นัดพบหมอครั้งแรก ของปี๒๕๕๗
     พรุ่งนี้จะต้องโดนหมดมัดติดกับเตียงอีก แค่คิดก็จิตตกแล้ว  ทรมานเหลือเกิน ใจเราไม่แข็งพอ ดิ้นพรวดหนีเข็มสุดตัว  จำได้ว่าเมื่อสามเดือนก่อน เกร็งจนตะคริวขึ้นไล่จากปลายเท้า จนมายังใบหน้า  แล้วเราก็ไม่ได้สติ ขาดพรึ่บ!ไปเลย    น่ากลัว มันเจ็บจนฝังรากลึกไปแล้ว  แต่   เราอยากหาย   เรายังอยากหาย  ถึงแม้ว่ามันจะโอกาสน้อยนิด

อยาก  ได้ กำลังใจ ว่ะ.. พรุ่งนี้ วันแรกของการนัดใหญ่  บ่องตงร่างกายและจิตใจไม่พร้อมจริงๆ  กลัวไรว่ะกะอีแค่ไปรพ.   ใจแป๊วๆว่ะ  บอกตัวเองแล้วว่า อย่ากลัวดิ  แต่..ครั้งนี้ไม่ได้ผลว่ะ  กลัวไรไม่รู้    มองเบอร์หนึ่งเบอร์อยากกดไปหาใครสักคน  โธ่เอ๊ย ไม่กล้าอีก  

แค่อยากให้ความกลัวมันคลายกังวลเท่านั้น  
ถ้าเครียดมากๆ  หาทางระบายออก แล้วถ้าได้ร้องไห้สักนิด  อาจจะช่วยให้ใจดีขึ้นบ้าง  แต่..ฉันไร้น้ำตามาเกือบสองเดือนแล้ว  ฝุ่นผงเข้าตายังไม่คลอเบ้าเลย  ทรมานมากๆ

อยากได้เสียงปลอบใจ จากใครสักคน  แต่ไม่รู้จะเริ่มต้นบอกเขาว่าอะไร  จะบอกขอกำลังใจหน่อยสิ  เหรอ .. ไม่ได้อ่ะ  
ขอไปเผื่ออะไร  เฮ้อ  ไม่อยากบอกว่าเป็นอะไร  แต่แค่อยากให้รู้ว่า เราอยากได้กำลังใจจากเขา   เฮ้อ..  ไม่กล้า  กลัว เขา  นิ่ง !!!






Create Date : 20 กุมภาพันธ์ 2557
Last Update : 21 กุมภาพันธ์ 2557 0:22:48 น.
Counter : 570 Pageviews.

0 comments
ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
 *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

PhuyingSainam
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]



ผู้หญิงไม่ใช่ก้อนหิน ยังร้องไห้และหัวเราะเป็น
คนเราก็เหมือนหนังสือ หากพลิกอ่านตอนจบ
ก็หมดความหมายที่จะค้นหากันต่อไป
Ammie Akethanachaihirun | Create Your Badge
New Comments
กุมภาพันธ์ 2557

 
 
 
 
 
 
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
18
19
21
22
23
24
25
26
27
28
 
 
MY VIP Friends