สองหมา หนึ่งป่วย หนึ่งนั่งเฝ้า ..วันที่สิบเก้า ..วันสุดท้าย.. 20 มิ.ย. 2550 วันสุดท้ายของบู้บี้ เมื่อคืน บู้บี้ต้องนอนคนเดียวที่โรงพยาบาล ..ต้องอยู่กับคนที่บู้บี้ไม่คุ้นเคย ในช่วงเวลาที่หนูต้องการกำลังใจเป็นอย่างมาก หนูจะงอนพี่วีมั้ยบู้? ไปถึง ยังนอนอยู่ดี ไม่ตกโต๊ะ ผู้ช่วยเอาโต๊ะมาต่อกันให้ใหญ่ขึ้น แต่บู้บี้ไม่มีแรงจะขยับหรอก พี่วีรู้ ก็หนูยังต้องให้ O2 อยู่เลยนี่นะ ทำไมหนูไม่กระดิกหางทักทายพี่วีกับหม่ามี้ซะหน่อย งอนจริงๆ เหรอ? แล้วทำไม "แววตา" หนูมันหายไปไหนแล้วบู้ แวตาระริกระรี้ของหนูมันหายไปไหน พี่วีไม่เห็นเลย หนูเป็นแบบคืนนั้นรึเปล่า ที่เราต้องพาหนูไปโรงพยาบาลรอบดึกคืนนั้นน่ะ ..ไม่ใช่หรอกพี่วี หนนี้มันแย่กว่า พี่วีอย่าหลอกตัวเองอีกเลย.. โชคดี ที่ได้เจอหมอเปี๊ยบ หมอเอาน้ำตาเทียมมาหยอด ..ไม่ขึน หมอเอานิ้วเคาะๆ แถวจมูก ยังกระพริบตา ยังมีแรงตอบสนอง ..รู้นะ ว่าหมอคิดอะไรอยู่ เลยถามว่า มันจะไหวมั้ยหมอ หมอก็ แฮ่ๆ ..เราก็ต้องพยายามช่วยให้ถึงที่สุดแหละน้อ แล้วหมอก็หลบเราไป T_T ขาเริ่มแข็ง เย็นด้วย คงจะมาจากอาการเกร็ง ขาหลังบวมน้ำทั้งสองข้าง แต่ก็ไม่มากเท่าวันก่อน ไม่กล้าขยับมาก แค่บีบๆ นวดๆ ให้มัน ขาหน้ายังโอ แข็งก็จริง แต่พอนวดให้ จับยืดๆ หดๆ ซักพักก็ปกติ อาหารหอบมีนิดหน่อย แต่ไม่ยอมกินน้ำเลย ส่งน้ำแข็งให้ก็ไม่สน ไม่เลีย หูไม่แดงเท่าเมื่อคืนแล้ว พุงด้วย (เมื่อคืนยังกะคุณยายวรนาถ -*-) หมอเป๊ยบบอกว่า วันนี้จะต้องเจาะเลือดไปตรวจอีก ดูว่า ได้รับการถ่ายเลือดไปแล้ว เป็นอย่างไรบ้าง แต่สภาพร่างกายบู้บี้ตอนนี้ ยังไม่พร้อม ก็ต้องให้ O2 ไปเรื่อยๆ ก่อน แล้วเด่วหมอจะมาฉีดยาปฏิชีวนะ ยาลดกรด กับยาอะไรอีกซักอย่างให้ (ตามปกติที่เคยทำ) ฉันยืนกอดมัน นวดมัน ลูบหัวลูบหางมันไปเรื่อย บอกบู้บี้เสมอว่า บู้บี้สู้ๆ บู้บี้ต้องผ่านตรงนี้ไปให้ได้นะ แต่ถ้าบู้เห็นว่า ไม่ไหวแล้ว ไอ้พวกเชื้อโรคมันพร้อมใจกันรุมหนูเหลือเกิน ถ้าบู้บี้หมดแรง หนูสู้ไม่ไหวแล้ว บู้บี้จะหลับไปก็ได้นะ พี่วีไม่ว่าอะไรบู้หรอก ^^ พี่วีสวดมนต์ให้บู้อยู่ตลอด ตั้งแต่ที่เรามานั่งเล่นนอนเล่นที่โรงบาลกัน พี่วีก็จำอะไรได้ไม่มากไปกว่าบทนะโม และ พุทธัง สรณัง คัจฉามิฯ ...แต่วันนี้ เช้านี้ แม้แต่นะโม พี่วียังท่องไม่ได้ พี่วีนึกไม่ออก แย่จัง... บู้มีกระตุกเป็นระยะ มีเสียงคืดๆ ในคอด้วย ก็คงเป็นเพราะมีน้ำในปอดนั่นละมั้ง ไม่ให้น้ำเกลือก็ไม่ได้ ให้แล้วก็เป็นแบบนี้ เฮ้อ บู้เอ๊ยยยยย พี่วีปวดใจจริงจริ๊ง หมอเปี๊ยบก็ดี วิ่งหน้าซีดมาดูให้ทันทีที่เรียกหา บอกว่า คงเพราะร่างกายขาดกลูโคส (บู้มักจะเป็นแบบนี้ ตอนเช้าๆ) งั้นเด่วให้น้ำเกลือ ดริปวิตามิน เกลือแร่เข้าไปให้เลย เพราะคงกินไม่ได้ ป้อนน้ำแดงให้ยังไม่ยอมกลืน พอเริ่มกระตุก ฉันก็คอยเอาทิชชูเช็ดน้ำลายให้ เอาลิ้นออกมา เพราะกลัวกัดลิ้น หมอบอก ดี และให้นอนหัวสูงเข้าไว้จะดี (แหงสิ บู้บี้เป็นคุณนายนะ หัวต้องสูงสิ 5555) เลยเกิดสงสัยขึ้นมาว่า ..ทำไมตำราสารพัดเล่ม บอกว่า ถ้าสุนัขช็อค ให้นอนหัวต่ำกว่าตัว เอายังไงแน่น้อ   Create Date : 05 สิงหาคม 2550 16 comments Last Update : 24 ตุลาคม 2550 21:21:59 น. Counter : 974 Pageviews. Share Tweet

