--[เหงา หัวใจแทบจะทน ไม่ไหว]--

หมายเหตุ: เพื่อนๆ หลายท่านคงจะกดเข้ามาจากหน้าเวป pantip ห้องสวนลุมนะครับ
คงจะงงว่า ไอ้ blog นี้มัน diet ตรงไหน อย่าว่าแต่ท่านเลยครับผมก็ยังงงอยู่
เพราะก่อนจะกด ผมก็เปลี่ยนหมวดไปเป็นหมวดอื่นซึ่งไม่เกี่ยวกับ diet เลยแม้แต่น้อย
แต่พอเข้าไปในห้องสวนลุม blog หัวข้อนี้ดันไปขึ้นอยู่ข้างหน้า แล้วมี diet ต่อท้าย ซะงั้น

เพราะฉะนั้นอย่าแปลกใจครับ ผมไม่ได้เสล่อไม่ดู แต่ผมดูแล้ว
ทำแล้ว แต่มันขึ้นมาเอง อันนี้ก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันแหล่ะครับ T_T.
.
.
.
.
.
.


โต๊ะกาแฟทรงกลมสีขาวบริสุทธิ์ ตั้งอยู่ใจกลางมหานครที่วุ่นวาย
เก้าอี้ไม้ระแนงสีขาวเข้ากับโต๊ะ ตั้งอยู่ทั้ง 2 ฝั่งของโต๊ะตัวนั้น...

บนโต๊ะมีกาแฟส่งควันหอมฉุย 2 แก้ว
แก้วนึงเป็นกาแฟดำ ไม่ใส่น้ำตาล
ส่วนอีกแก้ว เป็นกาแฟคาปูชิโน่รสกลมกล่อม

ทั้งสองแก้ว ยังวางอยู่โดยไม่มีใครสนใจจะหยิบมันขึ้นมากิน

เก้าอี้ไม้ระแนงสีขาวทั้งสอง

ตัวแรกถูกจับจองโดยชายหนุ่มผู้หนึ่ง
ตัวที่สองถูกจับจองโดยหญิงสาวอีกผู้หนึ่ง

ทั้งสองนั่งหันหน้าเข้าหากัน

หญิงสาวเพิ่งมาถึง ในขณะที่ชายหนุ่มมาถึงได้ประมาณครึ่งชั่วโมงแล้ว
พนักงานร้านเดินมารับออร์เดอร์ ทั้งชายหนุ่ม และ หญิงสาว สั่งกาแฟ
รอยยิ้มของทั้งสองทำให้บรรยากาศรอบข้างสดใสขึ้น
หญิงสาวล้วงลงไปในกระเป๋า หยิบแว่นอันหนึ่งมายื่นส่งให้ชายหนุ่ม

"แว่นที่พี่ไปตัดไว้ได้แล้วนะ"

ชายหนุ่มยิ้ม และ หยิบแว่นอันนั้นมาใส่ เค้าพยายามมองไปที่กระจกของร้านกาแฟ
เพื่อจะมองหน้าตัวเองเวลาใส่แว่นในกระจก.........

หญิงสาวหัวเราะออกมาเบาๆ พลางส่งกระจกอันเล็กในกระเป๋าเธอมาให้
ชายหนุ่มเอามาส่องดูหน้าตัวเอง เค้าพยายามมองหามุมที่ตัวเองดูดี
เค้าพยายามมองอยู่นาน แต่ก็หาไม่ได้ ใช่แล้ว เค้าหน้าตาตลกเมื่อใส่แว่นอันนี้

แว่นที่หญิงสาวเป็นคนเลือกให้ และ เป็นคนตัดให้
เธอตัดให้เมื่อรู้ว่า ชายหนุ่มคนที่เธอรัก สายตาสั้น

"หน้าพี่ตลกมากไหม"

ชายหนุ่มถามเพื่อลองเชิงด้วยความไม่แน่ใจว่าตกลงแล้วเค้าดูตลกจริงหรือเปล่า

"ไม่หรอกพี่ ไม่เห็นตลกเลย ดูดีจะตาย"

