“ของขวัญจากฟ้า...Scaly-breasted Munia" ในช่วงเช้าวันเดียวกับที่ถ่ายกระจอกตามภาพที่เสนอในช่วงบนแล้ว เมื่อเข้าสู่ช่วงบ่ายเราเห็นกระติ๊ดขี้หมูอีกคู่หนึ่งมาป้วนเปี้ยนที่โครงอลูมิเนียมตรงกลางด้านล่าง ทั้งคู่มีท่าทางแปลก ๆ เหมือนมีจุดมุ่งหมายบางอย่างที่เราไม่รู้? ถึงขนาดก้าวล้ำเข้ามาในเขตชั้นในที่วางกระถางเฟิร์น ปกตินกจะอยู่บริเวณโครงนอกอาคารหรือริมขอบระเบียงเท่านั้น แต่ไม่ถึงกับเดินไปทั่วจุดที่ตั้งกระถางเฟิร์นตลอดแนว เพียงแค่วนเวียนอยู่พิกัดช่วงกลางของจุดที่ปลูกเฟิร์นเท่านั้น เราไม่เห็นอะไรผิดปกติมากกว่านี้ วันเดียวกันและเวลาเดียวกันที่โครงด้านบน เรายังเห็นพ่อแม่ของกระจอกบินเข้าออกเป็นระยะ ๆ กลายเป็น 2 คู่ สำหรับวันหยุดสุดสัปดาห์นี้

วันแรก...ช่วงบ่าย









รุ่งเช้าเราเห็นกระติ๊ดขี้หมูคู่เดิมมาวนเวียนอยู่ที่ตำแหน่งเดิมอีกแล้ว ตัวหนึ่งก้มลงไปในกระถางพลาสติกสีเขียว มันวนเวียนอยู่บริเวณใกล้เคียงเหมือนเมื่อวันวานตอนเย็น จากนั้นบินหายไปแล้วก้อมาอีก จังหวะหนึ่งเรามองไปที่โครงด้านบน เห็นพ่อแม่ของกระจอกบินออกไปหาอาหารอีกครั้ง ขณะที่กระติ๊ดขี้หมูคู่นี้บินออกไปเกือบจะพร้อม ๆ กัน เข้าทางเราไม่อยู่ทั้งสองยี่ห้อ จึงเดินออกไปดูทำให้แปลกใจ เพราะพบลูกนก 1 ตัว อยู่ในกระถางพลาสติกสี่เหลี่ยมสีเขียว ซึ่งเป็นกระถางเปล่าปักอยู่นอกอาคาร ดูจากสภาพแวดล้อมแล้วท่าทางจะอยู่ลำบาก พื้นที่ก้นกระถางแคบและขาดหลังคากำบังช่วงบน

วันที่ 2 ...ช่วงเช้า





ลูกนกมาจากไหน? ถ้าเป็นลูกกระจอกตกลงมาจากรัง พ่อแม่กระจอกต้องเป็นฝ่ายมาดูแล แต่กลายเป็นพ่อแม่ของกระติ๊ดขี้หมูมาดูและป้อนอาหารแทน เราแหงนขึ้นไปดูอีก 3 ชั้นที่อยู่ถัดขึ้นไป เห็นแต่ผนังอาคารเรียบ ๆ อาจมีรังอยู่ภายในระเบียงชั้นใดชั้นหนึ่ง แล้วลูกนกพลัดตกลงมาใส่กระถางสีเขียวของเราที่อยู่ชั้น 6 พอดี กระถางสี่เหลี่ยมมีรัศมีเพียงแค่ 7 ซม. มหัศจรรย์ของขวัญจากฟากฟ้า อะไรมันจะเป๊ะขนาดนั้น? วันนี้เราไปทำงานท่ามกลางความมึนงง?




หลังเลิกงานเมื่อกลับไปถึงห้อง คงจะเป็นช่วงหยุดป้อนอาหารแล้วจึงไม่พบพ่อแม่ของกระติ๊ดขี้หมูอีก เราคาดเดาสถานการณ์ไม่ถูกว่าพ่อแม่กระติ๊ดจะกลับมาอีกหรือไม่? รอจนพลบค่ำจึงออกไปสำรวจลูกนกอย่างละเอียด มดกำลังเดินพาเหรดไปที่ปากกระถางสีเขียว เราปัดขบวนพาเหรดมดออกจนหมด ตัดสินใจเปลี่ยนกระถางใหม่ ใช้เศษกิ่งไม้ที่พ่อแม่นกกระจกทำร่วงบนต้นเฟิร์นรองพื้นไว้แล้วบุด้วยทิชชูฉีกเป็นชิ้น ๆ จากนั้นเทลูกนกใส่ลงในรังใหม่ ไม่มีการสัมผัสตัวลูกนก เพราะไม่แน่ใจว่าขามันหักหรือเปล่า?

