เรื่องย่อ The Legend ตำนานจอมกษัตริย์เทพสวรรค์ ตอนที่ 12

ตอนที่ 12

ทัมต๊อกส่งทหารนำสาส์นไปถึงโฮเกที่ค่าย แต่โฮเกไม่อยู่ ซึ่งไปไหนนายพลคนอื่นๆ ก็ไม่ทราบเพราะโฮเกไม่ได้บอกเอาแค่อิลซูที่เป็นคนสนิทกับช็อกควานไปเท่านั้น

พวกนายพลอดถามนายพลของทัมต๊อกที่นำราชโองการมาไม่ได้ว่าเรื่องที่ทัมต๊อกยึดป้อมกวานบีได้นั้นเป็นความจริงหรือไม่ นายทหารของทัมต๊อกทำท่ายืดใหญ่ในฐานะที่ได้ร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่กับทัมต๊อกซึ่งเต็มไปด้วยพระปรีชาสามารถในด้านการรบ

นายพลทั้งหลายไม่อยากเชื่อว่าทัมต๊อกก็ร่วมรบด้วยเพราะแต่ไหนแต่ไร ทุกคนก็ดูถูกทัมต๊อกมาตลอดว่าเป็นไอ้ขี้ขลาด ทหารของทัมต๊อกบอกว่าพระราชานำคนสามพันเข้าบุกกวานบี ครั้งแรกไม่สำเร็จ เสียคนไป 1800 นาย ตอนกลางดึกก็เข้าป้อมกวานบีลำพังทำให้นายใหญ่กวานบียอมสวามิภักดิ์ได้

พวกทหารของโฮเกไม่เชื่อ ทหารของทัมต๊อกไม่พอใจเกือบจะวางมวยกัน ที่ด้านนอก หทารที่มากับนายพลของทัมต๊อกโม้ให้เหล่าทหารในค่ายฟังทั้งเรื่องการรบ และเรื่องของวิเศษมังกรฟ้า (คนที่โม้ก็ลูกน้องจูมูจีนั่นแหละ) ที่ลูกน้องจูมูจีมาด้วยเพราะว่ามาหาสายของศิษย์ไม้กล้าที่อยู่ในกองทัพโฮเก

สายเล่าให้ฟังว่าโฮเกออกไปตามหาของวิเศษเสือขาว ลูกน้องจูมูจีพยายามถามถึงเรื่องดัลบีว่าเห็นด้วยหรือไม่เพราะเขาต้องพานางกลับไปด้วย จูมูจีจะบ้าตายอยู่แล้ว ศิษย์ไม้กล้าบอกว่า พาไปด้วยหมดพร้อมกับโฮเกนั่นแหละ

หน่วยรบพิเศษของโฮเก (ที่พาแยกมาจากกองทัพใหญ่) ตั้งค่ายบริเวณที่ราบคอรัน ดัลบีกับพาซูลถูกขังอยู่รวมกันแต่ไม่ลำบากนักมีอาหารการกินดี (เพราะอิลซูคอยดูแลเมื่อรู้จากโฮเกว่าดัลบีเคยเป็นพี่เลี้ยงของโฮเก) ดัลบีบ่นว่าสมัยเด็กโฮเกใจดีกับคนรับใช้ทุกคนมากไม่อยากจะเชื่อเลย พาซูลว่าเมื่อก่อนเป็นยังไงแต่เดี๋ยวนี้เป็นคนเลวมากอย่าไปสนใจเลย

อิลซูมาพาตัวพาซูลไปหาโฮเก โฮเกถามพาซูลเรื่องทัมต๊อกว่าเคยได้เจอหรือเคยคุยอะไรกันบ้าง พาซูลเล่าให้ฟังว่าเคยเจอทัมต๊อกเพราะทัมต๊อกมาหานางด้วยตัวเองถึงที่ร้านตีเหล็ก นอกจากนี้ยังเรื่องที่ทัมต๊อกพูดกับพาซูลขอให้พาซูลทำเกราะเพื่อช่วยทหารของเขา โฮเกจึงสรุปได้ว่าเพราะเหตุนี้พาซูลเลยติดตามทัมต๊อก และถามอีกว่าเกราะและลูกศรนั่น พี่ชายของนางก็ทำได้ใช่หรือไม่

แล้วโยนพวกอุปกรณ์การทำนาที่ทำจากเหล็กมาโยนให้นางดู แล้วก็ถามว่าใช่ฝีมือของพุลโด พี่ชายนางหรือไม่ ของพวกนี้คงมีแต่พาซูลที่เป็นน้องที่จะจำได้ พาซูลเห็นแล้วก็จำได้แน่ว่าเป็นฝีมือพุลโด พอเห็นว่าพาซูลทำท่าจำได้อย่างนั้นโฮเกจึงถามอิลซูว่าช่างตีเหล็กที่ทำของพวกนี้อยู่ที่ไหน อิลซูบอกว่าอยู่ในหมู่บ้านคิทาอิ ต้องเดินทางต่อไปอีก 2-3 วัน โฮเกที่ฆ่าคนตามหาของวิเศษเสือขาวมาตลอดทางอยู่แล้วจึงตัดสินใจไปบุกหมู่บ้านนั้น

ที่เมืองหลวงบรรดาขุนนางต่างพากันมารอขอเข้าเฝ้าทัมต๊อก แต่ไม่ได้รับอนุญาต แต่ละเผ่าแต่ละคนทำท่าสลด ยิ่งพอฮึกแกแห่งชอนโนเบ่งคับวัง ยิ่งสลด ไม่มีใครกล้าเถียงเลยด้วยซ้ำ แถมยังอวดซ้ำใหญ่ว่าตัวเองได้ออกรบกับทัมต๊อก แม้แต่อำมาตย์ยอนยังโดนฮึกแกเสียดสีใส่ก็ยังไม่กล้าชักสีหน้าหรือเถียงอะไรเลย (ตอนนี้เห็นแล้วสะใจมากครับ)

ฮึกแกบอกว่าจะขอเข้าเฝ้าฝ่าบาท เพราะได้ตราประทับของมหาเสนาบดีมาด้วย (มีการเอาไปเยาะเย้ยยอนกาเรียวอีกต่างหาก) มหาดเล็กบอกว่าตอนนี้ทัมต๊อกกำลังประชุมอยู่กับทูตจากชิลลา และยังมีทูตจากเมืองต่างๆ มาอีกคงจะไม่ว่างจนถึงเย็น แต่แม้ทัมต๊อกจะไม่ว่างออกมาพบ (ผมว่าไม่ยอมออกมามากกว่า) แต่เหล่าเสนาบดีก็ยืนยันว่าจะรออยู่ที่ท้องพระโรงต่อไป

ทูตชิลลามาขอความช่วยเหลือจากทัมต๊อกเพราะถูกกองทัพแคว้นอื่นรุกราน จะมาตั้งกองกำลังที่เมืองกายา ซึ่งถ้าหากแพ็คแจให้ความช่วยเหลือล่ะก็ ชิลลาคงรับมือลำบากแน่ ที่แพ็คแจจะต้องช่วยพวกนั้นตีชิลลาก็เพราะชิลลาเป็นพันธมิตรกับโกกูรยอ อีกประการ คือแพ็คแจตะวันออก (ก็รวมถึงชิลลาด้วยมั้งครับเดาเอา)ไม่ส่งกองหนุนไปช่วยแพ็คแจตะวันตกตอนที่ทัมต๊อกบุกป้อมกวานบี สรุปคือตอนนี้บารมีของทัมต๊อกขจรขจายไปทั่ว แคว้นต่างๆ ก็มาสวามิภักดิ์เข้ากับโกกูรยอ อยากให้ทัมต๊อกช่วยทั้งนั้น

ตอนนี้ของวิเศษทั้งสามอย่างคือ ไม้เท้าเต่างูดำ เล็บมังกรเขียว ลูกแก้วดวงจิตหงส์ไฟ ก็อยู่กับทัมต๊อกแล้ว ผู้เก็บรักษาคือเหล่าศิษย์ไม้กล้า ในห้องทำงานของพวกศิษย์ไม้กล้า คนสนิทของฮยอนโกบ่นโวยวายเรื่องทัมต๊อกไม่ได้พักสักที กลับมาจากทำศึกและปราบกบฏแทนที่จะได้พักผ่อนบ้างกลับต้องมานั่งเจรจากับทูตทั้งวัน เวลาจะเสวยอะไรยังไม่ค่อยจะมี แต่ในห้องไม่ค่อยมีคนสนใจนัก ฮยอนโกกับกัมถง กำลังหากล่องมาใส่ของวิเศษทั้งสามอยู่ ฮยอนโกคิดมากแต่เรื่องกล่องใส่ของวิเศษเท่านั้นล่ะถึงขนาดหันไปถามฮึกแกที่ทำท่าเบื่อๆ

