เรื่องย่อ The Legend ตำนานจอมกษัตริย์เทพสวรรค์ ตอนที่ 14

ตอนที่ 14

ยอนกาเรียวเขียนจดหมายลาทัมต๊อกและคำสารภาพของตนเอง เพราะการตัดสินใจที่มืดบอดของเขา เขาจึงตัดสินใจทำสิ่งที่ผิดพลาดมาตลอด แต่แม้สวรรค์จะค่อยๆ แสดงข้อยืนยันว่าทัมต๊อกคือราชาจูซินที่แท้จริง แต่ยอนกาเรียวก็ไม่อาจยอมรับได้ ยอนกาเรียวไม่ว่าอย่างไรก็ยังยืนยันคำตอบเดิมที่เคยบอกทัมต๊อก ระหว่างทัมต๊อกกับโฮเก เขาก็ยังจะเลือกลูกชายตัวเอง

เพื่อลูกชายของตนที่ถูกสวรรค์หันหลังให้ ยอนกาเรียวหลอกพวกศิษย์ไม้กล้าที่อยู่ดูแลหมู่บ้าน เอาของวิเศษมาให้โฮเก ถึงแม้รู้ดีว่าโฮเกใช้อำนาจจากของวิเศษเหล่านั้นไม่ได้ ยอนกาเรียวก็ยังเลือกที่จะทำ เพราะเมื่อทัมต๊อกพึ่งพาอำนาจสวรรค์ไม่ได้แล้ว ก็จะให้โฮเกพยายามด้วยตัวเองเพื่อขึ้นเป็นกษัตริย์ และให้ประชาชนชาวโกกูรยอเลือกพระราชาด้วยตัวของพวกเขาเอง

ที่ตำหนักเทพ คีฮาเอาสัญลักษณ์ของธิดาเทพมาวางคืนไว้ นางละทิ้งตำแหน่งธิดาเทพแล้ว หลังจากนั้นก็ไปรับของวิเศษที่ยอนกาเรียวนำมา แล้วไปหาโฮเกที่ชายแดน

เมื่อทำภารกิจสุดท้ายเสร็จเรียบร้อย (คือการขโมยของวิเศษให้คีฮา) ยอนกาเรียวก็ได้ตัดสินใจฆ่าตัวตาย โดยที่ยังทิ้งความโศกเศร้าเสียใจไว้อยู่ในหัวใจ แท้จริง เขาก็มีความจงรักภักดีต่อทัมต๊อก แต่ความรักที่มีต่อลูกชายอยู่เหนือความภักดีนั้น ทำให้ยอนกาเรียวเลือกที่จะทรยศต่อความไว้วางใจของทัมต๊อกที่ฝากให้ดูแลโกกูรยอระหว่างที่ตัวเองไปออกรบ สำหรับยอนกาเรียว หากจูซินคือแดนสวรรค์ ตนเองก็บาปหนาและไม่มีสิทธิ์ที่จะได้ไปเห็นแดนสวรรค์แห่งนั้น

ทางเลือกสุดท้ายสำหรับคนมีบาปอย่างเขา คือความตาย ที่ห้องเก็บป้ายวิญญาณของภรรยา เพื่อชดใช้ให้แก่ความโอหังบังอาจที่พยายามสร้างกษัตริย์จูซินขึ้นมาด้วยตนเอง ยอนกาเรียวดื่มเหล้าพิษเข้าไปด้วยตัวของตัวเองและสิ้นลมหายใจ ณ ที่นั้น

กลางเมืองหลวง เชโรยังเดินตามซูจีนีอยู่ แม้นางจะบอกว่าไม่ว่าอย่างไรก็จะไม่กลับไปหาทัมต๊อกเด็ดขาด จะขอไปตามทางของตัวเอง (เพราะตอนนี้ดันไม่ตายแล้ว) นางไม่สนใจว่าจะมีใครอยากให้นางกลับไปไหม แต่นางมีเรื่องจะต้องทำ

ขณะเดียวกันที่กระโจมใหญ่ ทุกคนกำลังปรึกษากันเรื่องข้อเสนอของอัททิลา ข่าน ที่ให้ทัมต๊อกไปพบกับเขาโดยมีทหารติดตามแค่ 7 คน แต่ทัมต๊อกกลับไม่ได้สนใจเรื่องนั้นนักยังสั่งการว่าสถานการณ์ไว้วางใจไม่ได้ ไม่ควรสั่งให้ทหารที่ประจำอยู่ชายแดนแคว้นฮูหยาน (ช่อง 3 พากย์เป็น เมืองเยี่ยน) เคลื่อนไปไหนเด็ดขาดให้ตรึงกำลังไว้ก่อน แต่เขาเป็นห่วงเรื่องอู่ต่อเรือที่กวานบีมากกว่าเรื่องอื่น ไม่รู้ว่าอำมาตย์ยอนจะรับมือไหวไหม

ฮึกแกถึงกับอึ้งที่ทัมต๊อกไปห่วงยอนกาเรียวเสียอย่างนั้น ไม่ได้ห่วงตัวเองเลย ทัมต๊อกจึงว่า ถ้าเขาเจริญสัมพันธไมตรีกับแคว้นคอรันไม่ได้ ก็เท่ากับที่ยกทัพมาล้มเหลวมีแต่ต้องกลับกุกเนสถานเดียว แล้วหลังจากนั้นทัพที่ยกมาทั้ง 5 พันนายก็ต้องถูกตามไล่ล่าอีก ฮยอนโกรายงานให้ทราบว่า จะทำการตั้งกระโจมกลางขึ้นมา ทางฝ่ายคอรันจะส่งผู้แทน 4 เผ่ามาจำนวน 12 คน และห้ามไม่ให้ทหารหรือใครอื่นเข้าไปในกระโจมเด็ดขาด

ทัมต๊อกสั่งการให้ฮึกแกแบ่งกำลังทหารไว้ 7 กลุ่มเพื่อหากเกิดเหตุอะไรขึ้นมา จะได้ต้านการโจมตีได้จากทุกทิศทาง ทัมต๊อกออกไปพบกับผู้นำเผ่าทั้งหลายแห่งคอรัน โดยหนึ่งในคนที่ติดตามไปมีศิษย์ไม้กล้าที่มีหน้าที่จดบันทึกพงศาวดารไปด้วย ฮึกแกแย้งว่าไหนๆ ไปแล้วก็น่าจะพาคนที่ต่อสู้ไปด้วย ทำไมเอาคนต่อสู้ไม่เป็นอย่างเด็กที่ทำหน้าที่จดบันทึกไปเสียล่ะ

ทัมต๊อกว่า ถ้าเกิดเขาทำผิดพลาดอะไรจะได้จดบันทึกไว้และจะได้ไม่ผิดพลาดอีกเป็นครั้งที่ 2 การทำผิดนั้นครั้งแรกถือว่าเป็นความพลั้งเผลอ แต่ถ้าทำผิดซ้ำสองนั้นไม่ควรให้อภัย (คำพูดของซูจีนีน่ะเอง) ทัมต๊อกนึกถึงซูจีนีขึ้นมาว่านางเคยพูดว่าอะไร

การเจรจาเริ่มขึ้น ณ ที่ราบอาอูเซ ทุกอย่างเป็นไปตามที่ทัมต๊อกคาดไว้แต่แรก ฮยอนโกสังเกตว่าลมกำลังพัดจากทิศเหนือไปทิศใต้ก็คาดว่า ศิษย์ไม้กล้าที่ออกไปปฏิบัติภารกิจคงจะไปถึงค่ายของโฮเกก่อนที่ลมจะเปลี่ยนทิศ

