ขึ้นเวที

และแล้วก็ใกล้จะถึงเวลาแสดงแล้วครับ แต่ก่อนหน้านั้นขอย้อนเวลาไปหน่อยครับ เป็นคืนวันอังคารที่3ก.ค.ครับ

วันนั้นเป็นวันซ้อมใหญ่ แล้วก็ run to จริงครับ จริงๆน้องก็นัดไว้บ่ายโมง แต่ซ้อมก็บ่าย3ครับ ลงบล๊อกกิ้งทั้งหมดอ่ะครับ แต่ผมมาถึงมหาลัยก็บ่าย3โมง10นาที และก็ขอเวลาไปเก็บของที่หอก่อนอ่ะครับ ประมาณเกือบบ่าย4 น้องก็โทรมาว่า..."พี่ต้อง ย้ายที่ซ้อมนะครับไปที่....แทนนะครับ"

อ่ะ ไอ้เราก็เห็นว่าเออย้ายที่ซ้อมเว้ย เรยขอตัวกินข้าวหน่อย หิวมากๆๆ ไปถึงอีกที่นึงก็บ่าย4โมง10นาทีล่ะมั้ง

แต่น้องก็ยังไม่ซ้อมเท่าไรอ่ะครับ จะเป็นพวกกลุ่มที่ซ้อมเต้นมากกว่า รอนักแสดงคนอื่นด้วยครับ เพราะบางคนติดเรียน เลยต้องมาซ้อมเย็นกัน พวกเราก็รอๆๆกันอ่ะครับ ตอนนั้นเราก็ไม่รู้ว่าจะรออะไรกัน เพราะผมก็นั่งรอเฉยๆอ่ะ แอบเซ็งมาก แต่ระหว่างรอก็เอาชุดไปให้น้องดูว่าเป็นไงโอเคมั้ย เข้าconcept ป่าว อะไรอย่างนี้อ่ะครับ

แล้วรุ่นพี่คนนึงก็เข้ามาช่วยน้องๆในการซ้อมครับ คือพี่คนนี้เป็นคนที่น่ารักมากครับ แล้วเป็นคนที่ผมคิดว่าแกโปรฯมากๆๆๆ แล้วแกก็ใส่ใจรุ่นน้องในการซ้อมและการแสดงดีครับ ช่วยguide น้องๆ บอกอารมณ์ ติดเพื่อก่อ สอนทุกเรื่องเกี่ยวกับการแสดง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะแกชอบเรื่องนี้ เท่าที่รู้มาแกก็ไปเรียนมาแล้วตอนนี้แกก็ทำงานด้านนี้ด้วย

แต่ตอนนั้นก็ยังไม่ได้ซ้อมอะไรครับ นั่งเฉยๆ ไปกินข้าวกันก่อน จนกระทั่ง2ทุ่มครึ่ง พี่เขาบอกว่าพร้อมกันแล้วก็แสดงเลยครับ แต่ก็ยังมีนักแสดงคนนึงยังไม่มาครับ เพราะมันติดทำงานพิเศษอยู่จนถึง4ทุ่มครึ่ง เราก็ซ้อมกันไปครับ จนพี่เขาเข้ามาช่วยเรื่องซีนสุดท้ายครับตั้งแต่บล๊อกกิ้งยันการแสดง สีหน้า อารมณ์ ความคิด ทุกอย่างครับ แต่ก็ปรึกษากับน้องผู้กำกับด้วยครับว่าโอเคมั้ยๆๆ

จะบอกว่าวันนั้นเหนื่อยมากๆครับ แต่สนุกดีครับ ผมทนได้อยู่แล้ว จน4ทุ่มครึ่ง นักแสดงคนนั้นมันก็ยังไม่มา เพราะว่างานพิเศษของมันมีปัญหาอะไรก็ไม่รู้ มันมาได้เที่ยงคืนครับ นักแสดงที่ว่าก็คือ เพื่อนผมเองแร่ะ ที่ชวนกันมาทำกิจกรรมนี่เอง(แก๊ มาสาย) พอเพื่อนคนอื่นรู้ข่าว ก็บ่นสิครับ เหอๆซวยไปมรึง แต่ในซีน3บทมันมีประโยคเดียวเองครับ แต่ตอนจบมันก็ต้องมีร้องเพลงด้วยอ่ะนะ แถมระหว่างที่ไม่ได้มีบทพูด ก็ต้องอิมโพรไวส์ท่าทางประกอบด้วยอ่ะครับ