วันที่ 2...ช่วงพลบค่ำ









ปัญหาสำหรับการเปลี่ยนรังใหม่ในคืนนี้ คือไม่มีการเอาอะไรมาคลุมหรือปิดที่ปากรังเพื่อกันลมให้ลูกนก แต่อย่างน้อยที่สุดลูกนกไม่ต้องตากน้ำค้าง เพราะรังใหม่เคลื่อนย้ายเข้ามาในเขตระเบียงแล้ว สาเหตุที่เราไม่เอาอะไรปิดปากรังเพื่อกันลม เพราะตลอดเวลาเราไม่ได้ยินเสียงเบบี๋ร้อง ก่อนหน้าที่เราเห็นพ่อแม่กระติ๊ดวนเวียนมาดู เราไม่รู้เลยว่ามีลูกนกอยู่ในกระถาง สาเหตุเพราะไม่ได้ยินเสียงลูกนกตัวนี้ร้องนั่นเอง เรากังวลว่าหากเอาอะไรบังไว้ที่ปากกระถาง แม่นกอาจไม่เห็นลูกนก ตรงนี้เราอาจคิดเว่อร์ไป มีการนำไม้เลื้อยพลาสติกล้อมไว้ที่ขอบปากรังนิดหนึ่ง พร้อมเทคแคร์ดูแลเบบี๋ด้วยการติดตั้งยากันยุงตราห่านฟ้าไว้ที่ด้านล่างของพื้นในเขตระเบียง (ฮา)

วันที่ 2...ช่วงพลบค่ำ







เช้ารุ่งขึ้นดูเหมือนลูกนกจะสุขสบายในบ้านหลังใหม่ กว้างขวางกว่าบ้านรังเดิม เบบี๋นอนดิ้นมาก เมื่อคืนออกมาดูทีไรตำแหน่งที่นอนต่างกันทุกครั้ง กระถางสี่เหลี่ยมสีเขียวเดิมที่มันตกลงมาอยู่ในครั้งแรกนั้น ถูกเลื่อนจากตรงกลางโครงอลูมิเนียม (ตำแหน่งเดิม) เข้ามาใกล้ ๆ รังใหม่ เอาเฟิร์นเจ้าฟ้าไปตั้งที่ด้านนอกระเบียง 1 กระถาง เพื่อสร้างบรรยากาศโดยรอบรังใหม่ มีเวลาเหลือไม่มากต้องไปทำงานแล้ว ถ้าแม่กระติ๊ดไม่มาในช่วงนี้ เราจะไม่มีโอกาสรู้เลยว่าวันนี้แม่กระติ๊ดพบลูกหรือเปล่า? ลูกนกจะได้กินอาหารจากแม่นกหรือไม่? นั่นจะทำให้เราตัดสินใจยากว่าจะทำยังไงต่อไปกับเบบี๋ดี?

วันที่ 3...ช่วงเช้า





โชคดีที่เรารออยู่ไม่นาน พ่อแม่ของเจ้าตัวน้อยก้อมา เราไม่รู้ว่าพ่อแม่นกคิดยังไงกับรังที่เปลี่ยนไป แต่อาการหวาดระแวงแทบไม่มีให้เห็นเลย ช่วงเวลาแบบนี้เราต้องลดความอยากรู้อยากเห็นลง อยู่ให้ห่างมันมากที่สุด ไม่งั้นโอกาสที่จะทิ้งรังมีสูงมาก แม่กระติ๊ดเข้าไปหาลูกได้ถูกจุดพร้อมป้อนอาหารให้ลูกทันที สักพักพ่อกระติ๊ดก้อบินตามมาด้วยเหมือนกัน เช้านี้แม่กระติ๊ดเดินเล่นบนกระถางเฟิร์นของเราอยู่นานอย่างย่ามใจ เออนะ? ไปทำงานอย่างสบายใจได้แล้ว ลงเอยด้วยดีแบบนี้เราไม่มีอะไรที่ต้องยุ่งยากใจอีก

