เรื่องย่อ The Legend ตำนานจอมกษัตริย์เทพสวรรค์ ตอนที่ 13

ตอนที่ 13

คีฮามาหาแดจังรุที่ถ้ำลับเพื่อมาถามเรื่องบ้านตระกูลแฮว่าแดจังรุใช่ไหมที่เป็นคนสั่งให้ฆ่าล้างตระกูลแฮ ชิงของวิเศษหงส์ไฟ จับตัวคีฮามาและล้างความทรงจำ เพราะแดจังรุคีฮาเกือบฆ่าน้องสาวตัวเอง

แดจังรุแปลกใจว่าคีฮามีน้องสาวด้วยหรือ คีฮาแดกดันว่ามีสิ คนที่รู้แจ้งทุกสิ่งอย่างแดจังรุทำไมกับเรื่องแค่นี้ถึงไม่รู้ น้องสาวคนนี้เป็นคนที่แม่ฝากฝังให้คีฮาดูแล แต่เพราะแดจังรุนางสองคนพี่น้องเกือบต้องฆ่ากันตาย วันนี้คีฮาจะฆ่าแดจังรุแก้แค้นให้พ่อแม่เอง

แต่แม้แดจังรุจะกำลังบาดเจ็บแต่ก็ยังมีพลังมหาศาล แดจังรุบอกคีฮาว่า แท้จริงตนเองคือผู้อาวุโสของเผ่าเสือตั้งแต่ครั้งที่คาจินสูญเสียพลังอัคคีให้กับเทพฮวางวุง การที่แดจังรุมีชีวิตอยู่จนถึงปัจจุบันนับสองพันปีนั้นเพราะแดจังรุขโมยพลังอัคคีมาจากคาจินบางส่วนก่อนที่คาจินจะเสียพลังทั้งหมดไปทำให้มีชีวิตยืนยาวมาถึงทุกวันนี้

แดจังรุถามคีฮาว่าได้ความทรงจำเมื่อยี่สิบปีก่อนคืนแล้วหรือ แล้วความทรงจำเมื่อสองพันปีก่อนล่ะ คีฮาบอกว่าของแบบนั้นนางไม่สนใจหรอก ตอนนี้นางสนแต่แค่ว่าแดจังรุเป็นคนสั่งฆ่าพ่อแม่นางฉะนั้นตอนนี้ที่นางสนใจคือการแก้แค้นให้พ่อกับแม่เท่านั้น เดี๋ยวเรื่องอื่นนางก็นึกออกเอง

คีฮาแทงมีดใส่อกแดจังรุ แต่ด้วยพลังอัคคีในกายของแดจังรุ คีฮาจะใช้พลังอัคคีสังหารเขาซึ่งมีชีวิตอยู่ด้วยพลังอัคคีไม่ได้ เขาต้องใช้ชีวิตมากว่าสองพันปี ปราถนาจะตายอยู่ทุกเมื่อเชือวันแต่ก็ตายไม่ได้ แดจังรุเคยพยายามฆ่าตัวตายเหมือนกันแต่ก็ไม่ตาย แดจังรุใช้อำนาจที่ลงตราประทับคีฮาไว้เข้าควบคุมนางอีกครั้ง เพื่อให้คีฮาไม่ลืมฐานะของตัวเอง นางเป็นทั้งคีฮา และคาจิน คือธิดาอัคคี สิ่งนี้จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

ที่พระราชวังโกกูรยอ ทัมต๊อกนอนไม่หลับเช่นเคยจึงเดินออกมาที่ท้องพระโรง

ที่หมู่บ้านไม้กล้า ซูจีนีมารับการพิพากษาจากสภาผู้เฒ่าแห่งหมู่บ้านไม้กล้า ซูจีนียอมรับว่านางใช้พลังอัคคีจริง เหล่าผู้เฒ่าได้แต่หนักใจและกล่าวว่าแม้จะยังไม่แน่ใจ แต่จะให้ปล่อยไปโดยไม่ทำอะไรคงไม่ได้ ภาระหน้าที่ของหมู่บ้านไม้กล้าเมื่อพบผู้พิทักษ์ดวงจิตหงส์ไฟคือเก็บของวิเศษไว้แล้วสังหารผู้พิทักษ์เสียเพื่อความปลอดภัยของโลกมนุษย์ ซูจีนีคงเคยได้ยินเรื่องนี้มาแล้ว

