| บริเวณถ้ำค่อยๆมืดลง ขณะที่ดวงไฟจากภาพนิมิตค่อยหรี่ลงจนกระทั่งหายไป "ฮือๆๆ "ท่านพ่อ ท่านแม่" เมทาวีทรุดตัวนั่งร้องไห้เมื่อรู้ความจริง "อย่าร้องไห้ไปเลยนะน้องเมย์" "ไม่ใช่สิ.. เจ้าหญิงเมทาวี" มาร์คพูดผิดพูดถูกเพราะยังไม่ชินกับคำพูดแบบนี้ "เรียกข้าแบบเดิมเถอะพี่มาร์ค ข้าอยากให้เราเป็นเหมือนเดิมจะได้ไหม" เจ้าหญิงเมทาวีขอร้อง "แต่ว่า..." มาร์คทำท่าอึกอัก "เถอะนะ" เจ้าหญิงทำหน้าเศร้า "ก็ได้... น้องเมย์" มาร์คพูดตะกุกตะกัก "หนูรักพี่นะ" "ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่พี่ชายของน้องจริงๆก็ตาม" น้องเมย์สวมกอดพี่ชาย ... "พวกท่านคงมีคำถาม ถามข้าเยอะแยะ แต่ข้าคงไม่มีเวลามากพอสำหรับทุกคำถาม"ชายชรากล่าว ทั้งสองหันหน้าไปมองชายชรา "ข้าจากที่นี่ไปนับร้อยปีทำไมข้าถึงอายุแค่ 15 เองล่ะ" เมย์ถามชายชรา "น่าจะเกิดจากการบิดเบือนของห้วงเวลาขณะที่ธีเนียสลูกศิษย์ของข้าได้ทำการเคลื่อนย้ายพวกท่านผ่านมิติไปน่ะ" ชายชราชี้แจง "ว่าแต่ว่าทำไมท่านถึงพาเรากลับมาที่นี่ล่ะ" มาร์คถามชายชรา "ตามจารึกที่ศิลาหน้าถ้ำแห่งนี้ที่มีมานานนับพันปี บอกว่าหลังจากบุตรแห่งแสงถือกำเนิดขึ้นแผ่นดินจะเกิดหายนะครั้งใหญ่ขึ้นกับอาณาจักรแห่งนี้ เมื่อถึงเวลาไฟจะนำพาแสงสว่างกลับมา เมื่อนั้นความมืดมิดก็จะหายไป " "แสงที่ว่านี่หมายถึงข้าหรือเปล่า"เจ้าหญิงถามชายชรา "แล้วไฟที่ว่านี่คืออะไร" มาร์คถาม "ข้าก็ยังไม่แน่ใจ" "เวลาจะทำให้เรื่องต่างๆกระจ่างชัดขึ้นมาเอง"ชายชราตอบ "ข้าอยากให้ท่านทั้งสองเดินทางไปทางทิศตะวันตก" "ที่นั่นท่านจะพบกับหมู่บ้านเล็กๆ ที่ซึ่งเหล่านักรบและชาวเมืองบางส่วนย้ายไปอาศัยอยู่" "ณ ที่แห่งนั้นท่านจะได้เรียนรู้วิชาการต่อสู้ เพื่อท่านจะได้ใช้มันในการเดินทางต่อไป"
ครึกๆๆ แผ่นหินที่แท่นบูชาเลื่อนออกมา ข้ามีของจะให้พวกท่านทั้งสอง แคร้ง ชายชราหยิบดาบที่วางอยู่ใต้แท่นบูชาออกมาส่งให้มาร์ค "ดาบเล่มนี้สำหรับท่านมาร์คัส" "มันมีพลังเวทย์แฝงอยู่ด้วย มันสามารถฟาดฟันภูตผีปีศาจได้" "ขอให้ท่านฝึกใช้มันให้คล่อง และปกป้องเจ้าหญิงจนกว่าจะถึงวันที่ความมืดมิดหายไปจากโลกนี้"ชายชราขอร้อง ฉึบ "ส่วนนี่เป็นหนังสือเวทย์สำหรับเจ้าหญิงเมทาวี" "มันเป็นหนังสือเวทย์แห่งแสงสว่างที่มีมานานนับพันปี" " มันมีเวทย์ต่างๆบันทึกเอาไว้มากมายและมันยังช่วยเพิ่มพลังเวทย์ให้กับผู้ที่ถือได้ด้วย" "น่าเสียดายที่ไม่เคยมีใครสามารถเรียนรู้เวทย์มนต์ระดับสูงในหนังสือนี้ได้ แม้แต่ข้า"ชายชราพูดเศร้าๆ ขอให้ท่านหญิงเมย์ศึกษาและใช้มันให้คล่องแคล่วอีกไม่นานสงครามครั้งใหญ่จะเริ่มขึ้น