ในที่สุดก็ให้รุ่นพี่คนนึงแสดงแทน ระหว่างที่มันไม่มาเหอๆๆ เพื่อจะได้บอกมันว่าตรงนี้อย่างนี้นะ ระหว่างนั้นคนอื่นๆมันก็เหนือยมากขึ้นอ่ะครับ เราก็ซ้อมซีนสุดท้ายกันจนเพื่อนผมมันก็มาครับ เอาล่ะเสียงแอบด่ามันสนุกสนานทีเดียวเชียวครับ ประกอบกับมันชอบออกนอกทางนิดหน่อยด้วยครับ ก็ถูกพี่เขาบอกว่า "อี...ฟังกรูก่อนว่า..... เข้าใจมั้ยว่ามันจะเป็นแบบนี้" มันก็โอเคครับ นึกๆแล้ววันนั้นก็สนุกดีครับ

พอมันมาได้ซักพัก น้องเขาบอกว่ามีคนโทรมาว่าที่หอประชุมตอนนี้แสงเสียงติดพร้อมแล้ว เพราะว่าก่อนหน้าได้ยินมาว่าเราจะต้องsound project เองกับหอประชุม แล้วไม่มีไฟที่ใช้แสดงด้วย เพราะว่ากว่าไฟจะมาติดก็ตอนเย็นก่อนมีคอนเสิร์ตอ่ะครับ แต่ว่าในที่สุดก็พร้อมจนได้ และแล้วพี่ก็บอกว่า เอาล่ะเด๋วไปซ้อมจริงกันที่นั่น พวกเธอต้องไปถึงที่นั่นเที่ยงคืนครึ่งเข้าใจมั้ยจะได้รีบซ้อม รีบนอน เอาล่ะไปได้แล้ว

พวกเราก็เดินทางไปหอประชุมครับ จะบอกว่าโมเม้นท์ที่ผมเข้าไปที่หอประชุมนั้น ก็ตื่นเต้นเล็กน้อย รู้สึกว่ามันยิ่งใหญ่อย่างบอกไม่ถูก แต่ทว่า เขายังแต่งเวทีกับเสียงไม่เสร็จครับ - -" ก็ไม่เป็นไรครับซ้อมในลาดในหอประชุมก็ได้ สมมติความกว้างเวทีเอาครับ น้องคนอื่นในชมรมก็มาช่วยกำหนดเวทีกัน และแล้วเราก็ซ้อมแสดงกันจริงครับ พอจบการแสดงพี่เขาก็แนะนำว่า ยังไม่ค่อยโอเค อาจเป็นเพราะว่าครั้งแรกที่เราซ้อมที่นี่ แล้วก็อารมณ์มาอีกหน่อยนึง แล้วพี่เขาก็เสริมตรงนี้นิดตรงนั้นหน่อยอีกเล็กน้อยครับ แล้วบอกให้ผมกับเพื่อนที่มาสายโปรเจคเสียงหน่อย มันไม่ได้ยินเลยครับ(ผมก็รู้สึกผิดอีกแร่ะ เพราะอยู่ปี4โปรเจคเสียงมะคล่อง อิอิ อีกเหตุผลนึง คือว่าเนี่องจากเสียงยังไม่เสร็จ เขาก็ต้องมีการลองเสียงเป็นระยะยังกะแกล้งพวกเราแน่ะครับ เพราะว่าตอนที่พวกเราต้องพูด บางทีก็มีเสียงเทสลำโพงแทรก เราก็ไม่ได้ยิน พอหลังจากจบการซ้อม น้องอีกกลุ่มก็มาซ้อมเต้น มันก็เปิดเพลงลองลำโพงอ่ะครับ น่าแค้นนัก)

สุดท้ายก็ซ้อมเสร็จด้วยดีครับ ผู้กำกับกับพี่เขาก็คุยกับฝ่ายเบื้องหลังอีกนิดหน่อย นักแสดงก็กลับก่อน เหลือแต่พวกซ้อมเต้นบางคนครับ ก็อยู่ซ้อมอีกหน่อย(ทั้งๆที่ก็มีเพลงอื่นที่ทางฝ่ายเสียงที่จัดเวทีเทสแทรกอ่ะครับ) ที่ผมรอเพราะว่ากลับพร้อมเพื่อนอีกคนครับ เนื่องจากผมกับเขาพักอยู่หอเดียวกัน แล้วแฟนเพื่อนก็คุยกับพี่เรื่องแสงอ่ะครับ(แฟนเพื่อนคุมฝ่ายแสง)