พอถามฮึกแกว่ากล่องไหนดีกว่า ฮึกแกก็ทำท่าเกิดปัญญาญาณขึ้นมาทันที (ไม่ยักตอบฮยอนโกเลยว่าจะเอากล่องใบไหน) ฮึกแกออกกไปตามหาซูจีนี ก็เจอนางกำลังออกมาจากห้องเก็บสุราหลวง (ไปขโมยเหล้าเหมือนเดิม) ฮึกแกถามซูจีนีว่านางเป็นกำพร้าพ่อแม่ใช่ไหม แล้วก็ถามนางว่า คิดว่าเขาพอจะเป็นพ่อของนางได้ไหม เขาเป็นถึงผู้ครองเผ่าชอนโน เขามีลูกชายสองคน แต่คนหนึ่งตายที่แทจา เขาไม่มีลูกสาวตอนนี้ พอจะมาเป็นลูกของเขาได้หรือไม่ ซูจีนีทำท่าเหวอ จะมาไม้ไหนกันล่ะนี่

ฮึกแกรีบมาหาทัมต๊อก ทวงถามเรื่องที่พระเจ้ายังวังเคยตรัสกับเขาไว้เรื่องที่พระเจ้ายังวังขอให้ฮึกแกเป็นคนสรรหาราชินีให้ทัมต๊อก ฮึกแกบอกว่าตนเองสัญญาไว้ว่าจะมอบหญิงสาวในครอบครัวของเขาเองให้เป็นราชินีของทัมต๊อก ทัมต๊อกต้องออกรบบ่อยๆ แถมขุนนางก็โลภมากชอบก่อเรื่อง เพราะยังงี้ต้องมีราชินี ที่เข้มแข็งพอจะต่อต้านคนที่คิดร้ายต่อทัมต๊อก และคนที่แข็งแกร่งพอจะดำรงตำแหน่งราชินีอีกทั้งเป็นคนที่ฮึกแกเลือกแล้ว ขอให้ทัมต๊อกพิจารณาบุตรสาวของเขาด้วย บุตรสาวของเขาดื้อมาก เห็นมีแต่ทัมต๊อกจะปราบได้ อีกอย่างนางเองก็ภักดีต่อทัมต๊อกไม่แพ้ฮึกแกแน่ๆ แถมฝีมือการรบก็ยอดเยี่ยม

ทัมต๊อกงง ก่อนจะถามยิ้มๆ ว่า เขารู้มาว่าลูกสาวของฮึกแกแต่งงานไปหมดแล้วไม่ใช่รึไง ฮึกแกว่าใช่ แต่ว่าตอนนี้มีลูกสาวคนใหม่แล้วคนนี้เพิ่งจะมีได้คืนเดียวเอง

จูมูจีกับพวกกำลังก๊งเหล้ากันสบายอารมณ์ ฮยอนโกก็มาถามว่าฮึกแกอยู่ที่ไหน ก็เหลือบไปเห็นซูจีนีกับมยอนมยองกำลังดื่มเหล้ากัน ฮึกแกรีบกระโดดโลดเต้นออกมาหาเมื่อเห็นฮยอนโกแล้วรีบอวดเป็นการใหญ่ว่า ซูจีนีตอนนี้เป็นลูกสาวของเขาเอง วันนี้เขาจัดงานฉลองรับขวัญลูกสาวคนใหม่

ฮยอนโกรีบลากตัวฮึกแกออกมาข้างนอกแล้วบอกความลับสำคัญให้ฟัง ฮึกแกยังพล่ามไม่หยุดว่า เขาน่าจะบอกฮยอนโกก่อนเรื่องซูจีนี ตอนนี้เขาไปบอกฝ่าบาทแล้วด้วย ด้านซูจีนีกำลังดีใจเพราะมีพ่อกับเขาแล้ว แถมเป็นผู้นำเผ่าชอนโนอีก ได้ยินว่าเหล้าของชอนโนเจ๋งมากๆ แถมมีโรงบ่มเหล้าเรียงกันเป็นตับ เป็นลูกสาวผู้นำเผ่าชอนโนก็ยิ่งกว่าขึ้นสวรรค์ล่ะ วันนี้ซูจีนีใส่ชุดผู้หญิงด้วย ซูจีนีเลยโชว์ใหญ่ จูมูจีบอกว่าเห็นแล้วน่ารำคาญ

ซูจีนีถามทัลกูว่าทำไมฮึกแกต้องรับนางเป็นลูกด้วย ทัลกูอธิบายให้ฟังว่าก็เรื่องราชินียังไงล่ะ จะเอาใครก็ไม่รู้มาเป็นราชินีก็ไม่ได้ เพราะงี้ถึงต้องรับซูจีนีเป็นลูกบุญธรรมเสียก่อน (แสดงว่าพวกนี้มองออกน่ะสิว่าซูจีนีกับทัมต๊อกชอบกัน) ซูจีนีไม่อยากจะเชื่อนึกว่าล้อเล่น ทัลกูว่านี่รับเป็นลูกของฮึกแกโดยไม่รู้เรื่องอะไรเลยเรอะ มยอนมยองพยายามบอกว่าที่เป็นแบบนี้เพราะพระเจ้ายังวังให้ฮึกแกสัญญาไว้ว่าจะให้ชอนโนเป็นคนมอบราชินีให้ทัมต๊อกก็เลยต้องทำ ซูจีนีจะไปวีนแตกใส่ฮึกแก

ฮยอนโกบอกฮึกแกว่าครอบครัวที่แท้จริงของซูจีนี ก็คือตระกูลแฮแห่งแพ็คแจ คืนนั้นศิษย์ไม้กล้าพบซูจีนีในคืนดาวแห่งราชันส่องสว่าง สัญลักษณ์ของหงส์ไฟก็พวยพุ่งขึ้นที่บ้านตระกูลแฮนั้น ในบ้านที่มอดไหม้ ศิษย์ไม้กล้าหาของวิเศษหงส์ไฟไม่พบ แต่กลับพบซูจีนีแทน ทุกคนเห็นสัญลักษณ์หงส์ไฟที่หน้าผากของซูจีนีแม้จะแค่แว่บเดียวเท่านั้น ฮึกแกเลยงงว่าแล้วคีฮาที่ตอนนี้เป็นธิดาเทพล่ะ ก็ไหนบอกว่าเป็นผู้พิทักษ์นกเพลิงยังไง

ฮยอนโกอธิบายว่า มีความเป็นไปได้สองอย่างคือ คีฮาเล่นละครตบตาทุกคน อย่างที่สองคีฮาเป็นหงส์ไฟตัวจริง ส่วนซูจีนีเป็นคนธรรมดา ถ้าเป็นอย่างแรกซูจีนีก็เป็นผู้พิทักษ์หงส์ไฟ ฮึกแกมึนงงไปหมดเลยโวยวายว่าไม่เข้าใจว่ามันอะไรกัน

กัมถงอธิบายให้ฟังว่าแต่ก่อนพลังของหงส์ไฟคือเพลิงไฟแห่งฟ้าดิน แต่เนื่องจากพลังนั้นอันตราย เทพฮวางวุงเลยมอบพลังนั้นให้ผู้หญิงอีกคนและเรียกพลังนั้นว่าหงส์ไฟ

ซายังมาหาคีฮาที่วันๆ เอาแต่ลูบท้องตัวเอง แจ้งให้นางรู้ว่าแดจังรุหนีไปอยู่ที่อื่นแล้วกำลังรอคีฮาตามไป ท่าทางคีฮาราวกับกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง ฮยอนโกเปลี่ยนมือเล่าต่อว่าปลายอาณาจักรฮวางวุงพลังหงส์ไฟก็ระเบิดขึ้น หงส์ไฟเปลี่ยนโลกเป็นทะเลเพลิง นำหายนะมาสู่โลกมนุษย์

ซูจีนีได้ยินเรื่องดังกล่าวเข้าพอดี ฮยอนโกเลยต้องลากซุจีนีมาคุยกันสองคน ซูจีนีว่า ก็ไหนว่าฮยอนโกบอกว่าคีฮาเป็นหงส์ไฟยังไง ปรมาจารย์ไม้กล้าบอกว่าก็หวังให้เป็นยังงั้นอยู่หรอก ตอนที่คีฮาโผล่มาถึงได้ดีใจจนกระโดดไงเล่า จำไม่ได้หรือว่าตอนเล็กๆ ซูจีนีควบคุมไฟได้ ซูจีนีเลยถึงบางอ้อว่าทำไมฮยอนโกถึงสั่งห้ามนางไม่ให้ใช้ไฟหรือเล่นไฟอีก

