โธพิ (2) กิเลน

โธพิหาบน้ำเสร็จแล้วแต่ภารกิจประจำวันของเขายังคงไม่เรียบร้อย จึงไม่อาจปลีกตัวไปหาอาจารย์ได้ ดวงตะวันไต่สูงขึ้นไปบนท้องฟ้า นำพามาทั้งแสง ความร้อน พลังงาน และชีวิต เขากำลังใช้จอบถางเอาวัชพืชออกจากแปลงพืชผลชนิดต่างๆ ที่ปลูกไว้

”ทำไมเราต้องทำอย่างนี้ด้วยครับ” เขาเคยเอ่ยถามน้าชายเมื่อนานมาแล้ว

“กำจัดพืชที่มาแย่งอาหาร เพื่อให้เราได้ผลผลิตมากขึ้น”

'มันจะดีจริงหรือ' เขาได้แต่คิดเพราะไม่มีใครชอบเด็กที่อวดรู้ พืชผลที่ได้นั้นมากขึ้นจริง แต่บางทีอาจมีวิธีการที่ดีกว่านี้ก็เป็นได้

ร่างกายของเขาปรับการเคลื่อนไหวให้สอดผสานไปกับการเหวี่ยงจอบโดยไม่รู้ตัว พลังงานถูกถ่ายโอนอย่างต่อเนื่องส่งแรงขึ้นจากข้อเท้า เอว หัวไหล่ ข้อมือ ผ่านด้ามลงสู่ใบจอบ เรียบง่าย งดงาม หยาดเหงื่อเย็นเม็ดกลมไหลผ่านใบหน้าเรียกความรู้สึกของเขาให้กลับคืนมาจากการจมหายไปในงานที่ทำ เขาเงยหน้าขึ้นปาดเหงื่อ เหม่อมองไปทางป่าต้องห้าม

เหนือแนวป่ามีเมฆดำรวมตัวกันราวพายุร้าย แต่โดยรอบกลับเงียบสงบ มีเพียงเปลวแดดส่ายไหวอยู่บนท้องทุ่ง

“ดูท่าจะมีพายุไฟฟ้ารุนแรง รีบเร่งมือเข้าเถอะ” เสียงเรียบๆ เด็ดขาดแต่เจือด้วยความเมตตาดังมา

“ครับ ท่านแม่” เขารีบก้มหน้าทำงานต่อ แต่ภายในใจอดนึกเป็นห่วงอาจารย์ไม่ได้

ภายนอกมีลมแรงพัดผ่านมาเป็นระยะ ทั้งหมดกลับมาหลบอยู่ภายในตัวบ้านเพราะสภาพอากาศ อาคารชั้นเดียวที่สร้างขึ้นจากดินเป็นหลัก เก่าแก่ไปกับกาลเวลา ผสมผสานเข้ากับส่วนประกอบอื่นๆ ที่หาได้ในท้องถิ่น ถึงแม้จะมีช่องหน้าต่าง แต่ภายในก็ยังค่อนข้างอับทึบ แถมตอนนี้หน้าต่างที่มีก็ยังต้องถูกปิดลงด้วย

“แปลก” หญิงวัยกลางคนที่มีใบหน้าเด็ดเดี่ยวเอ่ยขึ้นเรียบๆ ภายในบ้านนอกจากตัวเธอ กับลูกชายแล้ว ก็ยังมีน้าชายอีกคนหนึ่งซึ่งตอนนี้กำลังนั่งสูบกล้องยาเส้นยึดครองตำแหน่งใกล้หน้าต่างบานหนึ่งที่ถูกเปิดแง้มไว้เล็กน้อย ควันขาวนั้นถูกลมที่รุนแรงพัดกระจายแทนที่จะลอยออกไปข้างนอกอย่างที่ต้องการ

“ใช่ ข้าว่าจะต้องมีใครเข้าไปในป่าต้องห้ามอีกแน่” เขาพูดก่อนดูดยาแล้วพ่นควันขาวออกมา