และแล้วผมก็กลับถึงหอแล้วอาบน้ำหลับไปตอนตี2สี่สิบนาทีครับ

รุ่งเช้าวันที่ 4 ก.ค. วันรับน้องสถาบันและวันชาติอเมริกา

ตี5ครึ่งผมก็แหกขี้ตาตื่นเลยครับ พี่แล้วก็น้องผู้กำกับนัด6โมง เผื่อได้ซ้อมบล๊อกกิ้งอีกนิด แล้วเตรียมความพร้อมแต่งหน้าทำผม เปลี่ยนชุด ผมก็ไปถึงตอน6โมงครึ่งครับ ก่อนออกไปโทรหาเพื่อน เพื่อนเพิ่งตื่นครับ เลยบอกไปว่างั้นเราไปก่อนนะแก เพราะผมกะว่าจะเข้าเซเว่นซื้อกาแฟจิบไปเดินไปในยามเช้าอ่ะครับ เลยออกมาก่อน รับอารมณ์ชิลๆข้างทาง กะว่าจะเดินไปถึงหอประชุมเลยครับ แต่คิดไปคิดมา เฮ๊ย นี่เราแต่งตัวเตรียมแสดงมาเลยนี่หว่า ก็แอบกังวลครับว่าเหลื่อมันต้องออกมาเยอะแน่เรยว่ะ กะว่าจะเรียกมอไซค์ แต่มันดันขับเลยไปครับโชคดีที่เพื่อนในชมรมอีกคนนึงขับมา เลยรับผมไปด้วยอ่ะครัย แต่มอไซค์คักก่อนก็มารับเหมือนกัน สุดท้ายผมก็เลือกที่จะไม่เสียเงินสิครับ ถึงที่หมาย ประมาณ7โมงเพื่อนที่อยู่หอเดียวกันก็มาครับ รวมทั้งพี่เขาด้วย(ผมเข้าใจนะที่แต่ละคนมาสายกัน เพราะเหนื่อยกันมาทั้งคืนนี่นา ตอนนาฬิกาปลุกผมยังไม่ตื่นเลยครับ จนเพื่อนมันต้องมาปลุก เพราะผมเล่นปลุกซะเสียงดังมาก)

เพื่อนๆน้องๆมาถึงก็แต่งหน้าแต่งตากันครับ แต่งตัวแต่งผมก็ว่ากันไปครับ นักแสดงที่เล่นละครก็ปี4ทั้งหมด ส่วนพวกเต้นก็มีทั้งปี2-4อ่ะครับ

และแล้ว9โมงครึ่ง ได้เวลาแสดงจริงๆแล้วครับ น้องมากันเต็มหอประชุม โอ๊วช็อคสุดๆ ผมก็แสดงครั้งแรกบนเวทีที่หอประชุม เพราะว่าเพื่อนทุกคนเขาผ่านเวทีที่นี่มาแล้วอ่ะครับ ตื่นเต้นมากๆ หลังเวทีเป็นไง สภาพพื้นเวทีเป็นไงคราวนี้แหละครับ ของจริง

ก่อนแสดงสัก1นาทีก็ทำสมาธิกันสุดชีวิตครับ วอร์มร่างกายกัน วอร์มยังไม่ทันถึงท่าสุดท้าย น้องจากสภาก็เรียกขึ้นเวทีแล้วครับพี่น้อง!!!!!!

