นิยายรัก ตอน 9 ยิ่งใกล้ ยิ่งชิด

ยิ่งใกล้ยิ่งชิด

ล่วงเข้าวันใหม่มาแล้วหลายนาทีคนที่เพิ่งกลับจากงานเลี้ยงเพิ่งจะถึงห้องพัก และคนที่ได้รับคำสั่งให้คอยติดตามดูแลความปลอดภัยให้หญิงสาวมาหลายวันก็โทรศัพท์ไปรายงานตรงต่อเจ้านายเป็นอันว่าภารกิจของเขาวันนี้จบลงแล้ว

บอดี้การ์ดหนุ่มซึ่งควบตำแหน่งคนขับรถของพญาอินทรีหนุ่มถูกสั่งให้คอยเฝ้าดูแลความปลอดภัยให้นักข่าวสาวอยู่ห่างๆ คำสั่งนี้ทำให้เขาต้องคอยติดตามเธอไปด้วยแทบทุกที่ไม่ว่าจะเป็นสถานีตำรวจ สถานที่เกิดเหตุที่เธอต้องไปทำข่าวทั้งในชุมชน โรงแรมสถานบันเทิง หรืออีกหลายๆ ที่ และถ้าหากจอมขวัญไม่มีเหตุที่จะต้องออกไปทำข่าวภาคสนามคอฟฟี่ช็อปเก๋ๆ ใกล้ๆ ตึกเดอะสยามนิวส์ ก็มักจะกลายเป็นสถานที่ทำงานชั่วคราวของเขาและงานนี้ดูจะสร้างความรื่นรมย์ให้กับกฤชไม่น้อย ก็จะอะไรเสียอีกเล่าก็เพราะเจ้าของร้านคนสวยหน้าตาจิ้มลิ้มที่มีใจรักในการบริการดีเลิศ หญิงสาวที่ลูกค้าขาประจำเรียกว่าน้องเพลงคอยดูแลเขาเป็นอย่างดี หากมันเป็นการดูแลเฉกเช่นลูกค้าคนอื่นๆ ที่เข้ามาใช้บริการในร้านแต่จะด้วยเหตุผลอะไรก็เถอะ สำหรับคนที่มักจะไม่ค่อยมีเวลาเป็นของตัวเองมากนักอย่างเขารู้สึกอิสระในการหาเรื่องรื่นรมย์ให้ชีวิตโดยที่ไม่รบกวนเวลางาน

คนที่ไม่สงสัยเลยว่ามีใครคอยติดตามเธอห่างๆมาหลายวันเปิดประตูแล้วเดินมานั่งลงบนโซฟากลางห้องอย่างใช้ความคิดเธอแน่ใจว่าสิ่งที่ได้ยินในคืนนี้ไม่ใช่เรื่องดี และจำเป็นอย่างยิ่งยวดที่จะต้องบอกใครบางคนแน่นอนใบหน้าของสารวัตรหนุ่มเป็นคนแรกที่เธอนึกถึงหากเวลานี้จะเชื่อได้อย่างไรว่าเขาจะไม่ใช่พวกเดียวกับปรารภ

“จะเชื่อใจพี่เมืองได้ไหมวะจอม” หญิงสาวถามตัวเองแล้วเงียบไป“ต้องได้สิวะ คบกันมาก็ตั้งนาน ถ้าเชื่อใจไม่ได้ก็ถือว่าเป็นคราวซวยของแกเองก็แล้วกันไอ้จอมเอ๊ย!”