"พวกท่านรีบเดินทางเถอะ พลังที่ผนึกไว้ของข้ากำลังจะหมดแล้ว " ชายชราตัดบท "ถ้าพลังของข้าหายไปพวกปีศาจก็จะหาที่นี่เจอ ข้าคงช่วยอะไรพวกท่านไม่ได้" "ข้าว่าพวกมันคงรู้แล้วว่าพวกท่านเดินทางกลับมาแล้ว" "ราชาปีศาจมันต้องส่งลูกน้องมาจัดการพวกท่านแน่เลย" "พวกท่านต้องรีบไปที่หมู่บ้านโดยเร็ว" ชายชราพูดอย่างเร่งรีบ
ชายชราชูไม้เท้าขึ้นมา แว๊บ! ร่างกายของชายชรากลายเป็นก้อนพลังงานสีส้มเปล่งประกาย แสงสีส้มแตกออกเป็นหกส่วนพุ่งไปยังรูปปั้นทั้งหก ครืดดดดด รูปปั้นทั้งหกขยับเลื่อนออกมาจากช่องของผนังถ้ำ ครึกๆๆ เกิดแรงสั่นสะเทือน พื้นถ้ำค่อยๆเลื่อนยกสูงขึ้นไป เมย์กับมาร์คยึดแท่นบูชาเอาไว้แน่น ....... ครืดดดด พื้นหินเลื่อนสูงขึ้นไปเรื่อยๆ แสงสว่างค่อยๆจ้าขึ้นจนทั้งสองต้องหลับตาปี๋เนื่องจากยังไม่ชินกับแสงสว่างเท่าใดนัก ตึง! พื้นถ้ำหยุดนิ่งเมื่อเคลื่อนถึงลานกว้างบนหน้าผา ทั้งสองค่อยๆลืมตาหันมองดูรอบๆกาย ว้าาววว! เมย์และมาร์คหันมองออกไปรอบๆลานกว้าง มีซากต้นไม้หลายต้นถูกเผาไหม้จนเหลือแต่ตออยู่รอบๆพื้นรูปหกเหลี่ยมที่พาพวกเขาขึ้นมา ทางทิศตะวันตกมีศาลาที่ทำจากหินตั้งอยู่หนึ่งหลัง มาร์คกับเมย์เดินจูงมือกันเดินออกมาจากแท่นทางทิศใต้ "มาดูทางนี้สิพี่มาร์ค" เมย์ชวนมาร์ควิ่งไปทางหน้าผาซึ่งเป็นที่ตั้งของอาณาจักรเฮ็คซาเนีย "นี่มันอาณาจักร์เฮ็กซาเนียที่ถูกทำลายไปนี่นา" "ช่างกว้างใหญ่จริงๆ" บริเวณอาณาจักรมีพื้นเป็นหินจึงทำให้มีต้นไม่เกิดขึ้นมาไม่มากนัก แต่ห่างออกไปทางหน้าประตูเมือง ณ ขณะนี้กลายเป็นป่ารกทึบไปเสียแล้ว มีบ่อซึ่งเกิดจากการตกกระทบของลูกไฟจากการโจมตีในครั้งนั้นเป็นจำนวนมากมายหลายหลุม ไกลออกไปเป็นเทือกเขาสลับซับซ้อนสุดลูกหูลูกตา ทั้งสองต่างทึ่งในขนาดของอาณาจักร "แล้วเราจะลงไปข้างล่างได้ยังไงล่ะ"เมย์ถาม ครืดดด! รูปปั้นทั้งหกเลือนขยับออกไปอยู่ตำแหน่งเดิมเหมือนตอนที่อยู่ในถ้ำ ครึกๆๆๆ! รูปปั้นเทพเจ้าแต่ละองค์หมุนหันหน้าออกจากพื้นที่รูปหกเหลี่ยม เมย์และมาร์คหันกลับมาดูแล้วจูงมือกันเดินกลับมายังพื้นรูปหกเหลี่ยม ครืดดด! มีรูปดาวหกแฉกยกตัวขึ้นมาตรงกลางพื้นที่รูปหกเหลี่ยม จากนั้นก็หมุนตามเข็มนาฬิกาไป 1 รอบ ตึง! รูปดาวหกแฉกเลื่อนลงไปดังเดิม ครืดดดด ครึกๆๆ ตึง