สภาผู้เฒ่าถามหาว่าใครจะเป็นคนสังหารนาง แต่ก้ไม่มีใครกล้าทำ เพราะความผูกพันของทุกคนในหมู่บ้านไม้กล้าที่มีต่อซูจีนีทำให้แม้จะรู้ดีว่าต้องสังหารนางแต่ก็ไม่มีใครทำลง ซูจีนีเห็นความลำบากใจของทุกคนแล้วก็บอกว่านางจะทำเอง จะฆ่าตัวตายเพราะแต่ไหนแต่ไรมา นางเป็นคนรับผิดชอบทำงานสกปรกทั้งหลายในหมู่บ้านไม้กล้าอยู่แล้ว นางจะไม่ทำให้มือใครต้องเปื้อนเลือดหรือทำให้ใครต้องลำบากใจอีก แต่ขออย่างเดียว ช่วยชีวิตเชโรเจ้าเมืองกวานบีไว้ด้วย เป็นความผิดของนางเองที่พาให้เขาไปบาดเจ็บสาหัสอย่างนั้น

สภาผู้เฒ่ากล่าวอย่างเข้าใจว่า ว่ากันว่าหงส์ไฟคือมารดาแห่งปฐพี นางเห็นใครเจ็บปวดหรือหิวโหยไม่ได้ ทุกคนจะพยายามช่วยชีวิตเชโรจนสุดความสามารถ

ทัมต๊อกเตรียมออกเดินทางไปยังคอรัน กัมถงกับนายทหารราชองครักษ์อีกคนกำลังใส่เกราะให้ทัมต๊อก ซูจีนีเดินเข้ามาหาและบอกว่าขอให้นางทำเองเถอะ ทัมต๊อกหันมาเห็นก่อนจะหัวเราะออกมาเพราะซูจีนีใส่ชุดแบบผู้หญิงเข้ามา ซูจีนีทำท่างอนจะออกไป ทัมต๊อกห้ามไว้ก่อน แล้วก็ให้คนอื่นออกไปข้างนอก

ทัมต๊อกหันหลังให้นางมัดเชือกเกราะให้แล้วบ่นว่าคราวนี้อย่าให้เบี้ยวอีกล่ะ พร้อมกับถามว่าหายไปไหนมาหาเสียทั่ว เกิดอะไรขึ้นที่หมู่บ้านไม้กล้ารึเปล่าเพราะเห็นบรรดาอาจารย์ทั้งหมดรีบร้อนกลับหมู่บ้านกันหมด

ซูจีนีกอดทัมต๊อกไว้จากเบื้องหลัง ทัมต๊อกถามว่ามีอะไร เวลาซูจีนีไปก่อเรื่องอะไรมานางมักจะเงียบอยู่แล้ว บอกเขามาดีกว่า ไปก่อเรื่องอะไรมาอีกใช่ไหม พร้อมกับทำท่าจะหันไปหาซูจีนี นางรีบกอดเขาไว้ไม่ยอมให้หันมา และบอกว่า ขอนิดเดียวเท่านั้น ให้นางได้กอดเขาไว้แบบนี้ นางขอคิดอะไรหน่อย ทัมต๊อกอึ้งไป แต่ไหนแต่ไรซูจีนีไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ทัมต๊อกถามนางร้องไห้ทำไม แล้วก็บ่นว่ามากอดพระราชาไว้จากข้างหลังแบบนี้ไม่ได้นะ

ซูจีนีจึงปล่อยเขา ทัมต๊อกหันมาคุยกับนางและบอกให้นางเงยหน้าขึ้น ซูจีนีแสร้งทำเป็นว่านางคงกำลังเมา เหล้าที่ดื่มเข้าไปดื่มแล้วจะร้องไห้ ซุจีนีเอาขวดเครื่องหอมที่ทัมต๊อกฝากไว้มาคืนให้ เวลาไปรบนางพยายามดูแลรักษามันอย่างเต็มที่ ไม่มีตรงไหนบุบสลายเลย ตอนนี้นางขอคืนให้ทัมต๊อกแล้ว ทัมต๊อกมองหน้าซูจีนีนิ่งไม่ยอมรับ ซูจีนีจึงวางขวดเครื่องหอมนั้นไว้บนโต๊ะ แล้วบอกว่าตลอดชีวิตนางคอยมาตลอดอยากให้มีใครสักคนชมนางว่านางสวยบ้างถึงได้ใส่ชุดแบบนี้เพราะคิดว่าตัวเองอาจจะสวยขึ้นมาบ้าง นางอยากให้ใครสักคนจำนางได้แล้วทำท่าจะเดินหนีไป