วันที่ 3...ช่วงเช้า













ตอนเย็นหลังเลิกงาน เรารีบกลับไปซุ่มดู ไม่เห็นพ่อแม่กระติ๊ดเหมือนเคย มันอาจกลับไปอยู่รังเดิมที่มีลูกตัวอื่น แต่ลูกกระติ๊ดหลงรังตัวนี้ยังคงอยู่กับเรา รอจนพลบค่ำจึงยกกระถางใหม่เข้ามาทำความสะอาดในห้อง เป็นที่น่ายินดีเห็นขี้ของเบบี๋เต็มไปหมด ขี้มากแสดงว่าแม่มาป้อนให้กินมาก กรณีนี้หากแม่นกไม่กลับมาป้อนอาหารให้จะกลายเป็นงานใหญ่สำหรับเรา เพราะลูกนกต้องกินอาหารทั้งวัน แต่เราต้องไปทำงาน

วันที่ 3...ช่วงพลบค่ำ



คืนนี้เราจับตัวลูกกะติ๊ดออกมาจากรัง เพื่อแปลี่ยนทิชชูใหม่ จะได้ไม่หมักหมมและติดเชื้อ เราขออาหารแมวจากคนในออฟฟิตติดมาด้วย นำมาผสมน้ำเดือดแช่ทิ้งไว้ บดให้เละ ๆ ลองป้อนให้ลูกนก 2 คำ กินแป๊บเดียวขี้แตกทันที คือเราไม่จำเป็นต้องให้อาหารลูกนกหรอก เพราะแม่นกให้อาหารตลอดวันแล้ว แต่คืนนี้มีโอกาสจึงทดลองป้อนดู เพราะประสบการณ์ที่สมเหตุสมผลแบบนี้อาจจะหาไม่ได้อีกแล้ว ลูกนกหลงรังตัวนี้พอจะกินอาหารเองได้บ้าง สังเกตุจากการที่จิกอาหารในมือเรา ไม่รอให้ป้อนเข้าปากอย่างเดียว

วันที่ 3...ช่วงพลบค่ำ









คืนนี้ได้สัมผัสตัวลูกนก สำรวจดูในลักษณะที่ดูไม่เป็นหรอกค่ะ แต่เข้าใจว่าขาของเบบี๋น่าจะไม่มีปัญหาอะไร เพราะสามารถยืนทรงตัวได้ดี แต่การเดินยังอยู่ในระดับกระเตาะกระแตะ จะถอยหลังหนีเมื่อเอามือเข้าไปใกล้ แต่ถ้าเรานั่งมองเฉย ๆ ไม่ไปรบกวน ลูกนกจะหลับ โชคดีที่ลูกนกมีขนขึ้นตั้งแต่หล่นมาจากฟ้าแล้ว ดังนั้นการกกด้วยไฟจึงไม่ใช่ปัญหาใหญ่ และนั่นทำให้ลูกนกตัวนี้มีโอกาสรอดมากขึ้น เพราะระดับอุณหภูมิมีความจำเป็นต่อลูกนก อีกทั้งแม่นกไม่มากกลูกที่รังใหม่ มันยุ่งยากถ้าเราจะไปซื้อไฟมาอบในห้อง ตอนเช้าต้องรีบเอาลูกนกออกไปไว้ที่ระเบียง เรากังวลว่าถ้าเอาลูกนกไปไว้ที่เดิมทันบ้างไม่ทันบ้าง มันจะเกิดสถานการณ์ที่ไม่นิ่ง อาจทำให้แม่นกไม่กลับมาเลี้ยงลูกอีกเลย

วันที่ 3...ช่วงพลบค่ำ







เหนือก้นรังใหม่ขึ้นไปเล็กน้อย นำช็อคกันมดมาขีดเพิ่มเติมให้มันหนาขึ้นกว่าวันแรก เพราะมดเป็นศัตรูสำคัญกับลูกนกมาก จัดการเปลี่ยนกระดาษทิชชูใหม่ (ฉีกเป็นชิ้น ๆ) จับลูกนกใส่ลงไป จากนั้นเอาไปไว้ที่ตำแหน่งเดิม เปลี่ยนรังใหม่ย้ายตำแหน่งใหม่ แม่นกยังไม่ว่าเลย นี่แค่เปลี่ยนกระดาษทิชชูรองรังคงจะไม่มีปัญหาอะไร พรุ่งนี้รอติดตามผลจะมีปฏิกิริยาจากแม่นกกระติ๊ดว่าจะเป็นยังไงบ้าง?

