วันจันทร์ที่ 24 พฤษภาคม พ.ศ. 2553

วันนี้โดดงานอีกตามเคย...แบบว่าเหนื่อยมากมาย...

ช่วงนี้ทำงานถึงเสาร์อาทิตย์แทบทุกวันเลย...เพราะว่าหัวหน้างาน

ไม่สบายไปผ่าตัดใส้ติ่ง...พักมาสองอาทิตย์แล้ว...เหนื่อยชิบเป๋ง...

ช่วงนี้งานค่อยข้างชุกชุม...แล้วก็ยุ่งมากมาย...

.
.
.
ตื่นนอนมาตอนเที่ยงกว่าๆดูมิสคอล...กว่าสามสิบสาย...

โอ้วพระเจ้า...นายบ้างลูกค้าบ้าง...โอ๊ะ...กูตายแน่ๆ...

แต่ไหนๆก็ตัดสินใจที่จะไม่รับสายแล้วก็ปล่อยเลยตามเลย

ไว้พรุ่งนี้ค่อยเครียร์.....

.
.
.
ช่วงนี้ปวดท้องทุกวัน...บางทีฉันก็เริ่มชินชากับความรู้สึก

ที่เจ็บปวดแบบนี้แล้ว...ปวดท้องปวดหัว...โครตเซ็ง...

.
.
.
ฉันอยากเขียนเรื่องราวของความตาย..ในแง่มุมของฉัน

ฉันตั้งโจทย์ไว้ว่า...หากฉันจะตาย..ฉันจะทำอะไร...

มันยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่ฉันอยากจะทำ..ฉันอยากจะพูด

แต่ด้วยความที่”ไม่กล้า”ฉันก็เลยต้องทนเก็บอะไรต่อมิอะไรให้มัน

อยู่ในส่วนของมันที่ควรจะอยู่....

ความรัก...ฉันเป็นคนที่อยากมีความรัก...แต่ในเมื่ออีกไม่กี่วันข้างหน้า

ฉันจะต้องตาย...ฉันจึงไม่อาจที่จะบอกคนที่ฉันรักได้..

ฉันไม่อาจทนเห็นแก่ตัว...ที่จะรั้งเค้าไว้...ฉันคิดถึงเค้าเสมอนะ

แต่ถ้าฉันบอกว่าฉันรักเค้า...มันจะเป็นการฉุดรั้งเค้าไว้หรือเปล่า?

หากฉันเลิกกับเค้า..เค้าอาจได้พบเจอคนที่ดีกว่าฉัน...คนที่ดูแลเค้าได้

ดูแลคนที่ฉันรักได้ดีกว่าฉัน...ฉันไม่สนใจว่าใครจะหาว่าฉันเพ้อเจ้อ..

หรือเป็นคนไร้สติแต่อย่างใด..เพราะว่ามุมมองความรักของเราแต่ละคน

ย่อมไม่เหมือนกัน...

.
.
.
สิ่งที่ฉันอยากจะทำก่อนตาย...ฉันอยากพบเจอคนที่ฉันรัก

สักครั้ง...แค่ได้มองเห็นเค้า...ในระยะร้อยเมตรก็ยังดี...

จำคำพูดหนังในเรื่องอยากได้ยินว่ารักกันมาคำหนึ่ง...

“พูดในใจ  ต่อให้พูดดังแค่ไหนก็ไม่มีใครได้ยิน”

ฉันอยากกอดคนที่ฉันรักสักครั้ง...แต่ฉันไม่กล้า...ฉันจะไปบอกเค้าอย่างไร?

ในวันนี้  ฉันยังคงเป็นฉันที่ยังบ้าบอเพ้อเจ้อ  ที่มันยังเฝ้าคิดถึงอะไรสักอย่าง

ที่มันไม่มีวันเป็นจริง  หากฉันตายไป  ฉันคงทนไม่ได้ที่เห็นคนที่ฉันรัก

ร้องไห้ต่อหน้าฉัน  ฉันไม่อยากให้คนที่ฉันรักรู้เลย...

ฉันไม่อยากให้เค้ารู้ว่าฉันทรมานแค่ไหน...ฉันเจ็บปวดแค่ไหน

ฉันจำเรื่องราวเล็กๆน้อยๆของคนที่ฉันรักได้ดี...

แต่สำหรับเค้าคนนั้น  ถึงแม้ว่าเค้าจะจำชื่อฉันไม่ได้ก็ไม่เป็นไร...

ฉันมักจะนั่งมองทะเลแล้วร้องไห้บ่อยๆ...เพราะฉันคิดถึงเทอ...

ฉันเขียนไดอารี่มีชื่อเทอบ่อยๆ  บางสิ่งที่ฉันอยากจะเอื้อนเอ่ย...