คิดได้ดังนั้นจอมขวัญก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดเบอร์โทร.ออก

“สวัสดีค่ะ ต้องการพูดกับใครคะ”

“สวัสดีค่ะ เอ่อ...ใช่เบอร์โทร.ของสารวัตรเมืองหรือเปล่าคะ”หญิงสาวเอ่ยถามพลางยื่นโทรศัพท์ออกมาดูเบอร์โทร.อีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“ใช่ค่ะ พอดีสารวัตรเมืองทำธุระส่วนตัวอยู่ฉันก็เลยรับแทนให้ คุณมีธุระด่วนอะไรกับแฟนฉันหรือเปล่าคะ” ลีละยาซึ่งเป็นคนรักของเจ้าของเครื่องเอ่ยถามเสียงหวานปนขุ่นบางๆ สาเหตุจะอะไรเสียอีกก็เพราะเวลาเช่นนี้ไม่ควรที่ผู้หญิงคนไหนจะโทรศัพท์มาหาคนรักของเธอ

“คุณคงจะเป็นคุณลีใช่ไหมคะ ฉัน...จอมขวัญค่ะเราเคยเจอกันแล้วตอนทำคดีของคุณดล”

“คุณจอมนั่นเอง ถึงว่าสิลีคุ้นเสียงคุณจังลีก็รีบรับจนลืมดูชื่อหน้าจอไปเลย”

“ดีใจจังที่คุณลีจำจอมได้ จอมขอโทษด้วยนะคะที่โทรมารบกวนพอดีว่าจอมเพิ่งกลับมาจากงานเลี้ยงแล้วบังเอิญได้ยินอะไรเข้า ร้อนใจน่ะค่ะก็เลยคิดถึงพี่เมือง”นักข่าวสาวรีบบอกเหตุผลก่อนที่อีกฝ่ายจะหึง

“ไม่เป็นไรค่ะคุณจอม ถือสายรอสักครู่นะคะ”

ทนายความสาวยื่นโทรศัพท์ให้คนรัก แล้วสารวัตรหนุ่มก็รับโทรศัพท์ก่อนนั่งลงใกล้ๆเธอ

จอมขวัญเริ่มเล่าถึงเรื่องราวในงานเลี้ยงทันทีเธอเห็นบุคคลสำคัญทางการเมืองมากมายแล้วไม่ลืมบอกเขาว่าเห็นผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติไปร่วมงานพร้อมกับภรรยาของเขาแล้วเล่าข้ามๆ ไปจนกระทั่งเดินตามลูกชายเจ้าของวันเกิดเข้าไปในบ้านจนได้ยินประโยคสำคัญประเมินจากน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมและท่าทางเอาจริงของเขา ทำให้คนที่กำลังแอบฟังถึงกับไรขนที่ลำคอของตัวเองลุกชัน

ชายหนุ่มผู้ที่เป็นที่ใฝ่ฝันของสาวๆ แต่ซ่อนความโหดร้ายภายใต้หน้ากากเทพบุตรหากหญิงสาวก็ไม่ได้ให้ความเห็นส่วนตัวลงไปกับคุณสมบัติเสริมข้อหลังของปรารภเหตุการณ์ที่เธอเล่ากระชับ และไม่กี่นาทีผู้ฟังก็เอ่ย

“ไม่กี่ชั่วโมงก่อนมีการจับกุมคดีเสพยาไอซ์ผู้ต้องหาคือหุ้นส่วนของซานดิเอโก้ผับ คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าเกี่ยวข้องกันยังไง”

“จอมพลาดอีกแล้วสินะ”

“พี่ไม่ได้ทำคดีนี้น่ะ เป็นหน้าที่ของสน.ทองหล่อเขาขอตรวจค้นรถยนต์แล้วปรากฏว่าพบยาเสพติดให้โทษประเภทที่หนึ่ง[1]ในรถยนต์ของนายมาร์โก พรุ่งนี้สายๆ เขาจะถูกส่งตัวไปที่ศาลจอมไปรอทำข่าวก็แล้วกัน”

“ได้เลยพี่”

“พี่สาวของเขาขอร้องตำรวจให้ปิดข่าว” สารวัตรหนุ่มเล่า“แต่เชื่อเถอะว่ามันคงจะไม่เงียบหรอก พรุ่งนี้เช้าเปิดอินเตอร์เน็ตรับรองข่าวฮอตทุกเว็บไซต์แน่ๆ”

