มากกว่าความรัก... คือความรัก... มนุษย์มักจะสับสนระหว่างความรักกับความหลง และในความสับสน มนุษย์ก็พยายาม จะทำให้ความรัก ความใคร่ ความเกลียด ความหึงหวง ความริษยา และอีกมากมายกลายเป็นสิ่งเดียวกัน การเข้าใจว่าความเกลียดมาจากความรัก ความหึงหวงก็มาจากความรัก ความอิจฉาริษยาก็เกิดขึ้นเพราะความรัก ทำให้มนุษย์มีความขัดแย้งกันอยู่ในใจ เมื่อมีความขัดแย้ง ย่อมไม่สามารถเข้าใจความรักได้จริง แต่เราก็ยังสัมผัสความรักได้ มันไม่ใช่ความโลภที่อยากเข้าครอบครอง โกรธเกลียดเมื่อคนที่คิดว่ารักไม่เป็นดังใจ หรือไม่ใช่ความหลงวนอยู่ในอารมณ์อาลัยอาวรณ์ ความรักนั่นเองที่ทำให้เห็นความงาม การปล่อยวาง ให้ได้.. แต่ไม่ยึด แล้วรู้สึกหวังดีกับคนที่รักโดยไม่ต้องการสิ่งตอบแทน อาจจะฟังดูยากมากๆ แต่ถ้าอธิบายว่า หลายคนที่นั่งสมาธิแล้วเข้าถึงสมาธิระดับหนึ่ง ยิ่งเป็นเอกัคตาจิตที่เป็นหนึ่งยิ่งดี จิตใจจะสงบสุข อยากให้คนอื่นๆ มาเป็นอย่างนี้ อยากให้คนอื่นๆ หลุดจากความทุกข์เช่นนี้ (หรือแม้แต่เวลาทั่วไป.. คนที่สัมผัสถึงความรักจริงๆ จะเห็นจิตตัวเองอ่อนโยนมากๆ) ตอนนั้นเองที่จิตซึ่งมีความรักจะสำแดงตนอย่างมีพลัง จึงนิยมแผ่เมตตากันในเวลานั้น เพราะอีกไม่นาน.. กิเลสโลภโกรธหลง จะกลับมาครอบจิตอีกเหมือนที่เรายอมมันมาเสมอ พลังก็จะค่อยๆ อ่อนแรง โดยเฉพาะความลุ่มหลงนี่รุนแรงมาก จนอาจคิดว่าเป็นความรัก แต่ที่จริงความรักก็แอบกลับมาให้เราเชยชมได้บ้างในความหลงนั้น คนที่เห็นจิตที่มีความรักตอนนี้นับว่าโชคดี เพราะจิตเดิมนั้นอ่อนโยน หากพิจารณาเป็น จะเห็นความหลงกับความรักไม่ใช่ตัวเดียวกัน ความรัก ไม่ใช่ความหึงหวง การอยากครอบครอง หรืออยากถูกครอบครอง ไม่ใช่ความริษยา ความรักก็คือความรัก ไม่เปลี่ยนแปรไปเป็นอย่างอื่น แต่ละความรู้สึก ก็เป็นแต่ละความรู้สึกไม่มีอันใดเกี่ยวข้องกัน เพียงแต่เรามีอารมณ์ความรู้สึกมากมายซุกซ่อนอยู่ในจิตใจ ถ้าเราจะไม่สับสน ไม่นำความรู้สึกต่างๆ มาโยงใยว่าเป็นสิ่งเดียวกัน เราก็จะสำรวจตัวเองได้ว่า เรามีความรักหรือไม่ หรือจิตใจเรามีแต่ความลุ่มหลง เห็นแก่ตัว ต้องการให้ผู้อื่นรัก ต้องการให้คนรักเป็นไปตามที่ต้องการ มิฉะนั้นเราก็จะเกลียด เราเคยรักคนอื่นจริงๆ ได้นานแค่ไหน? ความรักนั้นซ่อนตัวอยู่ในจิตใจก็จริง