7 โมงเช้าวันอังคาร(วันหนึ่ง ณ เดือน มิถุนา ปี 50)

แปดโมงเช้าวันอังคาร ถึงจะนานที่ผ่านมา
ตอนนั้นที่เธอร่ำลา พูดว่าเธอจะไป
จ้องมองเข็มนาฬิกา ช่วงเวลาครั้งสุดท้าย
วันนั้นเสียใจเท่าไหร่ ก็ยังคงไม่ลืม............

ไม่อยากรู้วันเวลา เช้าขึ้นมาไม่อยากเจอ

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงนาฬิกาปลุกดันลั่นบ้าน
เฮ้ย 6 โมงกว่าแล้วนี่หว่า วันนี้วันอะไร
อ๋อ วันเสาร์.....นอนต่อดีกว่า
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เฮ้ย วันอังคารนี่หว่า ไม่ได้การแระ
ต้องรีบกระเสือกกระสน แหกขี้ตา ไปทำงานก่อน
ไม่งั้น เงินดาว เงินเดือนที่หวังไว้จะหายเรียบ
ว่าแล้วก็ 2 มือล้วงกระเป๋า 2 เท้าก้าวเข้าส้วม
อาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัน แต่งตัวไปทำงาน
ตื่นมา เจอหน้า the dog สุดเลิฟยืนอ้อล้อ รอส่งอยู่หน้าบ้าน
พร้อมด้วยป๊ะป๋าอีก 1 คน เพื่อเป็นกำลังจาย ให้ในเช้าวันใหม่


รู้ตัวอีกทีก็มานั่งรอรถบริษัทฯ ที่หน้าปากซอยบ้านตัวเอง
บริษัทฯ อยู่นู่น ชลบุรี โน่นแน่ะ แต่บ้านอยู่ สุขุมวิท 101/1
ประมาณว่า หางานใกล้ ๆ ไม่ชอบ ชอบไกลบ้าน
จะได้ดูเป็นคนมีสาระกะเค้าหน่อย
ตอนนี้เป็นเวลา 7 โมงเช้าของวันอังคารวันหนึ่งในเดือน มิ.ย. 2550
กว่ารถบริษัทฯ จะมาก็เลยนั่งชมวิวหน้าปากซอยบ้านตัวเองไปก่อน
เห็นร้านแมคฯก็สวยดี เห็นแล้วก็อยากกินจริง ๆ แต่มันยังไม่เปิดประตูร้านเลย



นั่งมองร้านแมคฯ แล้วก็หันกลับมามองกระเป๋าสตางค์ที่ขาตัวเอง
เฮ้ยเดือนนี้เหลือเงินเท่าไหร่หว่า
ประหยัดไว้ก่อนจะดีกว่ามั้ย
คิดแล้วก็มองกลับไปกลับมา
เออ ประหยัดไว้ก่อนก็ได้ เพราะเดือนนี้หมดไปกะค่าจิปาถะทั้งหลายแหล่ เช่น อีถุงข้างล่างนี้


ว่าแล้วก็นึกถึงน้องหมาที่บ้าน ไอ้อ้วนที่บ้านนี่กินเก่งยิ่งนัก
หน้ามันลอยไปลอยมาเต็มไปหมด
และค่าอาหารหมากระสอบละหลายพันก็ลอยไปลอยมาด้วยเช่นกัน
ฮือ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ



กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด หน้าอีลีโอ โผล่มาตอนไหน
เห็นหน้าทีไร นึกถึงแต่ค่าอาหารหมา

7 โมงกว่าแล้ว ยังสิยังไม่ 8 โมงดี
ตอนนี้เป็นเวลา 7 โมงกว่า ของวันอังคารวันหนึ่งแล้ว
รถมารับพอดี จะขึ้นรถแล้วน้า......................

นั่งมาสักพัก ผ่านที่ก่อสร้างรถไฟฟ้าด้วย รถกำลังติดได้ที่เลย เชอะ อีกหน่อยน่าบ้านตูก็จมีรถไฟฟ้ากะเค้ามั่งแล้วโว้ย
นั่งมองไป ใจลอยไป เมื่อไหร่จะถึงซะทีวะ ที่ทำงานเนี่ย
อีกตั้ง 60 กิโลฯ เห็นจะได้



เฮ้อชีวิตก็เงี้ยะ มีกระเป๋า 1 ใบไว้สะพายและใส่ของ
กระเป๋าโคตรหนัก ไม่รู้จะใส่อะไรนักหนา แต่ก็ขยันสะพายจัง
เพื่อความโก้ หุ ๆ


ตอนนี้ไม่นึกถึงอะไรแล้ว
คนเราก็เท่านี้ เกิดมา ทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือน
ชีวิตก็เท่านี้ ในเมื่อมีชีวตก็ต้องทำงาน ปากต้องกิน
มือต้องทำ ขาต้องเดิน
เพราะชีวิตต้องเดินต่อไป จะให้ไปขอเงินบุพพการียันแก่ก็ใช่ที่
มิสมควรยิ่งนัก
หมดแระ กับวันอังคาร ไปทำงานก่อนน้าาาาาาาาาาาา

Create Date : 19 มิถุนายน 2550		0 comments
Last Update : 20 มิถุนายน 2550 13:37:55 น.
Counter : 273 Pageviews.
Share Tweet