอาจไม่ได้คิดว่าทำไมต้องวาดภาพนี้...เพียงแค่คิดว่า'ชอบ' อิสระ ความคิดสร้างสรรค์ ความอยากที่จะทดลอง สิ่งเหล่านั้นอาจจะถูกกด บดบัง ตีกรอบ ด้วยกฏเกณฑ์ และความรับผิดชอบ ที่เพิ่มขึ้นตามวัย จะดีแค่ไหน ถ้าเราสามารถสนุก กับทุกงานที่เราทำได้เหมือนเมื่ออายุ 10 ปี นั่นนะสิคะ ใครๆ ถึงอยากกลับไปเป็นเด็กกันหมด  โดย: mutcha_nu
วันที่: 16 ตุลาคม 2552 เวลา:22:15:46 น.ดีจ้ายัยมังกรเขียวตัวน้อย
แปลกใจกะเด็ก10ขวบนี่มีลายเซ็นแล้วหรือ น่าจะแค่ป.4เองมั้งนี่ ฉายแววเลยนะ เขียนเรื่อยๆนะ สักวันอาจนำมารวมเล่มเรื่องสั้นได้นะ โดย: จิว แปะ ทง (วันที่ท้องฟ้าแจ่มใส
) วันที่: 16 ตุลาคม 2552 เวลา:23:27:23 น.รูปน่ารักจัง
น้องเจื้อยแจ้วรู้มั้ย มีอะไรบางอย่างของบล็อกน้องเจื้อยแจ้วกับบล็อกปัจจุบันของพี่รัชชี่ที่โยงใยกัน นี่คือสิ่งที่เจื้อยแจ้วเขียน วันนี้รู้แล้วหละ ว่าเวลาสิบปี ทำให้เราลืมอะไรไปเยอะเหมือนกัน เวลาทำให้คนเปลี่ยน จริงค่ะ ไม่ต้องย้อนไปไกล ความคิดพี่รัชชี่ปีนี้กับ 3 ปีก็ไม่เหมือนกันแล้ว เจื้อยแจ้วไปช็อปปิ้งหนังสือช่วงงานสัปดาห์หนังสือมั้ยเนี่ย อย่างน้อยเราก็ใจตรงกันที่ช็อป หน่อไม้ มาเหมือนกันแล้วนะ โดย: รัชชี่ (รัชชี่
) วันที่: 17 ตุลาคม 2552 เวลา:7:49:29 น.ภาพวาดตอน 10 ขวบ
 ศิลปะของเด็กมักไม่มีกรอบ คิดอะไรก็แสดงออกมาตรงๆ ไม่ต้องคิดเยอะ ดีนะคะ สุขสันต์วันเสาร์ค่ะ โดย: nanida
วันที่: 17 ตุลาคม 2552 เวลา:8:24:32 น.สวัสดียามสายค่ะน้องมัดเมฆ.. พรุ่งนี้เช้าว่าจะเอาเลนส์มาโครไปเก็บภาพที่เก่าเวลาเดิม... อยากถ่ายรูปดอกจามจุรี คราวก่อนไปยังไม่บานซักกะดอก หนูเห็นมันเริ่มบานละยังละน้องเจื้อยแจ้ว ...
 แต่พรุ่งนี้สายๆ จะไปงานหนังสือศูนย์สิริกิติ์ละ เพราะลองวีคเอนด์โน้นว่าจะไปหัวหินค่ะ... โดย: Devonshire
วันที่: 17 ตุลาคม 2552 เวลา:10:05:23 น.bonjour
สวัสดีค่ะ สีสบายตามากเลย ดีไซน์สวยไม่มากไม่น้อยสดชื้นๆๆๆๆๆ มาฝากเนื้อฝากแนะนำตัวค่ะ มาชมที่บ้านความสุขของนิ้วน้อยบ้างนะคะ au revoir โดย: ตู่อยู่ไไไกล (ความสุขของนิ้วน้อย
) วันที่: 21 ตุลาคม 2552 เวลา:0:48:04 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
๙
๙๙
๙๙๙
๙๙๙๙
๙๙๙๙๙
๙๙๙๙๙๙
ชอบรูปวาดของหนู
เดี๋ยวนี้พี่เป็นโรคปวดตา อ่านไรยาวๆ ในคอมไม่ค่อยไหว
อัพบล็อกก็คงจะสั้นๆ ไปด้วยเหมือนกัน
ไม่ใช่ขี้เกียจเขียน แต่ทำงานจ้องคอมมาทั้งวันแล้วอ่ะจ้ะ...
สุขสันต์วันศุกร์นะคะ...