ที่กระโจมเจรจา อัททิลา ข่าน แนะนำตัวเองว่าได้รับการคัดเลือกให้เป็นผู้นำจากผู้นำเผ่าทั้ง 8 เมื่อฤดูใบไม้ผลิปีที่แล้ว และถามว่าทัมต๊อกมีเจตนาอะไรกันแน่ถึงมาที่เผ่าคอรันนี่ (ช่อง 3 พากย์ว่าเป็น เผ่าซิตัน นะครับ) แต่ละเผ่าต่างบอกว่าเผ่าของตนถูกกวาดล้าง สถานการณ์ค่อนข้างตึงเครียดเพราะผู้นำแต่ละเผ่าก็ปรารถนาจะแก้แค้นกันทั้งนั้น อัททิลา ข่าน บอกให้ทุกคนอยู่ในความสงบ เขาพูดว่า ได้ยินมาว่าราชาองค์ใหม่แห่งโกกูรยอมีเล่ห์เหลี่ยมมากกว่าฝีมือในการรบเสียอีก ขอถามว่าของกำนัลกับสาส์นนี่ต้องการอะไรกันแน่

ทัมต๊อกยังใจเย็นอยู่และกล่าวว่าเมื่อไหร่จะเลิกข่มขวัญกันสักที น่าจะมาคุยเรื่องสำคัญกันดีกว่า คนของอัททิลา ข่าน รายงานให้ขานทราบว่าทัมต๊อกเป็นธุระจัดการทำพิธีศพให้บรรดาพี่น้องชาวเผ่าที่ถูกสังหาร อัททิลา ข่านจึงเห็นว่าควรจะให้โอกาสทัมต๊อกพูดสักครั้ง

ทั้งหมดจึงร่วมประชุมกันต่อไปอย่างสงบลงบ้าง ข่านแห่งคอรันถามว่าที่ในสาส์นเขียนว่ายอนโฮเกตัวการที่ทำให้คอรันกลายเป็นแดนนรกนั้นเป็นกบฏของโกกูรยอจริงหรือไม่ ทัมต๊อกว่าโฮเกขัดคำสั่งของเขา แท้จริงทัมต๊อกปรารถนาอยากจะเป็นพันธมิตรกับคอรันมาโดยตลอด เพราะการกระทำของโฮเกจึงทำให้คอรันกับโกกูรยอบาดหมางใจกัน เรื่องนี้โฮเกจะต้องชดใช้

ข่านแห่งคอรันถามว่าขอกำนัลเล็กน้อยพวกนี้ (ของที่ทัมต๊อกฝากมาให้อัททิลา ข่านในตอนแรก) จะทำให้ลืมเรื่องที่คนของคอรันถูกสังหารหมู่อย่างนั้นหรือ ทัมต๊อกจึงถามว่าแล้วจะให้ทำอย่างไรจึงจะยกโทษให้กับเรื่องนั้น ถึงแม้ว่าเผ่าทั้ง 8 แห่งคอรันจะผนึกกำลังเพื่อรบกับโกกูรยอ คิดหรือว่าจะได้ชัยชนะ กองทัพที่บุกคอรันเมื่อสองเดือนก่อนนั้นเป็นแค่กองทัพของฝ่ายกบฏ คิดว่าถ้าทัมต๊อกยกทหารทั้งหมดที่มีอยู่มาที่นี่จะเกิดอะไรขึ้น หรืออยากจะให้คอรันกลายเป็นดินแดนที่เต็มไปด้วยซากศพ (เกทับบลัฟแหลกมากครับ ตัวเองมีทหารอีกที่ไหน ก็มีแค่ห้าพันที่ยกมานั่นแหละ)

อัททิลา ข่าน อึ้งไป (ท่าทางจะหลงเชื่อที่ทัมต๊อกพูด) จึงว่า จะพูดอะไรก็ว่ามา ทัมต๊อกเอ่ยอย่างใจเย็นเช่นคนถือไพ่เหนือกว่าว่า ในบรรดาพวกท่านทั้งสี่เผ่านี้ ผู้ใดสมัครใจจะมาเป็นเมืองน้องของโกกูรยอก่อนล่ะ ผู้ใดที่เป็นพันธมิตรของโกกูรยอก็จะไม่ต้องเกรงกลัวเผ่าอื่นๆ อีกต่อไป (ข้อนี้ทัมต๊อกวิเคราะห์ได้ดีมากครับ เพราะปกติเผ่าต่างๆ ในคอรันนั้นไม่รวมตัวกันอยู่แล้ว แม้มีการเลือกผู้นำเผ่าก็จริง แต่ไม่ใช่ว่ามีอำนาจหรือสิทธิ์ขาดที่จะควบคุมคนทุกเผ่า ปกติแต่ละเผ่าต่างคนต่างอยู่มากกว่า) แต่ละเผ่าอึ้งกันไปตามๆ กัน เมืองน้องอย่างนั้นหรือ เพราะความโมโห ผู้นำเผ่าหนึ่งจึงชักดาบใส่จะทำร้ายทัมตีอก แต่แม่ทัพโก จูมูจี และพวกเข้ามาขวางไว้ แล้วก็พ่ายแพ้ฝีมือของแม่ทัพโก

ระหว่างนั้นทัมต๊อกยังนั่งเฉยอยู่อย่างใจเย็น แล้วพูดว่า ถึงแม้ไม่อยากฟังก็ต้องฟัง ผู้นำเผ่าคนนั้นยืนกรานว่าไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอมญาติดีกับโกกูรยอ ทัมต๊อกเอ่ยต่อว่า ปกติเรื่องภายในคอรัน ไม่ว่าเรื่องใดทั้ง 8 เผ่าไม่เคยเห็นพ้องตรงกันอยู่แล้ว แต่ละเผ่าต่างทะเลาะเบาะแว้ง ฆ่าฟันปล้นชิงกันเอง ไม่เพียงเท่านั้น คอรันยังถูกล้อมรอบด้วยแคว้นอื่นๆ ที่มั่งคั่ง (อย่างแพ็คแจและโกกูรยอ) ในขณะที่ผู้คนของคอรันเองกลับอดอยากล้มตาย คิดว่าจะมีชีวิตแบบนี้ต่อไปอีกนานแค่ไหน

อัททิลา ข่าน ฟังแล้วก็เหมือนแทงใจดำ ผู้นำเผ่าบางคนถึงกับทนไม่ได้ เรียกร้องให้แก้แค้น ทันทีนั้น ผ้ากระโจมก็ลดลง แล้วทุกคนก็ต้องตกตะลึงเพราะทหารของคอรันล้อมไว้หมดแล้ว คนอื่นๆ พากันอกสั่นขวัญแขวน แต่ทัมต๊อกยังคงใจเย็นนิ่งสงบได้เช่นเดิม ถามอัททิลา ข่านต่อไปว่า ยังอยากฟังต่อไปหรือไม่ว่าหากมาเป็นบ้านพี่เมืองน้องกับโกกูรยอจะได้รับผลประโยชน์ตอบแทนอะไร หรือว่าจะสังหารทัมต๊อกแล้วเผชิญหน้ากับโกกูรยอเมื่อยอนโฮเกขึ้นเป็นพระราชาแทน หลังจากใคร่ครวญแล้วอัททิลา ข่านขอเจรจากับทัมต๊อกต่อ

ที่ทัมต๊อกยื่นข้อเสนอคือ ให้มีการจัดตั้งตลาดการค้าที่แต่ละเผ่าของคอรัน และเปิดโอกาสให้คนจากทุกแคว้นทุกเผ่าทำการค้าขายแลกเปลี่ยนสินค้ากันอย่างเสรี ฝูงปศุสัตว์ที่ชาวคอรันเลี้ยงเป็นอาชีพหลักก็สามารถนำไปแลกเปลี่ยนกับเสื้อผ้า ข้าวสาลี และโลหะ

อัททิลาข่าน หัวเราะเยาะเย้ย ว่าทัมต๊อกอุตส่าห์มาที่นี่เพียงเพื่อจะทำตัวเป็นพ่อค้าขายของเท่านั้นเองน่ะรึ ทัมต๊อกว่าไม่ใช่แค่นั้น เขาจะสร้างถนนจากกุกเนทอดยาวมาจรดเขตแดนคอรัน ผ่านใจกลางดินแดนคอรันเลยทีเดียว เท่านี้ยังไม่เข้าใจอีกหรือว่าหมายความว่าอะไร

ข่านแห่งคอรันยังไม่เข้าใจ กล่าวว่าที่มาขอความช่วยเหลือจากพวกตนนั้นเพราะตัวเองไม่มีปัญญาจับยอนโฮเกสินะ แล้วทำไมต้องเสียเวลาพูดเรื่องไร้สาระด้วย แม้ขณะอัททิลา ข่าน จะพูดด้วยอารมณ์ แต่ทัมต๊อกใจเย็นกว่ามาก เขาบอกว่า ตัวเองไม่จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากอัททิลา ข่าน เพื่อเรียกคนของตนเองมาพบหรอก ไม่ว่ายังไงทหารทั้งสี่หมื่นนายก็ต้องกลับมาหาทัมต๊อกในอีกไม่กี่วันอยู่แล้ว

ทัมต๊อกให้สัญญาณ ทัลกูจึงเป่าเขาสัตว์ ทันใดนั้น เบื้องหลังทหารของคอรันที่ล้อมรอบกระโจม ปรากฏเสียงสั่นสะเทือนเลื่อนลั่นของทหารจำนวนมาก ทัมต๊อกเอ่ยต่อไปว่า ทหารของเขารออยู่ในพื้นที่ที่ตกลงกันไว้ โกกูรยอรักษาคำมั่นสัญญาเสมอ แล้วการที่ทหารของคอรันมาโอบล้อมกระโจมไว้นี่คือวิธีการรักษาสัญญาของคอรันล่ะหรือ ? (ด่ากระทบว่าเรียกร้องให้คนอื่นรักษาสัญญาตนเองกลับตระบัดสัตย์)

อัททิลา ข่าน ตัดสินใจทันที เขาว่า เขาต้องการข้อพิสูจน์ จงนำหัวของยอนโฮเกมาให้เขา จึงจะยอมเป็นพันธมิตรกับโกกูรยอและเจรจาเรื่องนี้ต่อไป

ที่ค่ายของยอนโฮเก คนของหมู่บ้านไม้กล้าลอบเข้าไปอยู่ใกล้แนวค่าย พวกเขานำว่าวขึ้น ใช้ว่าวโปรยกระดาษจำนวนมหาศาลลงมาในค่ายของโฮเก ช็อกควานมาเห็นเข้าก็ห้ามไม่ให้ทุกคนอ่าน แล้วรีบทำไปให้พวกแม่ทัพดู ช็อกควานรีบออกไปจัดการเรื่องกระดาษพวกนั้น พอดีโฮเกเดินเข้ามา พวกแม่ทัพจึงต้องเอากระดาษให้โฮเกอ่านอย่างไม่เต็มใจนัก โฮเกอ่านแล้วขยำทิ้งอย่างเจ็บใจ แต่ท่าทางยังนิ่งสงบ เอ่ยว่ากษัตริย์ทัมต๊อกผู้เป็นที่รักของเราถนัดใช้วิธีสกปรกมากกว่าสู้กันซึ่งๆ หน้าอยู่แล้ว

พวกนายกองริบเอากระดาษพวกนั้นไป ตามคำสั่งของช็อกควาน ที่ในกระโจมแม่ทัพ แม่ทัพทุกคนมาประชุมกันเรื่องเหตุการณ์ดังกล่าว มีรายงานว่ากองทัพของทัมต๊อก 5 พันนายตั้งค่ายห่างไปทางใต้ของกองทัพโฮเกราว 3 วัน พวกแม่ทัพว่าบุกไปโจมตีก่อนดีไหม โฮเกว่าฝ่ายทัมต๊อกหวังอยู่แล้วให้พวกตนลงมือก่อนเรื่องอะไรถึงจะคลานเข้าไปติดกับดักทั้งๆ ที่รู้ ตอนนี้ที่ต้องทำคือ ต้องทำให้แน่ใจว่าทหารของเราไม่หวั่นไหวไปกับข่าวลือดังกล่าว โฮเกสั่งอย่าควบคุมดูแลทหารในสังกัดของตนอย่าให้เชื่อข่าวลือเด็ดขาด

แม่ทัพทุกคนออกไปจากกระโจมแล้วยกเว้นช็อกควาน โฮเกถามว่ามีอะไรไม่สบายใจหรือ ช็อกควานว่า ยังไงทัมต๊อกก็เป็นพระราชาของพวกเรา กองทัพนี้ก็คือกองทัพของทัมต๊อก โฮเกจะให้รบกับฝ่ายเดียวกันจริงๆ หรือ โฮเกว่ายังไม่เข้าใจอีกหรือ ทัมต๊อกไม่ได้ต้องการให้โฮเกมอบตัวหรอก ที่ต้องการคือให้คนอย่างช็อกควานสังหารเขาแล้วนำหัวโฮเกไปให้เองต่างหาก หรือช็อกควานอยากทำอย่างนั้น(เรียกว่าคือแผนยืมมือฆ่าคน ไม่ต้องลงมือเอง)

ช็อกควานตอบโฮเกว่า เมื่อตอนโฮเกอายุ 11 ปี ได้เข้าร่วมรบในสงครามต่อต้านฮูหยาน ตอนนั้นช็อกควานคอยสังเกตโฮเกอยู่ แม้จะอายุน้อย แต่โฮเกก็วิ่งขึ้นไปยังแนวหน้าเร็วกว่าคนอื่น และยังยิงธนูได้ไกลกว่าใครๆ สีหน้าของโฮเกดูมีความสุขมากในตอนนั้น ว่ากันว่าโฮเกเกิดภายใต้ดาวแห่งราชัน และตัวโฮเกเองก็ต่างจากทหารคนอื่นๆ ช็อกควานเคยนึกภาพที่โฮเกเป็นพระราชาด้วยซ้ำ แค่ความคิดก็ถือว่าตนเองเป็นกบฏแล้ว

โฮเกว่าจากนี้ไป เขาอาจจะต้องเดินไปยังนรก ช็อกควานจะยังติดตามเขาไปหรือไม่ ช็อกควานว่า เขาจะคอยอยู่หลังโฮเก ติดตามโฮเกต่อไป ความจงรักภักดีของช็อกควานทำให้โฮเกค่อยสบายใจขึ้น (จริงๆ ช็อกควานก็เป็นคนดี แต่ดันจงรักภักดีไม่เข้าเรื่อง ผิดคนอีกต่างหาก)

ถึงแม้จะสั่งยึดกระดาษพวกนั้นไปจากพวกทหารแล้ว แต่ก็ยังมีบางเรื่องเล็ดรอดไปได้ ตกค่ำ พวกทหารพากันเอามาแอบอ่าน ในกระดาษเขียนว่าให้เวลาตัดสินใจ 3 วัน ผู้ใดที่กลับไปหาทัมต๊อกจะถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของทัพหลวง ใครไม่ไปก็จะถือว่าเป็นกบฏ เรื่องนี้ทำให้บรรดาทหารหวาดกลัวและระส่ำระสายอย่างนัก ทุกคนเป็นห่วงกังวลอนาคตของตัวเอง กลับบ้านไม่ได้ ไม่ได้กลับไปหาครอบครัว แถมลูกเมียยังอาจเป็นอันตรายอีก แม้จะยังพอมีหวังว่าถ้าแม่ทัพใหญ่โฮเกได้เป็นกษัตริย์ทุกคนก็จะรอด แต่กระนั้นทุกคนก็นึกถึงที่พวกทหารรับจ้างพูด (คือพวกเผ่าซีอูของจูมูจีนั่นเอง) เรื่องที่ทัมต๊อกมีของวิเศษถึง 3 อย่างแล้ว นอกจากนี้ยังยึดป้อมกวานบีและบัญชาการมังกรเขียวได้อีกด้วย