ศาลาหินแยกกลางออกจากกันปรากฏบันไดหินเชื่อมต่อลงไปด้านล่าง พรึบๆๆๆ คบไฟภายในทางเดินลับนั้นค่อยๆลุกติดขึ้นมาทีละอันๆ เมย์เก็บหนังสือเวทย์ใส่ในกระเป๋าสะพาย ส่วนมาร์คก็สะพายดาบไว้ที่หลัง ทั้งสองจูงมือกันค่อยๆเดินลงไปตามทางเดิน ครึดดด ตึง อุ๊ย! เมย์สะดุ้งตกใจเมื่อตัวศาลาเลื่อนกลับมาอยู่ตำแหน่งเดิมหลังจากที่พวกเขาเดินผ่านลงมาเพียงเล็กน้อย ทั้งสองใช้เวลาเดินลงมาตามทางเดินกว่า 20 นาทีก็ถึงพื้นด้านล่าง ครึกๆๆๆ! ก้อนหินขนาดใหญ่ที่ปิดทางออกค่อยๆเลื่อนเปิดออกไปทางด้านซ้าย เมย์กับมาร์คเดินออกมา ครืดดดดด ตึง! หินก้อนนั้นก็เลื่อนปิดกลับไปดังเดิม
บริเวณด้านหน้าทางออกลับเป็นเนินเล็กๆ ต่อด้วยทุ่งหญ้าเขียวขจี มีไม้พุ่มกระจายเป็นหย่อมๆ ถัดลงไปเป็นแม่น้ำที่ไหลผ่านหน้าอาณาจักร ที่ริมแม่น้ำมีไม้ผลเกิดขึ้นอยู่หลายต้น ขณะนี้กำลังออกผลแก่เต็มต้นน่ากินเลยทีเดียว ข้างๆต้นไม้ใหญ่มีสะพานหินเล็กๆสภาพเก่าแก่ไม่น่ามีการใช้งานมาเป็นระยะเวลานานตั้งอยู่ อีกฝั่งของสะพานเป็นทางเดินที่ปูด้วยหินแต่ขณะนี้มีหญ้าปกคลุมไปเกือบหมดแล้ว ถัดออกไปเป็นป่ารกทึบยาวสุดลูกหูลูกตา
เมย์และมาร์คเดินเข้ามายังต้นไม้ริมแม่น้ำ "พี่มาร์คมาล้างหน้าล้างตาก่อนเร็ว น้ำในแม่น้ำใสและเย็นมากด้วย" เมย์ตะโกนเรียกพี่ชายที่กำลังปีนเก็บผลไม้อยู่บนต้นไม้ "เดี๋ยวพี่ลงไปนะเราต้องเตรียมสะเบียงเอาไว้ก่อน เผื่อเดินทางไกลไม่รู้ข้างหน้าจะมีอะไรกินบ้าง" มาร์ครีบเก็บผลไม้เสร็จแล้วก็เอาไปให้เมย์ที่นั่งรออยู่ที่โขดหินริมต้นไม้ "อ่ะ กินก่อนเดี๋ยวหิวเป็นลมไปซะก่อน" มาร์คส่งผลไม้ให้พร้อมกับพูดหยอก "พี่ก็กินด้วยกันสิ นี่ก็สายมากแล้วด้วย" เมย์ชวนมาร์คกินผลไม้ด้วยกัน หลังจากอิ่มกันแล้วมาร์คก็เอาผลไม้ใส่ในกระเป๋าสะพายของเมย์ เดี๋ยวพี่สะพายให้เอง มาร์คอาสา "จ๊ะ"เมย์ยื่นกระเป๋าให้
หลังจากเดินผ่านป่าไม้ที่รกทึบมาประมาณ 5 ชั่วโมง นี่ก็บ่ายแก่ๆแล้ว แต่ว่าอากาศยังคงเย็นสะบายเนื่องจากมีต้นไม้ปกคลุมไปทั่ว ซ่าาาาๆๆ ทั้งสองหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงๆหนึ่ง "ทางนี้ เสียงมาจากทางนี้" มาร์คเดินนำหน้าตามเสียงนั้นไป ซวบๆ มาร์คและเมย์เดินผ่านไม้พุ่มออกมาก็ตกตะลึงกับภาพที่เห็น ซ่าา ด้านหน้าเป็นที่ราบลุ่มแม่น้ำ มีพื้นที่ไม่กว้างเท่าใดนัก ทางทิศเหนือมีน้ำตกขนาดไม่ใหญ่เท่าไหร่ตั้งอยู่ แม่น้ำไหลเอื่อยๆผ่านโขดหินน้อยใหญ่จำนวนมากที่โผล่พ้นน้ำขึ้นมา น้ำในแม่น้ำลึกประมาณหัวเข่า น้ำใสมากจนมองเห็นปลาที่ว่ายไปมาอยู่ในน้ำเลยทีเดียว เสียงน้ำไหลผ่านโขดหินที่กระจายอยู่ทั่วคุ้งน้ำแห่งนี้
