Bloggang.com : atruthoflife10 : เรื่องราว(2)...เพราะรัก

เรื่องราว(2)...เพราะรัก

"ขอให้ฉันได้ดูหน้าลูกหน่อยสิคะ..."

เสียงเบาหวิวเอื้อนเอ่ยกับสามี ชายหนุ่มเม้มปากแน่น ระบายลมหายใจ พยักหน้าช้าๆ แล้วเดินไปบอกพยาบาลที่หน้าเคาน์เตอร์ ครู่หนึ่งพยาบาลสาวก็เข้ามายังห้องพักพิเศษ พร้อมห่อผ้าสีขาวในอ้อมแขน สามีช่วยประคองผู้เป็นแม่ของลูกยันกายกึ่งนั่ง เธอน้ำตาคลอมองห่อผ้านั้นด้วยความปลื้มปีติ

เธอรับห่อผ้ามาด้วยความระมัดระวัง โอบกอดกระชับด้วยหัวใจพองโต...นี่หรือคือหนึ่งชีวิตที่เธอสู้อดทน อุ้มท้องมากว่า 9 เดือน ด้วยความรัก

เธอก้มลงมองวงหน้าเล็กๆ ที่ยังแดงกล่ำ...พริ้มตา...คุณแม่คนใหม่ยิ้มกว้าง น้ำใสๆ ไหลเอื่อยลงเคลียแก้มขาวซีด มือขวาค่อยๆ ลูบผมบางนุ่มที่ศีรษะลูกเบาๆ แล้วไล้เรื่อยผ่านลงมาคลี่เปิดผ้าที่ห่อ วงหน้านั้นไว้ หมายจะได้เห็นหน้าชัดๆ ครั้นมือไล้ผ่านศีรษะลงมาช้าๆ จนเผยให้เห็นใบหน้าอย่างชัดเจน เธอถึงกับตาเบิกโพลง...

กรี๊ดดดดดดด !!!!

พยาบาลรีบเข้ามารับทารกน้อยที่อยู่ในห่อผ้านั้น แล้วเดินออกจากห้องไป...
ทารกไม่มีหู!!!!เธอร้องไห้โฮ โดยไม่อาจข่มความรู้สึกไว้ได้ สามีโอบกอดปลอบโยน เสียงร่ำไห้จากภรรยากรีดลึกลงไปในหัวใจของสามี จนมิอาจกลั้นน้ำตาไว้ได้เช่นกัน

เวลาผ่านไป 2 ปี2 สามีภรรยาเฝ้าเอาใจใส่ดูแลเด็กน้อยอย่างดีที่สุด ทุ่มเทความรักให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และกาลเวลาได้พิสูจน์ว่า การได้ยินของเจ้าหนูไม่มีปัญหา ปัญหาใหญ่ มีเฉพาะสิ่งที่มองเห็นภายนอก นั่นคือ...ใบหูทั้งสองข้างที่หายไป..!

เมื่อเข้าโรงเรียน บ่อยครั้งที่เด็กน้อยกลับถึงบ้านแล้ววิ่งไปซบอกแม่ แม้ไม่พูดอะไรเธอก็รับรู้ว่าลูกเผชิญกับสิ่งใดมา และลูกปวดร้าวเพียงใด? ทว่า...เธอเจ็บยิ่งกว่า...วันหนึ่งเจ้าหนูโพล่งออกมาอย่างน่าเศร้า"พวกพี่ปอ.6 เขาเรียกผมว่าไอ้ตัวประหลาด" เธอฟังคำแล้วเหมือนถูกเหล็กแหลมทิ่มแทงเข้ามากลางใจ คว้าลูกมากอดกระชับ น้ำตาเอ่อล้น...