นอนๆ อยู่ ก็อึออกมา เหลวๆ แล้วอยู่ๆ ก้นก็แดงจนน่ากลัว หมออายาอะไรไม่รู้มาฉีดเข้าทางก้น อึสองรอบ ฉีดสองรอบ ..อะไรไม่รู้ ซักประมาณสิบโมง อาการกระตุกถี่ขึ้น จนตอนที่หมอมาฉีดยาให้ เข็มแรก(ยาปฏิชีวนะ)ผ่านไป อย่างอื่นยังไม่ทันฉีด อยู่ๆ บู้ก็ยกหัวขึ้น ทำท่าเหมือนจะขากเสมหะ แล้วก็นิ่งไป ตอนนั้น ฉันไม่รู้ เพราะถอยออกมาให้หมอฉีดยา และกำลังหันซ้ายหันขวา จะเช็ดน้ำลายเหนียวๆ ให้มันอยู่ มาใจหายตอนเห็นหมอตกใจ พูดว่า "เขานิ่งไปแล้ว" เร่งให้ผู้ช่วยไปเอาอะไรซักอย่างมา ..เครื่องปั๊มหัวใจ.. จับบู้อ้าปาก เอาเชือกมัดไว้ ล้วงน้ำลายเหนียวๆ มาได้เยอะพอสมควร เอาสายสอดเข้าไป ปั๊มลมเข้าปอด พร้อมปั๊มหัวใจ หมอทิพย์เข้ามาช่วย.. พยายามกันอยู่ซักสามนาที ไม่มีการตอบสนองใดๆ ทั้งสิ้น หมอทิพย์พูดว่า หัวใจไม่เต้นแล้ว นิ่งไปแล้ว เสียใจด้วย แล้วก็เดินหลบไป.. หมอเปี๊ยบก็นิ่ง เสียใจด้วย แล้วก็เดินหลบไป.. ผู้ช่วยเอาสาย O2 ออก ปิดเครื่อง แล้วก็ลากถังไป.. ฉันอึ้ง งง สมองไม่สั่งงานไปพักนึง มารู้ตัวเอาตอนที่พนักงานมาเอาเข็มเสียบน้ำเกลือออกให้ บู้บี้จะได้ไม่มีอะไรติดขาให้เกะกะ ลูบหัว ลูบหาง กดหน้าอก ฟังเสียงหัวใจ ..ไม่มีแล้ว ไม่มีเสียงหัวใจของบู้บี้อีกแล้ว ลมหายใจก็ไม่มีแล้วเหมือนกัน . . บู้บี้ไปแล้ว . .   โดย: viee 5 สิงหาคม 2550 23:29:11 น.