วันที่ 3...ช่วงพลบค่ำ





เช้ารุ่งขึ้นเป็นครั้งแรกที่เราได้ยินลูกนกโวยวายเสียงดังมาก จากที่ไม่เคยได้ยินเสียงเลย แม่นกเข้าไปให้อาหารในรังอยู่หลายครั้ง แต่ละครั้งให้นานกว่า 2 วันแรกที่ผ่านมา ถือว่าปฏิบัติการเปลี่ยนรัง, ย้ายรัง และเปลี่ยนทิชชูรองรังของแต่ละครั้งประสบความนำเร็จอย่างงดงาม ทุกอย่างง่ายกว่าที่คิดเอาไว้ และเช้าวันนี้สังเกตุเห็นพ่อและแม่ช่วยกันเข้าไปให้อาหารในรังใหม่ทั้งคู่ ปกติจะเห็นแค่ตัวเดียวที่เป็นผู้ให้อาหารค่ะ

วันที่ 4...ช่วงเช้า









หลังเลิกงานในช่วงพลบค่ำของวันที่ 4 พบว่าขนของลูกนกมีความแตกต่างจากคืนที่ 3 ชัดเจนมาก ช่วงเวลานี้คงจะเกิดความเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว เราเปลี่ยนแค่กระดาษทิชชูรองรังให้ตามปกติ จากนั้นนำลูกนกใส่ลงไปในรังตามเดิม คืนนี้ใช้เวลาให้น้อยที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงการรบกวนและป้องกันความสับสนที่อาจจะเกิดกับลูกนกว่าตอนเช้าแม่หน้าตาอีกแบบหนึ่ง? ตกเย็นแม่มีหน้าตาอีกแบบหนึ่ง? กลัวจะเป็นปมด้อยของมันในอนาคตนะคะ (ฮา)

วันที่ 4...ช่วงพลบค่ำ





เช้าวันนี้ดูลูกนกคึกคักเป็นพิเศษ แววตาสดใส ลุกขึ้นมาเดินกระย่องกระแย่งและไซร้ขนอยู่นาน ปกติที่ผ่านมาจะค่อนข้างนิ่ง ส่วนตอนเย็นของวันนี้ไม่มีการเปลี่ยนกระดาษทิชชูรองรัง และงดบันทึกภาพตอนพลบค่ำ ทั้งนี้เพื่อลดระยะในการใกล้ชิดกับคนลงค่ะ การสัมผัสตัวนกไม่มีผลต่อกลิ่นที่จะติดตัวลูกนกที่เป็นสาเหตุทำให้แม่นกทิ้งรัง แต่การที่จะสัมผัสลูกนกต้องจำเป็นจริง ๆ เช่น ลูกนกตกจากรัง, ช่วยเหลือนกที่บาดเจ็บ เป็นต้น หากแม่นกช่วยไม่ได้ก้อเป็นหน้าที่ของเรา กรณีแม่นกช่วยได้ไม่ควรเข้าไปเสนอหน้านะคะ แต่ถ้าทุกคนคิดว่าจับลูกนกได้ เพราะกลิ่นคนไม่ติดตัวลูกนก แล้วดันอยากจะเห็นเห็นลูกนกที่อยู่ในรังบนต้นไม้ พากันปีนขึ้นไปแล้วจับลูกนกมาถ่ายภาพ จากนั้นเอาใส่กลับไปในรังตามเดิม แบบนี้คนมีจิตใต้สำนึกที่ดีเขาไม่ทำกันนะคะ?

วันที่ 5...ช่วงเช้า











วันที่ 6 เรางดบันทึกภาพในตอนเช้า แต่พบว่าพ่อแม่นกมาให้อาหารตามปกติ ตกตอนเย็นหลังเลิกงานกลับมาเปลี่ยนทิชชูรองรัง หลังจากที่เว้นการเปลี่ยนมา 1 คืน มีขนงอกมากขึ้น โดยเฉพาะที่ลำคอและตามลำตัวด้านใน เราจึงบันทึกภาพเก็บความเปลี่ยนแปลงไว้ เราตั้งชื่อลูกนกตัวนี้ว่า "น้องหลงหลงจัง" เราค่อนข้างมั่นใจว่าน้องหลงหลงจังน่าจะยังไม่อยู่ในช่วงพร้อมหัดบิน เพราะลักษณะขนด้านในลำตัวยังขึ้นไม่เต็มที่ เราเห็นลักษณะของนกที่พร้อมหัดบินมีขนพองฟูมากกว่านี้ หรือเราดูผิดไปก้อไม่รู้เหมือนกัน ถึงเวลาจับน้องหลงหลงจังมาเป็นนางแบบกันแล้ว เราไม่คิดว่านี่เป็นจะเป็นการบันทึกภาพครั้งสุดท้ายของน้องหลงหลงจัง

