ฉันไม่เคยลำบาก
เรื่องยากยากในชีวิตไม่เคยสัมผัส
ทุกอย่างได้มาโดยง่าย
ถึงไม่ได้ฉันก็ปล่อยมันผ่านไป
ชีวิตเอื่อยเฉื่อยอ้อยสร้อยไร้จุดหมาย
มีคนเคยบอกว่าหากเป็นอย่างนี้มันอันตราย
ฉันเองก็รู้สึกได้โดยเฉพาะในยามนี้
คิดแต่ว่ามันจะผ่านไป
แต่ผ่านไปแบบไหนเราเลือกได้ไม่ใช่หรือ
พ่อเฝ้าสอนเฝ้าบอกแต่เล็กแต่น้อยทำอะไรให้ทำเต็มที่
เค้ามาเรียนรู้พี่ก็สอนอีกสอนแล้วสอนเล่า
แต่แปลกที่หลังจากเข้ามาคณะนี้ฉันไม่เคยเต็มที่กับเรื่องที่ควร
ชีวิตนักเรียนก็ต้องเรียน
พากเพียรอ่านเขียนทำงานที่อาจารย์ท่านสอนสั่ง
แต่กิเลสปิศาจอะไรก็ตามฉันอยากเรียกมันว่าตัวเอง
ฉุดลากให้ฉันออกนอกทางที่ดีตลอดเวลา
ฉันจมในความเสื่อมและรู้สึกผิด
แต่ก็ทำซ้ำซ้ำ ทั้งที่คิดว่ารู้สาเหตุ
ฉันรู้ว่าทำไมฉันละเลยหน้าที่
แต่ทำไมไม่สามารถดึงตัวเองกลับมาได้
ครั้งนี้อาจเหลือเป็นครั้งสุดดท้ายให้พิสูจน์
และอาจจะรวมไปถึงการชี้ชะตาอนาคต
ทำยังไงฉันจะชนะใจตนเองบ้างสักครั้ง
ทำอย่างไรจะไม่ปล่อยโอกาสนี้ไป
ชนะตนเองถือว่าชนะไปเกินครึ่ง
แต่ถ้าแพ้ตัวเองก็เท่ากับแพ้ตั้งแต่เริ่ม
ฉันจะเอาแรงใจมากมายที่จะฉุดตัวเองจากสิ่งเหล่านี้ได้จากไหน