|
จิ๊บๆๆ พรึบๆ เสียงนกร้องและกระพือปีกกระโดดไปมาที่กิ่งไม้ใกล้ๆหน้าต่างทำให้น้องเมย์ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น "อือออ โอยย ปวดหัวจังเลย" "นี่เราเป็นอะไรไปเนี่ย"น้องเมย์รู้สึกตัวตื่นขึ้นพร้อมกับอาการปวดศรีษะอย่างแรง แอ๊ดดด ต๊อกๆๆ มีเสียงเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนพร้อมกับเสียงไม้เท้ากระทบพื้นดังใกล้เข้ามา "อ่าว แม่หนูเจ้าตื่นแล้วหรือ" ยายแก่ถือไม้ท้าวเดินเข้ามาข้างเตียงนอน "ท่านแม่เฒ่านี่ข้าเป็นอะไรไปเหรอ"เมย์สอบถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตัวเอง "หนูหมดสติไป 1 วันเต็ม อ่ะหนูกินข้าวต้มก่อนนะเดี๋ยวยายจะเล่าทุกอย่างให้ฟังเอง" ท่านยายตอบพร้อมกับวางข้าวต้มไว้ที่โต๊ะข้างเตียงนอน "ขอบคุณค่ะท่านยาย"หนูเมย์ขอบคุณท่านยายแล้วลุกขึ้นนั่งตักข้าวต้มกินด้วยความหิว "อร่อยจังเลยค่ะท่านยาย ขอบคุณมากค่ะ" "ท่านยายบอกหนูได้หรือยังคะว่าเกิดอะไรขึ้นกับหนู"น้องเมย์ขอบคุณท่านยายและสอบถามเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น "เมื่อวานท่านกราเวียสไปพบหนูกับพี่ชายของเจ้าถูกปีศาจไฮดราทำร้ายอยู่ในป่า" ท่านยายอธิบาย "ปกติเจ้าปีศาจตัวนี้หายไปกว่า100ปีแล้วนะ ทำไมมันกลับมาอีกก็ไม่รู้"ท่านยายพูดด้วยอาการแปลกใจ "แล้วพี่ชายของข้าล่ะ พี่ของหนูอยู่ที่ไหน"น้องเมย์นึกขึ้นมาได้เลยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง "เจ้าอย่าห่วงไปเลย พี่เจ้าปลอดภัยดี" "เจ้าเป็นห่วงตัวเองก่อนเถอะ ดูเหมือนว่าเจ้าจะอากายแย่กว่าพี่ชายของเจ้าเสียอีก"ท่านยายอธิบาย "แต่พี่ชายของหนูถูกปีศาจทำร้ายบาดเจ็บสาหัสจนหมดสติไปเลยนี่นาหนูจำได้"น้องเมย์รำลึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น "มันเป็นเรื่องที่น่ามหัศจรรย์จริงๆ"ท่านยายพูดด้วยความตื่นเต้น "ในขณะที่พี่ชายของเจ้าถูกปีศาจไฮดราจู่โจมจนหมดสติไปนั้น " "เจ้าได้ใช้พลัง ฮีล ในการรักษาพี่ชายไปโดยไม่รู้ตัวจนทำให้ตัวเจ้าเองก็หมดสติไปด้วย" "ตั้งแต่เกิดมาข้าพึ่งเคยเห็นพลังการรักษาที่น่ามหัศจรรย์อย่างนี้เป็นครั้งแรก ปกติการฮีลจะแค่ช่วยรักษาแผลเพียงบางส่วนเท่านั้น" "แต่นี่เจ้าสามารถรักษาได้ จนแม้แต่รอยแผลยังไม่เหลือเลย นี่เจ้ามีพลังในการรักษาแฝงอยู่ในตัวของเจ้าเท่าไหร่กันนะถึงทำได้ขนาดนั้น" "นี่คงเป็นเหตุผลที่เจ้าตื่นขึ้นมาแล้วปวดหัวอย่างหนัก เพราะว่าเจ้ายังไม่รู้วิธีควบคุมการใช้พลังของเจ้าทำให้เจ้าใช้พลังไปจนหมดในคราวเดียว" "ข้าเคยเป็นอโคไลท์ตอนเป็นสาวๆ เอาไว้ให้เจ้าหายดีข้าจะสอนการควบคุมการใช้พลังการรักษาของเจ้าเอง"ท่านยายอาสา "ขอบคุณค่ะท่านยาย"น้องเมย์กล่าวขอบคุณด้วยความจริงในในน้ำใจของหญิงชรา "เอ่ออ ว่าแต่หนูยังไม่รู้จักชื่อของท่านยายเลย"น้องเมย์ถามชื่อผู้มีพระคุณ "ข้าชื่อ มาเรีย เป็นภรรยาของท่ากราเวียสหัวหน้าหมู่บ้านแห่งนี้"ท่านยายตอบ "เจ้ารู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยังล่ะแม่หนู" "หนูปวดหัวน้อยลงแล้วค่ะท่านยาย" "งั้นข้าจะพาเจ้าไปพบกับท่านกราเวียส สามีของข้า" "ตอนนี้เขาคงกำลังสอนวิชาการต่อสู้ให้พี่ชายของเจ้าอยู่ที่ลานกลางหมู่บ้าน" "ค่ะ" น้องเมย์เดินตามท่านยายออกไปจากกระท่อม ...... คุณยายมาเรียพาน้องหญิงเมย์เดินออกมาจากกระท่อม เดินตามทางเดินที่ปกคลุมไปด้วยต้นไม้มุ่งตรงไปยังลานฝึกการต่อสู้กลางหมู่บ้าน หมู่บ้านแห่งนี้ถูกล้อมรอบไปด้วยป่ารกทึบ รอบๆหมู่บ้านมีกำแพงไม้ปลายแหลมล้อมรอบอย่างแน่นหนา มีป้อมปราการตั้งอยู่รอบๆกำแพงและที่หน้าประตูทั้ง 2 ด้าน หมู่บ้านแห่งนี้มีประตูทางเข้าออก 2 ทางคือประตูใหญ่ทางทิศใต้ และประตูหลังอยู่ทางทิศเหนือ มียามรักษาการคอยสอดส่องรักษาความปลอดภัยอยู่บนป้อมปราการจุดละ 2 คน แสงแดดตอนสายทำให้อากาศที่ลานกว้างร้อนอบอ้าวพอสมควร แต่ยังดีที่มีต้นไม้อยู่รอบๆลานกว้างจึงทำให้มีร่มเงาปกคลุมบ้าง แคร้ง ๆๆ มีเสียงประดาบจากการต่อสู้ดังมาจากลานลานฝึกการต่อสู้ซึ่งเป็นลานดินขนาด 50 ตารางวา มีหุ่นไม้สำหรับฝึกการใช้อาวุธ และเป้าสำหรับฝึกยิงธนูตั้งอยู่เป็นจุดๆ เคร้ง แคร้งๆ เสียงกระทบกันของอาวุธนานาชนิด ดังไปทั่วลาน ควับๆ แคร้ง ฉึก ดาบของมาร์คหลุดมือกระเด็นไปเสียบอยู่ที่พื้น ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่จ่อปลายดาบไปที่คอของมาร์ค "หยุดได้แล้ว"กราเวียสตะโกนบอก "ฮ่าๆๆ ฝีมือของเจ้าพัฒนาขึ้นกว่าเมื่อเช้าเยอะเลยนะเจ้าหนู" กราเวียสชม "ไม่หรอก ฝีมือของผมยังห่างชั้นกับท่านอเล็กซ์มากนัก"มาร์คหันไปคำนับอเล็กซ์ นักรบที่เก่งที่สุดของหมู่บ้าน "ฝีมือของเจ้าพัฒนาขึ้นมากจริงๆ แต่ว่าเจ้าจะต้องจับดาบของเจ้าให้มั่น" "หากมันหลุดมือเจ้าไปเมื่อไหร่นั่นหมายถึงชีวิตของตัวเจ้าเอง" อเล็กซ์แนะนำ "ข้าจะจำไว้ ขอบคุณที่ช่วยแนะนำครับ"มาร์คกล่าวขอบคุณ "อ๊ะ " "นั่น มาเรียพาน้องสาวของเจ้ามานู่นแหน่ะ" กราเวียสชี้ไปทางด้านหลังของมาร์ค "พวกเจ้าหยุดพักกันก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาฝึกซ้อมกันใหม่" "อเล็กซ์เจ้าไปทำงานของเจ้าได้แล้ว นี่ก็สายมากแล้ว"กราเวียสกล่าวกับอเล็กซ์ "ครับ"อเล็กซ์คำนับแล้วเดินจากไป
