เข้าใจล่ะ ทำไมคนร้องโหยหวนในICU จึงขอร้องให้หมอฉีดยาให้ตายๆไปซะเลย  มันทรมานจนบรรยายเป็นภาพไม่ได้จริงๆ มีแต่จะดึงให้หัวใจจมดิ่งลงเหวไปเรื่อยๆ หดหู่ เศร้า โศก และสาหัส เกินจะมีแรงดึงให้ตัวเองจับเชือกแล้วดึงตัวเองขึ้นไป  มันเหนื่อยเกินไปแล้วจริงๆ

เพิ่งเริ่มเข้าใจกับคนที่มีอยากยา ความต้องการมันมีมากมายเกินจิตใต้สำนึกจะหยุดยั้งได้   บางคนหนักมากจนตัดสินใจเลือกทำร้ายตัวเองให้บรรเทาความเจ็บปวดนั้น  การเพลินกับการเจ็บปวดทางบาดแผลสดๆน่าจะทำให้ลืมอาการป่วยทางกายที่กำเริบขึ้นได้ชั่วขณะ

ในวันนี้ ฉันไม่ถึงชม.ก่อนไม่น่าเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้นกับฉัน  ด้วยภาวะปวดมากมายในกายที่มันเจ็บจนกัดฟันไม่ไหว  ลืมคนรอบ  ลืมเพื่อนที่แสนดี  ลืมครอบครัวที่อยู่ด้านหลัง  ลืมแม้จะทั่งชีวิตของตัวเอง   ชีวิตมันดิ้นจนอยากจะหยุดหายใจ  เป็นตั้งแต่เมื่อคืน  สงบลงได้ตอนบ่ายอีกวัน  ที่เหลือคือความหดหู่เข้ามาแทนที่  ความน้อยใจต่างๆนานาเข้ามาถาโถมจนใจดิ่งไปสู่ความเศร้า  ไม่มีแรงแม้กระทั่งจะถือจานสักใบให้อยู่นิ่งๆสักหนึ่งนาที  จานชามแตก พร้อมกับกำลังใจที่อยากจะสู้ก็แตกตามไปด้วย  

ผีห่าซาตานอะไรสิงสู่ในใจไม่รู้  เกือบจะเอามีดสับไปในข้อมือตัวเองซะแล้ว  ถ้าไม่เพราะเสียงมือถือดัง  ถ้าไม่เพราะปลายทางที่โทรมาคือ มามิ ป่านนี้ฉันอาจสิ้นชื่อไปแล้ว  หรือไม่ก็เจ็บสาหัสนอนรพ.จนเป็นขี้ปากชาวบ้านไปแล้ว  

โรคร้าย ยังไม่น่ากลัวเท่าความรู้สึกมืดดำในใจ จริงๆ