ซุจีนีถามว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้านางเป็นหงส์ไฟ ฮยอนโกจำใจตอบว่า ถ้าซุจีนีเริ่มแสดงสัญญาณอะไรออกมาว่าเป็นหงส์ไฟก็มีแต่ต้องฆ่านางเสีย เพราะอย่างนี้ศิษย์ไม้กล้าจึงต้องจับตาดูซูจีนีตลอดเวลา ซูจีนีไม่อยากยอมรับ นางว่าตัวเองจะเป็นผู้พิทักษ์หงส์ไฟได้ยังไง อย่างนางมันต้องเป็นผู้พิทักษ์สุราต่างหาก ฮยอนโกแย้งว่ามันก็ยังมีโอกาส ถึงไม่สามารถยอมให้ซูจีนีเป็นมเหสีของทัมต๊อกได้

เพราะตอนฮวางวุงกับแซโอ นั้น หลังจากที่แซโอได้เป็นมเหสีของฮวางวุงแล้วก็ให้กำเนิดโอรสสวรรค์ เพราะความแค้นที่คิดว่าทันกุนลูกชายของนางตาย แซโอเลยระเบิดพลังล้างโลก พลังที่มากมายมหาศาลนั้นไม่มีใครหยุดยั้งได้ จนฮวางวุงต้องสังหารแซโอด้วยมือตัวเอง

ซูจีนีว่างั้นก็ไม่ต้องกังวลหรอก อย่างนางไม่มีทางได้รับความรักอย่างนั้นจากทัมต๊อกหรอก จากนี้ไปก็ไม่มีทางด้วย (ตอนนี้ซูจีนีน้ำตาซึมสะอื้นหน่อยๆ ด้วยครับ น่าสงสารมาก) ฮยอนโกมองซุจีนีเดินจากไปด้วยดวงตาเข้าอกเข้าใจความรู้สึกของนางเพราะใครๆ ก็ดูออกทั้งนั้นว่าสองคนนี้รู้สึกอย่างไรต่อกัน

ในวังหลวงทัมต๊อกนั่งสะสางราชกิจภายในห้องคนเดียว ตอนกำลังจะดับไฟเข้านอนก็อดคิดถึงเรื่องระหว่างเขากับคีฮาไม่ได้ เรื่องที่คีฮามีพลังจุดไฟได้เอง ทัมต๊อกดับไฟทันที ราวกับจะดับความทรงจำนั้นไปให้หมด แต่ก็ยังไม่วายคิดถึงวันที่ไปต่อว่าคีฮาถึงตำหนักเทพ ที่บอกว่าลบคีฮาออกไปจากใจหมดแล้ว ด้านคีฮาเองก็ยังคิดถึงทัมต๊อก

ซูจีนีหนีมาดื่มเหล้าที่ท้องพระโรงที่โปรดที่ประจำของนางคนเดียว ทัมต๊อกนอนไม่หลับออกมาที่ท้องพระโรงพอดี ซูจีนีรีบหลบ แต่ทัมต๊อกได้กลิ่นเหล้า คนที่กล้ากินเหล้าในท้องพระโรงก็มีคนเดียว ทัมต๊อกเลยเรียกให้นางออกมา ซุจีนีเดินออกมาหงอยๆ บอกว่าจะไม่ทำอีกแล้ว ทัมต๊อกนั่งลงแล้วถามนางว่า ไม่อยากเป็นบุตรบุญธรรมของฮึกแกแล้วหรือไง ชอนโนมีโรงเหล้าใหญ่ที่สุดในบรรดาเผ่าทั้งห้าของโกกูรยอเชียวนะ (รู้ใจอีกว่าสาวเจ้าขี้เหล้า)

ซูจีนีบอกว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่สักหน่อย นางแก่แล้วไม่เน้นปริมาณ เน้นคุณภาพต่างหาก ทัมต๊อกหัวเราะ แล้วถามว่าไม่ชอบข้อเสนอเหรอถึงได้ยอมทิ้งโอกาสที่จะได้เข้าไปในโรงเหล้าใหญ่ขนาดนั้นได้ แล้วเรียกซูจีนีให้มานั่งด้วยกันเขาจะดื่มเป็นเพื่อนนาง

ทัมต๊อกกับซูจีนีดื่มเหล้าจากขวดเดียวกัน ทัมต๊อกชวนคุยว่า ซูจีนีมีนิสัยว่าจะต้องดื่มจนกว่าจะล้ม ส่วนเขาเองก็เป็นโรคนอนไม่หลับ อยู่ด้วยกันอย่างนี้ทุกคนก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ ซูจีนีถามเขาว่าตอนที่ฮึกแกไปทูลทัมต๊อกว่าจะรับนางเป็นบุตรบุญธรรม ทัมต๊อกเองก็ไม่ได้เห็นชอบด้วยใช่ไหม ทัมต๊อกยิ้มๆ ไม่ตอบ ซูจีนีเลยงอนว่า อย่างน้อยจะตอบรักษาน้ำใจกันอย่างไม่ได้คิดอย่างนั้นสักหน่อยก็ไม่ได้

ทัมต๊อกขอบใจซูจีนี และพูดตรงๆ กับนางว่าถ้าเป็นแบบนั้นเขาคงเสียใจ หรือไม่ก็อาจจะเศร้า เพราะว่าเขาต้องสูญเสียเพื่อนที่ดีที่สุดไป (ตอนนี้ซูจีนีหน้าสลดมากครับ) ตอนนี้เขาก็ยังเสียใจอยู่ ซุจีนีถามทัมต๊อกว่ารู้ไหมชื่อนางแปลว่าอะไร มันแปลว่านกเหยี่ยวที่มีอิสระเสรีอยู่บนท้องฟ้า แต่ถ้าหากทัมต๊อกพยายามจะจับเหยี่ยวตัวนี้ไว้ มันก็จะตายอย่างรวดเร็ว ทัมต๊อกยิ้มแล้วกอดคอซูจีนีไว้พลางดื่มเหล้าด้วยกัน ซูจีนีพิงไหล่เขาไว้อย่างมีความสุข ดูท่าทางทั้งคู่จะพอใจกับความสัมพันธ์แบบนี้มากกว่า

วันต่อๆ มาบรรดาขุนนางก็ยังรอที่จะเข้าเฝ้าทัมต๊อกอยู่ สุดท้ายยอนกาเรียวทนไม่ไหวขอเข้าเฝ้าทัมต๊อกเป็นการส่วนตัว ยอนกาเรียวกราบทูลว่า บรรดาขุนนางมาเฝ้านี้ก็เพราะรอที่จะได้รับโทษประหารอยู่ ได้โปรดเมตตาประทานการลงโทษด้วย (จะได้พ้นทุกข์สักทีกระวนกระวายกันทั้งนั้น) หรือจะเนรเทศก็ตัดสินมาเถอะ ตัวยอนกาเรียวเองก็อยากรู้ที่สุดว่าจะต้องรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างไร เขายินดีที่จะตายเพื่อชดเชยความผิด

ทัมต๊อกกล่าวว่า คงเป็นการยากที่จะให้ยอนกาเรียวทำใจยอมรับว่าบัดนี้ทัมต๊อกเป็นกษัตริย์แล้ว ยอนกาเรียวจึงบอกว่าเขาสงสัยอยู่แล้วตั้งแต่ตอนที่ของวิเศษยอนมูตื่นขึ้นที่แทจา ตอนนั้นเขาสงสัยว่า โฮเกเกิดพร้อมดาวแห่งราชันจริงหรือไม่ แต่ตอนนี้ เมื่อเขาได้เห็นของวิเศษมังกรเขียวตื่นขึ้นด้วยตัวเอง เขาก็คิดทบทวนกลับไปกลับมาตลอดเวลาที่รอคอยเข้าเฝ้าอยู่ที่ท้องพระโรงแล้ว ว่าแม้ว่าสวรรค์จะเลือกทัมต๊อก แต่สำหรับตัวยอนกาเรียวแล้ว ราชาแห่งจูซินที่เขาเลือกเมื่อสิบแปดปีก่อนก็คือโฮเก สวรรค์ตัดสินใจ เขาเองก็ตัดสินใจเหมือนกัน