มาเรียพาน้องเมย์เดินมาที่แคร่ใต้ร่มไม้ที่ทั้งสองนั่งอยู่ "เป็นอย่างไรบ้างแม่หนู หายดีหรือยังล่ะ"กราเวียสถามน้องเมย์ "ก็ดีขึ้นมากแล้วค่ะ แต่ยังปวดหัวอยู่บ้างนิดหน่อยค่ะ"น้องเมย์ตอบ "เออ.. เจ้าชื่อหนูเมย์ใช่ไหม" "ค่ะ"น้องเมย์ตอบรับด้วยความนอบน้อม
"เห็นมาร์คบอกว่าพวกเจ้าเดินทางมาเรื่อยๆ แล้วพวกเจ้ามีจุดหมายจะไปที่ไหนหรือ" "เรายังไม่มีจุดหมายที่จะไปเลยค่ะ" "มีคนบอกให้เราเดินทางมาทางนี้จะเจอกับหมู่บ้าน" "พวกเราจึงเดินทางมาตามคำบอกเล่าจนมาพบกับพวกปีศาจอย่างที่ท่านรู้นี่แหละ" "งั้นพวกเจ้าก็พักอยู่กับพวกเราก่อนก็แล้วกัน ไว้คิดได้เมื่อไหร่ค่อยเดินทางต่อไป"กราเวียสชักชวน "ระหว่างนี้พวกเจ้าต้องฝึกฝนวิชาการต่อสู้ให้ชำนาญก่อนเพื่อความปลอดภัยในการเดินทาง" "ระยะนี้มีพวกปีศาจออกมาเพ่นพ่านกันบ่อยกว่าปกติ" "ข้าคิดว่ากำลังจะมีอะไรบางอย่างที่ไม่ดีเกิดขึ้นๆ" กราเวียสมีสีหน้ากังวล
2 สัปดาห์ต่อมา ณ สระน้ำข้างๆหมู่บ้าน "เจ้าเรียนรู้ได้รวดเร็วมาก บวกกับพลังแฝงที่เจ้ามีอยู่ทำให้ฝีมือเจ้าในตอนนี้สูงกว่าข้าเสียอีก ข้าคงไม่มีอะไรจะสอนเจ้าอีกแล้วล่ะ" มาเรียชื่นชมน้องเมย์ "ขอบคุณท่านยายมากค่ะที่ช่วยสอนสิ่งต่างๆให้หนู"น้องเมย์กล่าวขอบคุณและโอบกอดท่านยายด้วยความรัก "ปะ พวกเราไปดูพวกผู้ชายเขาฝึกกันเถอะ"ท่านยายชวน "ค่ะ" เมย์และท่านยายเดินจับมือเคียงคู่กันไปยังลานฝึกกลางหมู่บ้าน
แคร้งๆๆ ควับๆ เสียงการต่อสู้ระหว่างมาร์คและอเล็กซ์ ณ ลานฝึก เรียกให้ชาวบ้านที่อยู่ระแวกนั้นต่างพากันเข้ามาล้อมดูด้วยความสนใจ ฉึบ ฉึบ ดาบของทั้งสองฝ่ายจ่อไปที่คอหอยของฝ่ายตรงข้าม "พอๆ พอได้แล้ว" กราเวียสตะโกน แปะๆๆ "เก่งมาก เจ้าเก่งขึ้นมากจนเจ้าสามารถสูกับนักรบที่เก่งที่สุดของพวกได้อย่างสูสีแล้ว" กราเวียสชม กราเวียสเดินเข้าไปหามาร์ค "มีอีกสิ่งหนึ่งที่ข้าจะสอนเจ้าเอาไว้" "ในโลกนี้มีศัตรูอยู่หลากหลายรูปแบบที่รับมือได้ยากยิ่ง" "หนึ่งในนั้นมีพวกที่สามารถลบตัวตนออกจากการรับรู้ของเราได้นับว่าเป็นศัตรูที่รับมือได้ยากเลยทีเดียว" "ถ้าหากเจ้าพบเจอกับศัตรูประเภทนี้ เจ้าต้องรวบรวมสมาธิให้มั่น มุ่งค้นหาจิตมุ่งร้ายที่ส่งมาหาเจ้าขณะที่มันเข้ามาโจมตีเจ้า" "ถ้าเจ้าทำได้เจ้าจะสามารถต่อกรกับพวกมันได้อย่างไม่ยากเย็นเท่าไหร่นัก" "แต่มันก็ขึ้นอยู่กับการฝึกฝนและสัญชาตญาณของตัวเจ้าเอง" กราเวียสแนะนำ "ครับ ข้าจะจดจำเอาไว้"มาร์คก้มหัวคำนับ