เด็กน้อยเติบใหญ่จนเข้าสู่วัยรุ่น ใบหน้าคมเข้ม หล่อเหลา เป็นที่รักของเพื่อนๆ มีความสามารถพิเศษหลากหลาย ทั้งศิลปะ การประพันธ์ และดนตรี และอาจจะได้เป็นหัวหน้าชั้น หากมิใช่เพราะสิ่งนั้น..."ลูกต้องพบปะกับผู้คน และเข้าสังคมบ้างนะลูก" แม่แนะนำด้วยความสงสาร ทว่าเด็กหนุ่มยังคงเก็บตัว...ทุกวันที่กลับมาถึงบ้าน ก็จะไม่ออกไปไหนดังเช่นเด็กหนุ่มคนอื่นๆ

ผู้เป็นพ่อสงสารลูกสุดประมาณ จึงไปปรึกษากับแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้านที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง"ผมสามารถปลูกถ่ายใบหูให้ลูกคุณได้ครับ ถ้ามีผู้บริจาค แต่ต้องหาคนที่จะเสียสละใบหูให้ลูกของคุณ" แพทย์เล่าถึงวิธีการช่วยเหลือ

สองปีต่อมาพ่อได้บอกกับลูกชายหลังทานอาหารเย็นวันหนึ่ง"เตรียมตัวไปโรงพยาบาลนะ...พ่อกับแม่หาคนบริจาคใบหูที่ลูกต้องการได้แล้ว แต่เรื่องนี้ต้องเก็บเป็นความลับนะ" พ่อกำชับ...เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง นัยน์ตาวาวโรจน์ กอดซบผู้เป็นพ่อ

วันหนึ่งชายหนุ่มผู้ซึ่งบัดนี้ได้เปลี่ยนบทบาทเป็นพ่อ ถามผู้เป็นพ่อ เมื่อพาภรรยาและลูกมาเยี่ยมปู่กับย่าในวันหยุดปลายสัปดาห์

"พ่อครับ...บอกผมได้มั้ย ใครเป็นคนมอบใบหูให้ผม...ใครช่างให้ผมได้มากมายขนาดนี้ แต่ทำไมผมถึงไม่มีโอกาสที่จะทำอะไรเพื่อเขาได้เลยแม้ซักนิด"

"อืมม์...พ่อดีใจที่ลูกรู้สึก และสำนึกในพระคุณนั้น... แต่ลูกคงจะตอบแทนเขาได้ไม่หมดหรอก อืมม์...เรื่องนี้เป็นความลับพ่อบอกไม่ได้ อย่าลืมสิ...เราตกลงกันแล้ว" พ่อตอบ

หลายปีผ่านไปเรื่องราวเหล่านี้ ยังคงเป็นความลับที่ตกเป็นตะกอนในใจของชายหนุ่มแต่แล้ว...วันที่มืดมิดที่สุดก็ผ่านเข้ามาในชีวิตของเขา...
ชายหนุ่มยืนเคียงข้างพ่อใกล้หีบศพของแม่ ก่อนนำไปฝังยังสุสาน
ผู้เป็นพ่อมองใบหน้าซีดๆ ของสตรีที่เคยร่วมชีวิต และรักผูกพันกันมา ตราบลมหายใจสุดท้าย...

พ่อค่อยๆ ลูบผมแม่อย่างช้าๆ และนุ่มนวล ผมสีดำขลับถูกเสยขึ้นช้าๆ จนมองเห็น...แม่ไม่มีใบหู...ใบหูทั้งสองข้างของแม่ถูกตัดไป!!!!!!!ชายหนุ่มตาเบิกโพลงกับภาพที่พบ...น้ำตาไหลพราก

พ่อกระซิบกับลูกชาย "แม่บอกพ่อว่า แม่ดีใจที่ได้ทำอย่างนี้...นับแต่วันนั้น แม่ไม่เคยตัดผมสั้นอีกเลย และไม่มีใครมองว่าแม่ไม่สวย...จริงมั้ย"
"ลูกเอ๋ย...จงจำไว้...สิ่งที่มีค่านั้น แท้จริงไม่ได้อยู่ที่การมองเห็น แต่อยู่ที่สิ่งที่เรามองไม่เห็น...เหมือนเช่นความรักที่แท้จริง...ไม่ได้อยู่ที่เรากระทำ แล้วต้องมีคนรับรู้ในความรักที่เรามอบให้...และบางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องกล่าวคำใดๆ"

Create Date : 06 ธันวาคม 2553

Last Update : 22 ธันวาคม 2553 20:07:39 น.

0 comments

Counter : 1048 Pageviews.