ถ้าหากว่านั่นเป็นความโอหังและเป็นการดูหมิ่นทัมต๊อก เขาก็พร้อมจะยอมรับผลของการกระทำของตัวเอง ทัมต๊อกจึงว่างั้นไปที่ท้องพระโรงกัน ที่ท้องพระโรงทัมต๊อกถามเหล่าบรรดาขุนนางที่รอคอยกันอยู่ว่า พวกเขาต้องการกษัตริย์แบบไหนกัน ? เป็นแค่ใครที่ไหนก็ได้ที่ได้ครอบครองของวิเศษฝุ่นเขรอะเท่านั้นหรือยังไง (แขวะได้สะใจมาก)

สองพันปีก่อน จูซินเป็นแผ่นดินกว้างใหญ่แผ่ขยายไปทั่วทั้งเหนือใต้ออกตก หรือว่าที่พวกขุนนางต้องการก็คืออยากได้ดินแดนกว้างใหญ่อย่างเช่นครั้งนั้นจึงได้ต้องการราชาแห่งจูซินกันนัก ทัมต๊อกยังถามต่อไป แผ่นดินพวกนั้นที่อยากได้กันนัก เขาจะทำยังไงถึงจะเอามาให้เหล่าขุนนางได้ จะต้องให้เขาฆ่าผู้หญิง เด็ก คนชราแม้แต่สัตว์ทั้งหลายเพื่อยึดเอาดินแดนมาเป็นของพวกเราอย่างนั้นหรือ ถ้าทำอย่างนั้นลูกหลานของคนเหล่านั้นก็จะต้องสาปแช่งและแก้แค้นคืนแคว้นโกกูรยอแน่นอน แล้วก็ต้องสู้รบ ฆ่ากันอีกนับครั้งไม่ถ้วน นี่หรือคือแผ่นดินที่ทุกคนต้องการ ?

อีกด้านหนึ่ง ณ เผ่าคอรัน กองทัพโฮเกบุกเข้าโจมตีเผ่าจึลดึซึแห่งคอรัน (คอรันเป็นดินแดนที่มีชนกลุ่มน้อยอยู่เป็นจำนวนมาก ปกติไม่รวมตัวกัน ยกเว้นแต่เมื่อมีการสู้รบเพื่อต่อต้านข้าศึกภายนอก) เผ่าคอรันเตรียมพร้อมรับอยู่แล้วการรบดุดเดือดยิ่งหากสุดท้ายทหารโฮเกเป็นฝ่ายมีชัย ส่วนหนึ่งเพราะอาวุธ ฝีมือการรบ และจำนวนกำลังพลที่มีอยู่มากกว่าด้วย

ฮึกแกถามทัมต๊อกว่า หมายความว่าไม่ประสงค์จะออกรบในสงครามใดๆ อย่างนั้นเลยหรือ ควรจะพอใจแต่แค่ดินแดนเล็กๆ เท่านั้น ถึงแม้ว่าโกกุรยอจะโดนรุกรานก็จะไม่ทำอะไรเลยยังงั้นหรือ ทัมต๊อกว่า ถ้าพวกท่านรอได้ เขาสามารถนำป้อมทั้งหมดของแพ็คแจมาให้พวกท่านโดยไม่ต้องทำสงครามเลย เขาจะไม่ส่งคนสี่หมื่นออกไปตายอย่างไร้สาระ เพียงแค่ขอให้ทุกคนอดทนรอให้เวลาทัมต๊อกเท่านั้น

ทัมต๊อกกางแผนที่อธิบายเรื่องแพ็คแจให้ทุกคนฟัง แพ็คแจแบ่งออกเป็นตะวันตก ตะวันออก ถ้าหากยับยั้งทั้งสองฝ่ายไว้คนละฝั่งทะเลได้ โดยมีป้อมกวานบีอยู่ตรงกลางก็จะสามารถแบ่งแพ็คแจออกไปสองส่วนได้ นอกจากนี้ยังทำให้แคว้นชิลลาและชนเผ่าที่ราบสูงต่างๆ หันมาเข้ากับโกกูรยอ ทัมต๊อกถามฮึกแกว่าทำไมชนเผ่าต่างๆ ถึงรุกรานเข้ามาในโกกูรยอบ่อยๆ ฮึกแกตอบว่าเพราะพวกนั้นต้องการที่ทำกิน คนเหล่านี้มีม้าที่ยอดเยี่ยม เก่งทางด้านการทำปศุสัตว์แต่กลับไม่มีที่ทำกินเพราะโดนแคว้นใหญ่รุกราน

ทัมต๊อกหันไปถามยอนกาเรียวว่า คอรันมีอะไร ยอนกาเรียวตอบได้ทันทีว่า ชนเผ่าทั้งแปดของคอรัน ผลิตเกลือได้เป็นจำนวนมาก ทัมต๊อกถามว่าใครต้องการเกลือเหล่านี้ ยอนกาเรียวตอบว่าพวกเผ่าเร่ร่อนซุกชิน ซึ่งเป็นเผ่าเร่ร่อนซึ่งอยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือของแมนจูเรีย ทัมต๊อกถามว่า โกกูรยอขายอะไรให้พวกนั้น ยอนกาเรียวตอบว่าเหล็ก ทัมต๊อกจึงถามว่าถ้าหากเรามีของที่คนเหล่านี้ต้องการล่ะ โกกุรยอก็จะกลายเป็นศูนย์กลางกลายเป็นมหาอำนาจทางด้านการค้า

และถ้าเป็นแบบนี้ทุกแคว้น ทุกเผ่าก็จะสามารถอยู่กันได้อย่างพี่น้อง สงครามจะสงบอยู่กันแบบนี้ไปได้อีกเป็นร้อยปี นี่คือความตั้งใจของทัมต๊อก เหล่าขุนนางคิดว่าการยึดครองดินแดนต่างๆ ต้องก่อสงคราม ทำแบบนั้นมีแต่จะเพราะความแค้นไปทั่วทุกหย่อมหญ้า และต้องรอวันที่จะถูกเอาคืน ถ้าหากใช้วิธีทางสันติจะไม่ดีกว่ารึไง สำหรับทัมต๊อกแล้วเขาเกลียดสงครามมากจริงๆ

ฮยอนโกกับซูจีนีตามหาเชโรจนเจอ เชโรชอบมานั่งเงียบๆ อยู่กับต้นไม้ตามป่าเพราะไม่ชินกับเมืองหลวง ฮยอนโกเอาของวิเศษมังกรเขียวมาคืนให้ เชโรเงยหน้าขึ้นมามองหาซูจีนี ก็เห็นว่านางนั่งห่างออกไปไม่ได้เข้ามา (ทำหน้ายังกะหมาหงอย)

ฮยอนโกกับคนสนิทเล่าให้ฟังว่าแต่ก่อนของวิเศษมังกรเขียวถูกฝังอยู่ในหัวใจของเชโร แต่เพราะถูกบังคับให้เป็นผู้พิทักษ์ด้วยฝีมือมนุษย์ ไม่ใช่เพราะราชาแห่งจูซินหรือเพราะของวิเศษเลือกเอง เชโรจึงถูกคำสาปให้กลายเป็นปีศาจ แต่ตอนนี้เขาพ้นจากคำสาปแล้วตอนนี้ก็ได้เป็นผู้พิทักษ์อย่างแท้จริงสักที

เชโรไม่สนใจ เขาลุกขึ้นและตอบว่า เมื่อตอนที่ของวิเศษอยู่ในตัวเขานั้นไม่มีเรื่องดีเลย มีเรื่องดีเพียงอย่างเดียวก็คือ เขาจะฝัน เขาฝันเรื่องเดิมๆ เป็นร้อยครั้งพันครั้ง ในฝันเขามองจากสวรรค์มายังโลกมนุษย์ ในฝันนั้นที่ดินแดนไกลแสนไกลเขาเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง นางงดงามและมีจิตเมตตา ตอนนี้เขาได้เจอนางผู้นั้นในโลกแห่งความเป็นจริงแล้ว ฉะนั้นเขาไม่ต้องการของวิเศษมังกรเขียวอีกต่อไป (สำหรับเชโรผมว่าจริงๆ แล้วเขาไม่ชอบของวิเศษนักเพราะทำให้เขาทุกข์ทรมานมานานแสนนาน ส่วนผู้หญิงคนที่เจอในอดีตชาติก็คือแซโอ คนที่ว่าเจอแล้วก็คือซูจีนีนั่นเอง)