ยังไม่เชื่อ ยังคอยฟังเสียง ยังคอยคุยกับบู้บี้อยู่ ..เผื่อว่าเมื่อกี้บู้บี้แกล้งพี่วีเล่นๆ แต่ไม่มีการตอบสนองใดๆ จากบู้บี้อีกแล้ว อีก 20 นาที เจ้มาถึง ไม่ต้องบอกอะไรแล้ว หมอเปี๊ยบเข้ามาอีกครั้ง สรุปอาการว่า บู้บี้เสียชีวิตจากการช็อค ปอดทำงานได้ไม่ดี เนื่องจากน้ำท่วมปอด ที่จริง ฉันก็เห็นนะ ว่ามันมีน้ำไหลออกมาจากจมูกบู้บี้ แต่ฉันไม่ได้เรียก ฉันนึกว่าเป็นอาการของมัน จากการให้น้ำเกลือเหมือนทุกที และดูแล้ว น้ำเกลือก็หยดช้ามาก ไม่น่าเป็นไร ..แต่วันนี้มันเป็น มันทำให้บู้บี้หายใจไม่ได้ ฮือ บู้บี้ พี่วีขอโทษ พี่วีผิดเอง T_T หมอคงคุยกับหมอตั๋งแล้วด้วย เลยถามว่า ถ้าอยากรู้ ว่าสาเหตุการตายจริงๆ แล้วคืออะไร.. ตับ? ไต? ก้อนที่มันบวมอยู่แล้วแล้วเพิ่งมาบวมหนักหลังผ่าตัด? ถ้าอยากรู้ หมอจะผ่าให้ และวิเคราะห์ดู ว่าตกลงแล้วคืออะไร หมอตั๋งเองก็อยากรู้ ผ่าเสร็จ หมอจะเย็บปิดให้ ไม่เอาอะไรออกไป แต่ว่า ร่างกายบู้บี้ก็จะมีรอยผ่ายาวที่ตรงท้อง ฉันอยากรู้ แต่พี่ไม่อยากรู้ ..สุดท้าย ไม่ผ่าดีกว่า ก็บู้บี้เป็นคุณนาย เป็นสาวสวยจะให้มีรอยแผลเป็นติดตัวไปหาเพื่อนๆ บนสวรรค์คงไม่ดีเท่าไหร่ เด่วบู้จะงอนพี่วีด้วย ไม่ทำเนอะบู้เนอะ อยู่โรงบาลจน 11.30 น หมอหาเบอร์วัดคลองเตยในกับ World Pet Angel ให้ เลือกไปวัด เพราะ ใกล้กว่า และอย่างน้อย บู้บี้ยังได้ฟังพระสวด ก่อนร่างจะกลายเป็นผุยผง แต่ก่อนจะไปวัด เราพาบู้บี้กลับมาบ้าน มาหาบับเบิ้ลก่อน มาให้บับเบิ้ลรู้ก่อน ว่าบู้บี้จะไปแล้วจริงๆ ไม่ใช่ไปกลับอย่างสามอาทิตย์ที่ผ่านมา ฉันนั่งกอดมันมาในรถ ตัวยังอุ่น ตัวยังนิ่ม บู้บี้หลับตาพริ้ม หน้าหวานเป็นสาวสวยอย่างที่บู้บี้เป็นมาตลอดชีวิต.. พอถึงบ้าน บับเบิ้ลวิ่งมาหา มากระโดดจะหาบู้ พอวางบู้ลงบนเบาะ บั๊บก็ตามเข้ามาทันที ดมตัว ดมหัว ดมจมูกด้วย ทั้งๆ ที่ทุกทีแทบไม่เคยดมจมูกกันเลย ..ดมเสร็จก็หลบออกไป ไปนอนอยู่ห่างๆ ให้พี่วีกับหม่ามี้โศกเศร้าคร่ำครวญกันต่อไป ไอ้เราก็กลัวบับเบิ้ลยังไม่เก็ท เรียกให้เข้ามาใหม่ ก็ไม่ค่อยจะยอมมา หมามันคงมี sense ของมันล่ะมั้ง ..บับเบิ้ลไม่ได้โง่นะพี่วี ปล่อยให้บู้นอนสักพัก บั๊บก็นอนดูอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล บู้บี้หลับอยู่นี่นา หลับตาพริ้ม แอบอมยิ้มหน่อยๆ มีหรี่ตามองดูด้วย บู้บี้ไม่ได้ตายซะหน่อย T_T   โดย: viee 5 สิงหาคม 2550 23:38:35 น.