ที่ค่ายฝ่ายของทัมต๊อก พาซูลที่ยังไม่หายช็อคที่พุลโดตาย เอาแต่นั่งทำงานทั้งวันทั้งคืน ข้าวปลาไม่กิน ไม่ยอมพักผ่อน จนทัมต๊อกต้องออกมาดูเอง ทัมต๊อกบอกพาซูลว่าเขารู้เรื่องพี่ชายของพาซูลแล้ว พาซุลว่าเรื่องของวิเศษเสือขาวตนน่าจะบอกทัมต๊อกก่อน จะได้ไปเอามันมาตั้งแต่แรก แต่นางไม่รู้จริงๆ ว่าพุลโดอยู่ที่ไหน นางคิดว่าหากติดตามทัมต๊อกไปสักวันก็คงได้พบเขาเอง ตอนนี้โฮเกได้ของวิเศษเสือขาวไปแล้ว พาซูลโทษตัวเองว่าพุลโดพี่ชายของนางที่จากกันเป็นสิบๆ ปีสู้อุตส่าห์เสี่ยงชีวิตรักษามันไว้ แต่นางกลับเอาของวิเศษเสือขาวไปให้คนอื่นด้วยมือของนางเอง นางอยากจะตัดมือตัวเองนัก แต่ที่นี่มีแต่ดาบกับขวานทื่อๆ ทั้งนั้น (ก็เลยนั่งลับ)

ทัมต๊อกปลอบใจนางว่ามือคู่นี้ของพาซูลไม่ใช่ของนางคนเดียวแล้ว เขาจะไม่ยอมให้อภัยแน่ถ้าหากพาซูลตัดมือตัวเองทิ้ง จงดูแลมือคู่นี้ให้ดี จงพักผ่อนและทานอาหารให้เพียงพอและทำงานให้ทัมต๊อกต่อไปเพื่อเป็นการไถ่โทษ พาซูลยินดีและซาบซึ้งใจมากที่ทัมต๊อกไม่โกรธนาง

ทัมต๊อกถามดัลบีว่ารองเท้าที่ทหารของโฮเกใส่เป็นยังไงบ้าง พวกนั้นจากบ้านเมืองมาเกือบปีแล้ว ทัมต๊อกอยากรู้ความเป็นอยู่ของเหล่าทหาร ดัลบีจึงบอกว่า พวกทหารเอาเศษผ้ามาพันรอบเท้าตัวเองเพราะรองเท้าเริ่มหลุดเป็นชิ้นๆ ตอนนี้ในค่ายเกิดปัญหาโรคผิวหนังระบาด พวกเนื้อและอาหารดีๆ ก็มีไว้สำหรับพวกแม่ทัพนายกองเท่านั้น อีกทั้งยังมีน้ำไม่พอใช้ด้วย ฮยอนโกเห็นว่าควรรีบดำเนินแผนได้แล้ว ทัมต๊อกจึงสั่งให้แม่ทัพโกเตรียมจัดทัพทันที ทัมต๊อกตัดสินใจจะเคลื่อนทัพก่อนฟ้าสางเพื่อให้ร่นระยะเวลาห่างระหว่างกองทัพทั้งสองให้เหลือแค่วันเดียว

ที่ค่ายของโฮเก บรรดาทหารนอนหลับอยู่กันตามมีตามเกิด บางคนถึงกับลุกขึ้นมานั่งร้องไห้เพราะคิดถึงบ้าน ทุกคนเลยตื่นขึ้นมา ต่างปลอบใจกันและกัน ยิ่งมีคนร้องไห้ คนอื่นๆ ก็พากันร้องตาม ในระหว่างนั้นเองก็มีเสียงขลุ่ยผิวหวิวแหว่วมาตามลม เสียงแหบกรีดกลางลมหนาวยาวดึกทำให้ทุกคนยิ่งคิดถึงบ้าน (เสียงขลุ่ยเป็นฝีมือของพวกศิษย์ไม้กล้าที่เพิ่มความระส่ำระสายภายในกองทัพโฮเก) พวกช็อกควานออกลาดตระเวณตอนดึกเห็นพวกทหารบางส่วนกำลังลอบหนีออกจากกองทัพพอดี ทหารที่หนีทัพถูกฆ่าทุกคน ช็อกควานไม่อยากทำ แต่ก็จำเป็นต้องทำ

แต่แม้มีทหารที่ถูกฆ่าไปหลายคน แต่ก็ไม่อาจหยุดยั้งทหารคนอื่นๆ ได้ จำนวนทหารหนีทัพเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนไม่อาจควบคุมได้ แม้จะเพิ่มจำนวนทหารยามหรือสังหารทหารที่หนีทัพเพื่อขู่ไม่ให้คนอื่นๆ หนีทัพเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล บรรดาแม่ทัพเรียกร้องให้โฮเกแก้ปัญหานี้โดยเร็วที่สุด ที่หมู่บ้านใกล้กองทัพโฮเก พวกช็อกควานออกมาตามล่าหาตัวพวกทหารที่หนีทัพมาหลบที่หมู่บ้านแห่งนี้ ซูจีนีก็อยู่ที่นี่ด้วย นางเห็นพวกชาวบ้านที่ถูกลูกหลง ถูกพวกทหารของช็อกควานสังหารล้มตายทั้งยังทหารของโกกูรยอที่ถูกพวกเดียวกันเองฆ่าทิ้งอีกด้วยความเศร้าใจ พอพวกอาชาเหล็กกลับไปซูจีนีก็ออกมา มีทหารบางคนยังไม่ตาย นางจึงช่วยชีวิตเขาไว้ เชโรตามซูจีนีมาจึงเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด

ที่กองทัพโฮเก พวกอาชาเหล็กพาตัวทหารที่หนีทัพบางส่วนกลับมา พวกแม่ทัพจะฆ่าทุกคน แต่โฮเกห้ามไว้ก่อน และถามว่า คิดจะหนีไปที่กองทัพหลวงเพราะเหตุใด ถ้าเหตุผลฟังขึ้นจะไว้ชีวติ ทหารคนหนึ่งตอบว่า เขาแค่อยากกลับบ้าน แม่ของเขาแก่มากแล้ว ต้องอยู่ตามลำพังแล้วยังล้มป่วย พี่ชายของเขาก็ตายในสนามรบ จนเหลือเขาคนเดียวเท่านั้น โฮเกว่ามีสักกี่คนไม่เคยสูญเสียญาติพี่น้องในสนามรบ ข้าศึกอยู่ตรงหน้าแล้วยังกล้าอยากกลับบ้านอีกรึ ทหารทุกคนเสี่ยงชีวิตต่อสู้ในสนามรบ แต่มีเจ้าคนเดียวอยากหันหลังกลับบ้าน ถ้าตอบว่าจะไปหาทัมต๊อกเพื่อเกียรติของชาวโกกูรยอ เขายังจะไว้ชีวิต ตอบเช่นนี้ผิดแล้ว อิลซูสังหารทหารคนนั้นทันที โฮเกกล่าวข่มขวัญว่า ทหารที่หนีทัพคือคนทรยศ เมื่อทรยศ ก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิต ทหารทุกคนที่หนีทัพและจับกลับมาถูกสังหารจนหมดสิ้น