เชโรลุกขึ้นทำท่าจะเดินจากไป คนสนิทของฮยอนโกถามว่าจะไปไหน เชโรว่าเขาไปไม่ไกลหรอก เขาจะคอยอยู่ใกล้ๆ ราชาแห่งจูซินไว้ เขาจะรู้ได้เองว่าเมื่อไหร่ที่พระองค์ต้องการเขา ฮยอนโกจึงปล่อยให้เชโรจากไป

จูมูจีเข้าเฝ้าทัมต๊อก ขอออกไปตามพาซูลกับดัลบีกลับมา ทัมต๊อกถามด้วยความเป็นห่วงว่าจะไปกันนานไหม จูมูจีตอบว่าพวกเขาเผ่าซีอูขี่ม้าเป็นก่อนที่จะเดินได้เสียอีก ไม่ว่าโฮเก่จะหลบอยู่ที่ไหนในคอรัน ใช้เวลาไม่เกินสองวันก็น่าจะเจอ ทัมต๊อกว่าจำเป็นแน่หรือที่จูมูจีต้องไป จูมูจีทำท่าดีใจว่าทัมต๊อกหงุดหงิดที่เขาไม่อยุ่ใกล้ๆ ทัมต๊อกบอกว่าเปล่า หงุดหงิดเพราะกลัวจูมูจีจะไปก่อเรื่องต่างหาก

ทัมต๊อกแซวอีกว่า พาช่างตีเหล็กของทัมต๊อกและผู้หญิงของจูมูจีกลับมาให้ได้แล้วกัน แต่อย่าก่อเรื่อง จุมูจีทำหน้าเหลอหลาผู้หญิงของเขายังงั้นเหรอ ทัมต๊อกว่า แล้วเจอกันที่คอรัน (จะตามไปทีหลังน่ะครับ)

ตัดมาที่เชโร เขาเดินออกไปยังแนวป่าอย่างโดดเดี่ยว ก็เห็นซูจีนีนอนหลับอย่างสบายอารมณ์อยู่ ก็เลยมานั่งเฝ้า

ตัดมาที่ค่ายโฮเก จูมูจีเดินทางมาถึงแล้วพร้อมสาส์นของทัมต๊อก แม่ทัพของโฮเกสงสัยว่าพาคนต่างเผ่าแบบนี้มาทำไม และบอกว่าโฮเกไม่อยู่ ขอรับสาส์นไว้แทน ทหารนำสาส์นกล่าวว่าทัมต๊อกส่งหมายเตือนทั้งสุดท้ายมายังโฮเกว่า ขอให้ถอนทัพกลับมิฉะนั้นจะถือว่าทุกคนเป็นกบฏ บรรดานายพลไม่พอใจอย่างมาก

จุมูจีเลี่ยงออกมาพบมาลถึก ลูกน้องที่ส่งให้มาหาพาซูลกับดัลบี มาลถึกรีบบอกว่าโฮเกพาพาซูลกับดัลบีออกไปหาของวิเศษเสือขาว จุมูจีหงุดหงิดแทบคลั่งเพราะไม่รู้ไปถึงไหน

ที่หมู่บ้านคิทาอิ แห่งคอรัน กองทัพโฮเกบุกมาทลายหมู่บ้านจนราบแล้วจับตัวหัวหน้าหมู่บ้านมาถามว่าจะหาช่างตีเหล็กที่ตีของพวกนี้ได้ที่ไหน (เครื่องมือเหล็กของพุลโดนั่นเอง) หัวหน้าหมู่บ้านอึ้งก่อนจะระเบิดอารมณ์ออกมาว่า ทำไมไม่ถามเขาก่อน เพียงเพื่อเรื่องแค่นี้ทำไมต้องฆ่าคนของเขาด้วย หัวหน้าหมู่บ้านด่าโฮเกทันทีว่าไอ้ฆาตกร อิลซุเลยสั่งให้ฆ่าเชลยที่เหลือซึ่งมีทั้งผู้หญิงและเด็ก

ช็อกควานมองการฆ่าผู้บริสุทธิ์ไม่มีทางสู้นั้นอย่างอดสู โฮเกเดินมาถามหัวหน้าหมู่บ้านด้วยตัวเองว่าเขาจะทำอย่างนี้อีกในหมู่บ้านต่อไป ถ้าหากรู้ว่าต้องไปทางไหนก็จะไม่ฆ่าใครอีกขอให้บอกมา หัวหน้าหมู่บ้านจึงยอมบอกว่าคนทำชื่อพุลโด (พาซูลไม่ได้บอกแต่แรกว่าพี่ชายตัวเองชื่ออะไร)

ที่ถ้ำลับ ซายังมาเรียนแดจังรุที่กำลังพักรักษาตัวว่า คีอาบอกว่าจะยังอยู่ที่ตำหนักเทพต่อไป แดจังรุถามซายังว่า คีฮาบอกกับทัมต๊อกไปแล้วนี่ตัวเองเป็นพวกพรรคอัคคี ตอนนี้วิหารลับของพรรคถูกทำลายหมดแล้ว ทัมต๊อกไม่มีทางปล่อยคีฮาไว้แน่ ซายังว่านั่นก็เพราะทัมต๊อกไม่รู้ว่าพรรคอัคคีทำอะไรไว้กับคีฮา แดจังรุว่าจะต้องไม่ให้ทัมต๊อกรู้เด็ดขาดเรื่องความจริง จะต้องแยกทั้งสองคนออกไปตลอดกาลให้ได้

ซายังรายงานว่าตอนนี้ทัมต๊อกได้ของวิเศษสามอย่างแล้ว แดจังรุรำพึงว่าตอนนี้ของวิเศษเต่างูดำกับมังกรเขียวตื่นแล้ว แต่ยังไม่รู้ว่าเสือขาวอยู่ที่ไหน (จากตรงนี้จะเห็นว่าของวิเศษหงส์ไฟยังไม่ตื่นขึ้นเลย) ซายังถามว่าแล้วโฮเกล่ะ แดจังรุว่าถึงโฮเกเอาของวิเศษเสือขาวกลับมาได้ก็ไม่มีประโยชน์เพราะโฮเกทำให้ของวิเศษเสือขาวตื่นขึ้นไม่ได้ (แดจังรุยอมรับแล้วว่าทัมต๊อกคือราชาจูซินตัวจริง)

ฉะนั้นพรรคอัคคีจะต้องรอต่อไปจนกว่าผู้พิทักษ์เสือขาวและของวิเศษจะได้เจอกับราชาแห่งจูซิน แล้วค่อยแย่งชิงพลังมา

ซายังแย้งว่า ยังต้องการเลือดของทัมต๊อกซึ่งเป็นทายาทสวรรค์มาประกอบด้วย ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แดจังรุว่าเมื่อของวิเศษทั้งสี่ตื่นขึ้น เลือดของทายาทสวรรค์จะเป็นกุญแจสำคัญที่จะนำไปสู่พลังแห่งสวรรค์ แล้วยื่นกล่องใบหนึ่งให้และบอกว่าในวันที่คีฮาคลอดลูก ซายังจะต้องอยู่กับนาง หากเด็กผู้หญิงจะต้องเป็นนักบวชของพรรคอัคคี ถ้าหากเด็กเป็นชายให้ซายังฆ่าเด็กแล้วควักเอาหัวใจออกมาใส่กล่องไว้แล้วนำมาให้แดจังรุ

ฮึกแกมาบ่นกับทัมต๊อกเรื่องที่ยังปล่อยให้คีฮาลอยนวลอยู่ในตำหนักเทพไม่ยอมทำอะไรสักที เห็นกันอยู่ว่าเป็นพวกพรรคอัคคีที่ปองร้ายทัมต๊อก แบบนี้ก็เหมือนเอาศัตรูมาไว้ข้างตัว แต่ทัมต๊อกไม่สนใจ ฮยอนโกอธิบายกับฮึกแกว่าตำหนักเทพเป็นอาณาเขตของสวรรค์ไม่ควรมีผุ้ใดล่วงหน้า แต่ก็ยังหันมาพูดกับทัมต๊อกว่าแต่ยังไงก็ตามคีฮาเป็นฆาตกรที่ปลงพระชนม์พระเจ้ายังวัง ยังไงก็ควรทำอะไรสักอย่าง