“ก็จริง ถึงจอมจะพลาดแต่ฉบับอื่นก็ต้องลง”

นักข่าวสาวให้ความเห็นรู้ดีว่าถึงแม้จะปิดข่าวเช่นไรก็ไม่สามารถรอดจากสื่อต่างๆ ไปได้

“พี่สาวของนายมาร์โกก็คือคุณมนธิรา อดีตนางแบบ จอมเห็นเธอในงานเลี้ยงคืนนี้ด้วยควงมากับนายทุนใหญ่ของพรรคพลังเพื่อชาติ ถึงว่าสิมาได้แป๊บเดียวก็รีบกลับออกไปก่อน เป็นเพราะเรื่องนี้เอง”

“บุญทรง วิกิตสุวรรณ?”สารวัตรหนุ่มเอ่ยชื่อนายทุนใหญ่ จากการติดตามข่าวย่อมรู้ดีว่านักธุรกิจหนุ่มใหญ่ผู้นี้มีภรรยาอยู่แล้ว

“ใช่พี่ ควงกันมา แต่ช่างเถอะเรื่องส่วนตัวของเขาที่จอมสนคือใครจะโดนเก็บ”

“ระหว่างนี้เราคงต้องติดตามดูนายมาร์โกอย่างใกล้ชิดสักระยะ”สารวัตรหนุ่มตอบเสียงเรียบ

“ก็คงต้องอย่างนั้น” นักข่าวสาวคล้อยตามก่อนเปลี่ยนประเด็น“นั่นแน่...ตีหนึ่งตีสองยังอยู่กับสาวซะด้วย” เสียงห้าวเอ่ยเย้าอย่างอารมณ์ดี

“ก็มีกันบ้างน่า”คนที่ถูกเย้าเอ่ยพลางหันไปส่งยิ้มหวานให้คนรัก

“ขอบคุณมากพี่เมือง จอมไม่รบกวนแล้วดีกว่าฝากสวัสดีคุณลีด้วย จอมเองก็ง่วงแล้วเหมือนกัน ถ้ายังไงพรุ่งนี้สายๆ จอมโทรหา”

หลังจากเคลียร์ข้อสงสัยไปหนึ่งเรื่องจอมขวัญก็ถอดเสื้อผ้าแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าแปรงฟันก่อนเข้านอนเธอตั้งนาฬิกาปลุกให้เร็วขึ้นจากเดิมอีกหนึ่งชั่วโมง ตั้งมั่นว่าพรุ่งนี้เช้าจะโทร.ไปขออนุญาตหัวหน้างานเพื่อไปทำข่าวที่ศาลแทนนักข่าวสายบันเทิง..

หญิงสาวซิ่งมอเตอร์ไซค์คู่ใจออกจากคอนโดฯตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อไปรอทำข่าวที่ศาลอาญาตามคำอนุญาตของหัวหน้างานแน่นอนเมื่อไปถึงก็มีเพื่อนร่วมอาชีพเตรียมตัวพร้อมอยู่ที่หน้าศาลแล้วเธอก็เดินไปสมทบกับช่างภาพที่ได้นัดแนะกันเอาไว้

รอเพียงไม่นานพนักงานสอบสวนก็ควบคุมตัวผู้ต้องหามายื่นคำร้องขอฝากขังครั้งแรกเนื่องจากยังต้องสอบปากคำพยานและรอผลการตรวจพิสูจน์จากโรงพยาบาลและอื่นๆ โดยศาลพิจารณาคำร้องและสอบถามผู้ต้องหาแล้วไม่คัดค้านจึงอนุญาตให้ฝากขังได้

ต่อมาพี่สาวของนายแบบหนุ่มได้ยื่นคำร้องพร้อมหลักทรัพย์เป็นเงินสดจำนวนหนึ่งเพื่อขอปล่อยตัวชั่วคราว โดยศาลพิเคราะห์คำร้องและหลักทรัพย์แล้วมีคำสั่งอนุญาตปล่อยตัวชั่วคราวผู้ต้องหาระหว่างฝากขัง

