ตอนเรียนอยู่อนุบาล จำไรไม่ค่อยได้เลย

ตอนนั้นเด็กเกินไปที่จะจำ หรือตอนนี้แก่ไปจนจำตอนนั้นไม่ได้หว่า...

มาจำได้อีกทีก็ตอนย้ายจากโรงเรียนอนุบาลไปโรงเรียนประถม

ซึ่งเป็นโรงเรียนคริสต์(แต่เราเป็นพุทธนี่หว่า!!)ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกัน

...ในเทอมสองของปีการศึกษา

ไอ้ประเด็นเทอมสองนี่ก็ไม่เข้าใจ ว่าแม่จะรีบย้ายทำไม

หรือโรงเรียนอนุบาลมันจะถูกปิด

(เพราะตอนนี้มันก็ปิดไปแล้ว!!)

วันนั้นและตอนนั้นเป็นชั่วโมงพละ...

บรรยากาศแดดอ่อน ๆ ตอนสาย ๆ

คุณครูประจำชั้นเดินจูงแขนเด็กน้อยเข้าไปหาเพื่อน ๆ...

จำได้แค่นี้แหละ แล้วความจำก็ขาดหายไป...

ไปจำได้อีกทีตอนสอบได้ที่ 1 หุ หุ หุ...เก่งซะด้วย

คุณครูเอาลูกอมมาเย็บ ๆ ต่อกันเป็นสาย

ให้เรายืนบนเก้าอี้ แล้วเอาสายลูกอมมาคล้องคอให้

แถมด้วยออมสินรูปลูกกุญแจสีเขียวอื๋อ...อีกหนึ่งอัน

(ตอนนี้ยังเก็บไว้อยู่เลย)

ท่ามกลางเสียงปรบมืออันดังกึกก้องของเพื่อน ๆ

เท่สุดยอดไปเลย...ในชีวิตตอนนั้น

แต่...ชีวิตมันไม่ได้สวยหรูอย่างนั้นน่ะสิคะ

(มีปัญหาแต่เด็กเลยตรู)

คุณครูไม่ให้ขึ้นป. 2 เจ้าค่ะ...เนื่องจากอายุยังไม่ถึงเกณฑ์

แถมดอดจากอนุบาล 3 มาเรียนป.1 แค่เทอมเดียว

จะไปขึ้นป.2 ได้ยังไงกัน

เหอะๆ สงครามน้ำตาเริ่มเกิดค่ะ

เด็กป.1 ที่สอบได้ที่ 1 ...ซึ่งไม่เข้าใจอะไรเลย ร้องไห้โยเย จะขึ้นป.2    
(คงเป็นภาพที่ตลกน่าดู)

จนคุณครูต้องเรียกคุณแม่มาคุยอีกครั้ง
ว่าให้ขึ้นไปก่อน แล้วถ้าผลการเรียนมันไม่ไหว

ค่อยไปซ้ำตอนป.5 ก็เลย เหตุฉะนี้ก็เลยได้ขึ้นป.2 มาทั้งอย่างงั้น

จะว่าไปก็ไม่เคยได้ซ้ำชั้นเลย...

ตั้งแต่ตอนนั้นจนตอนนี้...จบป.ตรีมาแล้ว

.....................................................

อยากกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งจังค่ะ

Create Date : 13 พฤษภาคม 2551
Last Update : 13 พฤษภาคม 2551 0:34:52 น.		13 comments
Counter : 406 Pageviews.
Share Tweet