ทั้งสองกวักน้ำขึ้นมาล้างหน้าและดื่มอย่างกระหาย "อ้าา สดชื่นจังเลย " "เย็นดีจัง หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลย" "น้องเมย์รออยู่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะไปจับปลามาย่างกินซะหน่อย" มาร์คลุกเดินออกมา "พี่จะจับยังไงล่ะ" เมย์ร้องถาม "นี่ไงล่ะ" มาร์คชูดาบขึ้นมา "อึ๊บ ทำไมดึงไม่ออกล่ะ หรือว่าเก็บไว้นานจนขึ้นสนิมแล้ว" มาร์คพยายามดึงแต่ก็ดึงไม่ออก "ฮ่าๆๆ สงสัยพี่จะหมดแรงแล้วมั้ง"เมย์แซว "พี่เอากระเป๋าให้หนูเก็บไว้ดีกว่าจะได้ไม่เกะกะ" เมย์ร้องบอก "อ่ะ น้องกินผลไม้รอก่อนนะเดี๋ยวเป็นลมไปซะก่อน" มาร์คยื่นกระเป๋าให้พร้อมกับพูดหยอก ตุบ ๆๆ เขากระโดดไปตามก้อนหินขึ้นไปทางเหนือ แล้วหยุดอยู่บนหินก้อนใหญ่ก้อนหนึ่ง "ทำไงดีล่ะทีนี้" มาร์คมองไปรอบๆ "อ๊ะ นั่น"
ฉึก "เย้ ได้แล้วตัวนึง" มาร์คชูไม้แหลมที่มีปลาตัวใหญ่ดิ้นกระแด่วๆติดอยู่ "ดีนะที่เจอไม้แหลมอันนี้ ไม่งั้นไม่รู้จะจับปลายังไง" แปะๆๆ "พี่มาร์คเก่งจังเลย" น้องเมย์ตบมือ "เดี๋ยวพี่ก่อไฟก่อนนะเดี๋ยวย่างให้กิน" ต๊อกๆๆ เสียงก้อนหินกระทบกันถี่ พรึบ มาร์คจุดไฟโดยใช้ก้อนหินทุบกันจนเกิดประกายไฟ "เย้ไฟติดแล้ว" มาร์คร้องด้วยความดีใจเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาจุดไฟด้วยวิธีนี้ได้
กลิ่นหอมของปลาย่างโชยไปทั่วบริเวณ "หอมน่ากินจังพี่มาร์ค" เมย์น้ำลายไหล "อ่ะ เรามากินกันเลย" มาร์คชวน "อื้อ อร่อยจังเลยพี่มาร์ค" "กินเยอะๆนะเดี๋ยวเราต้องเดินทางต่ออีก" "เดี๋ยวเราต้องหาที่พักให้ได้ก่อนที่ฟ้าจะมืด อยู่ในป่ากลางคืนมันอันตราย" มาร์คชี้แจง
วืดดด มีลมเย็นๆ พัดมาวูบหนึ่ง ทำให้ทั้งสองรู้สึกหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ ทั้งสองต้องแปลกใจเมื่อเสียงสัตว์ต่างๆในป่าต่างเงียบหายไปหมด แกว๊กกกๆๆๆ! เสียงนกร้องด้วยความตกใจ บินขึ้นสู่ท้องฟ้าดังมาจากป่าทางด้านเหนือของแม่น้ำ เมย์ขยับมากอดแขนของมาร์คเอาไว้ มาร์คหยิบเอาท่อนฟืนขนาดเหมาะมือขึ้นมากำไว้แน่น กรรร กรรร! ซวบๆๆ เสียงร้องและเสียงเดินของสัตว์บางชนิดใกล้เข้ามา มีดวงตาหลายคู่จ้องมองมายังทั้งสองอย่างประสงค์ร้าย ............... | 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 33 คน [