หลังจากคำตัดสินของศาลเสร็จสิ้นนายแบบหนุ่มก็รีบหนีนักข่าวที่พยายามวิ่งตามออกไปขึ้นรถยนต์ที่จอดรออยู่อย่างรวดเร็ว

“ได้ภาพไหมภพ”หญิงสาวเอ่ยถามช่างภาพหนุ่มรุ่นน้อง

“ได้มานิดหน่อยครับพี่จอม”

“อือ..ความจริงพี่ก็สงสารเขาเหมือนกันว่ะเอางี้แล้วกันเราค่อยมาเลือกรูปกันอีกที ส่วนรูปของคุณมนธิราก็ไม่ต้องลงเห็นหน้าเธอวันนี้แล้วก็น่าเห็นใจอยู่ ชื่อเสียงที่สั่งสมมานานหมดกัน”

“ได้ครับพี่จอม”ช่างภาพหนุ่มรุ่นน้องรับคำ “แล้วพี่จะกลับเข้าสำนักพิมพ์เลยหรือเปล่าครับ”

“กลับสิมีงานต้องทำแล้วนายล่ะ บอกอให้งานที่ไหนอีกหรือเปล่า”

“ไม่มีพี่มีอีกทีก็เย็นๆ ”

“ดีเลยถ้างั้นก็กลับกันเถอะ ซ้อนท้ายพี่ไปแล้วกันจะได้ไม่เปลืองค่าแท็กซี่”

“ได้เลยครับพี่”

เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจนักข่าวสาวก็ซิ่งฮาร์เลย์ฯ คู่ใจโดยมีช่างภาพหนุ่มรุ่นน้องนั่งซ้อนท้ายเพื่อกลับไปสำนักพิมพ์ในเวลาเที่ยงวัน...

จอมขวัญใช้เวลาที่เหลืออีกครึ่งวันอยู่ในกองบรรณาธิการเป็นช่วงเวลาที่พญาอินทรีหนุ่มเร่งสะสางงานสำคัญก่อนจะเตรียมตัวออกจากออฟฟิศเมื่อนาฬิกาเรือนหรูในข้อมือแกร่งบอกเวลาสิบเจ็ดนาฬิกา

ร่างสูงใหญ่กับเสื้อยืดคอวีสีขาวซึ่งสวมทับด้วยแจ็กเกตสีเทาอีกชั้น ขายาวในกางเกงยีนสีเข้มและรองเท้าหนังเงาวับการแต่งกายของเขากึ่งลำลองเพราะต้องการให้ตัวเองหนุ่มลงและจับต้องได้มากกว่ามาดเข้มเต็มขั้นอย่างนักธุรกิจเหมือนเช่นทุกวัน

คนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องทำงานกดโทรศัพท์เรียกคนที่เขามอบหมายงานอื่นให้มาหลายวันแล้วคนปลายสายก็ขับรถยนต์คันหรูมาจอดรอที่หน้าตึกอย่างรวดเร็ว

“ไปเดอะสยามนิวส์ภายในยี่สิบนาทีนี้เลยไอ้หนู”

คำสั่งสั้นๆของคนเป็นเจ้านายทำให้กฤช ต้องรีบเคลื่อนรถยนต์ออกไปโดยเร็วแต่ถึงแม้จะเร่งรีบเช่นไรก็ไม่สามารถฝ่าการจราจรหนาแน่นไปได้ ทั้งคู่จึงต้องใช้เวลาอยู่บนท้องถนนเกือบหนึ่งชั่วโมง

หากพญาอินทรีหนุ่มพอใจแม้จะเกินเวลาเป็นเพราะเขาไม่ได้โทรนัดกับหญิงสาวอย่างที่ได้ตกลงกันเอาไว้แต่เมื่อเขาเดินเข้าไปในตึกแล้วบอกชื่อบุคคลที่นัดกับรปภ. คนเดิม เขาก็แจ้งว่าเธอยังไม่กลับออกไป

“มาหาจอมขวัญหรือครับ”บอกอหนุ่มใหญ่เอ่ยถามคนที่เขาเคยเห็นในข่าวที่หน้าลิฟต์

“ครับผมมาหาคุณจอมขวัญ ผมมีนัดกับเธอ คุณคือ...?”

