ไอ้เด็กเยอรมันคนนี้ ไม่รู้จะสงสารมันดีหรือเกลียดมันดี เมื่อสองวันก่อน ไอ้น้องแอนน์โทรมาตอนตี 5!! "ฮะโหล ผึ้งเหรอ แอนน์นะ คือว่า ขอโทษที่โทรมาปลุกนะ แต่รถเพิ่งถึงข้าวสารเมื่อกี๊" กรู ดูนาฬิกา แม่งงง ... ตี 5 โทรมาไม่เกรงใจนรกบ้างเลย แอนน์อายุ 19 มาจากบ้านนาในเยอรมนี แต่บ้านเงินทองเหลือใช้ พ่อแม่มันเลยให้ทุนสนับสนุนมาเที่ยว แล้วมันก็มาของมันคนเดียว ตอนแรกยังคิดว่า เออ มันก็เก่งนะ มันมาของมันคนเดียวได้ จนกระทั่งมันโทรมาปลุกเราตอนตี 5 เมื่อสองวันก่อนนั่นแหละ ทั้ง ๆ ที่ไม่มีการบอกล่วงหน้าอะไรเลย อยู่ดี ๆ แม่งก็โทรมา มายา คนอิสราเอลที่มานอนที่บ้านอยู่ตอนนั้นมันยังงง "ใครวะ" "จำเด็กผู้หญิงที่เจอที่มีทติ้งครั้งก่อนได้ปะ" "ที่ไปเที่ยวผับแล้วโดนห้ามเข้าอะ?" "เออนั่นแหละ" "ไมวะ" "มันอยู่ข้าวสาร มันบอกว่าขอมาที่บ้านได้มั้ย" "นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย" "ตีห้า.." "เวร.." "เออ..แต่ จะปล่อยมันไว้ตรงนั้นก็สงสาร" แล้วไอ้น้องแอนน์ก็มา พร้อมกระเป๋าเป้ ใบเท่าบ้าน หน้าตาเหมือนศพเดินได้ มาถึงก็นอนหลับปุ๋ย กรูซิ.. ถูกปลุกให้ตื่นมาตอนตี 5 แถมจะกลับไปนอนยังนอนไม่หลับอีก!! 11 โมงเช้า...ไอ้น้องแอนน์ตื่นมา ขยี้ตา แล้วมีหน้ามาถาม "อ้าวผึ้ง ไม่ได้นอนเหรอ" เออกูก็อยากนอนอยู่เหมือนกันแหละโว้ย ปะโธ้...  วันรุ่งขึ้นมายาต้องขึ้นเครื่องกลับบ้าน บินจาก กทม ไปรอต่อเครื่อง ที่นิวเดลี ก่อนจะบินต่อไป แอลเอ ก่อนกลับก็มีของต้องซื้อ เลยบอกแอนน์ว่าจะอยู่บ้านก็ได้นะเดี๋ยวมา มันก็ไม่เอา จะมาด้วย ปรากฎว่ามาเดิมตามต้อย ๆ เหมือนผีตายซาก กินอะไรก็ไม่กิน ทำอะไรก็ไม่ทำ เห็นแล้วเซ็ง ส่งมายาขึ้นรถไปแล้ว ส่วนไอ้น้องแอนน์บอกให้มันไปเดินเที่ยวซะบ้าง จะใช้อินเตอร์เ็น็ตก็ให้ไปที่ UTC เำพราะมันถูก ปรากฎว่าตอนค่ำๆ ไอ้น้องแอนน์กลับมา ไม่พูดไม่จา ได้แต่นั่งงุด จดอะไรไม่รู้ยิกๆ คงวางแผนการเดินทางไปกัมพูชา ไอ้เราก็มีงานต้องทำ เลยนั่งทำงานไม่ได้คุยกะมันมาก พองานเสร็จนั่นแหละถึงได้ชวนมันคุย ปรากฎว่าอีนี่ ร้องไห้เฉยเลย เราก็งง อ้าว เป็นไรอีกล่ะ ใครตายหรือไง เปล๊าาาา มันบอกว่า มันรู้สึกอยากจะร้องไห้ เพราะก่อนหน้านี้มันอยู่กับ ลอร์ (เพื่อนเบลเยี่ยมของเราอีกคน ที่เราส่งมันไปเที่ยวกระบี่พร้อมกัน) ตอนนี้มันต้องไปกัมพูชาคนเดียว ส่วนลอร์ยังอยู่กระบี่ มันบอกว่ามันรู้สึกโดดเดี่ยวไอ้ตอนแรกฟังดูก็สงสารอยู่หรอก... "แล้วคนที่นี่ก็ไม่พูดภาษาอังกฤษกันเลย หนูคุยกะใครไม่รู้เรื่องเลย แงๆๆๆๆ หนูอยากกลับบ้าน!! หนูอยากไปออสเตรเลียแล้ว! ไม่อยากอยู่แล้วเมืองไทยแล้วววว!