อย่างไรก็ตามยังมีทหารส่วนหนึ่งหนีไปถึงกองทัพทัมต๊อกจนได้ แม่ทัพโกช่วยพวกทหารหนีทัพเหล่านั้นไว้ได้ และยังส่งข่าวฝากไปบอกโฮเกอีกว่า ฝ่าบาทเสด็จมาถึงแล้วให้แม่ทัพโฮเกรีบมาเข้าเฝ้าโดยเร็ว พวกอาชาเหล็กเหล่านั้นจึงต้องรีบกลับไปรายงานโฮเกทันที

รุ่งเช้าที่ค่ายของทัมต๊อก ทัลกูเข้ามารายงานว่าอัททิลา ข่าน นำทหารมาจำนวน 2 พันนาย ทัมต๊อกออกไปพบและว่าทำไมจะมาไม่ส่งสาส์นแจ้งมาก่อน ข่านแห่งคอรันกล่าวว่า ไหนๆ เราจะมาเป็นพี่น้องกันแล้ว จึงคิดว่าตนน่าจะช่วยทัมต๊อกได้ ข่านแห่งคอรันว่า เขารู้ว่าทัมต๊อกพยายามปกป้องทหารที่หนีจากกองทัพโฮเก แต่สิ่งที่อิททิลา ข่าน ต้องการมีเพียงหัวของโฮเกเท่านั้น ทัมต๊อกจะทำอะไรก็เชิญ แต่เรื่องลงโทษศัตรูเป็นเรื่องของพวกตน ทัมต๊อกกล่าวว่าสิ่งที่อัททิลา ข่าน ทำนั้นเป็นการลบหลู่ทัมต๊อก ยอนโฮเกเป็นกบฏของโกกูรยอ ผู้เดียวที่จะลงโทษเขาได้คือราชาแห่งโกกูรยอเท่านั้น

ฮยอนโกรายงานให้ทัมต๊อกทราบว่ามีสาส์นมาจากกุกเน เรื่องยอนกาเรียวเอาของวิเศษทั้งสองอย่างไปแล้ว (เพราะของวิเศษยอนมูอยู่กับฮยอนโกนั่นเอง) ฮึกแกว่า ว่าแล้วไงน่าจะฆ่ายอนกาเรียวเสียตั้งแต่แรก ทัมต๊อกเอ่ยต่อว่าตอนนี้อำมาตย์ยอนตายแล้ว เขาฆ่าตัวตาย โกกูรยอสูญเสียเสนาบดีที่มีความสามารถที่สุดไปเสียแล้ว

ทัมต๊อกให้ฮยอนโกตรวจสอบดูว่ามีทหารหนีทัพมาเท่าไหร่ และสั่งให้แม่ทัพโกคอยดูแลให้ความคุ้มครองทหารที่หนีทัพเหล่านั้นด้วย เมื่อไหร่ที่โฮเกรู้เรื่องยอนกาเรียวตาย ต้องพยายามแก้แค้นด้วยการโจมตีก่อนแน่นอน ถ้าเป็นอย่างนั้นฝ่ายทัมต๊อกจะเสียเปรียบ จึงให้แบ่งทหารเป็นกลุ่มๆ ละ 500 นาย และให้ฮยอนโกเป็นคนชี้แจงเรื่องเส้นทางการเดินทัพ

สิ่งแรกที่ต้องทำตอนนี้คือทำให้โฮเกสับสนและระงับการโจมตีเอาไว้ก่อน จากนั้นก็ต้องทำให้ทหารในกองทัพของโฮเกหนีมาที่ทัพของทัมต๊อกให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ อาจจะโชคดีเกิดการกบฏขึ้นในค่ายของโฮเก (ถ้าเป็นแบบนั้น ก็จะเสียเลือดเนื้อน้อยที่สุด ตอนนี้ทัมต๊อกลำบากใจ ไม่อยากให้ทหารซึ่งทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นคนโกกุรยอเหมือนกันต้องเสียเลือดเนื้อเลย)

ทัมต๊อกนำทัพออกไป จูมูจีก็จะไปด้วย ดัลบีกำลังเย็บเสื้อให้เขาอยู่ ก็เย็บเสร้จพอดี ดัลบีเป็นคนสวมเสื้อให้จูมูจี ปรนนิบัติราวกับเป็นภรรยาของเขา ก่อนไปจูมูจีบอกดัลบีว่าเขามีเรื่องจะต้องพูดกับนาง แต่เอาไว้ค่อยพูดตอนกลับมาก็แล้วกัน ทัมต๊อกเดินมาตามจูมูจีเองว่าให้ไปกับเขา จะต้องไปหาโฮเกโดยไม่ให้พวกคอรันรู้ตัว จูมูจีจึงรีบจากไปกับทัมต๊อกทันทีไม่ทันได้พูดอะไรต่อ

ที่ค่ายฝ่ายยอนโฮเก คีฮากับซายังเดินทางมาถึงแล้ว คีฮามอบสาส์นของยอนกาเรียวให้คีฮา และบอกว่าเป็นคำสั่งเสียของเขา โฮเกตกตะลึง ถามคีฮาว่าทัมต๊อกสั่งประหารยอนกาเรียวหรือ ข้อหาอะไร คีฮาว่าอำมาตย์ยอนฆ่าตัวตายหลังจากที่นางออกมาจากกุกเน เพราะยอนกาเรียวเอ่ยปากขอ นางจึงได้มอบยาพิษชนิดเดียวกับที่แม่ของโฮเกดื่มปลิดชีพตนเองให้เขา โฮเกเริ่มคลุ้มคลั่ง ถามนางว่าเอายาพิษให้พ่อของเขาฆ่าตัวอย่างอย่างนั้นหรือ คีฮาตอบรับอย่างสงบว่าใช่

คีฮายังบอกอีกอย่างเป็นเช่นนี้อีกแล้ว เมื่อก่อนนี้พระเจ้ายังวังก็ขอร้องไม่ให้นางขัดขวางการขึ้นครองราชย์ของทัมต๊อก แล้วก็ใช้กระบี่จูมงแทงหัวใจตัวเองเพื่อป้ายสีความผิดให้นาง โฮเกถามว่าไม่ใช่นางหรือ คีฮาว่าไม่ใช่ นางไม่ได้ทำ แต่ก็ไม่อาจบอกความจริงแก่ใครได้แม้แต่สวรรค์ แต่อำมาตย์ยอนไม่เหมือนกัน ยอนกาเรียวขอร้องให้คีฮาอยู่กับโฮเก ขอให้คีฮาช่วยให้โฮเกขึ้นเป็นพระราชา

ตอนนั้นเองช็อกควานเข้ามารายงานโฮเกว่าประตูตะวันตกพังแล้ว พวกทหารพากันหนีไปมากมาย คีฮาเกิดกล่องที่นำมาด้วยให้โฮเกดู ภายในคือของวิเศษมังกรเขียวและของวิเศษหงส์ไฟ ในไม่ช้าเราก็จะได้ครอบครองอำนาจแห่งสวรรค์ คีฮาเปิดเสื้อคลุมออก ทำให้โฮเกเห็นท้องที่กลมนูนของนาง คีฮาบอกเขาว่า นางมาขอร้องให้โฮเกรับเป็นพ่อให้กับลูกในท้องของนาง โฮเกช็อคไปแล้ว ถามนางเสียงสั่นว่าลูกของคีฮาคือลูกของทัมต๊อกใช่ไหม คีฮาไม่ตอบ แต่กลับบอกว่า ตอนนี้ไม่มีความหวังเหลือที่เมืองหลวงกุกเนแล้ว เราจะต้องไปเมืองอื่นเพื่อหาทางเสริมกำลังสร้างอำนาจ ก่อนอื่นนางจะช่วยให้โฮเกยึดครองเมืองเหล่านั้น

