เพชรพระอุมาที่ผมอ่าน

หลายๆคนคงได้อ่านบทประพันธ์เล่มนี้แล้ว

ซึ่งถือว่าเป็นนวนิยายที่ยาวที่สุดในโลก

ผู้ประพันธ์ใช้นามปากกาว่าพนมเทียน (คุณฉัตรชัย วิเศษสุวรรณภูมิ)

ผมอ่านนิยายเรื่องนี้ครั้งแรก ตอนเรียน ป.4 แต่เป็นการอ่านที่ไม่เหมือนใคร

คือถ้าอ่านตามปกติจะเริ่มอ่านที่เล่ม 1 แต่ผมไปอ่านตอนที่เรียกว่าป่าโลกล้านปีแล้วครับ (เริ่มจากที่ไปช่วยแงซายหลังจากที่วิญญาณขุนพลวรมันต์ออกจากร่าง แล้วโดนไอ้ 6ขากัด)
สาเหตุที่อ่านเพราะไปเจอหนังสือเล่มนี้ที่กองหนังสือครับ

แรกๆก็จับต้นชนปลายไม่ถูก งงๆอยู่ แต่อ่านแล้วติดใจ ก็เลยอ่านต่อเพราะเนื่อหาสนุกมาก ลุ้นมากกว่าจะปราบไทรันโนเซารัสได้ และก็อ่านตอนต่อไป จนเข้ามรกตนคร และจนจบ ก็เริ่มให้พ่อช่วยรื้อลังที่เก็บเอามาอ่านเล่ม 1ใหม่ ซึ่งเป็นหนังสือที่ถือเป็นรุ่นแรกที่วางขายและพ่อซื้อมาอ่าน (แต่ปัจจุบันไม่มีแล้ว เพราะก่อนย้ายบ้านแม่ขายหมดบอกว่าปลวกกิน)

และตอนช่วงนั้น ภาค 3เริ่มวางแผงขายในหนังสือจักรวาลปืน ผมก็ซื้อ(เงินพ่อ)

อ่านควบคู่กันไปด้วย จนผมอ่านภาค1-2 ครบถ้วน ก็อ่านภาค 3อย่างเดียว
แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ซื้อจักรวาลปืนอ่านต่อ เพราะบางเล่มก็ลงบางเล่มก็ไม่ลง
ผมกับพ่อเลยตัดสินใจว่ารอให้เขียนจบแล้วซื้อยกชุดมาอ่านดีกว่า

จนในที่สุดก็สมใจอยาก พอทราบข่าวว่าคุณพนมเทียนเขียนจบ ผมก็รอจนพิมพ์รวมเล่มออกมา แล้วก็เริ่มทยอยซื้อมาอ่านเรื่อยจนจบบริบูรณ์

ถ้าใครถามผมว่าอ่านมากี่รอบแล้วผมตอบไม่ได้ครับ เพราะเยอะมาก บางครั้งไม่มีอะไรอ่านก็หยิบตอนที่อยากอ่านมาอ่าน ถ้าถามว่าชอบตรงไหนของเรื่อง ผมตอบได้เลยครับสำนวนในการเขียน ชวนให้ติดตามเป็นอย่างมาก

และยิ่งภาคแรกที่ใส่ประสบการณ์ของผู้เขียนเข้าไปด้วย ทั้งชีวิตของพราน,การเดินป่า,การล่าสัตว์,รวมถึงเรื่องปืน(ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมสนใจปืนประเภทต่างๆจนถึงทุกวันนี้) ทำให้ผมได้รู้จักปืนที่ใช้ล่าสัตว์แบบต่างๆ รวมถึงทฤษฏีของปืนนั้นๆด้วย


ยังไม่รวมถึงสำนวนในการเขียน จะเอาแบบตลกก็เขียนออกมาได้ดี โดยเฉพาะเวลาตาบุญคำจับคู่กับไชยยันต์ หรือแงซายเวลากะล่อน หรือแบบที่เวลารพินทร์เชือดเฉือนกับแงซาย สำนวนภาษาที่ใช้ดีมาก อ่านแล้วคิดตามได้ตลอด

โดยเฉพาะที่ ทุกคนรวมกันไล่ต้อนแงซายให้จนมุม แต่แงซายมีทางออกได้ (เวลาอ่านบางครั้งผมลุ้นให้เจ้ากระเหรี่ยงโฉมงานนี้จมมุมแต่ก็ไม่เคยสำเร็จ)

น้ำใจของลูกผู้ชายที่หาได้ยากในสมัยนี้ มิตรภาพระหว่างเพื่อน.มิตรแท้ และความรักอันบริสุทธิ์ที่เกิดขึ้น

หาได้ในบทประพันธ์เรื่องนี้ครับ

คำว่าสุภาพบุรุษไพร หาได้เกินจริงไม่สำหรับ รพินทร์ ไพรวัลย์

ยิ่งพอมาภาค 3 ตอนอ่านครั้งแรก ผมรู้สึกรำคาญ คุณหญิง(หมอ)ดารินมาก เหมือนคนบ้า เอาแต่ใจตัวเอง พี่ชายคนกลาง(พรานชด) เข้ามาห้ามก็ไม่เชื่อ

แต่พอกลับมาอ่านอีกครั้งก็เข้าใจ ในสิ่งที่คุณพนมเทียนเขียนขึ้น เพราะไม่ใช่เป็นการเดินทางเสี่ยงชีวิต เพื่อค้นหาชายที่ตนรัก แต่เป็นการเดินทางที่เสี่ยงชีวิตเพื่อเพื่อนด้วย

เคยมีใครๆถามผมว่าอ่านแล้วก็อ่านอีก ผมก็ตอบไปว่าชอบครับ สำหรับนิยายเรื่องนี้ และก็ยังอ่านต่อไป

ส่วนเรื่องอื่นๆที่คุณพนมเทียนประพันธ์ขึ้นผมก็มีนะครับ เช่น
เล็บครุฑ,รัศมีแข,รัตติกาลยอดรักฯลฯและทยอยหาซื้อมาเพิ่มเรื่อยๆครับสำหรับเรื่องที่สูญหายไปหรือยังไม่เคยซื้อมาสะสมครับ

Create Date : 21 มีนาคม 2552 Last Update : 21 มีนาคม 2552 1:17:20 น. Counter : 1009 Pageviews.		11 comments
Share Tweet