ทัมต๊อกถามว่ามีหลักฐานรึ ฮึกแกเลยว่าถ้าทัมต๊อกไม่ทำอะไรเขาจะจัดการเองไม่ว่าะประหารหรือลอบสังหาร นายพลโกยับยั้งไว้จะบอกว่า โกกุรยอตัดสินทุกอย่างด้วยกฎหมาย แต่ตำหนักเทพตัดสินทุกอย่างด้วยสวรรค์ ทัมต๊อกบอกว่า เขาบอกแล้วว่าเขาจะไม่ฆ่านาง ฮึกแกถามว่าทำไม ทัมต๊อกว่า ถ้าไม่ยอมบอก ฮึกแกก็จะไม่ฟังเขาใช่ไหม

ฮยอนโกแทรกขึ้นมาว่า คีฮามีพลังอัคคี ตามตำนานผู้มีพลังอัคคีคือธิดาอัคคีเป็นผุ้ควบคุมไฟได้ เพราะคาจินซึ่งเป็นธิดาอัคคีเป็นต้นเหตุทำให้แซโอมารดาแห่งแผ่นดินพิโรธและกลายร่างเป็นหงส์ไฟดำเผ่าผลาญโลกจนเป็นทะเลเพลิง ทัมต๊อกถามเย็นชาว่า ฮยอนโกจะหมายความว่าเขายังคิดถึงคีฮาอยู่ใช่ไหม ฮยอนโกว่าไม่บังอาจถามอย่างนั้น ทัมต๊อกมีท่าทีโกรธและไม่พอใจ เขาบอกว่า อยอนโกจะบอกว่าเขายังรับผู้หญิงคนนี้อยู่ใช่ไหม ผู้หญิงที่ฆ่าพ่อของตัวเอง และฆ่าธิดาเทพ จะถามอย่างนั้นใช่ไหม ซูจีนีที่แอบฟังอยู่ด้านนอกจึงรุ้สึกว่าทัมต๊อกยังมีเยื่อนใยกับคีฮาอยู่

ตัดกลับไปที่หมู่บ้านไม้กล้า ของวิเศษสองอย่างคือเล็บมังกรและลูกแก้วดวงจิตหงส์ไฟ ถูกเก็บรักษาไว้อย่งดีที่ห้องลับของหมู่บ้าน ส่วนไม้เท้ายอนมูอยู่กับฮยอนโกโดยตลอด

ที่กลางตลาดในเมืองหลวงกุกเน ละครเจ้าประจำเล่นอีกตามเคย แต่คราวนี้เล่นเรื่องทัมต๊อก โม้ใหญ่ว่ารู้อยู่แล้วว่าใครเป็นราชาแห่งจูซิน ใครที่เดินเข้าออกแพ็คแจได้ยังกับบ้านตัวเอง ทุกวันต้องไปกินมื้อเช้าที่เมืองต่างๆ ของแพ็คแจให้ครบ เนี่ยอุตส่าห์บอกแล้วว่าใครคือผุ้ยิ่งใหญ่คนนั้น ก็คือราชาทัมต๊อกน่ะสิ ชาวบ้านที่ดูแลละครชอบใจกันใหญ่ (ผิดกับตอนแรกของเรื่องเลย ไอ้พวกนี้)

มยอนมยองสังเกตเห็นม้าเร็ววิ่งไปที่บ้านสกุลยอน จึงสงสัยว่าอาจจะมาจากโฮเกถึงยอนกาเรียว ที่พระราชวัง ยอนกาเรียวขอเข้าเฝ้าทัมต๊อก ทัมต๊อกออกมาพบ และชวนยอนกาเรียวดื่มเหล้า แล้วนั่งคุยกัน ยอนกาเรียวถามทัมต๊อกเรื่องที่ส่งสาส์นให้ถอยทัพ และบอกว่ามันคงไม่ง่ายนักเพราะกองทัพที่ยกไปสี่หมื่นยังแทบไม่ได้ทำอะไรเลย จะให้ถอยกลับก็คงยาก (เหมือนกับว่าไปได้กลิ่นเลือดแล้วแต่ยังไม่ได้สัมผัสเลือดจริงๆ)

ทัมต๊อกบอกว่าก็เห็นด้วย ยอนกาเรียวว่า ยังได้ยินอีกว่า ถ้าขัดพระบัญชาจะโดนลงโทษฐานกบฏ ทัมต๊อกหวังว่าโฮเกจะยอมกลับมา ยอนกาเรียวคิดว่าทัมต๊อกจะกำจัดโฮเก ทัมต๊อกไม่ใส่ แต่บอกว่าเขากำลังจะไปคอรัน เอาคนไปไม่มาก ต้องการจะไปผูกมิตรกับพวกคอรัน ยอนกาเรียวว่าไปผูกมิตรงั้นหรือ แต่โฮเกเพิ่งไล่ฆ่าคนไปมากมาย จะผุกมิตรกับใครได้ ทัมต๊อกบอกว่าแผนของเขาคือ ไปบอกพวกคอรันว่าเขามาปราบโฮเกซึ่งเป็นกบฏ และขอร้องให้พวกคอรันเป็นพันธมิตรกับทัมต๊อกเพื่อปราบกบฏถ้าเป็นแบบนั้นพวกคอรันคงดีใจ ยอนกาเรียวคิดว่ายังไง อำมาตย์ได้ยินแล้วช็อคไปเลย

ที่สะพานในเมืองที่เดิม ซูจีนีนั่งดื่มเหล้ามีเชโรมาเฝ้า เชโรดื่มเหล้าไม่เป็นแค่เอานิ้วแตะๆ มาชิมก็ทำหน้าเหยแล้ว แต่ซูจีนีซดเอาๆ บ่นบ้าให้เชโรฟังเรื่องทัมต๊อก มีอย่างนึงที่ทัมต๊อกทำไม่ได้ก็คือเรื่องคีฮา นางควรจะไปจัดการคีฮาที่ตำหนักเทพเองดีไหม แต่ไม่เอาดีกว่า ถ้าเกิดทัมต๊อกรู้เข้านางจะทำยังไง ซูจีนีบอกอีกว่านางจำไม่ได้เลยว่าเคยมีพ่อมีแม่กับเขาด้วย แล้วก็บอกเชโรว่านางดื่มเหล้าตั้งแต่เจ็ดขวบและไม่เคยเมา นางรุ้มาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วว่านางไม่จำเป็นต้องใช้สมองทำก่อนคิดทีหลังเป็นวิะที่เหมาะกับนางที่สุด ซูจีนีตัดสินใจได้แล้ว นางจะบุกไปตำหนักเทพ

ซายังมาพบคีฮาๆ ถามว่าแดจังรุยังไม่หายอีกหรือ คงเป็นเพราะพิษจากของวิเศษมังกรเขียวแน่ๆ ถึงทำให้แดจังรุที่ไม่เคยเจ็บไม่เคยตายบาดเจ็บได้ขนาดนี้ นางถามซายังอีกว่าเคยเห็นของวิเศษมังกรเขียวไหม ซายังตอบว่าเคยเห็นที่ป้อมจินในแพ็คแจคืนที่ดาวแห่งราชันสว่างนั่นแหละ คีฮาว่า ใครก็ใช้ของวิเศษนั่นก็ได้ใช่ไหม ซายังตอบว่าไม่ได้ คนที่จะใช้ได้มีเพียงคนที่ของวิเศษเลือกเท่านั้น ถ้าของวิเศษฝังในหัวใจของคนที่ไม่ได้ถูกเลือกจะเกิดเหตุร้ายแรง ตอนนั้นซายังคิดว่าเด็กคนนั้น (เชโร) ตายไปแล้ว เพราะของวิเศษก็หายไปด้วย แต่ปรากฏว่าของวิเศษกลับมาปรากฏอีกครั้งที่กวานบี เป็นไปได้ว่าเด็กชายคนนั้นที่ป้อมจินก็คือเจ้าเมืองกวานบีนั่นเอง

คีฮายังไม่แน่ใจนางอยากเจอเจ้าเมืองกวานบี ซายังถามคีฮาว่าทำไม คีฮาถามซายังว่าพรรคอัคคีต้องการทำอะไรกับลูกของนางกันแน่ จะฆ่าเขารึ ซายังแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ คีฮาว่านางรู้ ตราบใดที่แดจังรุยังอยู่นางจะปกป้องลูกของนางให้ถึงที่สุด ตอนนั้นเองซุจีนีก็มาหาคีฮาที่ตำหนักเทพพอดี