ทัมต๊อกดึงแขนนางไว้ รั้งไว้ให้อยู่ต่อแล้วถามว่า จำอะไร พูดให้รู้เรื่องก่อน ซูจีนีว่า คนเมาจะให้พูดรู้เรื่องได้ยังไงกัน ทัมต๊อกว่า เจ้าน่ะสวยมาตลอดอยู่แล้ว ไม่ว่าจะใส่ชุดอะไรซูจีนีก็สวยเสมอในสายตาของเขา ซูจีนีว่าพูดแล้วห้ามคืนคำนะ ทัมต๊อกบอกว่า เขาคงจะพูดแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว ซูจีนีจึงขอตัวออกไปและให้ทัมต๊อกปล่อยมือนาง ทัมต๊อกบอกว่าไปนอนพักเสีย พรุ่งนี้ต้องไปออกรบ ทหารทุกคนยังรอซูจีนีอยู่ ก่อนจะออกไปซูจีนีบอกทัมต๊อกว่า เขาคงไม่รู้ใช่ไหมว่าแผ่นหลังของเขานั้นหอมมากแค่ไหน แล้วซูจีนีก็เดินจากไป

ฮยอนโกยืนคอยอยู่ที่หน้าประตูห้อง ซูจีนีเดินออกมา นางเคารพฮยอนโกก่อนการจากลาครั้งสุดท้าย ปรมาจารย์ยังอดร้องไห้ไม่ได้ ก่อนจะพูดทั้งน้ำตาว่า ซูจีนีดูตลกจริงๆ ในชุดนี้ แล้วซูจีนีก็จากไปไม่มีใครได้เห็นนางอีก

ที่ค่ายของโฮเก บรรดาทหารระดับชั้นผู้น้อยสุมหัวกันคุยเรื่องขุนนางในโกกูรยอ ทั้งๆ ที่ตอนแรกพวกขุนนางให้การสนับสนุนโฮเกว่าจะเป็นพระราชาแต่ตอนนี้พากันเปลี่ยนท่าทีจากหน้ามือเป็นหลังมือ พวกทหารรับจ้างเผ่าซีอูค่อยๆ ปล่อยข่าว (แต่เป็นเรื่องจริง) ให้บรรดาทหารทั้งหลายหวาดวิตก โดยเฉพาะเรื่องถ้าไม่ยอมยกทัพกลับตามพระบัญชาของทัมต๊อกจะต้องโทษกบฏ ข่าวดังกล่าวทำให้บรรดาทหารเริ่มขวัญเสีย เพราะข้อหากบฏนั้นไม่เพียงต้องโทษประหาร แม้ญาติพี่น้องก็ต้องได้รับโทษไปด้วย

มาลถึกมารายงานจูมูจีว่าแค่นี้หน้าที่พวกเราก็เรียบร้อยแล้วน่าจะกลับกันได้ จูมูจีเงยหน้าขึ้นมามองลูกน้องคนสนิทตาขวางๆ ว่าแล้วเรื่องที่เขาให้ไปสืบล่ะได้เรื่องอะไรบ้างรึเปล่า มาลถึกถึงเพิ่งนึกได้ว่าลูกพี่รอข่าวเรื่องพาซูลกับดัลบีอยู่แล้วรีบบอกว่าไม่มีใครรู้เลยว่าโฮเกไปไหนเพราะพาไปเฉพาะทหารหน่วยพิเศษ แม้แต่พวกแม่ทัพยังไม่รู้เลยว่ายอนโฮเกไปไหน สำมะหาอะไรกับเขาจะไปรู้เรื่อง จูมูจีโมโหจนอยากอาละวาด ในใจร้อนรุ่มบอกไม่ถูก

