เคยเป็นอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ
แต่ก็คิดว่าดีกว่าที่ทั้งวันเราจะนั่งเศร้า โดยไม่ยิ้มเลย ถึงแม้จะยิ้มด้วยความรู้สึกที่เสแสร้ง ถึงแม้จะหัวเราะไม่ออกมาจากใจทั้งหมด ถึงแม้จะเป็นแค่ความรู้สึกที่พยายามทำ......แต่อย่างน้อยวันนั้นเราก็ได้ยิ้มและหัวเราะแล้ว มันก็ถือว่าเป็นการผ่อนคลายอย่างนึงโดยที่ตัวเราไม่รู้ตัว

ถึงแม้จะหลอกคนอื่นได้ แต่อย่างน้อยน้าหมันก็ไม่ได้หลอกตัวเองใช่มั้ยล่ะ ยังรู้ว่าตัวเองคึดอะไรทำอะไรอยู่ แค่นั้นก็พอแล้ว

ในเมื่อทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว อดีตมันย้อนกันไม่ได้ ถ้ามัวแต่ไปจมปลักอยู่กับมัน ก็เท่ากับว่าเรายินยอมที่จะอยู่กับความทุกข์เอง ไม่ใช่เพราะความทุกข์เลือกเรา แต่เป็นเพราะเราเลือกความทุกข์เอง

ขอให้น้าหมันดีๆขึ้นเร็วๆนะค่ะ ^^

  

สู้ๆๆค่า

  

การแสร้งยิ้ม "หน้าชื่นอกตรม"
เราทำอยู่ทุกวัน ยิ่งแสร้ง ยิ่งเหนื่อย
ต้องทำเป็นไม่มีอะไร ไม่รู้สึกอะไร
เข้มแข็ง ทั้งๆที่ความจริงมันไม่ใช่เลยสักนิด
ใจเรากำลังจะตาย...................


แต่คิดว่าสักวันมันต้องดีขึ้น
แต่ไม่รู้เมื่อไหร่เหมือนกัน

  

มาเยี่ยมน้าหมัน....อีกแล้ว
ดูเหมือนว่าปัญหาต่างๆยังไม่คลี่คลาย
น้าหมันเขียนหนังสือได้ดสนุก อ่านแล้วเพลิน
ไปกับความห่ามและความหื่น น่าจะ...
คิดถึงเรื่องดีๆ ความสามารถของตัวเอง...
จะได้รู้สึกดีขึ้นไง ....คอยติดตามบล็อกของน้าหมัน
เสมอ...ถ้ามีเวลา

  

สวัสดีค่ะ
หายจากบล็อกของน้าหมัน (ขอเรียกตาม ๆ เค้าละกัน) ไปนาน
ด้วยเหตุผล ที่บ้านไม่มีเน็ต เปลี่ยนงาน ไม่มีคอมพ์ฟรีเล่น ฯลฯ

เข้ามาวันนี้เพราะคิดถึงน้าขึ้นมา
ความจริงตั้งใจจะเล่าเรื่อง รพินทร์ ให้ฟัง (เพิ่งจะได้อ่าน แล้วคนรอบข้างไม่เข้าใจ ฮือๆๆ)

แต่ว่าอ่านเรื่องของน้าแล้ว คิดว่าไว้ค่อยเล่าวันหลังดีกว่า ..ซึ่งไม่รู้ว่าเมื่อไหร่???

ไม่เคยมีความรักแบบนั้น ไม่รู้ว่าน้าเน้นในเรืองไหน แต่สำหรับที่เคยได้เจอมากับตัว "เสแสร้ง" ได้รับมันมาจากบทเรียนที่รักศักดิ์ศรี

เพราะไม่ยอมให้ เลยต้องแพ้เพราะสู้ข้ามรุ่น (เจอในเรื่องงานค่ะ)

แต่อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่ได้"เสแสร้ง"ก็แล้วกันเนอะ
อยู่บ้านก็ไม่ "เสแสร้ง" รักแม่แบบไม่ "เสแสร้ง" กอดพ่อแบบไม่ "เสแสร้ง"

เราต้องผ่านคน ผ่านสิ่งแวดล้อม สังคม แล้วก็เรื่องอีกมากมาย
บางสิ่งหาทดแทนได้ หลาย ๆ อย่าง ลืมได้ แต่ครอบครัว พ่อกับแม่เราหาทดแทนที่ไหนไม่ได้

อย่างน้อยตอนนี้ หวังว่าน้ามหันคงมีความสุขดี กับคุณแม่ที่บ้านนะคะ



ยังอยากคุยเรื่อง รพินทร์ อยู่ดี แปะๆๆ ถ้ามีเงินบวกโอกาสอีกจะมาคุยแน่ ๆ

  

กลับไปอ่านที่น้าหมันเขียนตอนเดือนเมษา
เรื่องไปกินแบบไฮโซลิสม์ที่ร้านยาโยอิและร้านสกายลาร์ค
อ่านอีกครั้ง..... แต่ขำเสมอ ก็ชอบสำนนวนห่ามๆและหื่นๆ
อยากให้น้าหมันเห็นความสามารถอันนี้ และเท่าที่ติดตามอ่าน
ก็มีแฟนๆมาเยี่ยมเยียนเขียนถึงอยู่มิขาด...ไม่ใช่เหรอ
หวังว่าน้าหมันจะหายเครียดในเร็ววัน

  

ไม่มีใครไม่เคยเจ็บ
ไม่มีใครไม่เคยมีความทุกข์
ทุกๆ คนบนโลกใบนี้ มี "ความรู้สึก" ด้วยกันทั้งนั้นแหละค่ะ
คนที่ไร้ความรู้สึก มีอยู่ 2 อย่าง นั่นก็คือ คนบ้า และคนตาย!!

เพียงแต่ว่า...แต่ละคนเลือกที่จะจัดการกับมันยังไง เท่านั้นเอง

น้าหมัน คงมีทางออกของตัวเองอยู่แล้ว
ซึ่งนั่นก็คือ การเขียน

น้ารู้สึกยังไง น้าถ่ายทอดมันออกมาเป็นตัวอักษรได้อย่างชนิดที่ว่า...ทำให้คนอ่าน รู้สึก "จุกอก" เหมือนที่น้าเป็นอยู่ได้เลยนะ

อย่าเศร้านานนักนะคะ

เพราะถึงแม้ว่า ชีวิตมันต้องก้าวต่อ แต่ถ้าหากการก้าวไปข้างหน้า แต่ละก้าว มันต้องไปควบคู่กับทะเลน้ำตา (ในใจ) ตลอดเวลา มันก็บั่นทอนสุขภาพจิตเหมือนกันนะคะ

มองตัวเองในกระจก แล้วหาข้อดีของตัวเองให้ชื่นใจเล่นดีกว่า
ข้อเสีย อย่าไปสนใจมัน...ลืมๆ ไปบ้างก็ได้ นะคะ

สู้ๆ ค่ะ
cheer up !!

  

เศร้าจัง.... หน้านี้มีแต่คนเม้นท์ยาวๆ

ขอเป็นคนพิเศษที่เม้นท์สั้นๆละกัน แต่เข้าใจนะคะ