โฮเกตะคอกให้คีฮาหยุดพูด คีฮาว่า โฮเกเคยบอกเองนะว่าไม่ว่านางจะเป็นยังไงจะเป็นอย่างไรก็จะอยู่เคียงข้างนาง โฮเกรับไม่ได้ เขาสั่งให้ซายังนำตัวคีฮาออกไปให้พ้นจากสายตาเขาเดี๋ยวนี้ ไปที่ไหนก็ได้ที่จะไม่ต้องเห็นคีฮาอีก โฮเกสั่งให้เคลื่อนทัพออกรบทันที ช็อกควานพยายามแย้งว่าตอนนี้พวกทหารกำลังหนีทัพ แต่โฮเกไม่สนใจสั่งเรียกแม่ทัพทุกคนและให้ออกเดินทัพทันที

ซายังเข้ามาหาคีฮา นางกำลังเจ็บท้อง เนื่องจากครรภ์แก่มากแล้วอาจคลอดได้ทุกขณะ

ที่ประชุมบรรดาแม่ทัพ พวกแม่ทัพปฏิเสธไม่ทำตามคำสั่งโฮเก เพราะถ้าจะให้ฆ่าทหารทั้งหมดที่หนีทัพนั้นเขาทำไม่ได้ จำนวนทหารที่หนีไปมีหลายพันคน ถ้าฆ่าพวกนั้นจนหมด ก็กลายเป็นการสังหารหมู่พวกเดียวกันเอง แม่ทัพบางคนว่าแล้วจะให้ชื่นชมที่พวกมันหนีทัพหรือยังไง แม่ทัพคนเดิมตอบว่า ทหารโกกูรยอเดินทางไปสมทบกับทัพหลวงของโกกูรยอ แบบนี้เรียกว่าหนีทัพได้ยังไง ช็อกควานตวาดว่าเหลวไหล แม่ทัพใหญ่โฮเกต่างหากที่เป็นพระราชาที่แท้จริง แม่ทัพที่มาจากบางเผ่าบอกว่าได้รับสาส์นจากผู้นำเผ่าของตนแล้ว จึงตัดสินใจจะไปร่วมกับกองทัพของทัมต๊อก อิลซูว่าต้องข้ามศพเขาไปก่อน ขณะนั้นเองมีรายงานเข้ามาว่าทัพหลวงเดินทางมุ่งตรงมาแล้วอย่างรวดเร็วจนไม่สามารถประเมินได้ว่ามีจำนวนเท่าไหร่

บรรดาแม่ทัพต่างพากันระส่ำระสาย คิดว่าทัมต๊อกต้องมาโจมตีแน่ๆ ทุกคนเรียกร้องให้โฮเกบัญชาการรบโดยด่วน แม่ทัพบางคนบ่นว่าโฮเกว่า ไหนเคยบอกว่าพระราชาทัมต๊อกเป็นพวกขี้ขลาดยังไง ทำไมทำอะไรแบบนี้ได้ ขณะเดียวกันก็มีรายงานด่วนเข้ามาอีกว่า พวกคอรันบุกเข้ามาอีกทิศทางหนึ่งมีทหารมาด้วยหลายพันนาย ทุกคนตกตะลึงคิดไม่ถึงว่าทัมต๊อกร่วมมือกับพวกคอรันมาโจมตี ตอนนั้นแม่ทัพของเผ่าซุนโน โซโน และควันโน ตัดสินใจแล้วว่าขอแยกตัวไป แม่ทัพคนอื่นๆ พากันห้าม บอกว่าไหนเคยสาบานแล้วว่าจะร่วมมือกัน แม่ทัพที่แย้งเรื่องการฆ่าทหารหนีทัพแต่แรกเอ่ยขึ้นมาว่าพวกเราไม่ได้มาคอรันเพื่อก่อกบฏ ช็อกควานขอให้โฮเกรีบสั่งการ แม่ทัพของสี่เผ่าจึงบอกว่า ทหารของเผ่าทั้งสี่จะไปเข้าร่วมกับทัมต๊อกหากยังขวาง ก็เห็นจะต้องสู้กันแล้ว

ทันทีที่หันหลังให้ โฮเกก็ฆ่าแม่ทัพคนนั้นทันที โฮเกเอ่ยอย่างคลุ้มคลั่งว่าอย่าหันหลังให้เขา อย่าได้คิดทรยศเขา (โฮเกเหมือนคนโรคจิตมาก เป็นคนเรียกร้องอยากให้คนอื่นจงรักภักดี เพราะทัมต๊อกมีคนที่จงรักภักดี แต่ตัวเขาไม่มี มีแต่ความภักดีจอมปลอม) ความเลือดเย็นบ้าคลั่งของโฮเกทำให้แม่ทัพบางคนบ้าเลือด บอกว่าจะตัดหัวโฮเกไปถวายพระราชา ช็อกควานสั่งให้พวกอาชาเหล็กจับตัวแม่ทัพที่ทรยศทันที

ที่หมู่บ้านเล็กๆ ใกล้กองทัพโฮเก ซุจีนีปฐมพยาบาลพวกทหารที่บาดเจ็บจนเสร็จ เชโรรอนางอยู่ ซูจีนีว่ามาตามนางต้อยๆ ไม่กลัวเสียศักดิ์ศรีบ้างรึไง หรือว่าหลงเสน่ห์นางกันแน่ เชโรไม่ตอบ (สงสัยจะอาย) ซูจีนีว่ามีคนๆ หนึ่งเคยพูดกับนางแบบนี้เมื่อนานมาแล้ว (ทัมต๊อกพูดกับซูจีนีนั่นเองครับ ตอนที่ซูจีนีเดินตามเขา พูดแบบนี้เดี๊ยะๆ)

เชโรว่าตอนนี้เขารู้สึกกังวลใจแปลกๆ รู้สึกเหมือนทัมต๊อกกำลังเรียกหาเขาอยู่ รู้สึกว่าตนเองต้องไปอยู่เคียงข้างทัมต๊อก เหมือนมีพลังบางอย่างที่ทรงอำนาจสั่งให้เขาต้องไป เชโรบอกซูจีนีว่าเขาต้องรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับทัมต๊อกด้วยการพาซูจีนีกลับไปหาทัมต๊อก ซูจีนีบอกว่า นางขออะไรสักอย่างได้ไหม นางรุ้ว่าเขาต้องลำบากมากกว่าจะหานางเจอและช่วยชีวิตนางอีก แต่ได้โปรดบอกทัมต๊อกด้วยว่าหานางไม่พบ

เชโรถามว่า ซูจีนีเป็นผู้หญิงของทัมต๊อกไม่ใช่หรือ ซูจีนียิ้มเล็กน้อยแล้วตอบว่าถ้าชาติหน้าล่ะอาจจะใช่ ถ้านางสวดมนต์ภาวนาให้ได้เป็นผู้หญิงของทัมต๊อกทุกวันไปจนตลอดชีวิตนี้นะ เชโรถามว่าซูจีนีทำอะไรผิดรึ มันเป็นเรื่องใหญ่ร้ายแรงมากจนให้อภัยไม่ได้เลยรึไง ซุจีนีว่าพูดเหมือนรู้อะไรเลยนะ เอาเป็นว่านางกลัวว่านางจะทำอะไรที่ให้อภัยไม่ได้มากกว่า สุดท้ายซูจีนีก็บอกเชโรว่าขอให้ดูแลทัมต๊อกด้วย ปกติฝ่าบาทชอบอยู่ตามลำพัง เชโรต้องคอยตามเสด็จเวลาที่ทัมต๊อกไปไหนคนเดียว แล้วก็อยู่เป็นเพื่อนดื่มเหล้าเป็นครั้งคราว และทำให้ทัมต๊อกยิ้มได้วันละครั้ง แล้วซุจีนีจะตอบแทนบุญคุณของเขานี้ในชาติหน้า ขอให้เราพบกันใหม่ในชาติหน้าเถอะ แล้วซูจีนีก็เดินจากไป เชโรได้แต่มองตามนางจนสุดสายตา เชโรขี่ม้าตรงไปหาทัมต๊อกด้วยสัญชาตญาณในทันที