ทำไมที่นี่มันช่างเที่ยวยากเที่ยวเย็นแบบนี้ อี๊ อี๊ อี๊ อี๊"  เอา เอาเข้าไป ร้องเข้าไป หรือว่ามันลืมว่ามันพูดอยู่กับคนไทยวะ ... แต่มรึงว่าเมืองไทยเที่ยวยาก มรึงรอให้ไปถึงเขมร ถึงเวียดนามก่อนเหอะเมิ๊ง.. แล้วจะอยากกลับมาแทบไม่ทัน คิดไปคิดมา แม่ง อายุ 19 เอง แล้วมันเคยไปไหนมาไหนไกล ๆ คนเดียวซะเมื่อไหร่ ทริปแรกแม่งก็เล่น South East Asia เลย ใจนึงก็สมน้ำหน้ามันนะน่ะ (ยอมรับว่าใจร้าย) ก่อนจะมาเที่ยวไม่รู้หรือไง ว่าคนที่นี่ไม่ได้พูดอังกฤษกันทุกคน แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหานี่หว่า ก็บอกมันไปว่า ถึงคนที่นี่บางคนไม่พูดอังกฤษ แต่ยังไงเ้ค้าก็จะพยายามช่วยนะ ก็พยายามหน่อยซิ! พยายามมากกว่านี้หน่อย ไม่ใช่ว่าเอาแต่นั่งงอแง ว่าทำไมแกไม่พูดภาษาอังกฤษกะชั้นวะ "มันงี่เง่าเกินไปปะ นี่มัน South East Asia นะ ไม่ใช่ ออสฯ ไม่ใช่นิวซีแลนด์ ก่อนมาไม่รู้เหรอไงน้อง" เราด่ามันตรงๆ มันก็เอาแต่ร้องไห้แง ๆ "อยากหาแม่อ่ะ" เวรรรรรรรรรรรรรรรรรร มรึงมาทำไมของมึงเนี่ยยยยยยย... อยู่บ้าน รอให้อายุ 20 กว่า ๆก่อนแล้วค่อยมาเหอะ นี่แม่งไม่เคยไปไหนเลย อยากโชว์เก๋า กูเอาเล้ย มาเมืองไทย ไปเขมร ไปลาว เป็นไงล่ะ มานั่งร้องไห้ซะอย่างนั้น บอกให้กลับบ้านที่เยอรมนี มันก็ไม่ไป "พ่อตีตายเลย ทริปนี้แพงมาก" แล้วแม่งแพลนจะเที่ยวตั้งครึ่งปี ชั้นว่ามันจะตายตั้งแต่เดือนแรกแล้วด้วยซ้ำ เมื่อเช้าไอ้น้องแอนน์จะไปอรัญประเทศ รถเที่ยว 6 โมง เราเลยบอกให้ตื่นตี 4 ครึ่ง เพราะว่ามันจะอาบน้ำแต่งตัว จัดของอีก มันก็ตั้งนาฬิกา แล้วก็นอนหลับคร่อก ตี 4 นาฬิกาปลุกอยู่กว่า 10 นาที ไอ้น้องแอนน์หลับไม่รู้เรื่อง แต่กรูซี๊ ... กรูนี่ ต้องตื่นมาเพราะเสียงนาฬิกามัน เพื่อที่จะพบมันหลับอุตุอยู่ในผ้านวม แสนสบาย เราต้องตื่นมาเปิดไฟ ไล่มันไปอาบน้ำแต่งตัว พาไปขึ้นแท็กซี่ มันก็ขึ้นรถไปด้วยหน้าตาแบบ กรูสับสนชีวิตว่ะ ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร ถึงจะสงสารมันอยู่หน่อย ๆ แต่ก็โล่งใจที่มันไปๆซะได้ อยู่นานกว่านี้ ประสาทจะกิน
อ่านแล้วขำดี แต่ตอนเจอแบบนี้คงขำไม่ออกสักเท่าไร 555 ถ้าออกมาทริปแรกแล้วแง้วๆ แบบนี้ อยู่บ้านจะขนาดไหนนะ หวังว่าหลังการเดินทางผ่านไปคงได้รับอะไรมากขึ้น กลับไปเป็นผู้ใหญ่กว่าแต่ก่อนอ่ะนะ สำหรับตัวเองทุกๆการเดินทางก็ทำให้ได้รับอะไรมากมายเหมือนกันค่ะ
 โดย: นราเกตต์ (นราเกตต์
 ) วันที่: 20 มกราคม 2550 เวลา:1:40:17 น.อืม นาน ๆ เจอแบ็คแพ็คเกอร์แบบไม่มุ่งมั่นซะที อ่านแล้วขำด้วย สงสารด้วย
โดย: Bananarumba
วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:21:48:27 น. |
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ตอนเราจะไปลาว เราอ่านเรื่องที่คุณเขียนหมดเลย
สนุกดี
ที่สำคัญ มันทำให้เรากล้าเอาเท่าไปเหยียบดินประเทศอื่นที่ไม่ใช่บ้านเราเป็นครั้งแรกในชีวิตด้วยล่ะ ^_^
ขอบคุณมากนะคะ ^_^