เอาล่ะ ได้เวลาที่บู้บี้ต้องไปจริงๆ แล้ว แล้วนะบับเบิ้ล บ๋ายบายนะลูก ..see me in your dream, okay? ใช้เวลาอยู่บนรถนานแค่ไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าไม่อยากไปถึงเลย ขับรถหลงทางบ้างก็ได้ (ซึ่งก็หลงจริงๆ 55) แวะนู่นแวะนี่ก่อนเหมือนตอนเราไปเที่ยวกันก็ได้นะหม่ามี้ ..พี่วีกอดบู้บี้ไว้ตลอดทาง ตัวยังหอม ยังอุ่นอยู่เลย บู้บี้หลับสบายเชียว พี่วีปิดตาให้หนูแล้วนะบู้นะ ไปถึงวัดกี่โมงไม่รู้ แถมไปจอดหน้าที่เผาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ความคิดอยากสตาฟฟ์ร่างบู้บี้ไว้เริ่มกลับมา (รวมถึงบับเบิ้ลด้วย) ..อย่างน้อย พี่วีหม่ามี้ก็จะได้เห็นหนูไปตลอด ดีไหม คิดอีกที ไม่ดีหรอก หนูไปสวรรค์แล้ว อย่ารั้งหนูไว้เลยจะดีกว่า อย่าจับบู้บี้นั่งนิ่งเป็นหุ่นเลย บู้เขาหมาไฮเปอร์นะ คุยกัน กอดกัน หอมกันครั้งสุดท้าย แต่บู้บี้ไม่ได้เลียปากพี่วีอีกแล้ว ..ไม่อยากลงจากรถเลยบู้เอ๊ย.. หม่ามี้เป็นคนตัดใจได้ก่อนพี่วี บอกว่าไปเถอะ บ่ายสองแล้ว ต้องใช้เวลาเผาอีกประมาณชั่วโมงครึ่ง ต้องลอยอังคารอีก นิมนต์พระมาสวดบังสุกุลให้ บู้บี้อยู่บนนั้นไม่ต้องมีห่วงใดๆ ทั้งสิ้นนะบู้นะ พี่คนเผาฉวยโอกาสตอนเรากรวดน้ำ อุ้มบู้บี้เข้าเตา หันกลับมาไม่เจอบู้บี้ พี่วีใจหายวาบ สวดเสร็จ ก็ไปวางดอกไม้จันทน์ พี่วีรองผ้าให้หนู ผ้าสีชมพูที่หนูใช้มาเกือบสามอาทิตย์ หอมสะอาด ซักทุกวัน เพิ่งจะมีเมื่อวานที่ไม่ได้ซัก เพราะหนูไม่ได้กลับบ้าน แต่ปลอกคอไม่ต้องเอาไปนะบู้นะ สองโมงสิบห้า ร่างบู้บี้ก็หายไป ลอยลิ่วสู่ท้องฟ้าด้านบน เวลาเดียวกับที่แม่พี่วีไปเลยบู้ โชคดีนะบู้นะ ไปหาแม่พี่วีให้เจอนะ แม่คงรอรับหนูอยู่แล้ว เพราะแม่ก็รักและเอ็นดูหนูนะ หนูจำได้มั้ยบู้?   โดย: viee 5 สิงหาคม 2550 23:46:50 น.

