เมื่อความเจ็บปวดมาเยือน



6 กุมภาพันธ์ 2555


~*~*~*~*~ เมื่อความเจ็บปวดมาเยือน ~*~*~*~*~


คนเราโดยปกติ มักจะให้ความสำคัญกับความรู้สึกของตนเอง

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความรู้สึก รัก โลภ โกรธ หลง

บางคนที่ต้องพบกับความเจ็บปวดจากความรัก

บางคนที่ต้องพบกับความเจ็บใจจากการถูกหักหลัง

บางคนที่ต้องพบกับความผิดหวังจากความพ่ายแพ้

บางคนที่ต้องพบกับความท้อแท้จากความหมดหวังในชีวิต


บางคนเหล่านั้น "เลือก" ที่จะทำลายชีวิตตนเอง และ/หรือ ชีวิตผู้อื่น


จริง ๆ แล้ว คนที่กระทำเช่นนั้น อาจจะเป็นเพราะพวกเค้ายังขาดการเรียนรู้

บทเรียนบางบท ที่สำคัญที่สุดสำหรับชีวิต

บทเรียนที่คนบางคนโชคดี ที่ไม่ต้องเรียนรู้มัน.... แต่บางคน "โชคไม่ดี"


บทเรียนที่มีค่ายิ่งใหญ่กว่าสิ่งใด

เป็นบทเรียนจาก .....ความเจ็บป่วย.....

เมื่อวันนั้นมาถึง คนที่สอบผ่านเท่านั้น จึงจะรอดได้



สามปีที่ผ่านมา ฉันใช้ชีวิตแบบสมถะ รักษากายและใจตนเอง

เพราะฉันได้ผ่านบทเรียนสำคัญมาแล้วครั้งหนึ่ง

การศึกษาพระธรรม ทำให้ฉันมั่นใจว่าตนเองจะรับมือกับบทเรียนข้างหน้าได้

แต่เมื่อสองวันที่ผ่านมา ฉันค้นพบแล้วว่า ตัวฉันเอง "สอบตก"

เพียงเพราะความเจ็บปวดเล็กน้อย จากอาการภายในร่างกาย

เพียงความเจ็บปวดแค่นั้น ฉันยังไม่สามารถรักษาใจให้ต่อสู้กันมันได้

ในขณะที่ความปวดทวีขึ้น ใจก็ดิ้นรน ร้อนแรง ซัดส่ายไปไม่มีจุดหมาย

คำบริกรรม หรือการตามดูลมหายใจ ทั้งการเพ่งความปวด ล้วนหยุดใจไม่ได้

ใจมันดิ้นรนไปตามความปวดที่เกิดขึ้นกับร่างกาย

ความมั่นใจที่เคยมีมาตลอด หมดลงไม่มีเหลืออีกแล้ว

คำถามมากมายเกิดขึ้นในจิตใจ แต่คำถามที่สำคัญที่สุด

ฉันจะทำอย่างไร ถ้าฉันต้องเผชิญกับบทเรียนครั้งสำคัญที่ "อาจจะ" เกิดขึ้น


ฉันเพิ่งเข้าใจ ความรู้สึกของคนที่บอกว่า "อยากตาย" เพื่อหนีความเจ็บป่วย

เพราะความปวดของฉัน เพียงแค่ชั่วคราว ฉันยังรู้สึกทุกข์ขนาดนั้น

แล้วคนที่ป่วยด้วยโรคร้าย และต้องพบกับความเจ็บปวด เกือบตลอดเวลาเล่า

พวกเค้า จะได้รับความทุกข์ทรมาณมากมายเพียงไหน



ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในคราวนี้

เหมือนมาย้ำเตือน ให้ฉันรู้ตัวว่า ฉันยังไม่พร้อม และฉันต้อง "ไม่ประมาท"

ฉันต้องฝึกใจตนเองให้มากกว่าที่เป็นอยู่

ต้องพยายามให้มากกว่านี้... ร้อยเท่า... พันเท่า

เพราะบทเรียนที่ไม่สามารถกำหนดได้ ที่ฉัน "อาจจะ" ได้พบเจอ

จะมากยิ่งกว่าที่ได้พบเจอครั้งนี้ ...ร้อยเท่า ...พันเท่า เหมือนกัน



และสิ่งสำคัญ ที่เราทุกคนไม่ควรลืม คือ

"เวลา เป็นสิ่งมีค่า" ที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ถ้าคุณตั้งใจอะไรไว้ ก็ควรรีบทำเสียให้เสร็จสิ้น

เพราะไม่มีใครการันตีได้ว่า ... พรุ่งนี้... จะเป็นอย่างไร


ถูกต้องมาก ๆ ค่ะ