หญิงสาวตอบพลางยิ้มบางๆ
เธอเอื้อมมือเล็กๆของเธอมาจับที่กรอบแว่นแล้วขยับให้เข้าที่
ชายหนุ่มยิ้มออกมาได้ เอื้อมมือของเค้าไปกุมมือของหญิงสาวไว้

"พี่รักน้องนะ"

หญิงสาวเบ่ะปากเล็กๆ ก้มหน้า

"น้องก็รักพี่ค่ะ"

กาแฟหมดถ้วยไปแล้ว ชายหนุ่มและหญิงสาวเดินจูงมือกันออกนอกร้านไป


..........................................................................






"คาปูชิโน่แก้วนึงครับ"

ชายหนุ่มสั่งกาแฟกับพนักงานรับออร์เดอร์

โต๊ะสีขาวตัวเดิมแต่เก่าไปตามสภาพกาลเวลา
เก้าอี้ไม้ระแนงสีขาวทั้งสองตัวสภาพใกล้เคียงกัน ยังตั้งอยู่ที่เดิม
มุมเดิมของร้าน............

เก้าอี้ตัวแรก ถูกจับจองโดยชายหนุ่มคนเดิม
แต่เก้าอี้ตัวที่สอง ว่างเปล่า.........

ชายหนุ่มมาถึงร้านนี้เมื่อ 1 ชั่วโมงที่แล้ว แต่เค้ายังไม่เข้ามาในร้าน
เพราะโต๊ะตัวนี้ยังคงมีคนนั่งอยู่ เค้ารอจนคนที่นั่งลุกออกไป

ชายหนุ่มเหม่อมองออกไปนอกร้าน
ทุกสิ่งทุกอย่างยังเหมือนเดิม เหมือนเมื่อ 5 ปีที่แล้ว

ความจริงชายหนุ่มไม่มีธุระอะไรที่นี่ บ้านเค้าอยู่ห่างจากร้านกาแฟร้านนี้
เป็นระยะทางเกือบข้ามจังหวัด แต่ความเหงาทำให้เค้าออกจากบ้าน
ฝ่ารถติดมาถึงที่ร้านนี้....

ชายหนุ่มนึกถึงความหลังในครั้งนั้น เค้าจำได้ว่า เค้ากับหญิงสาวมากินกาแฟกันที่ร้านนี้เป็นประจำ
และที่สำคัญ เค้าได้แว่นอันแรกในชีวิตก็ที่ร้านนี้
แว่นที่หญิงสาวบอกว่า ใส่แล้วดูดีจะตาย แต่ในขณะเดียวกัน เพื่อนฝูงคนรู้จักบอกใส่แล้วตลก

แต่เค้าก็ยังใส่ ........

ใส่จนกระทั่ง หญิงสาวจากเค้าไป

หลังจากนั้น เค้าก็ไม่เคยหยิบแว่นอันนั้นมาใส่อีกเลย
เค้ากลัวอดีต เค้ากลัวความเจ็บปวด เค้ากลัวความคิดถึง

5 ปีผ่านไป ในร้านเดิม
โต๊ะกาแฟตัวเดิม เก้าอี้ตัวเดิม
กาแฟแบบเดิม ขาดแต่เพียง

หญิงสาว และ กาแฟอีกแก้ว

ขาดแต่เพียง รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และ ความรัก!!

ชายหนุ่มล้วงมือไปหยิบของในกระเป๋า
เค้าหยิบแว่นที่หญิงสาวมอบให้ออกมาวางไว้บนโต๊ะ..

เค้าตั้งใจจะทิ้งมันไว้ที่นี่ โดยไม่เอากลับไปอีกแล้ว

กาแฟถูกนำมาเสริฟบนโต๊ะ..

กลิ่นเดิมๆ เมื่อ 5 ปีที่แล้ว โชยมาสัมผัสกับจมูก
รอยยิ้มบางๆ รอยเบ่ะปากเล็กๆ ของหญิงสาวถูกฉายซ้ำอีกครั้ง

เค้าหลับตาเพื่อจะลบความทรงจำนั้น

พลัน เมื่อเค้าลืมตา............