ผมตื่นเต้นครับ เพื่อนที่อยู่หอเดียวกับผม(มันก็ต้องแสดงคู่กับผมครับ ประมาณว่าเป็นคู่หูกันในทางธุรกิจ อิอิ)ก็บอกว่าเออ ตอนนี้แกเป็นคนนี้ๆๆนะ เขาเป็นคนแบบนี้ แกก็บอกชั้นด้วยสิว่าชั้นเป็นยังไง

เอาล่ะครับแสดงจริงแล้วครับ ระหว่างนั้นก็กลัวการโปเจคเสียงอ่ะครับ กลัวน้องไม่ได้ยิน แต่มันก็มีไมค์ตั้งไว้อ่ะครับ

เอาเข้าใจถึงบนเวทีความสั่นก็หายไปเยอะครับ ไม่รู้เพราะอะไร ถึงแม้ว่าสั่นบ้าง แต่ก็เล็กน้อย พอควบคุมได้ครับ ความรู้สึกบนเวทีเป็นความรู้สึกที่หลากหลายครับ มันใหม่แล้วก็วิเศษดีครับ เหมือนกับว่าช่วยดึงพลังงานมาให้อ่ะ และมันก็คนละอารมณ์กับเมื่อคืนนี้ครับ อย่างคราวที่เรามาถึงหอประชุมที่ไฟสว่างทั้งหมดว่ายิ่งใหญ่ แต่บนเวทียิ่งใหญ่กว่าครับ ไฟในห้องมืดหมดเว้นแต่เวที ไฟเป็นสีต่างๆ sound ประกอบ อะไรอีกเยอะแยะครับ แต่พอหลังเวทีผมก็ตื่นๆครับ ตื่นเต้นบ้างครับ ขอดูบทหน่อยดิ ชั้นกลัวพูดไม่ได้ เพราะตอนซ้อมครั้งสุดท้ายก็พูดผิดแล้วก็เร็วไปครับ ซึ่งจริงๆแล้ว ถึงแม้ว่าเรามาหลังเวทีแล้ว เราก็ควรที่จะคงตัวคาแรคเตอร์ตัวละครไว้อ่ะครับ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้คงตัวละครไว้ แต่ก่อนออกไป เพื่อนคนอื่นก็ช่วยบอกว่า แกคราวนี้ต้องโซเซเมาเหล้าได้แล้วนะ และบนเวทีนอกจากความรู้สึกต่างๆที่มีอย่างที่บอกไว้อ่ะครับ ไม่รู้ว่าสติมันมาได้ยังไง ผมรู้สึกว่าไม่ได้พูดเร็วจนเกินไปอย่างที่ซ้อม ไม่หลุดเท่าไรครับ(หลุดบ้างนะ แต่ก็น้อยมาก สำหรับที่ผมคิดนะ) และตอนพูดก็รู้ตัวครับว่าโปรเจคเสียงไม่คล่องแน่ ก็ พยายามดันตัวเองใกล้ไมค์หน่อย แล้วโปรเจคช่วยไปอีกนิด เสียงจะได้เข้าไป พยายามส่งสายตาไปแถวหลังสุด(แต่ก็แอบไม่ได้ส่งไปถึงอ่ะครับ)

และในที่สุด การแสดงรับน้องในครั้งนี้ก็ผ่านไปได้ด้วยดีครับ สนุกมากกกกก และพี่ที่ช่วยซ้อม เขาบอกว่าทำได้ดีมากๆๆ ทำได้ดีทุกคนเลย ดีกว่าตอนซ้อมมากๆๆ พี่เขาปลื้มอ่ะครับ และแกก็รู้สึกดีกับพวกเราจริงๆครับที่แสดงกันได้ดี (พิมพ์ไปยิ้มไป อิอิ)

ผมรู้สึกภูมิใจกับตัวเองมากครับ ที่ผมได้แสดงละคอนรับน้องครั้งนี้ แม้ว่าจะไม่เคยได้แสดงละคอนใหญ่ของชมรมเลยก็ตาม แต่ก็ภูมิใจครับ

สุดท้ายก็มีถ่ายรูปชมรมกันหน้าหอประชุมเป็นที่ระลึก ไปกินข้าวด้วยกันที่โรงอาหาร(ไปกินหลังจากเอาเมคอัพออกแล้วก็เก็บของนะ ส่วนตัวผมกับเพื่อนบางคนก็แค่เอาเมคอัพออกแล้วก็ล้างหน้าก็พอครับ เพราะว่าชุดที่ใช้การแสดงอ่ะใส่ได้ทั่วๆไป เพราะเนื้อเรื่องของละคอนไม่ต่างจากปัจจุบันอ่ะครับเพราะว่าเป็นเรื่องของอนาคตใน10ปีข้างหน้านี่เอง)