“ผมทศพลครับเป็นหัวหน้างานของจอมขวัญ”

“ผมอินทรีพินิจพงษ์ เป็นเพื่อนของจอมครับ” ชายหนุ่มแนะนำตัวพลางยื่นมือออกไปทักทายตามธรรมเนียมตะวันตก

“ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการครับคุณอินทรีผมเห็นข่าวคุณบ่อยๆ”

“ยินดีเช่นกันครับ”

“จอมยังทำงานอยู่ครับเธอขยันแบบนี้เสมอ” ทศพลเอ่ยดวงตาตี่ของเขามองสำรวจชายหนุ่มปริศนาที่ตกเป็นข่าวว่ามาหาลูกน้องของเขาเมื่อหลายวันก่อนที่แท้เขาก็คือพญาอินทรีหนุ่มคนดัง “ออฟฟิศของเราอยู่ชั้นสามครับ คุณขึ้นไปรอจอมบนนั้นดีกว่าตอนนี้เป็นเวลาเลิกงาน นั่งรอตรงนี้คนพลุกพล่าน”

“ขอบคุณมากครับบางทีผมอาจจะมาหาจอมบ่อยๆ” เสียงทุ้มห้าวของชายหนุ่มเอ่ยโดยไม่ปฏิเสธโอกาส

“ไม่มีปัญหาครับได้ทุกเมื่อ ผมจะแจ้งกับรปภ.เอาไว้” บอกอหนุ่มตอบรับอย่างยินดีและเปิดโอกาสก็มันบ่อยเสียเมื่อไหร่เล่าที่ลูกน้องขาบู๊ของเขาจะมีหนุ่มฮอตมาหา และดูท่าทางก็คงจะมาจีบ

“ขอบคุณมากครับ”

“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนต้องรีบไปรับภรรยา เดี๋ยวเธอจะคอยนาน”

“เชิญครับ”

ชายหนุ่มสองคนพยักหน้าให้กันก่อนจะขอตัวโดยคนที่ได้รับอนุญาตให้ขึ้นไปรอหญิงสาวไม่ปฏิเสธโอกาส ร่างสูงใหญ่เดินตรงไปในลิฟต์

เพียงไม่กี่นาทีพญาอินทรีหนุ่มก็มาหยุดที่ชั้นสามแล้วเขาก็มองหาใครบางคนที่จะนำทางเขาไปยังโต๊ะทำงานของหญิงสาวแทนห้องรับแขก

“ผมมาหาคุณจอมขวัญไม่ทราบว่าโต๊ะทำงานของเธอไปทางไหนครับ”เขาเอ่ยถามใครคนหนึ่งที่กำลังจะเดินสวนกับเขา

หากคนที่ถูกถามตะลึงตาค้างเมื่อเห็นภาพที่เคยเป็นภาพนิ่งของเจ้าของอาณาจักรฮอตอีเกิ้ลคนปัจจุบันเคลื่อนไหวอยู่ตรงหน้าความเข้มและหล่อเหลาของเขาทำให้มรกตอึ้งไปราวสองนาที

“คุณมาหาจอมเหรอคะ”

“ครับผมเรานัดกันไว้”

“โต๊ะทำงานของจอมอยู่ทางนี้มาค่ะเดี๋ยวฉันนำทางไป” นักข่าวสาวสายการเมืองเอ่ยอาสาอย่างกระตือรือร้น