คีฮายอมออกมาพบซูจีนี โดยไม่ยอมวางอาวุธ นางมาพร้อมกับเชโรที่ไม่ยอมปล่อยมือจากทวน ซูจีนีเลยว่าถ้าไม่มีทวนเจ้ามืองกวานบีคนนี้จะนอนไม่หลับหยวนๆ ให้หน่อยแล้วกัน คีฮาได้ยินว่าเป็นเจ้าเมืองกวานบีที่ตัวเองเพิ่งบอกซายังไปว่าอยากเจอก็ตกใจ รีบให้ซูจีนีกับเชโรเข้ามาโดยดี แล้วไล่คนอื่นๆ ออกไปจากตำหนักเทพ

คีฮาถามซูจีนีว่าได้ยินมาว่านางเป็นคนที่ช่วยทัมต๊อกอย่างนั้นหรือ ซุจีนีถามคีฮาว่าของวิเศษดวงจิตหงส์ไฟที่อยู่ในครอบครองของคีฮานั้นขโมยมาจากตระกูลแฮแห่งแพ็คแจใช่หรือไม่ คีฮาไม่เข้าใจ ซูจีนีจึงว่าในคืนที่ดาวราชันปรากฏ แสงแห่งหงส์ไฟก็สว่างขึ้นเหมือนกัน มีคนสังหารคนในตระกูลแฮจนหมดและขโมยเอาของวิเศษหงส์ไฟไป ฝีมือของพรรคอัคคีใช่หรือไม่

คีฮาถามซายังที่แอบอยู่ในวิหารว่าใช่หรือไม่ ซายังยอมรับว่าใช่ คีฮาจึงหันไปถามซูจีนีว่าคำตอบเรื่องนี้สำคัญยังไง ซูจีนีตอบทันทีว่าสำคัญสิ เพราะว่าซูจีนีคือลูกสาวของตระกูลแฮ ซายังได้ยินเข้าก็ตกใจเพราะวันนั้นเขาเห็นคีฮาคนเดียวไม่คิดว่ามีคนอื่นอยู่อีก ซูจีนีเล่าต่อไปว่า พรรคอัคคีฆ่าพ่อแม่นาง เผาบ้านนาง คีฮาทำท่าเหมือนพยายามระลึกอะไรสักอย่าง ซุจีนียังพูดต่อ

นางต่อว่าคีฮาว่า คีฮาเองก็คือคนที่ปลงพระชนม์พระเจ้ายังวังและธิดาเทพคนก่อน เพื่อยึดอำนาจตำหนักเทพ คีอาว่า คนธรรมดาไม่มีสิทธิ์มาตัดสินนางที่เป็นธิดาเทพ ซุจีนีว่า นางรุ้ว่าขนาดพระราชายังพิพากษาคีฮาไม่ได้ วันนี้ซูจีนีจึงจะมาแก้แค้นให้กับการตายของพ่อแม่นางเอง

ซูจีนีชักมีดสั้นออกมาพุ่งไปทำร้ายคีฮา ซายังเข้ามาขวาง ทั้งสองต่อสู้กัน ซุจีนีเสียท่า แต่ก่อนที่ดาบของซายังจะปักลงที่หัวใจของซูจีนี เชโรก็พุ่งทวนเข้าขวาง ซุจีนีเลยหันมาทำร้ายคีฮา คีฮารับมือนางได้ หากตัวเองกลับระลึกถึงความทรงจำในวัยเด็กที่หายไปได้

นางจำน้องสาวของตัวเองที่เพิ่งเกิดได้ไม่นาน และเรื่องในวันที่ดาวราชันปรากฏ ซูจีนีเห็นคีฮาเหม่อก็จะทำร้าย แต่คีอาแย่งมีดสั้นของซูจีนีมาฟันซูจีนีเข้า เลือดไหลนองพื้น ทำท่าคีฮาตกใจนึกถึงแม่ตัวเองที่นอนจมกองเลือด แม่ที่บอกว่าให้นางดูแลน้องสาวคนเดียว ไม่ว่าซูจีนีจะทำร้ายคีฮาอย่างไรก็ไม่สำเร็จและฝีมือของคีฮาเหนือกว่า

เชโรเกือบจะฟันซายังได้ คีฮาที่เริ่มช็อคจนไม่รู้สึกตัวใช้พลังอัคคีปัดเทียนพุ่งเข้าอัดใส่หน้าอกของเชโร พลังอัคคีลุกไหม้เผาหน้าอกของเชโรไม่ยอมดับ ซูจีนีตกใจมากเมื่อเห็นเชโรทรมาน ซุจีนีตวาดให้คีฮาดับไฟนั่นซะ คีฮาบอกว่านางจุดไฟได้แต่นางดับมันไม่ได้ ซูจีนีโมโหเดือด นางพยายามจะตบดับไฟ แต่พอเอามือไปแตะที่เพลิงที่กำลังไหม้อกเชโร นางกลับดูดพลังอัคคีนั้นเข้ามาในตัวได้ หงส์ไฟตื่นขึ้นแล้ว !

ทันใด ซูจีนีก็เหมือนตกในภวังค์ นางหยิบมืดสั้นขึ้นมา แล้วไฟจากพลังอัคคีในกายก็ลุกขึ้นที่คมมีด ซูจีนีย่างสามขุมเข้าหาคีฮาที่จ้องมองด้วยอาการตกตะลึง ซายังพยายามเข้าช่วยคีอา แต่ถูกซุจีนีทำร้ายจนลุกไม่ขึ้น คีฮาช็อคแข็งค้างช่วยตัวเองไม่ได้ ซูจีนีสะบัดพลังอัคคีเข้าใส่ คีฮาจนมุมล้มลง พลางวิงวอนขอร้องอยาทำร้ายลูกของนาง ทันใดนั้นพลังจากโอรสวรรค์ในกลายคีฮาก็ปัดพลังอัคคีของซุจีนีกระเด็นออก ซุจีนีบาดเจ็บเลือดไหลนองสุดท้ายก็สลบไป

ที่วิหารลับพรรคอัคคีซึ่งไม่มีคนอยู่แล้ว คีฮานั่งอยู่อย่างเดียวดาย นึกถึงเรื่องตอนเด็ก นางได้ความจำคืนแล้ว เรื่องที่นางถูกลักพาตัวมา เรื่องที่แดจังรุดูดพลังจากนางไปจนกลายเป็นหนุ่ม ทั้งหมดนั่นเพราะพรคอัคคี บ้านตระกูลแฮต้องพินาศ พ่อแม่ถูกฆ่าตาย นางต้องพลัดพรากจากน้องสาว จนเกือบจะฆ่าน้องสาวของตัวเอง ทั้งหมดเป็นเพราะแดจังรุและพรรคอัคคีที่ทำลายชีวิตนาง ความจริงที่ถูกปิดบัง การสูญเสียความทรงเมื่อได้กลับคืนมาก็ทำให้คีฮาปวดร้าวและเคียดแค้นนัก

คีฮาถามซายังที่นั่งเจ็บอยู่ทั้งน้ำตาว่า ซูจีนีเป็นน้องสาวของนางจริงๆ หรือ ซายังยอมรับอย่างไม่มีทางเลี่ยง คำตอบนั้นทำให้คีฮายิ่งเจ็บปวด ที่ผ่านมานางทำอะไรลงไป นางหลงนึกว่าทำเพื่อพรรคอัคคี ที่แท้ความจริงคนที่นางควรแค้นที่สุดกลับเป็นพรรคอัคคีที่นางทำงานให้มาตลอด

วันรุ่งขึ้นที่ท้องพระโรง เหล่าทหารมาเข้าเฝ้า เตรียมตัวออกเดินทางไปยังคอรัน ทัมต๊อกถามทุกคนว่าได้ไปพบกับครอบครัวแล้วใช่หรือไม่ และไต่ถามสารทุกข์สุขดิบของทุกคนอย่างเอาใจใส่ทำให้ทุกคนรู้สึกเป็นกันเองมาก

ทัมต๊อกบอกทุกคนว่าจะรีบเดินทางไปคอรันให้เร็วที่สุด ฮึกแกกลับเห็นว่าต้องรอรวบรวมกำลังพลเพิ่มเสียก่อน และยังต้องใช้เวลาฝึกคนเหล่านั้นอีก แม่ทัพคนอื่นๆ ออกความเห็นว่าต้องรีบยกทัพไปยังค่ายโฮเก ไม่ควรปล่อยให้คอรันมาถ่วงเวลา ฮึกแกเห็นด้วยในข้อนี้เพราะโฮเกสังหารหมู่ชาวคอรันไปมาก พวกนั้นต้องรอแก้แค้นอยู่แน่ๆ