บู้บี้ก็ยังคง concept คุณนายไฮโซ ไม่ว่าจะทำอะไร ที่ไหน บู้ต้องสูงกว่าคนอื่น หน่อยนึงก็ยังดี สำหรับครั้งสุดท้ายนี้ เตาของบู้ สูงกว่าอีกเตานึง ^^ สามโมงครึ่ง เรียบร้อย แยกกระดูกบู้บี้ออกมาเพื่อไปลอยอังคาร เห็นกระดูกแท่งน้อย สมกับหุ่นอันบอบบางของหนู มีข้อต่อด้วย พี่วีเห็น ^^ พี่วีขอเขี้ยวหนูไว้นะ มีครบทั้ง 4 เขี้ยวเลย มีผมของหนู ที่พี่วีแอบตัดไว้ก่อนหน้านี้แล้วด้วย รับรอง ว่าสวย ไม่แหว่งเป็นทรงนาขั้นบันไดอย่างที่หม่ามี้เคยทำหรอก นั่งเรือไปลอยกลางเจ้าพระยา ให้ซากของบู้บี้ได้เป็นประโยชน์กับสิ่งมีชีวิตอื่นต่อไป ส่วนที่แยกมาไม่หมด ทางวัดจะเอาไปเป็นปุ๋ย ซึ่งก็เป็นประโยชน์เช่นกัน ..สร้างเสริมผลบุญให้หนูนะ จริงๆ แล้ว ตั้งใจจะไปซันเซท ที่ที่บู้บี้ชอบ ซึ่งไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีแรงไปเมื่อไหร่ ที่นั่นก็มีเงาของสองหมาเต็มไปหมด ความทรงจำมากมาย ..ไม่ไหวแน่ - -" แล้วเจ้าหน้าที่ก็บอกว่า ลงกลางแม่น้ำดีกว่าทะเล ทะเลมันจะฟุ้ง ไม่จม และก็อยู่ริมหาด เด่วกระจัดกระจายหมด และเขาไม่ค่อยเอากลับบ้านกันนะ เอาวะ แม่น้ำก็แม่น้ำ ทีแรก กะจะมาหยอดกลางสะพานปิ่นเกล้า ใกล้บ้านหน่อย แต่มันจะกลายเป็นโยนอังคารไป ไม่ใช่ลอยอังคาร :P จะให้เขาพาไปแถวหน้าโอเรียนเต็ล ให้มันไฮโซสมระดับบู้บี้ แต่เขาไม่พาไป บอกว่ามันไกลมาก อือมม..แถวคลองเตยก็ได้ บู้บี้เป็นประโยชน์ได้เหมือนกันนั่นแหละ ^^ สิ่งมีชีวิตทุกอย่างบนโลกนี้ สุดท้ายก็เหมือนกันหมด เหลือแต่ร่าง เหลือแต่ซาก อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา จริงๆ ใครทำใจได้ ปลงได้ ก็ไม่ต้องเศร้า แต่ฉัน ทำใจไม่ได้ ปลงไม่ได้ ฉันก็เศร้าไป   โดย: viee 5 สิงหาคม 2550 23:53:14 น.

เสียใจด้วยค่ะ ตอนหมาเราตาย เศร้ามาก ๆ เหมือนกัน   โดย: Mcdull 6 สิงหาคม 2550 0:03:57 น.