แต่มันแสดงตัวได้ยาก ถ้าเราจะปลุกเร้าและแสดงความรักออกมา ตัวเราเองจะเป็นผู้ได้รับความสุขก่อน สุขในการที่จะมีความรักต่อคนอื่น ต่อสัตว์ ต่อดอกไม้ ต่อสรรพสิ่งต่างๆ หากแต่ความเห็นแก่ตัว ความกลัว ความต้องการให้ตัวเองมั่นคงปลอดภัย อีกทั้งการตามใจกิเลส ความโลภ ความทะยานอยาก อยากเด่น อยากรวย อยากมีชื่อเสียง ความโกรธ ความหลง และความยึดมั่นในอีกมากมาย ที่จะมาปิดปั้นความรักภายในใจของเราไม่ให้แสดงตัว และทำให้เราเสียโอกาสที่จะรู้จักความรักแท้จริงไปโดยปริยาย ความรักจะปรากฏตัวได้ก็ต่อเมื่อเราหยุดจะคิดถึงแต่ตัวเอง ทันทีที่มีการคิดถึงตัวเอง เราจะเป็นทุกข์ กังวล และลืมสังเกตความสวยงามของโลก ธรรมชาติล้วนสวยงาม การได้เห็นดอกไม้แย้มบาน ความสุขของความรักจะปรากฏออกมาจากตัวเรา แม้แต่การหลงรักใครสักคน ความงามจะเบ่งบานในใจเรา แต่ฉับพลันที่คิดถึงตัวเอง เรากลับต้องการการครอบครอง การสนองตอบ ความทุกข์จากความโกรธ ความเสียใจ ความหึงหวง ความริษยา จะประดังเข้ามาทำลายความรักลงเสีย หากเพียงเราจะไม่สับสนและคิดว่ามันทั้งหมดคือความรัก เราก็จะสามารถแยกความรักออกจากความรู้สึกอื่นๆ ได้ และจะเห็นได้ว่า เราสัมผัสความรักได้น้อยเหลือเกิน นอกนั้นล้วนแต่เป็นการปรนเปรออารมณ์ตัวเอง เรารักคนอื่นจริงๆ หรือ หรือไม่เคยรักใครเลยนอกจากตัวเอง เรารักคนอื่นเมื่อเขารักเรา เมื่อเขาดีกับเราหรือเปล่า ถ้าเขาไปดีกับคนอื่น ชอบคนอื่น เราจะโกรธ ใช่หรือไม่? น่าเสียดาย ผู้คนสัมผัสความรักได้น้อยมาก แม้จะเข้าใจว่าตัวเองมีความรักมากมายก็ตาม แต่ความรักจริงๆ ไม่ทำให้เราเป็นทุกข์ นอกจากจะทำให้จิตใจมีความสุข มีการให้อภัย และเข้าสู่ความเป็นอิสระ แต่แม้ความรักจะเกิดขึ้น ตัวตนก็กลับปรากฏขึ้นด้วยตามความเคยชิน ความคิดประดังเข้ามาสร้างความทุกข์ให้มากมาย เรารักแต่ตัวตนของตัวเองมากกว่าจะสัมผัสความรัก เราหวาดกลัวการสูญเสีย เรากลัวจะไม่ได้ครอบครอง เราหึงหวงและหวาดระแวง เราริษยาและเป็นทุกข์กังวล นี่ไม่ใช่อาการที่จะรักใครได้นอกจากรักตัวเอง คนเข้าถึงความรักได้จริง จะรู้ว่าความรักนั้นต่างหากที่กลับทำลายอัตตาตัวเราลงไปอย่างมหัศจรรย์ ความสุขในความรักมีพลังมากมายมหาศาล ถ้านึกไม่ออก