ตอนทานข้าวครับ ทุกคนก็เหนื่อยมากจากการซ้อมมาทั้งคืน แถมยังต้องตื่นเช้าอีก เพราะเราแสดงเช้า(แต่ก็เสทหน่อยนึงเนื่องจากกว่าจะต้อนน้องเข้าหอประชุมกันได้ อิอิ) อีกเรื่องคือตอนแรกได้แสดงตอน11โมง แต่ตารางเลื่อนด้วยอ่ะครับ เลยเหนื่อยกันหน่อย เพื่อนที่แสดงด้วยกัน(ที่เล่นคู่กันนั่นแร่ะ)บอกว่า ต้องแกลองค่อยๆเคี้ยวข้าวดูนะ แกจะรู้สึกว่านี่เป็นข้าวมันไก่ที่อร่อยมาก ก็จริงครับ เพราะว่าพวกเราก็เหนื่อยกันมากๆครับ แค่ทางร่างกายนะ แต่ใจเกินร้อย 555 ที่เพื่อนบอกผมก็เพราะตอนแสดงละคอนใหญ่อ่ะมันเหน่อยมากกว่านี้อีกนะ ตอนนั้นเพื่อนผมพอมันซ้อมเสร็จ หรือแสดงเสร็จมันแทบคลานเลยครับ มันว่าเหนื่อยสุดๆ และที่เพื่อนพูดมาผมเห็นด้วยอย่างแรงครับ แต่ถึงแม้ว่าเหนื่อยผมก็เดินเที่ยวกับเพื่อน(ที่มาซ้อมซะเที่ยงคืน)ในงานต่ออีกนิด แล้วไปที่หอมันครับ ไปนั่งเล่นกันนิดหน่อย ดูละครอีกนิด งีบหลับอีกต่ะหาก แล้วก็เข้ามหาลัยต่อครับ ผมก็เข้าไปดูพวกที่จะเข้าประกวดดาวเดือน น้องก็น่ารักดี เหอๆๆ

แล้วเพื่อนผมก็ช่วยไปแต่งหน้าน้อง ผมอ่ะอยากช่วยนะ แต่แต่งหน้าไม่เป็น มันยังบอกว่า อยู่ชมรมจนจะจบแล้วยังรองพื้นไม่เป็นเลย (กรูมะได้เป็นพวกเลทลากไส้เหมือนเมิงนี่) จากนั้นก็กลับหอไปเก็บของครับ ก่อนกลับก็แวะหาเพื่อนที่อยู่หอเดียวกัน เอารูปที่ถ่ายไปให้มันครับ มันว่าเออ เราเพิ่งตื่นเนี่ยแร่ะ มาถึงหอก็คุยกับพี่อีกคนซักหน่อยก็หลับตลอดเลย ไม่รู้ว่าพี่เขากลับไปตอนไหน อืมม เข้าใจเว้ยเพื่อนว่าแม่งโคตรเหนื่อยเลยว่ะ แต่มันก็สนุกดีนะเมิง

นั่นแหละครับ ครั้งแรกที่ขึ้นเวที แม้ว่าก่อนหน้าและหลังขึ้นนั้น จะเหนื่อย แต่เราก็ได้ประสบการณ์ดีครับ ทั้งเหนื่อย และสนุก แต่เราก็ภูมิใจกับมันนะครับ เนี่ยถ้าเกิดว่าเทอมหน้าเป็นไปได้จะเข้าแสดงละคอนใหญ่เหมือนกันครับ เพราะเรายังไม่เคยเลยอ่ะนะ เริ่มคชติดใจแล้วครับ ถ้าน้องๆได้อ่านบ้าง ก็อย่าให้เวลาในมหาลัยเสียเปล่าด้วยการเรียนอย่างเดียวนะครับ น้องจะรู้ว่ากิจกรรมในมหาลัยนั้นมันสนุกและคุ้มค่าแค่ไหน และโอกาสนั้นอาจจะมาให้นองแค่ครั้งเดียวแล้วมันก็ผ่านไป อย่าให้มันทำให้เราเสียดายทีหลังนะครับ

สุดท้ายขอบคุณที่อ่านจนจบ ขอบคุณน๊า

Create Date : 06 กรกฎาคม 2550		8 comments
Last Update : 6 กรกฎาคม 2550 23:52:11 น.
Counter : 378 Pageviews.
Share Tweet