กลับเข้าบ้าน ให้บับเบิ้ลเดินๆ ข้างนอกหน่อย แล้วก็เข้าบ้านกัน ตัวมันหวิว ใจมันหาย บอกไม่ถูก มองไปทางไหนก็เห็นแต่บู้บี้ทั้งนั้น ทุกซอกทุกมุมของบ้านมีบู้บี้อยู่ทั้งหมด T_T ก็บ้านนี้ “บ้านบู้บี้” นี่นะ นั่งคิดฟุ้งซ่าไปเรื่อยๆ บู้บี้เนี่ย นอกจากจะเข้มแข็ง อดทนมากๆ แล้ว ยังเป็นยอดคุณแม่ เป็นลูก เป็นน้องที่ดีมากๆ บู้บี้เสียสละตัวเอง ทนทรมาน ให้ทุกคนได้เตรียมตัวเตรียมใจรึเปล่านะ ระยะเวลา 19 วัน บั๊บมันก็คงจะชินบ้างแล้ว กับการที่บู้บี้ไม่ค่อยอยู่บ้าน(ตอนกลางวัน) แต่ที่ไม่ชอบเลยก็คือ บู้บี้ต้องอดทน ต้องทรมานมาก กว่าจะหลุดพ้นตรงนั้นไปได้ หายใจก็ลำบาก ต้องทนเจ็บกับการถูกจับฉีดยา เจาะเลือดตรวจ เข็มน้ำเกลือคาติดตัว ต้องกินยาที่บู้บี้ไม่ชอบ ต้องกินอาหารที่แสนจะไม่อร่อย ต้องอาเจียนวันละหลายๆ หน ต้องท้องเสียในช่วงหลัง อวัยวะภายในจะแย่แค่ไหน ถูกรุกรานจากเชื้อโรคที่มันพร้อมใจกันกลุ้มรุม แน่จริงหนึ่งต่อหนึ่งสิ บู้บี้สุ้ไม่ถอยอยู่แล้ว เล่นรุมกันแบบนี้ ขี้โกงนี่หว่า หยิบกล้องมานั่งดูรูป.. ต้นเดือน May เราไปซันเซทกัน บู้ยังหว่านเสน่ห์ให้หมาเด็กอยู่เลยบู้เอ๊ยย อาทิตย์ถัดมา ถ่ายเล่นๆ ในบ้าน บู้ก็ยังอ้วนท้วนสมบูรณ์ เห่าคู่กับบับเบิ้ล พอมาต้นเดือน หลังกลับมาจากผ่าตัดใหม่ๆ บู้ยังร่าเริง ยิ้มได้ กินได้ นอนหลับ แผลผ่าตัดบู้บี้สวยมาก ปี่โป๊ก็เหี่ยวลงไป เรายังไปเดินเล่นหน้าบ้านกันอยู่เลย แต่หลังจากนั้น หลังจากเชื้อโรคเลวร้ายมันแผลงฤทธิ์ บู้บี้ก็อ่อนระโหยโรยแรงลงไปเรื่อย จากที่เคยยิ้ม ก็ไม่มีแล้ว จากที่เคยหุ่นดี ผอมเพรียว ก็กลายเป็นผอมพุงโต จับไปเจอกระดูกสันหลัง เจอซี่โครง เจอกระดูกโคนขา สารพัดกระดูก T_T จากที่เคยเดินเอ้อระเหย จนพี่วีต้องดุ ก็กลายเป็นต้องคอยพยุง ประคองไม่ให้ล้ม ไม่ให้หัวทิ่ม บางทีไม่ทัน บู้บี้ก็ต้องล้มคางกระแทกพื้น เจ็บมากมั้ยหนูเอ๊ยยย นึกถึงแล้วพี่วีก็เสียใจ ตอนถูกดุ บู้บี้ทำตายิบหยี ทำไมเหรอ บู้บี้ทำอะไรผิด ถึงต้องดุเสียงดังขนาดนั้น ..พี่วีขอโทษหนูนะบู้บี้ หนูไม่น้อยใจ หนูไม่โกรธพี่วีแล้วนะ..   โดย: viee 6 สิงหาคม 2550 0:09:34 น.