ตกเย็นวันนั้น ซายังพาคีฮาขี่ม้ามาจนถึงหมู่บ้านนั้นพอดีเนื่องจากเป็นหมู่บ้านที่อยู่ใกล้กองทัพของโฮเกที่สุด ซูจีนีเห็นเข้าพอดีจากที่ตั้งใจว่าจะหนีไปก็รั้งไว้ก่อน คีฮาใกล้คลอดแล้วนางเจ็บปวดทรมานมาก ซายังต้องคอยประคองดูแลไว้ เขาไปหาผู้หญิงมาช่วยทำคลอดให้คีฮาเพราะลำพังตัวเองก็ไม่มีปัญญา คีฮาทรมานมาก นอนร้องครวญครางช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

ซายังไปพาตัวแม่ลูกอ่อนมาจากบ้านหลังหนึ่ง บุกฉุดคร่านางต่อหน้าครอบครัว โดยไม่มีใครกล้าทำอะไร ซูจีนีตามไปดูว่าซายังจะทำอะไรกันแน่ แม่ลูกอ่อนมาเห็นคีฮาเข้าก็รู้ทันทีว่านางกำลังจะคลอด จึงให้ซายังไปเอาน้ำร้อนมาให้

คีฮาทรมานมากจนสลบไป ซึ่งอันตรายมาก แม่ลูกอ่อนที่มาช่วยทำคลอดพยายามปลุกให้นางฟื้น แต่เห็นคีฮาไม่ตื่นก็รีบวิ่งไปตามซายัง ซูจีนีจึงลอบเข้ามาหมายจะฆ่าคีฮาเสีย แต่เมื่อเห็นคีฮาที่กำลังทรมาน ดิ้นรนไขว่คว้าใครสักคน ซูจีนีก็ทำไม่ลง นางจับมือคีฮาไว้และนั่งอยู่ข้างๆ ที่ด้านนอกซายังที่ไปเอาน้ำก็พบกับแดจังรุและพวกทหารพรรคอัคคีที่ตามมาถึงพอดี

ที่ค่ายฝ่ายทัมต๊อก จูมูจีสงสัยอยู่ว่าทัมต๊อกกินอะไรบ้างหรือยัง ก็เห็นทัมต๊อกกำลังเจ็บปวดทุกข์ทรมานอยู่พอดี จึงเข้าไปถามว่าเป็นอะไร แต่แม้แต่ทัมต๊อกเองก็ยังไม่รู้ว่าตนเป็นอะไรไป มันเหมือนกับที่เกิดขึ้นตอนที่ไปรบที่แพ็คแจและทัมต๊อกอยู่บนเรือไม่มีผิด

ข่าวประชวรของทัมต๊อกทำให้ทุกคนต้องมาชุมนุมกันเลยทีเดียว แต่แม้พวกศิษย์ไม้กล้าจะตรวจก็ไม่พบว่าเป็นอะไร รู้แต่ว่าชีพจรเต้นเร็วมากจนน่ากลัว ตอนนั้นเอง ก็มีรายงานว่ามีทหารจำนวนมากหนีทัพมา ทัมต๊อกจึงสั่งให้ฮึกแกไปดูแลพวกที่หนีทัพมา ฮยอนโกว่าแสดงว่าต้องเกิดเหตุจลาจลขึ้นในกองทัพโฮเกเป็นแน่ ทัมต๊อกจึงสั่งให้ฮยอนโกไปสอบถามทหารที่หนีทัพมาว่าโฮเกอยู่ที่ไหน ขณะเดียวกันก็มีข่าวรายงานจากภายในกองทัพโฮเกเป็นการยืนยันว่าเกิดเหตุนองเลือดขึ้นในกองทัพจริงๆ ทัมต๊อกรับฟังแล้วเศร้าโศก รีบให้ฮยอนโกดำเนินการก่อนที่คนของเขาจะเป็นอันตรายไปมากกว่านี้ ทัมต๊อกพยายามจะไปทำงานต่อ แต่แทบจะฝืนสังขารไม่ไหว แม่ทัพโกถามอย่างเป็นห่วง แต่ทัมต๊อกก็ยังฝืน

ที่หมู่บ้านเล็กใกล้กองทัพโฮเก คีฮายังไม่คลอด แถวตัวเองก็ไม่ยอมฟื้นขึ้นมา แม่ลูกอ่อนพูดกับซูจีนีว่าถ้านางยังไม่ฟื้นขึ้นมา เด็กก็จะเป็นอันตราย ซูจีนีพยามเรียกพยายามปลุกคีฮาให้ฟื้นขึ้นมา เพื่อให้นางออกแรงเบ่ง คีฮาค่อยๆ รู้สึกตัวขึ้นมา นางพยายามเบ่ง แต่ก็แทบไร้เรี่ยวแรง ที่นอกกระท่อมแดจังรุพูดกับซายังว่า ตนรีบขี่ม้ามาเพราะได้ยินข่าวลือว่าของวิเศษมังกรเขียวกับหงส์ไฟอยู่กับคีฮา ซายังว่าคีฮากำลังคลอด รอให้นางคลอดเสร็จก่อนแล้วค่อยคุยเรื่องนี้ดีกว่า แดจังรุว่า จะเป็นไปได้ยังไง ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาคลอดไม่ใช่หรือ ซายังว่าตอนนี้คีฮากำลังมีอันตรายเลยคลอดก่อนกำหนด แดจังรุ มองอย่างมีความหมายและว่า หวังว่าซายังจะทำตามที่เขาได้มอบหมายไว้ ถ้าเด็กเป็นชายก็จงฆ่าเด็กและเอาหัวใจใส่ไว้ในกล่อง อย่าได้ผิดพลาดเป็นอันขาด

ที่ค่ายของโฮเก บรรดาทหารต่างพากันสู้รบกันเอง ช็อกควานเห็นท่าไม่ดี รีบบอกโฮเกว่า ทำอะไรไม่ได้แล้ว เพราะทหารที่ทรยศเพิ่มจำนวนมากจนควบคุมไม่ได้แล้ว อิลซุก็รีบบอกให้สั่งการลงไปสักอย่าง โฮเกว่าไม่ต้องมาสั่งเขา แล้วชักดาบรีบออกไปจัดการสังหารพวกทหารทรยศด้วยมือเองทันที ในค่ายของโฮเกราวกับเป็นแดนนรก พวกทหารที่เป็นพวกเดียวกัน ฆ่าฟันกันเองล้มตายเป็นเศษซากอยู่กับพื้นเกลื่อนกลาด