'อีก' เด็กชายหูผึ่ง แต่เขาน่าจะรู้อยู่แล้ว เพราะหากไม่มีใครเคยเข้าไป แล้วชาวบ้านรู้ได้อย่างไรว่าหากเข้าไปแล้วจะมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น

“ทั้งหมดนี้เป็นเพราะความไม่ได้เรื่องของเจ้านั่น” น้าชายหมายถึงหัวหน้าหมู่บ้านคนปัจจุบันซึ่งได้รับตำแหน่งต่อจากบิดาที่ตายลง

“ตอนนี้ไม่มีใครเชื่อฟังเขาอีกแล้ว ยังมีเรื่องส่วนแบ่งพืชผลที่ต้องเสียมากขึ้น ทั้งเรื่อง โจรจร ที่เข้าปล้นหมู่บ้านหลายครั้ง ก็ยังไม่อาจจัดการ สักวันบ้านของมันอาจถูกปล้นเองก็เป็นได้”

“เจ้าก็พูดเกินไป” แม่ว่าอย่างไม่ใส่ใจ หูคอยเงี่ยฟังเสียงลมข้างนอก

“หากเขาไม่ได้เรื่องจริง ทำไมชาวบ้านจึงไม่คิดหาหัวหน้าคนใหม่เล่า” เด็กชายถามออกไปตามที่ตนเองคิด แม่หันมามองเขา สีหน้าที่เรียบเฉยนั้นทำให้ไม่อาจคาดเดาอารมณ์ได้ แต่น้าชายหันมาทำตาโต พร้อมกับมีรอยยิ้มขึ้นที่มุมปาก คล้ายกับเกิดความคิดที่เยี่ยมยอดขึ้นภายในใจ

แม่มองเห็นทั้งหมดนั้น พร้อมกับส่ายหน้าช้าๆ ไม่ว่าอะไร

'ข้าพูดมากเกินไปอีกแล้ว' เด็กชายคิดอย่างนั้น

#####

กิเลนที่แท้แล้วคือตัวอะไร ตาระไม่เคยรู้ และไม่ใส่ใจ ไม่มีตัวอะไรสามารถต้านทานพลังซาโตได้ แต่เขายังถ่วงเวลาอีกพักใหญ่เพื่อรอให้ร่างกายปรับตัวเต็มที่ก่อนที่จะเข้าไปในป่าเพื่อเผชิญหน้ากับมัน

'หากเพียงข้า...'

ชายชรากำลังมือไม้ปั่นป่วนขณะที่ปัดป้องลูกเตะของสัตว์แปดขารูปร่างเหมือนม้า สิ่งมีชีวิตโบราณบนโลกของเขา แต่สูงใหญ่กว่าเกือบเท่าตัว ขนของมันเป็นสีดำสนิท มีเพียงขนแผงคอที่เป็นสีแดงดั่งเปลวเพลิงลุกไหม้ เหนือหูที่ตั้งขึ้นนั้นมีกระดูกแทงออกมาเป็นเขาสีดำหงิกงอขนาดไม่ใหญ่นัก แต่ที่สำคัญที่สุดยังคงเป็นดวงตากลมโตสีดำคู่นั้น

มันจ้องเขาราวกับสามารถมองทะลุถึงภายในใจ 'ไม่ใช่การจ้องมองของสัตว์ป่า' เมฆดำมารวมตัวเข้าอย่างแน่นหนาเหนือหัว และมันคงไม่ใช่เหตุบังเอิญ

เขาใช้สภาวะวงกลมจากการบิดหมุนแขนอย่างรวดเร็วเพื่อเบี่ยงเบนการเตะจู่โจมอย่างยากเย็นมากขึ้น 'มันกำลังเรียนรู้' วิธีการจู่โจมของม้าดำยิ่งนานยิ่งดุดันยากรับมือ

ชายชราพลันอาศัยจังหวะที่มันหยุดชะงักชั่วครู่ ถอยออกจากที่โล่งเล็กๆ นี้ เข้าสู่แนวไม้ ซึ่งอาจทำให้เขาได้เปรียบมากขึ้น