อยากจะให้ลองนึกถึงความรักของแม่ดู แม่มีความสุข ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหน แต่แม่ก็มีพลังอย่างมากที่จะเลี้ยงดูลูกด้วยความปรารถนาดี ในความรักที่แสนจะยุ่งเหยิงของมนุษย์ ก็ดูแต่จะมีความรักของแม่ ที่จะนำพาให้เราไปสู้ความเข้าใจ หรือพอที่จะนึกถึงความรักที่แท้ออกได้ ซึ่งบางช่วงของคนที่มีความรัก บางทีก็สัมผัสกับมันได้ชัด นั่นแหละจิตที่เป็นจิตเดิม จิตแบบนั้นล่ะ ที่จะทำให้เราเข้าใจชีวิต เราจะต่อสู้กับอาการข้างเคียงที่เกิดจากอัตตาของเรา ขณะที่เราคิดว่ากำลังมีความรักได้อย่างไร?? ถ้าเรารู้จักความรักที่แท้ คงจะไม่เกิดคำถามเช่นนี้ เพราะคงสามารถที่จะรักสรรพสิ่ง ไม่ว่าจะเป็นผู้คน สัตว์ ต้นไม้ ได้อย่างมีความสุข ความรักจะทำให้เราตื่นตัว เบิกบาน จิตเช่นนี้จะอ่อนโยน เคารพต่อสิ่งมีชีวิตและไม่มีชีวิตต่างๆ บนโลก แต่ถ้าเราไม่เข้าใจถึงความรักอย่างถ่องแท้ เมื่อเรารู้สึกมีความรัก จงพยายามสำรวจถึงความอ่อนโยนของความรักที่เกิดขึ้น ต่อสู้กับตัวตนของเราที่มันจะพยายามสร้างความรู้สึกอื่นๆ แทรกเข้ามา ตัวตนจะสร้างความเห็นแก่ตัวด้วยอาการต่างๆ อย่างซับซ้อนทางระบบความคิดอย่างรวดเร็ว เราจะต้องต่อสู่กับมันด้วยสติปัญญา ไม่เช่นนั้น เราจะตกหลุมพรางของตัวตนอย่างไม่ทันรู้ตัว ความรักที่ยุ่งเหยิงด้วยอารมณ์ของตัวตน จะสร้างแต่ความทุกข์ระทมตามมาอีกมาก ถ้าเราไม่เท่าทัน อย่างหยาบ เราอาจจะแสดงออกด้วยการกระทำที่รุนแรง เราอาจทำร้ายแม้แต่คนที่เรารักแต่เขาไม่รักตอบ หรือทำร้ายบุคคลอื่นๆ ที่เข้ามาเกี่ยวข้องกับคนที่เรารักด้วยเล่ห์เพทุบาย และแม้แต่ถึงกับทำร้ายตัวเอง การทำร้ายคนที่เรารัก ทำร้ายบุคคลที่มาเกี่ยวข้องกับคนที่เรารัก และทำร้ายตัวเอง นี่ล้วนแต่เป็นความหลงที่น่ากลัว แล้วจะเรียกว่าความรักได้อย่างไร ความรักเป็นเรื่องที่น่ากลัวน่าเกลียดอย่างนี้จริงๆ หรือ หรือว่ามันน่าจะเป็นคนละส่วนกัน เราจะต่อสู่กับสิ่งที่เป็นคนละส่วนกับความรักได้ไหม? ทำไมมนุษย์จึงแสดงออกถึงความรักได้เพียงน้อยนิด และตามมาด้วยความชัง ความไม่พอใจน้อยใจ ความหึงหวงริษยา หลากหลายมากมายทันทีที่มีรัก เราสัมผัสความรักได้เพียงเล็กน้อย ขณะที่เราให้ความสำคัญกับอารมณ์อื่นๆ อีกมาก