ยอนโฮเกนำหน่วยพิเศษเดินทางไปจนถึงหมู่บ้านช่างตีเหล็กคิทาอิ แล้วออกไล่ฆ่าทุกคนจนจับตัวพวกช่างตีเหล็กมาได้ แล้วให้พาซูลมาดูว่าคนไหนคือพุลโดพี่ชายของนาง พาซูลเห็นแล้วว่าคนไหนคือพุลโดแต่ไม่กล้าบอก จึงทำเป็นพูดว่าในกลุ่มช่างตีเหล็กเหล่านี้ไม่มีพุลโดอยู่ด้วย โฮเกไม่เชื่อว่านางจะไม่รู้ อิลซูไปอุ้มเด็กผู้ชายมาคนหนึ่ง (คงเป็นลูกของพุลโด) แล้วให้ชี้ตัวว่าคนไหนคือพุลโด เด็กชี้ตัวได้ถูกต้อง โฮเกบอกว่าเขามาเพราะรู้มาว่าของวิเศษเสือขาวอยู่ที่พุลโด โฮเกเดินทางมาไกลฆ่าคนไปมาก ขอให้พุลโดยกของวิเศษเสือขาวให้เขา

พุลโดถามว่าโฮเกเป็นผู้พิทักษ์อย่างนั้นรึ มีแต่ผู้พิทักษ์เท่านั้นที่จะครอบครองมันได้ อิลซูทำท่าจะฆ่าพุลโด พาซูลรีบเข้ามาขวางและให้พุลโดรีบเอาของวิเศษให้โฮเกไปเถอะ พุลโดมองหน้าพาซูลแล้วถามว่าคนพวกนี้พาซูลพามาใช่ไหม ตกลงโฮเกเป็นผู้พิทักษ์ หรือว่าเป็นราชาแห่งจูซินกัน อิลซูใช้ดาบแทงเข้าที่ขาของพุลโดเพื่อทรมานเขา พาซูลกรีดร้องรีบบอกให้พี่ชายเอาของวิเศษให้โฮเกไปเถอะ แต่พุลโดยังดื้อรั้นและบอกว่า ถ้าคนที่มารับของวิเศษไปคือผู้พิทักษ์จริง เขาจะรู้ได้ว่าคนคนนั้นคือผู้พิทักษ์ตัวจริง จนกว่าจะถึงตอนนั้นเขาไม่อาจยกมันให้ใครได้ เขาต้องทำตามคำสั่งเสียของท่านพ่อ

พาซูลรีบบอกว่าอย่าทำอะไรพุลโดเลย นางจะเข้าไปหาเอง ดัลบีพยายามเข้ามาช่วยพุลโด แต่ก็ถูกลากออกไป โฮเกถามพุลโดว่าไม่ใช่เขาจริงๆ หรือ ในสายตาของพุลโดไม่รู้สึกอะไรเลยหรือว่าโฮเกอาจจะเป็นคนที่พุลโดตามหา ไม่รู้สึกรึไงว่าเขาอาจจะเป็นผู้พิทักษ์หรืออาจจะเป็นราชาจูซิน พุลโดถามว่าโฮเกเป็นพวกเดียวกับที่สังหารท่านพ่อใช่หรือไม่ พวกนั้นเหมือนกับโฮเก พยายามใช้กำลังแย่งของวิเศษไป ท่านพ่อต้องสละชีวิตเพื่อปกป้องของวิเศษ และเขาเองก็เป็นลูกชายของท่าน พุลโดกัดลิ้นฆ่าตัวตายทันที พาซูลซึ่งเข้าไปหาของวิเศษในโรงช่างเหล็กค้นพบของวิเศษเสือขาวจนได้ นางรีบเอามันออกมา แต่ก็ไม่ทันแล้ว

ความพยายามของพาซูลสูญเปล่า โฮเกเองก็ช็อคไป เพราะเท่ากับความจริงปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา ว่าเขาไม่ใช่ใครทั้งนั้น ผู้พิทักษ์ก็ไม่ใช่ ราชาจูซินก็ไม่ใช่ ช็อกควานหยิบของวิเศษที่พาซูลโยนทิ้งไว้บนพื้น มันคือเหล็กหัวเสือ แล้วมามอบให้โฮเก ใบหน้าของโฮเกราวกับตัดสินใจอะไรบางอย่าง

ที่หมู่บ้านไม้กล้า หมอของหมู่บ้านใช้ทุกวิธีแล้วก็ไม่อาจรักษาเชโรได้ จึงคิดกันว่าของวิเศษมังกรเขียวอาจจะพอช่วยอะไรนายของมันได้บ้าง จึงใช้เล็บมังกรเขียววางบนร่างของเชโร ก็บังเกิดสิ่งอัศจรรย์ ของวิเศษมังกรเขียวช่วยดูดพิษจากพลังอัคคีที่แผดเผาร่างของเชโรได้ บรรดาศิษย์ไม้กล้าต่างชมดูด้วยความยินดี

