--[ความจำสั้น แต่รักหมันยาว]--

แสงแดดอันแรงกล้าของเดือนมีนาคม 2552
ผมเดินอย่างเร่งรีบ เพื่อไปประกอบธุระส่วนตัวเป็นประจำทุกอาทิตย์


ทุก ๆ วันผมต้องเดินผ่านที่ตรงนี้ หน้าโรงหนังเมเจอร์รังสิต
ทุกสิ่งทุกอย่างก็ดำเนินไปตามปกติของมัน ผมก็ยังปกติ

หากแต่ว่า สายตาผมเหลือบไปเห็นกับสาวน้อยนางหนึ่ง
เธอเดินมากับชายหนุ่มอีกคนหนึ่ง ทั้งสองจับมือกัน
ชายหนุ่มคนนั้น เอากระเป๋ายกขึ้นบังแดดให้กับผู้หญิง

ผมยืนมองเหงื่อไหลเป็นน้ำตกเอราวัณอยู่ตรงนั้น

วินาทีนั้นเอง ที่ดูเหมือนกับว่า ภาพเก่า ๆ มันจะแว่ปผ่านเข้ามาในสมองของผม
ผมถอยหลังไปจนเกือบติดหน้าร้านเซเว่น อีเลฟเว่น ละสายตาจากคู่ชายหญิงเมื่อซักครู่
หันกับมาดูตัวเอง...........


แว่วเสียงเรียกเบา ๆ ผ่านเข้ามาในความทรงจำ


"พี่ตุ้ม ๆ อย่าเดินเร็วสิ หยงตามไม่ทัน เดินบังแดดให้ด้วยร้อนจะตาย"

ผมหันไปมอง เห็นสาวน้อยใส่แว่นกรอบสีแดง
หน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก ยืนหน้าเง้า มือนึงของเธอจับชายเสื้อของผมไว้
เธอไม่ยอมขึ้นมาเดินอยู่ข้าง ๆ กับผม เพราะแดดแรงเหลือเกิน
เธอใช้ผมเป็นตัวบังแดดให้เธอ โดยให้ผมเดินนำหน้า แล้วเธอเดินหลบไปในเงาของผม
อาศัยที่ว่า ผมตัวสูงพอจะให้เธออาศัยหลบเงาได้

บางทีผมก็ลืมตัว เดินก้าวยาวไปหน่อย เธอเดินตามไม่ทันก็ต้องมีการบ่นกันบ้างอย่างเช่นนี้....

"อ้าว ก็ก้าวเร็ว ๆ สิ ขาพี่ยาวนี่นา" ผมหันไปบอกเธอพร้อมหัวเราะ
"ก็หยงขาสั้นนี่ พี่ตุ้มอ่ะเดินเร็วจะตาย"

"อ่ะ ๆ เดี๋ยวเดินช้า ๆ ก็ได้" ผมลูบหัวเธอปรากฎว่า หัวเธอร้อนจี๋เลย
"โห ร้อนแหะ ไป ๆ เข้าไปในห้างดีกว่า พี่ก็ไม่ไหวเหมือนกัน"

เธอยิ้มออกมาได้ จริง ๆ แล้วผมไม่ได้ไม่ไหวอย่างที่บอกกับเธอไปหรอกครับ
ผมอึดเป็นควายขนาดนี้ ต่อให้ร้อนตับแตกผมก็ไม่ยั่น แต่ถ้าหนาวเมื่อไหร่ละก็ยอมแพ้ T_T
เพราะผมทนความหนาวไม่ค่อยจะได้ซักเท่าไหร่ แม้ว่าจะชอบหน้าหนาวก็ตามที

ที่ผมพูดไปก็เพื่อให้เธอไม่รู้สึกอ่อนแอจนเกินไปนักเท่านั้นเอง
น้องหยงไม่ชอบแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น เธอจะเข้มแข็งเสมอ
แม้การเข้มแข็งของเธอจะแสดงออกมาในรูปของการเอาแต่ใจ
และง่องแง่งบ้างในบางครั้ง แต่ถึงแม้กระนั้น ผมก็ยังรัก และ ถูกใจในอาการง้องแง้งของเธออยู่ดี!!!

"เป็นไง ร้อนมากไหมหน้าแดงแป๊ดเลยนี่" ผมแซวเธอ เมื่อพาเธอเข้ามานั่งอยู่ในร้าน ๆ หนึ่งภายในเมเจอร์รังสิต
"ร้อนจะตาย บอกให้เอาร่มมาด้วยก็ไม่เชื่อ" เธอบ่นผมเป็นครั้งที่ล้านแล้วมั้งตั้งแต่ออกมาจากบ้าน

"ก็พี่ลืมนี่นา แล้วทำไมน้องหยงถึงไม่พกมาด้วยล่ะ"
"ก็หยงคิดว่าพี่ตุ้มจะพกมาด้วยไง อุตส่าห์ไว้ใจ ที่ไหนได้ลืมอีกแล้ว"

"อ่ะ ๆ ๆ พี่ขอโทษ ก็นี่ไง เดินตากแดดแทนแล้วไง ดูสิตัวดำหมดแล้วเห็นเปล่า"
"พี่ตุ้มก็ดำอยู่แล้วแหล่ะ อี๋ ..................... ดำ!!!"