ซายังกลับมาดูคีฮา แม่ลูกอ่อนบอกเขาว่าตอนแรกนางคิดว่า คีฮากับเด็กจะตายแล้วเพราะคีฮาแทบจะไม่ได้สติเลย โชคดีที่เด็กคลอดออกมาเองได้ ซายังรีบไปหาคีฮา ก็พบว่าซูจีนีกำลังอุ้มเด็กไว้ ซายังถามว่าคีฮาเป็นยังไงบ้าง ซูจีนีตอบว่านางสลบไปแต่ยังไม่ตาย ซายังถามอย่างมีความหวังต่อว่าเด็กเป็นผู้หญิงใช่ไหม ซูจีนีตอบอย่างไม่แยแสนักว่าเป็นผู้ชาย นางพอจะรู้ล่ะว่าพ่อเด็กเป็นใคร เพราะยังงี้คีฮาถึงได้มาสนามรบทั้งที่มีสภาพแบบนี้ (ซูจีนีคิดว่าเป็นลูกของโฮเก) ก่อนซูจีนีจะจากไป ซายังบอกซูกจีนีว่าคีฮาคือพี่สาวของซูจีนี พรรคอัคคีลักพาตัวนางมาจากบ้านตระกูลแฮที่แพ็คแจ คีฮาเพิ่งฟื้นความทรงจำได้เมื่อสองสามวันก่อนและจำได้แล้วว่าซูจีนีคือน้องสาวของนาง และพ่อของเด็กคนนี้ก็คือทัมต๊อก ซูจีนีช็อคไป นางไม่อยากจะเชื่อตวาดใส่ซายังและฟันมีดสั้นใส่เขา แต่ซายังรับไว้ได้และรีบบอกซูจีนีต่อไปว่า

ให้ซูจีนีเอาเด็กไป ตอนนี้พวกพรรคอัคคีรออยู่ข้างนอก พวกมันจะควักหัวใจเด็กออกมา และเขาหยุดเรื่องนี้ไม่ได้ ซุจีนีต้องปกป้องเด็กเอาไว้ ซายังอุ้มเด็กขึ้นมาและส่งให้ซูจีนี บอกนางให้เอาเด็กหนีไปให้ไกล อย่าให้ใครได้เห็นเด็กคนนี้จนกว่าจะโต พรรคอัคคีมีคนอยู่ทุกซอกทุกมุม กุกเนไม่ปลอดภัยอีกแล้ว แม้ปากจะบอกว่าไร้สาระ แต่สุดท้ายเพราะสายเลือดที่ผูกพัน ซูจีนีจึงรับเด็กไว้ ซายังยังย้ำอีกว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของทัมต๊อกกับพี่สาวของนาง ขอให้ดูแลเขาให้ดี

คีฮาซึ่งสลบไปฝันถึงอดีตชาติที่ตนเองทิ้งลูกของแซโอลงเหว แล้วนางก็ฟื้นขึ้นมา ลูกของนางไม่อยู่แล้ว ที่ข้างเตียงมีศพของแม่ลูกอ่อนคนที่มาทำคลอดให้นอนตายอยู่ ที่บ้านของนางเด็กอ่อนที่เพิ่งเกิดถูกฆ่าอย่างอนาถ ซายังเอาโถส่งให้แดจังรุ คีฮาเซซังออกมาตามหาลูกของนาง แดจังรุถามคีฮาว่าไม่เป็นอะไรใช่ไหม แล้วของวิเศษอยู่ที่ไหนกัน คีฮาช็อคไปนางคลุ้มคลั่งถามหาลูก แดจังรุบอกนางว่าเด็กตายแล้ว ซายังเอาหัวใจของลูกนางมาให้แล้ว แดจังรุอธิบายว่าที่ต้องทำแบบนี้เพราะพรรคอัคคีรอคอยมาสองพันปีแล้ว แต่คีฮารับฟังไม่ได้ นางพุ่งมีดเข้าใส่แดจังรุ แต่แดจังรุคว้าเอาตัวซายังมาบังไว้ คีฮาจังแทบซายังด้วยมีดจนมิดด้าม แดจังรุบอกคีฮาอีกว่า จงจำไว้ในฐานะแม่แห่งปฐพี คีฮาจะต้องไม่ลืมเผ่าพยัคฆ์เด็ดขาด ถ้าอยากข้าเขาให้ไปที่วิหารอะบูลลันซา และถ้าอยากได้โลกอยู่ในกำมือ ก็จงไปที่วิหารอะบูลลันซา ทุกอย่างเริ่มต้นที่นั่น

แดจังรุและพวกทหารพรรคอัคคีจากไปแล้ว คีฮาช็อคกรีดร้องโวยวายอย่างไม่ได้สติ ซายังรั้งนางไว้ และบอกนาง ได้โปรดมีชีวิตอยู่ต่อไป แต่พอจะบอกเรื่องเด็กซายังก็ขาดใจตาย คีฮาได้แต่คร่ำครวญเสียใจ นางเสียไปหมดแล้ว ทั้งลูก ทั้งซายังคนที่รักและภักดีกับนางที่สุด คีฮาไม่เหลือใครอีกแล้ว

แดจังรุไปเอาของวิเศษที่คีฮาเอามาด้วย แล้วเปิดฝาโถหัวใจเด็ก รินเลือดลงไปที่ของวิเศษ แล้วก็รู้ว่าซายังเล่นลูกไม้ เด็กยังมีชีวิตอยู่ ทางด้านซูจีนี นางขี่ม้าหนีพาเด็กไปอย่างรวดเร็ว

ที่ค่ายของยอนโฮเก รุ่งเช้าทัมต๊อกก็เดินทางมาถึง บรรดาทหารที่ยังรอดชีวิตพากันคุกเข่าคำนับอย่างยินดี แม่ทัพที่ยังอยู่ยอมจำนน และขอให้ทัมต๊อกตัดสินโทษตายให้กับพวกเขาที่ทรยศองค์กษัตริย์ด้วย ทัมต๊อกปฏิเสธที่จะทำเช่นนั้น เหล่าทหารจึงยอมสวามิภักดิ์ด้วยจิตใจซาบซึ้งอย่างสุดแสน

โฮเกหนีไปกับหน่วยอาชาเหล็กประมาณยี่สิบคน ขณะที่กำลังปรึกษากันเรื่องเส้นทางการหนีของโฮเก เชโรก็มาถึง เชโรว่าถ้ากำลังหาพวกอาชาเหล็ก เขาเจอพวกมันระหว่างทางมาที่ค่ายนี่ พวกนั้นมีทหารไปด้วย 40-50 นาย แต่ทัมต๊อกกลับถามถึงซูจีนี เชโรไม่ตอบซึ่งทัมต๊อกก็พอจะทราบคำตอบแล้ว ทัมต๊อกหันไปสั่งให้แม่ทัพโกจัดทัพไปต้านพวกทัพคอรันไว้ก่อน อย่าสู้ทำให้พวกมันไขว้เขว แม่ทัพโกถามว่านี่พยายามจะช่วยโฮเกอย่างนั้นหรือ

ทัมต๊อกว่า เคยบอกแล้วว่าเขาเพียงคนเดียวที่จะตัดสินโทษกบฏได้ (จริงๆ ก็คือทัมต๊อกยังมีใจสงสารโฮเกเพื่อนสนิทเก่าแก่อยู่แม้อีกฝ่ายจะทำตัวเลวร้ายยังไงก็ตาม) ฮยอนโกห้ามทัมต๊อกไว้ว่าถ้าจะออกไปก็ควรนำทหารไปด้วย ทัมต๊อกว่าถ้าสั่งเคลื่อนทัพ พวกคอรันต้องรู้ตัวแน่ว่าทางเรากำลังทำอะไร ทัมต๊อกห้ามขาดไม่ให้พวกทหารตามเขาไป ฮยอนโกยังพยายามห้าม แต่จูมูจีบอกว่า พวกเขาจะตามทัมต๊อกไปเอง ไม่ต้องห่วง จะได้รีบกลับมากินข้าวซะที หิวจะแย่แล้ว ฮึกแกถามฮยอนโกว่าทัมต๊อกไปไหนกัน อย่าบอกนะว่าไปตามยอนโฮเก

จบตอนที่ 14 เล่นในซีรีย์ถึงต้นตอนที่ 22 ครับ

Create Date : 31 พฤษภาคม 2551		12 comments
Last Update : 31 พฤษภาคม 2551 21:52:53 น.
Counter : 790 Pageviews.
Share Tweet