นี่ไม่ใช่เพราะเราคิดถึงแต่ตัวเองหรอกหรือ ความรักจะหายไปในทันทีที่เกิดตัวตน เราเคยรักคนอื่นจริงๆ หรือเปล่า เพราะตัวตนของเราจะแสดงความเห็นแก่ตัว ด้วยความน่าเกลียดต่างๆ ออกมา เราควรจักถามตัวเองว่า นี่คือการที่เรารักคนอื่นจริงๆ หรือไม่ หากเราสามารถเลิกจมอยู่แต่การคิดถึงตัวเอง แม้อาจจะคิดว่ากำลังคิดถึงคนอื่นอยู่ก็ตาม จิตใจจะกว้างออกไปด้วยความเข้าใจ เราจะชื่นชมความงามของดอกไม้ได้ โดยไม่เด็ดทึ้งมันอย่างรุนแรงเพื่อนำมาครอบครอง เพราะเมื่อความเห็นแก่ตัวปรากฏ..ความรักก็ไม่อาจดำรงอยู่ต่อกับเราได้ เราจะยืดเวลาให้ความรักอยู่กับเรายาวนานกว่าความเห็นแก่ตัวได้หรือเปล่า สัมผัสความรักได้อย่างจริงจัง เข้าใจความสุขและความอิสระได้อย่างจริงจัง ความรักจะทำให้โลกดำรงอยู่ได้ ใครๆ ก็ต้องการความรัก ไม่ว่าจะเป็น ต้นไม้ สัตว์ หรือคน ล้วนแต่ต้องการความรักทั้งนั้น ไม่มีอะไรหรือใคร ยากที่จะอยู่ได้โดยลำพัง เพราะทุกสรรพสิ่งล้วนพึ่งพาอาศัยกัน มีการให้ต่อกัน เอื้ออาทรโดยไม่ต้องการการตอบแทน และที่จริง.. จิตของเรานั้นมีความสมบูรณ์ในตัวเอง จะว่าเป็นทั้งชายหญิงในตัวก็ได้ หรือง่ายๆ ชัดๆ ก็คือไม่เป็นทั้งชายหญิง สัตว์ บุคคล หรือตัวตนใดๆ ทั้งสิ้น ความสมบูรณ์ในตัวนั้นเต็มไปด้วยความรักที่เป็นอิสระ เรากลับไปถึงความรักในตัวเองได้เมื่อจิตเป็นเอกัคตา ว่างเปล่า.. ในภาวะเช่นนั้นสุขสงบ และจิตใจยามนั้นปราศจากกิเลสนิวรณ์รบกวน จิตที่เข้าถึงนั้น เต็มไปด้วยความปรารถนาดีที่อยากให้คนอื่นๆ ได้เข้าไปสัมผัส ในภาวะเช่นนี้ จึงมีพลังในการแผ่เมตตาอย่างยิ่ง เพราะแน่วแน่ไปด้วยความสุขบริสุทธ์ แน่นอน เวลารักใคร เราล้วนอยากมอบสิ่งที่ดีงาม ความสุข ความปรารถนาดีให้คนที่รัก และการที่เรารู้ถึงความสุขแท้เป็นเช่นไร ก็ย่อมอยากให้เขาได้สัมผัสความสุขแท้ด้วยเช่นกัน หากเรายังไม่เข้าใจถึงความสุขแท้ อย่างน้อย การที่เห็นคนที่เรารักมีความสุขทางโลก เราก็ย่อมยินดีด้วยเป็นธรรมดา แต่คนที่เกินกำลังของเรา เราก็ต้องปล่อยวาง.. ที่ใดมีรักแท้ ที่นั่นไม่มีทุกข์ (อิทธิพลความคิด จากหนังสือความรัก ของท่านกฤษณะมูรติ)   Create Date : 16 ตุลาคม 2548 18 comments Last Update : 16 ตุลาคม 2548 23:24:01 น. Counter : 1243 Pageviews. Share Tweet