ฉันได้แต่จดๆเขียนๆมันลงในไดอารี่ฉัน...หน้าแรกในไดอารี่ฉันได้เขียนไว้ว่า

ถ้าหากฉันหมดลมหายใจไป...ขอมอบไดอารี่เล่มนี้ให้กับเทอ...

ฉันเขียนชื่อเทอพร้อมเบอร์โทร...แต่ฉันเองก็ไม่อาจจะรู้หรอกนะว่าฉัน

จะลืมตามองโลกนี้ได้อีกนานเท่าไหร่...

.
.
.
ยาสารพัดชนิดที่บรรดาครอบครัวของฉันเค้าหามาให้

ฉันไม่เคยกินเลย...ในเมื่อคนเรามันจะตาย...ก็อย่าไปยื้อมันไว้เลย...

ฉันยอมทรมานเพียงเท่าที่สองขาของฉันมันยังจะยืนไหว...

อย่าให้ยาพวกนี้มารั้งฉันเอาไว้อีกเลย...

ฉันอยากกินเหล้าฉันก็กิน...ฉันอยากเที่ยวฉันก็เที่ยว

ฉันอยากไปไหนฉันก็ไป...ฉันไม่มีใครต้องห่วงมากนัก

แต่อย่าให้ครอบครัวฉันรู้เชียวนะ...ว่าฉันไม่เคยกินยาเลย...ฮ่าๆ

.
.
.
คนเราเกิดมาครั้งเดียว..อยากทำอะไรก็ทำ...

บางทีฉันก็นึกอยากทำอะไรให้มันสุดเหวี่ยงเหมือนกันนะ

ในหน้าหนึ่งของไดอารี่ที่ฉันเขียน...ฉันขอให้ครอบครัวฉัน

เอาอัฐิของฉันไปลอยที่ทะเล...ไม่ต้องเก็บฉันไว้บ้าน

ฉันไม่อยากเห็นคนที่ฉันรักเศร้าใจ....ฉันชอบท้องฟ้า  ฉันชอบทะเล

ขอให้ฉันได้อยู่กับที่ๆฉันรัก...ถึงแม้ว่าฉันจะไม่มีลมหายใจแล้วก็ตาม...

หลายคนชอบถามว่าทำไมฉันถึงชอบทำตัวเศร้าๆ

ฉันไม่รู้จะบอกพวกเค้าเหล่านั้นว่าอย่างไร?...

หลายครั้งที่ฉันและคนที่ฉันรัก...อยู่ห่างกันเพียงเอื้อมมือ....

แต่ฉันทำได้...แค่ยืนมองเค้าห่างๆแบบนี้...ทั้งๆที่ใจจริงๆ

อยากวิ่งเข้าไปกอด...ฉันยังคงติดในวังวนเก่าๆความทรงจำบางสิ่ง

ภาพของเทอ  เสียงของเทอ  รอยยิ้มของเทอ  เสียงหัวเราะของเทอ

ฉันเหนื่อยแล้ว..จริงๆนะ...รู้มั้ย...ว่าคนที่รู้วันตายของตัวเองมันทรมานแค่ไหน

มันทรมานจนบอกไม่ถูก...ในนรกจะมีทะเลให้ฉันได้นั่งมองหรือเปล่านะ??

คนอย่างฉัน..มันคงไม่ได้ขึ้นสวรรค์หรอกมั้ง..ฮ่าๆ...

ถ้าในวันสุดท้ายของคนอย่างฉันมาถึง...งานศพจะจัดแบบไหนดีน๊ะ..

แบบว่าเมากันตลอดงานเลยดีมั้ย...มีพริตตี้เสริฟเหล้า..มีโคโยตี้...มีมินิคอนเสริต

เอาแบบเฮฮาเลย...ชุดที่ทุกคนใส่ให้มีสีสันไม่ให้ใส่สีดำ...

ส่วนฉัน...ขอใส่ชุดสีขาว...เป็นชุดเซ็กยาวเป็นผ้าพริ้วๆแบบใส่เที่ยวทะเล

มีดอกไม้ครอบที่หัวด้วยก็ดี...

ฉันขอยืนยิ้มให้กับความตายที่กำลังจะมาถึง....

ฉันขอโทษกับทุกๆสิ่งที่ฉันทำให้คนที่รักฉันเสียใจ....

.
.
.

นั่งฟังเพลงคนไม่มีเวลา...อีกครั้ง...เทอ..อยากกลับมามั้ย? ”พัทยาพาเพลิน”

.
.
.
เจ็บปวดนะที่ถูกคนที่เรารักเกลียด...ขอโทษที่คนๆนี้ยังรักเทอ...

.
.
.

24/05/2010   20:02  ลายมือยุ่งๆของคนไม่มีเวลา

Create Date : 24 พฤษภาคม 2553
Last Update : 24 พฤษภาคม 2553 20:12:37 น.		25 comments
Counter : 680 Pageviews.
Share Tweet