“ขอบคุณครับ”ชายหนุ่มเอ่ยขอบคุณพร้อมรอยยิ้มบาดใจ

ไม่กี่นาทีมรกตก็นำทางพญาอินทรีหนุ่มมาถึงโต๊ะทำงานของคนที่กำลังเก็บของส่วนตัวลงกระเป๋าศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมดกหนารีบเงยหน้าขึ้นทันทีเมื่อได้ยินเสียงของเพื่อนรุ่นพี่

“จอมมีหนุ่มมาหา”

“มาได้ไงปกติเขาห้ามบุคคลภายนอกขึ้นมาบนนี้” หญิงสาวเอ่ยห้วนๆเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ในเสื้อผ้าที่ดูดีและลดอายุของเขา

“พี่เจอคุณทศพลข้างล่างพอเขารู้ว่าพี่มาหาจอมก็เลยอนุญาตให้ขึ้นมาครับ แล้วคุณคนสวยคนนี้ก็พาพี่มาหาจอม”ชายหนุ่มเอ่ยเสียงนุ่มโดยไม่ลืมหันไปส่งสายตาขอบคุณยังผู้นำทางที่หน้าแดงระเรื่อเพราะคำว่า‘คุณคนสวย’ ของเขา

“เจอกันแล้วถ้างั้น...พี่ขอตัวก่อนก็แล้วกันนะจอม ไว้คุยกัน”มรกตรีบขอตัวก่อนที่จะรู้สึกเขินไปมากกว่านี้ จะอะไรเสียอีกก็สายตาคมเข้มของพญาอินทรีหนุ่มที่มองรุ่นน้องของเธอราวกับจะกลืนลงท้องเสียเดี๋ยวนี้

“ค่ะพี่กตไว้คุยกัน”คนที่ไม่รู้ตัวว่าผิวขาวของตัวเองมีปฏิกิริยากับสายตาของชายหนุ่มพยายามเอ่ยเสียงเรียบ

“ขอบคุณมากครับไว้โอกาสหน้าผมคงมีโอกาสเลี้ยงข้าวคุณ”

หลังจากร่ำลากันเรียบร้อยคนที่เพิ่งจากไปก็เดินฉีกยิ้มไปตลอดทาง และนี่คือคำยืนยันว่าข่าวซุบซิบที่เธอได้ยินมาหลายวันว่ามีหนุ่มใหญ่สุดหล่อมารอรับรุ่นน้องของเธอเป็นความจริงและสายตาที่ฉ่ำหวานชวนขนลุกของเขามองที่จอมขวัญมันก็ชัดเจนเสียจนไม่มีใครที่ได้เห็นจะตีความเป็นอื่นไปได้นอกเสียจาก ‘พญาอินทรีหนุ่มใหญ่ผู้นี้กำลังจะกินรุ่นน้องของเธออย่างแน่นอน’

เมื่อลับร่างของคนที่จากไปพร้อมกับข่าวใหม่คนที่เพิ่งมาถึงก็นั่งลงบนเก้าอี้ว่างใกล้ๆ กับหญิงสาวโดยไม่ได้รับเชิญ

“ไหนว่าจะโทรมาก่อน”คนที่ใบหน้าขาวเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อเอ่ยถามเสียงเรียบ

“พี่ใจร้อนคิดถึงจอม และคิดว่าจอมน่าจะยังไม่กลับ” เสียงนุ่มของเขาสวนทางกับใบหน้าที่สุดแสนจะคมเข้ม

“คุณพี่ช่วยพูดให้มันเบาๆหน่อยได้ไหมเล่า ใครได้ยินเข้าจะเข้าใจผิดได้” จอมขวัญเหลียวซ้ายแลขวาอย่างสำรวจ เธอไม่ปฏิเสธว่ากำลังเขินกับคำพูดของเขาและถ้าหากมีใครบังเอิญได้ยินก็จะเอาไปลือกันได้ง่ายๆ เพราะตั้งแต่เธอทำงานที่นี่มานานยังไม่เคยตกเป็นข่าวเรื่องผู้ชายมาก่อน