ที่ค่ายทหารโกกูรยอ ทัมต๊อกกำลังประลองด้วยมือเปล่ากับทหารของตนเอง ใครที่คิดว่าตนเองมีฝีมือล้วนประลองกับเขาได้ ทัมต๊อกเอาชัยได้ทุกคนบ่งบอกถึงฝีมืออันยอดเยี่ยม บรรดาทหารทั้งหลายต่างเคารพนับถือเขาจนหมดใจว่าแท้จริงทัมต๊อกไม่ได้อ่อนแออย่างที่ใครๆ เข้าใจ

ฮยอนโกมาพบทัมต๊อกและรายงานให้ทัมต๊อกทราบว่ารักษาอาการเชโรได้ คงออกเดินทางไปกับกองทัพทัน รวมถึงรายงานเรื่องเสบียงว่ารวบรวมได้เกินครึ่ง ใครๆ ก็โลภอยากได้สัมปทานค้าเกลือทั้งนั้น ทัมต๊อกถามถึงซูจีนีว่าหายไปไหน หรือว่านางหลบหน้าเขา ฮยอนโกบอกว่าคงสักพัก เขาส่งซูจีนีไปทำภารกิจบางอย่างในที่ไกลแสนไกลเป็นภารกิจลับที่เขาคงบอกทัมต๊อกไม่ได้ คงอีกสักพักกว่าที่ทัมต๊อกจะได้พบนางอีก

ทัมต๊อกถามฮยอนโกว่าทำอย่างไรฮยอนโกถึงจะยอมบอกความลับที่ปิดบังไว้ ฮยอนโกบอกได้เพียง ซูจีนีจากไปเพื่อหันหลังให้กับโลกใบนี้ นางตัดสินใจด้วยตัวของนางเอง จากไปทั้งอย่างนั้นพร้อมรอยยิ้มขอให้ทัมต๊อกเข้าใจด้วยเถอะ แต่สำหรับทัมต๊อกเขาไม่อาจยอมเข้าใจได้จริงๆ

ที่หมู่บ้านไม้กล้าเชโรฟื้นคืนสติในที่สุดและพบว่าตนเองหายจากการบาดเจ็บร้ายแรงนั้นแล้ว ทัมต๊อกบุกมาถึงหมู่บ้านไม้กล้าเพื่อตามหาซูจีนี พวกสภาผู้เฒ่าของหมู่บ้านต้องยับยั้งเขาไว้และยอมบอกความจริงโดยตรงเรื่องซูจีนีเป็นหงส์ไฟว่าต้องฆ่านาง ทัมต๊อกโมโหว่าพูดออกมาได้ยังไง ถ้าจะฆ่าซุจีนีทำไมไม่ไปฆ่าคีฮา ฮยอนโกบอกว่าไม่ใช่แค่หงส์ไฟ แต่ต้องเป็นหงส์ไฟดำ

ประการแรกจะต้องเป็นหงส์ไฟ ประการที่สองต้องควบคุมพลังไม่ได้ และประการที่สามสัญลักษณ์ของหงส์ไฟจะต้องปรากฏบนกายของนาง ทัมต๊อกมองด้วยสายตาเย็นชา เพราะแค่ซูจีนีใช้พลังอัคคีและควบคุมตัวเองไม่ได้ นางเลยต้องตายด้วยน้ำมือของพวกท่านที่เรียกตัวเองว่าอาจารย์ของนาง ฮยอนโกพยายามอธิบายว่าเขาเคยเห็นสัญลักษณ์ของหงส์ไฟบนตัวของซูจีนีตั้งแต่นางยังเด็ก ฉะนั้นยังไงก็คงปล่อยนางไว้ไม่ได้

ทัมต๊อกถามว่าแล้วตอนนี้ซูจีนีอยู่ที่ไหน ข้อนี้ไม่มีใครตอบได้ ทัมต๊อกยิ่งหัวเสียพูดว่าก็ไหนบอกว่าอยากจะให้นางตายแล้วทำไมกับแค่ซูจีนีอยู่ไหนถึงไม่รู้ คนสนิทของฮยอนโกบอกว่าซูจีนีจากไปด้วยตัวเอง ทุกคนจึงไม่ได้ถามว่านางจะไปที่ไหน ทัมต๊อกหวุดหวิดวุ่นวายใจ จะไปตามหาซูจีนีแต่แม่ทัพโกห้ามไว้เพราะพรุ่งนี้ต้องออกเดินทางไปคอรันแล้ว ทัมต๊อกยังทำท่าจะไม่ฟัง แม่ทัพโกจึงต้องย้ำอีกว่า ทัมต๊อกเป็นคนพูดเองว่าต้องออกเดินทางให้เร็วที่สุดเพื่อบ้านเมืองและราษฎร คนของเราที่ส่งไปค่ายโฮเกล่วงหน้าก็คงไปถึงและทำหน้าที่ของตัวเองแล้ว ทัมต๊อกบอกให้ทุกคนรีบดำเนินการโดยเร็วที่สุด