หญิงสาวปรากฎอยู่ตรงหน้า หญิงสาวคนเดิม ชุดเดิม รอยยิ้มเดิมๆ
เธอยิ้มให้เค้า พลางเอื้อมมือมาจับที่ขอบแว่น เพื่อจับให้มันเข้าที่
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปกุมมือของเธอไว้ แล้วบอกกับเธอเบาๆ ว่า

"พี่รักน้องนะ"

หญิงสาวเบ่ะปากเล็กๆ ก้มหน้า

"น้องก็รักพี่ค่ะ"


"แก๊ก!"


เสียงของแว่นตาตกลงกับพื้น เพราะมือของเค้าเอื้อมไปปัดถูก
เค้าก้มลงหยิบมันขึ้นมาวางบนโต๊ะเหมือนเดิม เมื่อเค้าเงยหน้าอีกครั้ง


หญิงสาวหายไป
ทิ้งไว้แต่เพียง กลิ่นกาแฟที่คุ้นเคย....




ดวงตาที่เคยสดใสบัดนี้มันเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำตา

"ยิ่งมองยิ่งเหงาจนใจเริ่มหวั่นไหว
ภาพเธอข้างๆ กาย ไม่มีแล้วใจ หาย..

มันเหงาจนแทบจะทนไม่ไหว เมื่อฉันและเธอต้องไกล
ความรักยังเต็มในใจ และแม้จะนานเพียงใด
แต่ฉันก็ยังจะมีเพียงเธอ (แต่ฉันก็ยังจะมีเพียงใจ)"


หยาดน้ำตาที่หลั่งลงมาเพื่ออดีต หยาดน้ำตาที่ไหลลงมาเพื่อความเหงา


ตรงหน้าเค้ามีเก้าอี้ไม้ระแนงสีขาวตั้งอยู่ แต่ไม่มีหญิงสาว




ไม่มี.....


มีแต่ชายหนุ่มคนเดิม นั่งอยู่กับเก้าอี้ที่ว่างเปล่า ที่อัดแน่นไปด้วยอดีต

กาแฟหมดแก้วไปแล้ว ที่เก้าอี้ไม่มีชายหนุ่ม
บนโต๊ะมีแก้วกาแฟเปล่าๆ 1 ใบ กับ แว่นตาเก่าๆ 1 อันวางอยู่

พนักงานร้านเดินมาเก็บโต๊ะ เธอเหลือบเห็นแว่นตาถูกวางทิ้งไว้
เธอมองออกไปนอกร้าน แต่ไม่เห็นวี่แววของชายหนุ่ม


"แก๊งงงงงงค์" เสียงกระดิ่งที่ผูกอยู่หน้าประตูร้านถูกเปิดออก







"ขอโทษครับ ผมลืมแว่น"




"ใจ.....หาย..มันเหงาจนแทบจะทนไม่ไหว"





กลับมาที่ห้องเดิม เปิดเพลงซ้ำๆ เดิมๆ อยู่อย่างนั้น
ภาพเราที่มีกัน ยังคงชัดเจน

นั่งมองที่เตียงเก่า ยิ่งมองยิ่งเหงาจนใจเริ่มหวั่นไหว
ภาพเธอข้างๆ กาย ไม่มีแล้วใจ หาย..

มันเหงาจนแทบจะทนไม่ไหว เมื่อฉันและเธอต้องไกล
ความรักยังเต็มในใจ และแม้จะนานเพียงใด
แต่ฉันก็ยังจะมีเพียงเธอ (แต่ฉันก็ยังจะมีเพียงใจ)

เมื่อฉันและเธอต้องไกล ความเหงามันเต็มในใจ
และแม้จะนานเพียงใด แต่ฉันก็ยังจะมีเพียงเธอ
หาย...

สมันน้อย เบอร์ 14

Create Date : 28 พฤศจิกายน 2551 Last Update : 28 พฤศจิกายน 2551 8:58:48 น. Counter : 1189 Pageviews.		16 comments
Share Tweet