“ได้ยินก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ครับ”ชายหนุ่มเอ่ยเบาๆ “เราไปกันเถอะครับ พี่หิวแล้ว เราไปกินอาหารจีนกันดีไหมแถวเยาวราชมีร้านอาหารจีนดีๆ หลายร้าน ไปลองกันนะครับ”คนที่ไม่สนใจว่าจะมีใครได้ยินเอ่ยชวน ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนแล้วส่งมือแกร่งให้เธอจับหากต้องเก้อ

“ลุกเองได้หรอกน่าขอบคุณ” หญิงสาวเอ่ยพลางลุกขึ้นยืน มือบางคว้ากระเป๋าสะพาย “อาหารจีนก็ดีเหมือนกันถ้างั้นฉันขอเลือกร้านเองนะ”

“ได้เลยครับผม”คนที่ยิ้มกว้างพร้อมกับดวงตาเปล่งประกายระยิบระยับรับคำ ก่อนที่เขาจะเดินตามหลังเธอ

ในขณะที่ลิฟต์กำลังเดินทางลงสู้ชั้นล่างพญาอินทรีหนุ่มเผยรอยยิ้มบางๆ ถึงแม้ว่าลิฟต์ตัวนี้จะมีเพียงเขากับเธอเท่านั้น แต่ระยะห่างระหว่างกันเพียงไม่กี่เซนติเมตรส่งผลต่อความรู้สึกของคนร่างเล็กที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหน้าคนที่มีรูปร่างสูงใหญ่ราวกับมีกระแสไฟบางๆในตัว ผิวขาวที่ค่อนไปทางซีดตามคำแซวของเพื่อนรุ่นพี่เปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อขึ้นจนลามไปถึงลำคอแต่เรื่องอะไรที่คนซึ่งไม่เคยเสียฟอร์มเรื่องหนุ่มสาวมาก่อนจะต้องพยายามอย่างมากที่จะแสดงท่าทางเรียบเฉยเพื่อปกปิดอารมณ์เขินเฉกเช่นหญิงสาวทั่วไปเอาไว้ให้ลึกที่สุด

เสียงประตูลิฟต์เปิดออกเป็นช่วงเวลาเดียวกับที่มือแกร่งยื่นออกไปขอกุญแจรถเมื่อเขาเห็นว่ามันถูกกำแน่นอยู่ในมือของเธอ

“ขอกุญแจรถของจอมด้วยครับ”

“อะไร...ฉันขับเองได้”คนที่ถูกขอรีบปฏิเสธฉับมือบางกำกุญแจแน่นขึ้นแล้วดึงเข้าหาตัวด้วยท่าทางราวกับเด็กหวงของ

“นะครับ...พี่ขอกุญแจรถของจอมนะ”

หากคนที่ไม่นำพาคำปฏิเสธของหญิงสาวยังคงส่งเสียงนุ่มและยิ้มหวานซึ่งเขาคงจะไม่รู้ว่าท่าทางเช่นนี้ของเขาจะทำให้คนที่กำลังถูกขอกุญแจรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจแทบละลายกลายเป็นวุ้นอยู่ตรงนี้

แล้วเขาก็ยิ้มอย่างพึงพอใจเพราะหลังจากที่เธอลังเล เพียงไม่นานมือบางก็ส่งกุญแจรถให้เขาราวกับต้องมนต์สะกด

เพียงครู่เดียวเมื่อกุญแจรถของเธออยู่ในมือของเขามือแกร่งก็ดึงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดโทร.ออกเรียกใครบางคน เพียงไม่กี่นาทีชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งผิวขาว หน้าตาหล่อเหลากับเครื่องแต่งกายที่ดูดีเกินกว่าจะเป็นเพียงคนขับรถก็มายืนอยู่ตรงหน้าทั้งคู่