หัวใจน่ากินจัง..   โดย: suparatta 16 ตุลาคม 2548 21:24:58 น.

ความรักทำให้โลกสดใส... ..เห็นหัวใจแล้วนึกถึงลูกอมฮาร์ทบีท   โดย: jan_tanoshii 16 ตุลาคม 2548 22:21:57 น.

แวะมาอ่านก่อนนอนค่ะ   โดย: Batgirl 2001 16 ตุลาคม 2548 23:29:52 น.

so beatiful story   โดย: เกือกซ่าสีชมพู 17 ตุลาคม 2548 5:36:31 น.

โดย: Bluejade 17 ตุลาคม 2548 8:28:26 น.

ปรัชญาของความรักที่ลึกซึ้ง   โดย: yyswim 17 ตุลาคม 2548 20:48:30 น.

"รักสรรพสิ่ง ไม่ว่าจะเป็นผู้คน สัตว์ ต้นไม้ ได้อย่างมีความสุข ความรักจะทำให้เราตื่นตัว เบิกบาน จิตเช่นนี้จะอ่อนโยน เคารพต่อสิ่งมีชีวิตและไม่มีชีวิตต่างๆ บนโลก" สาธุ ๆ ๆ ซึ้งๆ ๆ ๆ..   โดย: ป่ามืด 19 ตุลาคม 2548 16:49:21 น.

อ่านแล้วรู้สึกดีมากๆ ขอบคุณที่ได้นำสิ่งดีๆมาให้อ่าน   โดย: ต้นไม้ใหญ่ IP: 203.209.98.105 31 ตุลาคม 2548 20:36:12 น.

อืม.....สาธุ....อ่านแล้วก็รู้สึกว่า.....ดีนะ แต่ผม....ยังปลงไม่ได้....มักจะเถียงกับตัวเองเสมอ.... แบบว่ายังไม่ถึงที่สุดน่ะครับ........   โดย: thanawat_orf (thanawat_orf ) 18 พฤศจิกายน 2548 23:45:39 น.

ความรักคือการปรับตัวเข้าหากัน   โดย: แนน IP: 222.123.234.112 7 มิถุนายน 2551 8:48:25 น.

เกลียดคนหลายใจ รักใครหลายคน รักเธอต้องทน เพระรักคนหลายใจ   โดย: อุ๊ IP: 124.121.82.122 2 กรกฎาคม 2551 14:23:56 น.

อย่าลืมคนรอ อย่าง้อคนทิ้ง อย่ารักคนไม่จริง อย่าทิ้งคนจริงจัง   โดย: แม๊ก IP: 124.121.82.122 2 กรกฎาคม 2551 14:28:07 น.

คนไม่มีแฟน   โดย: เพชร IP: 124.121.82.122 2 กรกฎาคม 2551 14:30:40 น.

ยังคงเชื่อใจนะที่รัก ยังคงรักผูกพันเหมือนวันเก่า ยังคงซื่อตรงเหมือนวันเก่า ยังคงมีเราไม่ห่างไกล   โดย: พร IP: 124.121.82.122 2 กรกฎาคม 2551 14:35:23 น.

การที่เราจะรักใครสักคนน่ะง่ายแต่การที่เราจะเข้าใจความหมายของคำว่ารักน่ะยาก   โดย: t IP: 125.27.198.248 6 สิงหาคม 2551 22:40:33 น.

ความรักคือสิ่งที่สวยงาม คือทุกสิ่งทุกอย่าง คือชั้ลรักเทอ LOVE TIDE FOREVER ไม่ว่าเทอจะรู้หรือไม่!!   โดย: มิ๊เอ่ยนาม IP: 58.9.250.93 17 สิงหาคม 2551 15:00:18 น.

อิ่มใจจัง วันนี้คงทำงานกับทีมงานอย่างมีความสุขขึ้น   โดย: ฟาง IP: 203.121.167.241 21 สิงหาคม 2551 7:53:25 น.

ฉันเคยเจอนะเคยเจอกับสิ่งที่สวยงามที่เกิดจากความรักแต่และแล้วความรักของฉันก็ต้องจบเพราะพี่พี่แย้งคนรักของฉันไปแต่ฉันก็ต้องให้พี่ไปเพราะฉันรักเขาและพี่มากฉันจึงต้องยิบยื่นหัวใจตัวเองให้ไหลไปตามน้ำตกที่มีโอกาศรอดอย่ากไปให้มันเป็นอาหารแก่สัดที่หิวโหยท้าทำให้เขามีความสุกกันได้ฉันจะเอาชีวิตของฉันนี้แลกกับความสุกนั้นมาให้เขาและพี่   โดย: คนปลาดถนาดี IP: 58.9.31.237 31 สิงหาคม 2551 11:02:17 น.