มันหยุดมองดูเขาแต่ไม่ได้พุ่งติดตามมา ในแววตาคล้ายมีรอยยิ้ม มันยกชูสี่ขาหน้าขึ้น ส่งเสียงร้องราวฟ้าลั่น อากาศรอบตัวมันพลันเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว

แม้ไม่เห็นแต่ชายชราก็รู้ว่าผมของตนกำลังชี้ฟูขึ้นอย่างน่าหัวร่อ

“ริ” ชายชราส่งเสียงตวาด ผนึกพลังซาโตขึ้นในชั่วพริบตา

เส้นสายที่มองไม่เห็นขีดเป็นทางจากเขาที่งอหงิกของมันขึ้นไปสู่เบื้องบน ชักนำเอาพลังงานที่ถูกกักเก็บอยู่ในเมฆฟ้าคะนองพวกนั้นให้ติดตามลงมาสู่พื้นเบื้องล่าง ปลดปล่อยพลังงานให้เห็นเป็นเส้นสายสว่าง ก่อนเสียงที่เดินทางได้ช้ากว่าจะติดตามมาทัน

เปรี้ยง

สายฟ้าฟาดทำลายดงไม้ที่ชายชราคิดล่อม้าดำให้ติดตามเข้าไปให้ลุกไหม้ขึ้น แต่ร่างของเขาไม่ได้รออยู่ในที่นั้นอีกแล้ว แม้ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น แต่เขาจำเป็นต้องยอมรับว่า ที่กำลังต่อสู้อยู่ด้วยนี้ไม่ใช่สัตว์ธรรมดา แต่เป็นสัตว์ที่สามารถควบคุมพลังซาโตภายในกายได้ด้วย

'นี่มันบ้าบอสิ้นดี' เขาไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน

“พลังซาโตล้วนสถิตอยู่ในทุกสิ่ง” เขาไม่เคยกังขาในคำสอนนี้ของ ท่านผู้เฒ่า เพียงแต่ไม่เคยมีใครบอกออกมาอย่างชัดเจนว่ายังมีสิ่งอื่นนอกจากมนุษย์ที่สามารถใช้พลังนี้ได้ แต่ตอนนี้คงไม่ใช่เวลาที่ดีนักที่จะมานึกโต้เถียงคำสอนเก่าแก่เหล่านั้น

สายลมพัดรุนแรง เศษฝุ่น ใบไม้ ฟุ้งกระจายจนทำให้การหายใจเริ่มเป็นปัญหา พลังซาโตกับการหายใจนั้นข้องเกี่ยวกันอย่างแน่นเหนียว ชายชราพลันยิ้มที่มุมปากก่อนพุ่งตัวเข้าจู่โจมม้าดำสุดแรง

มันยกร่าง ชูขาหน้าทั้งสี่ขึ้นอีกครั้ง แต่เนื่องจากลมหายใจติดขัด ทำให้พลังซาโตไม่อาจใช้ออกได้อย่างใจหมาย ในขณะที่ชายชราอาศัยจังหวะที่พุ่งออกมา ใช้ผ้าปิดจมูกปาก ผนึกพลังจู่โจมออกไปสุดแรง สองขาตั้งมั่น มือหมุนเป็นวงกลมตวัดขาทั้งสี่ที่เหลือของมันจนร่างสีนิลลอยขึ้นจากพื้นอย่างเสียสมดุล

สมดุลคือทุกสิ่ง

วิชาการต่อสู้ทั้งหลายคือการทำให้คู่ต่อสู้เสียสมดุล หมัดสายฟ้าเองก็เช่นกัน การร่ายรำซ้ำๆ สอนให้ร่างกายจดจำวิธีการเคลื่อนไหวที่ต้องการ จดจำการหดตัวของกล้ามเนื้อมัดต่างๆ จดจำการส่งกระแสประสาท จดจำจินตนาการภายใน ส่วนในยามต่อสู้จริง เพียงเคลื่อนไหวได้รวดเร็วในจังหวะที่ถูกต้อง เท่านั้นก็พอแล้ว