"ใช่ซี๊แม่คนขาวผิวเนียน!!!"
"ถูกต้องแล้ว ให้มันรู้ซะมั่งว่าใครเป็นใคร"

"อ่ะนะ แล้วน้องหยงเป็นใครล่ะ"
"ก็เป็นสาวน้อยน่ารักน่ะสิ"

"ฮ่ะ ๆ ๆ ต้องเติมท้ายไปด้วยว่า เอาแต่ใจ และ ขี้งอนที่สุดในโลกด้วย"
"เดี๋ยวเหอะ!!!!"


"55555555555"


เธอไม่เคยบ่นผมซักคำตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาว่า ผมพาเธอไปลำบากไม่ว่าจะที่ไหน
ทั้งที่ปกติแล้ว เธออยู่บ้านมีแต่ความสบายค่อนข้างจะคุณหนูด้วยซ้ำไป
ก็แน่ล่ะ ที่บ้านเค้าเรียกเธอว่าคุณหนูนี่นา.....

แต่ถึงแม้เธอจะเป็นคุณหนูอย่างที่หลาย ๆ คนเรียก แต่ไม่เคยเลยซักครั้ง
ที่เธอจะบ่นถึงความลำบากเมื่อออกมาเจอกับผม ไม่ว่าจะพานั่งรถเมล์
เดินตากแดดร้อน ๆ ตากฝนจนเปียกปอน ผมรู้ว่าบางครั้งเธอก็คงคิดบ้างแหล่ะว่า

"ทำไมกุต้องมาลำบากกับไอ้หมอนี่ด้วยว๊า........"

แต่เธอก็ไม่เคยพูด อย่างมากก็บ่นร้อน บ่นหนาวไปตามประสา
แต่ไม่เคยโทษว่าเป็นเพราะผมเลยซักครั้งเดียว มีแต่ผมเองนี่แหล่ะ
ที่ต้องเกรงใจเธอ ขอโทษเธออยู่เรื่อย ๆ ที่พาไปลำบากในหลาย ๆ ครั้ง

แต่เธอก็ไม่เคยคิดว่าเป็นเพราะผมเลยซักครั้งเดียว


...............................................................................


ความร้อนจากดวงอาทิตย์เผาผลาญหลังคากลายเป็นไอร้อนส่งลงมาถึงที่ ๆ ผมยืนอยู่
เสียงแว่ว ๆ ที่ดังขึ้นในจิตสำนึกเมื่อกี๊นี้หายไปแล้ว เหลือไว้แต่เปลวแดดตรงหน้า
ไม่มีสาวน้อยใส่แว่นสีแดงคอยเดินเกาะชายเสื้อผมเพื่อหลบแดดอีกแล้ว


4 ปีที่ผ่านมา

มีหลาย ๆ ครั้งที่คนรู้จัก พยายามบอกให้ลืมเธอซะ เธอไม่ได้เป็นอย่างเมื่อก่อนนี้อีกแล้ว
แต่ผมไม่พยายามจะฟัง และ ห้ามให้บอกเรื่องราวในปัจจุบันของเธออยู่เสมอ ๆ
ผมไม่อยากรู้ ว่าเธอมีแฟนใหม่ไปแล้ว หรือไม่ก็ เธอกำลังจะแต่งงาน หรืออะไรก็ตามแต่

ผมไม่อยากให้ความทรงจำเก่า ๆ ของผมต้องแปดเปื้อน
ผมอยากเก็บสาวน้อยแว่นแดงของผมที่ขี้บ่น ขี้น้อยใจ ขี้งอนของผมไว้
เพราะ ณ ตอนนั้น เธอรักผม และ ผมก็รักเธอ จนกระทั่งแยกย้ายจากกันไป
ก็ไม่ได้เลิกกันเพราะหมดรักกันแล้ว แต่เลิกกันด้วยสาเหตุอื่น ๆ ที่จนปัญญาจะแก้ไข

เพราะฉะนั้นก็คงไม่แปลกที่ผมอยากจะจดจำสาวน้อยแว่นแดงของผม ณ ตอนนั้นไว้
สาวน้อยที่เธอรักผม มีผมอยู่ทุกลมหายใจเข้าออก สาวน้อยที่สู้เพื่อผม (แม้จะไม่สำเร็จ)
สาวน้อยที่รอให้ผมพิสูจน์ให้เธอเห็นว่า ผมใช่ (แต่ผมดันทำไม่ได้)

สาวน้อยที่เป็นคนโทรมาบอกกับผมว่า "ขอโทษนะคะพี่ตุ้ม"


ผมอยากจำเธอไว้อย่างนั้น และก็เชื่อได้เลยว่า หากผมแก่ตัวไป
และผมยังไม่มีใครจนถึง ณ ตอนนั้น ผมก็ยังคงจำภาพสาวน้อยแว่นแดงคนเดิมอยู่
แม้ว่าตัวจริงเธอจะแก่งั่ก มีสามี มีลูก และลืมผมไปแล้วก็ตามที


แต่ผมไม่สนหรอก

เพราะ

เธอ


สาวน้อยแว่นแดง ตัวขาว ขี้งอน เอาแต่ใจ ที่เดินหลบแดดในเงาที่ทอดยาวของผมคนนั้น
ก็ยังเป็นคนนั้นอยู่




ตลอดไป!!!




พบกันใหม่ ชาติหน้า


สวัสดีครับ!!

จะได้ไม่ลืมกัน

Create Date : 09 มีนาคม 2552 Last Update : 9 มีนาคม 2552 2:39:51 น. Counter : 416 Pageviews.		16 comments
Share Tweet