ทัมต๊อกว่าจะไม่การเพิ่มกองทหารอีก แต่กลับคิดว่าจะหาลูกหาบไปเพิ่มเพื่อช่วยลำเลียงของแทน ทัมต๊อกบอกแแม่ทัพทุกคนว่า ไปคอรันไม่ได้ไปรบ จงหลีกเลี่ยงการต่อสู้ ใครที่ก่อเหตุฆ่ากันก่อนโดยไม่มีเหตุอันควรจะถูกประหาร ฮึกแกยังงงว่าจะไปคอรันเพื่อขนเสบียงให้โฮเกหรือไง

ทัมต๊อกว่าไม่ใช่ แต่ไปเพื่อมอบของกำนัลแด่คนที่ผุ้ที่จะมาเป็นพันธมิตรของโกกูรยอต่างหาก อีกอย่างก็ไม่มีเวลาหากำลังคนและฝึกพวกทหารใหม่หรอก เราเกณฑ์ทหารไป 4 หมื่นนายแล้ว มันมากเกินไปที่จะทำแบบนั้นอีก

จะใช้วิธีรวบรวมเสบียงจากบรรดาขุนนางและพ่อค้า เพราะถ้าใช้วิธีให้ราษฎรปันส่วนเสบียงมาปริมาณสินค้าในตลาดก็จะน้อยลงทำให้ราคาพุ่งสูงขึ้นจนชาวบ้านเดือดร้อน กองทัพของทัมต๊อกไม่มีเวลาจะรวบรวมเสบียง ต้องรีบเดินทางทันทีแล้วกลับมาพร้อมสินค้าที่ต้องการ ฉะนั้นขอให้เหล่าขุนนางร่วมปันส่วนเสบียงมาสนับสนุนให้มากที่สุดโดยจะให้ผลตอบแทนเป็นสัมปทานค้าเกลือตามส่วนของเสบียงที่แต่ละคนปันส่วนให้ โดยจะไม่มีการไปเก็บภาษีจากชาวบ้านมาจ่ายให้พวกขุนนางเด็ดขาด

สัมปทานค้าเกลือทำให้ทุกคนตาลุกวาว ที่ดินแดนคอรัน เป็นดินแดนแห่งเกลือ (ในสมัยโบราณเกลือเป็นสินค้าที่มีค่ามหาศาลราคาดุจทองคำ ยิ่งในดินแดนที่ห่างไกลทะเล เกลือยิ่งมีความจำเป็นมาก) ผลประโยชน์ต่างตอบแทนที่แสนคุ้มค่าทำให้บรรดาขุนนางพอใจที่จะให้ความร่วมมือ ขนาดโชจูโดเลยยังอดเนื้อเต้นไม่ได้ เขามารายงานให้ยอนกาเรียวฟังว่าอย่างน้อยก็น่าจะยอมแสร้งปันเสบียงให้บ้าง ยอนกาเรียวไม่สนใจรีบส่งสาส์นถึงโฮเกแทน

แม่ของโฮเกเคยพูดไว้ว่าทัมต๊อกหลักแหลมจะต้องไม่ประมาทเด็ดขาด ยอนกาเรียวไม่เคยเข้าใจในสิ่งที่นางพูด แต่ตอนนี้เข้าใจแล้ว สำหรับทัมต๊อกโกกุรยอเป็นแค่เศษเสี้ยวเล็กๆ เล็กเกินไปสำหรับคนที่ยิ่งใหญ่อย่างทัมต๊อก อย่างเรื่องที่ได้ของวิเศษมังกรเขียวมานั่นแหละ ทัมต๊อกจะต้องหมายตาที่จะขยายดินแดนเพิ่มอีกแน่ๆ ไม่มีที่สิ้นสุดจะต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ดินแดนเหล่านั้นมา

ยอนกาเรียวคิดว่า สำหรับทัมต๊อกแล้วเป้าหมายไม่ใช่แค่ทำลายโฮเก แต่คือการใช้ทหารโกกูรยอ 4 หมื่นนายเป็นเหยื่อล่อ ฉะนั้นยอนกาเรียวจะต้องเตือนโฮเกไม่ให้หลงกลทัมต๊อก (เข้าใจผิดไปใหญ่แล้ววววว)

ที่วังหลวงดึกแล้ว พวกทหารเตรียมแผนการเดินทางและการเดินทัพ และคนอ่อนเปลี้ยเพลียแรงหลับสลบไสลกันใหญ่แม้แต่ฮึกแก แม่ทัพโกเลยมาหาทัมต๊อกเห็นยังเคร่งเครียดไม่ยอมหลับนอน แม่ทัพโกว่าประชุมกันมานานแล้วถ้าหากทัมต๊อกไม่ยอมหลับ คนอื่นๆ ก็พักไม่ได้ ขอให้ทัมต๊อกไปพักเถอะ

ทัมต๊อกจึงให้ทุกคนเลิกประชุมได้ ตัวทัมต๊อกเองไปหาซูจีนี ก็บังเอิญเห็นมยอนมยองมาบอกข่าวเรื่องซูจีนีกับฮยอนโก ก็ยังสงสัยว่าซูจีนีหายไปไหนก็ไม่ได้สนใจนัก

ซูจีนีถูกพากลับมารักษาตัว นางฟื้นขึ้นไม่เป็นอะไรมาก แต่เชโรนั้นเจ็บหนัก ไฟของพลังอัคคีเผาทำลายจนเกิดอาการบาดเจ็บภายใน สภาพของเชโรครึ่งเป็นครึ่งตาย หมอของบ้านไม้กล้าพยายามทำการรักษาแต่ดูเหมือนแทบไม่มีหวัง

ฮยอนโกถามซุจีนีว่าจำอะไรไม่ได้เลยหรือ ซุจีนีว่านางจำได้ว่าตัวเองควบคุมตัวเองไม่ได้ นางโกรธมาก แล้วก็ใช้พลังอัคคีทำร้ายคนอื่น อย่างนี้ใช่ไหมที่ฮยอนโกว่า เมื่อผุ้พิทักษ์หงส์ไฟควบคุมตัวเองไม่ได้ ก็จะทำร้ายคนอื่นอย่างนี้ใช่ไหม หมายความว่าซูจีนีคือผู้พิทักษ์หงส์ไฟจริงๆ หรือนี่

ซุจีนีถามว่า คืนมันไปได้ไหม พลังนั่น คืนไปได้ไหมนางไม่อยากเป็นผู้พิทักษ์อะไรนั่นเลย ฮยอนโกพยยามปลอบว่า ลองไม่ควบคุมตัวเองต่อหน้าอาจารย์ เขาจะลองดูว่าซุจีนีควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ ไหม ซูจีนีว่า อาจารย์เคยบอกนางแล้วเรื่องที่แซโอควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วก็ทำร้ายคนอื่นแม้แต่เทพฮวางวุงเป็นความจิงใช่ไหม ฮยอนโกว่า จะไปรู้ได้ไง มันเป็นแค่เรื่องเล่า

ซุจีนีไม่รุ้ว่าจะควบคุมตัวเองไม่ได้อีกเมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงจะทำลายล้างโลก แต่ที่รู้ก็คือนางจะถูกทัมต๊อกสังหารใช่ไหม ฮยอนโกพยายามปลอบใจให้ลองพิสูจน์กันดูใหม่อีกครั้ง แต่สีหน้าของซุจีนีนั้นดูปลงตก

ซูจีนีขอให้ได้พบทัมต๊อกเป็นครั้งสุดท้าย ฮยอนโกเข้าใจความคิดของซูจีนีแล้วจึงปล่อยให้นางไปหาทัมต๊อก

ซุจีนีบอกว่านางให้ฮยอนโกฆ่านางไม่ได้หรอก แบบนั้นฮยอนโกคงร้องไห้ไปตลอดชีวิต ตั้งแต่ยังเด็กฮยอนโกเป็นคนดูแลนางทุกอย่างความรู้เขาก็สอนให้ นางจะตอบแทนฮยอนโกด้วยการทำให้เขาเสียใจได้ยังไง

ทางเลือกของซูจีนีก็คือขอเลือกตายเองดีกว่า นางบอกฮยอนโกว่านางคงไม่มีโอกาสตอบแทนพระคุณของอาจารย์แล้ว ซูจีนียิ้มทั้งน้ำตาและจับมือฮยอนโกไว้ และขอร้องเขาว่าอย่าโกรธนางเลย

จบตอนที่ 12 เล่นถึงในซีรีย์ตอนที่ 19 ครึ่งตอน ครับ

Create Date : 24 พฤษภาคม 2551		9 comments
Last Update : 28 พฤษภาคม 2551 7:53:53 น.
Counter : 666 Pageviews.
Share Tweet