พลังซาโตผลักดันร่างกายไปจนเกินขีดจำกัดของกายเนื้อ ระบบประสาทพลันตื่นขึ้นสู่อีกระดับของการรับรู้ ทุกสิ่งรอบกายช้าลงราวกับจะหยุดนิ่ง ทำให้เขาสามารถเคลื่อนไหวได้รวดเร็วราวกับหายตัวได้

ร่างของตาระผสานเข้าเป็นหนึ่งเดียวกับทุกสิ่ง

#####

พายุไฟฟ้าสงบลงแล้ว

“จะรีบไปไหนลูก”

“ข้าจะออกไปสำรวจดูความเสียหาย” โธพิไม่สนใจเสียงเรียกของมารดาที่ดังไล่หลังมา เขาวิ่งวนไปมาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครติดตาม ก่อนค่อยๆ หลบเลี่ยงเข้าไปในป่าต้องห้าม

ท้องฟ้าเบื้องบนใสกระจ่างราวกับว่าลมพายุ และฟ้าคะนองเมื่อครู่เป็นเพียงความฝัน แต่กลุ่มควัน เปลวไฟที่ยังไม่ดับดี และตอไม้ดำเป็นเถ้าถ่าน คือหลักฐานยืนยันสิ่งที่เกิดขึ้นว่าเป็นความจริง

เด็กชายมองไปรอบๆ บนพื้นยังมีร่องรอยจากการต่อสู้ รอยเท้าของคนคู่หนึ่ง กับรอยเท้าของตัวอะไรบางอย่างที่มีขนาดใหญ่จำนวนมาก ทั้งหมดมองดูเปะปะสับสน แต่หลังจากมองดูสักพัก เขาก็สามารถแยกแยะมันออกได้เป็นสี่คู่ เคลื่อนติดตามกัน ในหัวคล้ายมองเห็นสภาพการต่อสู้ที่เกิดขึ้น

แต่มีหลายสิ่งที่เขาไม่เข้าใจ

ในหางตาของเขาพลันพบเห็นความเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว แต่เขาไม่อาจเคลื่อนไหวหันไปมองให้เร็วอย่างที่ต้องการได้ มันเป็นเงาของบางสิ่ง สิ่งที่เขาไม่เคยเห็น สิ่งที่เขาไม่เคยพบเจอ ความคิดทั้งหลายพลันสะดุดหยุดลง

“...อาจารย์” เขาหันไปและเห็นชายชรากำลังเดินเข้ามาช้าๆ ใจของเขาพยายามขัดแย้งกับสิ่งที่เห็น

“เจ้ามาแล้ว” ชายชรามองดูเขาอย่างพิจารณา คล้ายพบเห็นสิ่งผิดปกติอันใด

“อาจารย์จัดการกับเจ้ากิเลนไปแล้วหรือ”

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ มันไม่ใช่ตัวปัญหาอีกต่อไปแล้ว” เด็กชายฟังออกว่ามันเป็นการตอบแบบกำกวม

“เจ้านำอาหารติดตัวมาด้วยหรือไม่”

เด็กชายพยักหน้าก่อนนำห่อผ้าที่ซ่อนไว้ออกมา ในนั้นมีเนื้อเค็มที่มีกลิ่นเครื่องเทศ ผลไม้สด กับนมของตัวอะไรสักอย่างในถุงหนังใบเล็ก

“มีเพียงเท่านี้เอง” เด็กชายก้มหน้าลง

“เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว” ชายชรากล่าวอย่างเอ็นดู ก่อนเอื้อมมือไปจับหัวเขา เด็กชายพลันเกิดความรู้สึกว่ามันจะทะลุผ่านหัวของเขาไป แต่ก็ไม่เป็นอย่างนั้น มันจับลงมาอย่างหนักแน่นมั่นคง เสียงที่เปล่งตามมาก็หนักแน่นเช่นกัน

“มาเริ่มฝึกกัน”

Create Date : 27 เมษายน 2556		4 comments
Last Update : 28 เมษายน 2556 0:38:17 น.
Counter : 644 Pageviews.
Share Tweet