"พี่มาร์คเก่งจังเลย"เสียงน้องเมย์เจื้อยแจ้วมาแต่ไกล มาร์คหันกลับไปพบกับรอยยิ้มเต็มใบหน้าของน้องเมย์ นานเท่าไหร่แล้วนะที่เราไม่ได้เห็นน้องเมย์มีความสุขอย่างนี้ มาร์คยิ้มอย่างมีความสุขกับภาพที่เห็นในยามนี้
"ตอนนี้พวกเจ้าก็มีฝีมือพอตัวแล้ว พวกเจ้าต้องการเดินทางต่อไปที่ไหนอีกหรือเปล่า"กราเวียสถาม "ถ้าเป็นไปได้พวกเราอยากจะอยู่กับพวกท่านที่นี่ต่อไปจะได้หรือเปล่าคะ"น้องเมย์ถาม "งั้นก็ดีเลยน่ะสิ ยายจะได้มีเพื่อนคุยด้วย"ท่ายยายมาเรียยิ้มด้วยความดีใจ "ท่านกราเวียส ข้ามีเรื่องอยากจะถามท่านสักหน่อย" "ดาบของข้าตอนแรกข้าดึงอย่างไรก็ดึงไม่ออก" "แต่อยู่ๆมันก็ปลดล็อคออกมาเอง ข้าไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร"มาร์คถามด้วยความสงสัย "ข้าได้ลองดูดาบของเจ้าแล้ว ข้าเองลองดึงดาบของเจ้าดูแล้วข้าก็ดึงมันไม่ออกเหมือนกัน" "ข้าคิดว่าตอนนี้คงมีแต่เจ้าที่สามารถใช้ดาบเล่มนี้ได้" กราเวียสอธิบาย "ทำไมล่ะท่าน"มาร์คถาม "ข้าคิดว่าดาบของเจ้าน่าจะเป็นดาบที่สร้างขึ้นมาเป็นพิเศษ" "เจ้าอาจทำพันธสัญญาอะไรบางอย่างกับดาบโดยที่เจ้าไม่รู้ตัวทำให้มีแต่เจ้าที่สามารถใช้งานได้"กราเวียสอธิบาย "ข้ารู้สึกว่าข้ายังใช้พลังของดาบได้ไม่เต็มที่เลย ท่านพอจะช่วยแนะนำข้าได้หรือเปล่า" "เรื่องนี้ข้าคิดว่ามีคนที่น่าจะให้คำตอบแก่เจ้าได้" "เขาชื่อ คารอน อาศัยอยู่เมืองทางเหนือของหมู่บ้าน" "ที่นั่นเป็นที่อยู่ของเหล่านักรบที่ใช้พลังแห่งดิน พวกเขามีพลังเวทย์ในการป้องกันที่สูงมาก" "ที่นั่นเป็นดินแดนลึกลับ มีน้อยคนที่สามารถเดินทางเข้าไปในเมืองนั้นได้" "ข้าอยากไปที่นั่นจัง ท่านพาข้าไปได้หรือเปล่า ท่านกราเวียส" "ได้สิ ไว้พรุ่งนี้เช้าข้าจะพาเจ้ากับเมย์ไปที่นั่นเอง " กราเวียสรับปาก "ขอบคุณท่านลุงมากครับ" มาร์คโค้งคำนับขอบคุณ
เย็นวันนั้น "ท่านกราเวียสข้าขอไปตรวจดูความเรียบร้อยด้านเหนือของหมู่บ้านสักหน่อย" "ข้ารู้สึกว่าช่วงนี้มีพวกปีศาจออกมาเพ่นพ่านเยอะกว่าเมื่อก่อน ข้ากลัวว่ามันจะเข้ามาโจมตีพวกเราสักวัน" อเล็กซ์กล่าวกับกราเวียส "ส่วนทางทิศใต้ข้าได้ให้มูซา กับ คารอส และพวกอีก 2 คนออกตระเวนไปได้สักพักแล้ว"อเล็กซ์รายงาน "อืม ดีแล้วพวกเราต้องระวังตัวให้มากกว่าเดิม"กราเวียสพูดด้วยท่าทางวิตก "เจ้าระวังตัวดีๆล่ะ ถ้ามีอะไรผิดปกติก็ให้รีบกลับมาตั้งหลักที่หมู่บ้านก่อน"กราเวียสบอกด้วยความเป็นห่วง "ขอบคุณครับ ข้าขอตัวก่อน"อเล็กซ์ขี่ม้านำนักรบจำนวน 3 คนออกไปทางประตูทิศเหนือ ............... | 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 33 คน [