คิดว่าเข้มแข็งพอแล้ว คิดว่าสามารถเอาเรื่องราวมาแปะได้อย่างไม่เศร้าฟูมฟายแล้ว ..คิดผิดแฮะ..   โดย: viee 6 สิงหาคม 2550 0:16:22 น.

เชื่อเถอะ วี... สำหรับคนอ่าน ที่คาดว่าจะทุกข์ระทม ถึงจะน้อยกว่า วี...ผู้ประสบพบพาน... วี...เข้มแข็งมากๆ เจ๊อ่านไปก็ตาเปล่งๆ ปูดๆ ไป 5555 จะว่า กลั้นไม่ร้องก็ไม่ใช่... แต่อาจจะเพราะ พยายามทำความเข้าใจ ว่า สักวันก็คง มีเหตุการณ์อย่างนี้กะเรา เข้าใจว่า ความเศร้า มันก็คือ ความรัก ที่เรามีให้ต่อเขา เข้าใจว่า...วีต้องก้าวต่อไป ข้างหน้า ขอบคุณ ที่ได้แบ่งปัน สิ่งดีๆ และ ประสบการณ์ ของม๋าป่วยให้ได้ ตระหนักว่า เมื่อถึงคราวเราจะทำไง... เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง เอาบั๊บ มาเล่นบ้างจิ...คิดถึงน๊า บอกให้...วีรู้ว่า...ทุกครั้งที่คิดถึงทะเล หนึ่งในภาพแว้บเขามา ก็นึกถึง 2 ม๋า กะ วีและพี่สาว เนี่ยแหละ... ปล.อ่านของเจ๊เสร็จห้าม....   โดย: เจ๊แหนมกะน้าพุ้ย 7 สิงหาคม 2550 16:55:50 น.

เสียใจด้วยค่ะน้องเค้าไปสบายแล้วค่ะ   โดย: แม่+ป๊ะป๋าน้องนาตาลีสุดสวย IP: 58.9.187.166 9 สิงหาคม 2550 15:05:01 น.

กะว่าเข้ามาเผื่อได้เห็นแบ่มแบ๊ม ที่ไหนได้... อย่าว่าแต่วีต้องเสียใจที่ต้องรำลึกความหลังที่ไม่เคยมีใครอยากให้เกิด พี่เองก็ยังพลอยเศร้าไปด้วย   โดย: แมวดื้อ 10 สิงหาคม 2550 8:07:31 น.

เสียใจด้วยค่ะ เค้าไปสบายแล้ว ไม่ต้องทรมาน   โดย: คุณแม่pp (anwan ) 11 สิงหาคม 2550 10:24:43 น.

กุ๊งกิ๊งของผมก็เพิ่งจากไปเมื่อเช้าด้วยโรคพาโว เค้าถ่ายมีพยาธิใส้เดือนเยอะมาก เสียใจด้วยนะครับ เสียใจเหมือนกัน   โดย: jeab IP: 58.10.102.63 23 สิงหาคม 2550 11:49:45 น.

ขอแสดงความเสียใจด้วยนะค่ะ เราเจอกันที่ Sunset Village ค่ะ เราเอาน้องโกลเด้นไปสามตัว ไม่แน่ใจว่าบู้บี้หรือบับเบิ้ลที่เห่าข้าวปั้น 555 ทำใจให้สบายนะค่ะ น้องเค้าไม่ทรมานแล้ว แล้วเค้าก็ยังอยู่ในใจเราเสมอค่ะ   โดย: ==oki== 4 กันยายน 2550 16:34:56 น.

โดย: joan IP: 203.146.20.17 15 กันยายน 2550 3:44:04 น.

โดย: ป้าตุ้ย (amornsri ) 4 ตุลาคม 2550 23:28:15 น.

โดย: jumatima 22 ตุลาคม 2550 16:11:27 น.