วันที่ 6...ช่วงพลบค่ำ
Portrait...Nong Long Long Jung (Scaly-breasted Munia)















พรุ่งนี้จะครบ 8 วัน ที่หลงหลงจังได้มาอาศัยอยู่ที่ระเบียงของเรา ตรงกับวันอาทิตย์พอดี เราจะมีเวลาบันทึกภาพน้องหลงหลงจังกับพ่อแม่กระติ๊ดตลอดวัน อาจบันทึกพฤติกรรมของพวกมันมากกว่าการให้อาหารเพียงอย่างเดียว เพราะหลงหลงจังเริ่มแข็งแรงแล้ว อุปกรณ์พลางสายตาเพื่อถ่ายผ่านประตูพร้อมสำหรับวันรุ่งขึ้น แต่หลงหลงจังกลับหายไปในวันที่ 7 เราไม่รู้ช่วงเวลาที่เกิดเหตุ เพราะต้องไปทำงาน แต่ตอนเช้าเรายังเห็นพ่อแม่มาให้อาหารอยู่ กระถางเฟิร์นทั้งหมดถูกรื้อออกตลอดแนว เผื่อมันตกลงไปในหลุมเฟิร์น เรารู้สึกว่าบางอย่างในชีวิตประจำวันขาดหายไป

น่ารักขนาดนี้...จะไม่คิดถึงได้ยังไงกัน



ทุกวันนี้เรายังสงสัยอยู่ว่าหลงหลงยังหายไปไหน? ในกลุ่มคนส่วนใหญ่จะบอกว่าหลงหลงจังน่าจะตายไปแล้ว ล่าสุดพอจะกระโดดโลดเต้นได้บ้าง อาจตะกายออกจากรังไม้ ด้วยพ่อแม่บินไปมาไม่ได้ดูแลในระยะใกล้ชิด อาจตกลงไปเบื้องล่างด้วยความสูงของตึก 6 สั้น ดังนั้นโอกาสที่จะรอดยากมาก เพราะยังไม่อยู่ในภาวะแม้แต่จะหัดบิน แต่กลุ่มคนโลกสวยจะบอกว่าพ่อแม่มาช่วยกันคาบไปอยู่กับลูกตัวอื่น ๆ ในรัง (ฮา) เพราะตอนนี้หลงหลงจังพอจะแข็งแรงแล้ว กลุ่มสุดท้ายบอกว่าอาจมีสัตว์บางชนิดมากินหลงหลงจัง แต่เราคิดว่าเหตุผลแรกค่อนข้างใกล้เคียงที่สุดแล้ว

ชอบมาก...หลงหลงจังยิ้มได้ด้วย



ถือเป็นประสบการณ์ตรงที่มีโอกาสเข้าไปช่วยลูกนกด้วยความบังเอิญ จึงมาแชร์ให้เพื่อน ๆ ฟัง เผื่อจะเป็นแนวทางในการดูแลลูกนกที่ตกลงมาจากรัง และเป็นการถ่ายนกครั้งแรกที่เราถ่ายออกมาแล้วเอาไปให้หลายคนดู พบว่าทั้งหมดตอบไม่ได้ว่ามันคืออะไร? หมายถึง 3 ภาพในช่วงหลังนี้ ดูทีไรอดขำไม่ได้กับท่าทีของน้องหลงหลงจัง ส่วนใหญ่จะบอกว่าคล้ายน้องหนอน บ้างก้อว่าคล้ายน้องเม่น คงต้องปิดเบรกกันแล้ว ขอให้เพื่อน ๆ มีความสุขกันทุกคนนะคะ


ขอบคุณ...น้องหลงหลงจัง (Scaly-breasted Munia)



คำศัพท์...สำหรับบทความนี้
Scaly-breasted Munia = นกกระติ๊ดขี้หมู
Eurasian Tree Sparrow = นกกระจอกบ้าน