“ขับมอเตอร์ไซค์ของคุณจอมกลับคอนโดฯด้วยไอ้หนู แล้วเอากุญแจรถมา”

คำสั่งสั้นๆของเจ้านายหนุ่มทำให้คนที่เพิ่งจะเดินเข้ามารีบล้วงกุญแจรถออกจากกระเป๋ากางเกงแล้วยื่นให้

“คุณสองคนเป็นเจ้านายลูกน้องกันหรอกเหรอฉันจำคุณได้ เคยเห็นมานั่งส่งตาหวานให้น้องเพลงบ่อยๆ”

“กฤชเป็นลูกน้องของพี่เองครับแถวนี้มีแต่สาวสวยน่ารัก จริงไหมวะไอ้หนู”พญาอินทรีหนุ่มตอบพลางส่งสายตาคมเข้มอย่างรู้ทันไปยังบอดี้การ์ดหนุ่มน้อย

“เราไปกันเถอะครับ”

นั่นคือเสียงสุดท้ายของคนที่มีรัศมีแห่งอำนาจก็จะอะไรเสียอีก ด้วยท่าทางนุ่มนวล สุภาพหากน่าเกรงขามของเขา จนทำให้คนที่ตั้งใจจะปฏิเสธแต่แรกลืมคำพูดของตัวเองไปเลยแล้วเธอก็เดินตามแรงจูงมือเบาๆ ของเขาไปยังรถยนต์คันหรูที่จอดอยู่ด้านหน้าตึกด้วยท่าทางที่เกินคำว่าใกล้ชิดราวกับคู่รัก

ภาพนั้นสร้างความประหลาดใจและตกตะลึงตาค้างไปยังทุกคนที่ได้เห็นรปภ.หนุ่มวัยกลางคนถึงกับยกมือขึ้นปิดปาก เพราะเป็นภาพที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นในชาตินี้ที่นักข่าวสาวแกร่งสายอาชญากรรมขาบู๊ประจำเดอะสยามนิวส์ออกอาการเขินจัดจนสีผิวขาวซีดของเธอถูกแทนที่ด้วยสีชมพู เขาเชื่อว่าใครก็ตามที่เดินผ่านไปมาและตาไม่บอดก็จะมองเห็นภาพแห่งความมหัศจรรย์นี้อย่างแน่นอน

หากก็ไม่ใช่คนที่ได้เห็นภาพนี้เท่านั้นจะแปลกใจเพราะแม้แต่จอมขวัญเองก็ไม่เข้าใจตัวเอง เธอยอมเดินตามแรงจูงมือเบาๆ ของชายหนุ่มจะเรียกว่าแปลกหน้าก็คงไม่เกินความจริงนัก เพราะเธอกับเขารู้จักกันผิวเผินและได้พูดคุยกับเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้นหากเธอก็ยอมให้เขาเดินจูงมือไปขึ้นรถเหมือนกับเป็นลูกแมวเชื่องๆ

และที่น่าตกใจไปกว่านั้นหัวใจแห้งๆของหญิงสาวรู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาทันใดเมื่อมือบางถูกกุมเอาไว้อย่างอบอุ่นภายในมือแกร่งของพญาอินทรีหนุ่มผู้นี้

แต่ทว่าคนอย่างจอมขวัญน่ะหรือจะยอมรับความรู้สึกเช่นนี้ง่ายๆให้ตัวเองต้องเสียฟอร์ม มันดูไม่ใช่ตัวเธอ แต่สิ่งที่เธอทำได้ดีที่สุดเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกเกินคำว่าดีที่วิ่งกระทบเข้าสู่หัวใจแห้งๆของเธออย่างจังคือทำมึนและทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปเสียเลย

Create Date : 17 ธันวาคม 2557		0 comments
Last Update : 17 ธันวาคม 2557 16:02:32 น.
Counter : 547 Pageviews.
Share Tweet