ฮยอนโกรีบสำทับ ทัมต๊อกเป็นพระราชาจะหยุดแค่นี้เพราะผู้หญิงคนนึงไม่ได้ เชโรจึงเข้ามาและบอกว่าเขาจะไปตามหานางเอง ทัมต๊อกให้เชโรไปลองหาซูจีนีที่บ่อนหรือโรงเหล้าก่อนเพราะมั่นใจว่าซูจีนีน่าจะไปเตร่อยู่ตามที่แบบนั้น คนอย่างซูจีนีไม่มีทางหันหลังให้โลกได้แม้แต่วันเดียว ป่านนี้อาจจะเมาอยู่ที่ไหนก็ได้ เชโรสัญญาว่าจะพานางกลับมาให้ได้ไม่ว่านางจะลบลี้ไปอยู่ที่ไหน

ทัมต๊อกถามเชโรว่า ตอนนี้กวานบีก็เป็นของทัมต๊อกแล้วเขาขอสรุปว่าตัวเชโรเองก็เป็นคนของเขา เชโรถามว่าเหตุใดราชาแห่งจูซินจึงตรัสเช่นนี้ ทัมต๊อกยิ้มแล้วหยิบตราประจำพระองค์ส่งให้เชโรและว่าหากแสดงตรานี้ที่ใดในดินแดนโกกูรยอก็จะได้รับความช่วยเหลือทุกอย่าง ตามหาซูจีนีให้พบและพานางกลับมาให้เขา เชโรนิ่งไป เพราะรู้แก่ใจว่าทัมต๊อกเป็นนายแต่ก็เป็นเหมือนคู่แข่งหัวใจ แต่เชโรก็เลือกเองที่จะภักดีทัมต๊อก และรักซูจีนีฝ่ายเดียว

โฮเกกลับถึงค่ายใหญ่แล้วพร้อมกับของวิเศษเสือขาว บรรดาแม่ทัพรีบเข้ามารายงานเรื่องระหว่างที่โฮเกไม่อยู่

ที่โกกูรยอเองทัมต๊อกก็กำลังจะออกเดินทางโดยแม่ทัพโกเป็นคนสวมเกราะให้ ทุกคนพร้อมออกเดินทางไปยังคอรัน

ที่ค่ายของโฮเก ม้าเร็วส่งข่าวมาแล้วว่ากองทัพของทัมต๊อกเดินทัพเข้าสู่เขตแดนคอรันแล้ว โฮเกต้องรีบตัดสินใจแล้วว่าจะทำอย่างไร สาส์นของทัมต๊อกที่มีมาถึงโฮเกก่อนหน้านี้ก็บอกชัดอยู่แล้วว่าจะพิจารณาโทษของคนทั้งกองทัพเรื่องที่ไม่กลับไปตามพระบัญชาคราวก่อน บรรดาแม่ทัพยังคงไม่พอใจเรื่องทัพสี่หมื่นนายมาถึงแพ็คแจแล้วก็ยังไม่ได้รบ ในขณะที่ทัพของทัมต๊อกมีสี่พันนายแต่ได้รับชัยชนะ

ความไม่พอใจสุมอยู่ในหัวใจของบรรดาแม่ทัพเพราะมองว่าโฮเกไม่ยอมทำอะไร เอาแต่ทำตัวเป็นหุ่นเชิดตามแต่ธิดาเทพจะชี้สั่งบงการ ความนับถือในตัวโฮเกหมดลงไปทุกวันๆ บรรดาแม่ทัพบอกกับโฮเกว่าที่ผ่านมาเขาไม่เคยถามเหตุผลจากโฮเกเลยว่ายกทัพมาทางเหนือนี่ทำไม เพราะตลอดมาตนเชื่อว่าโฮเกคือราชาแห่งจูซิน โฮเกที่ตระหนักถึงปัญหารอบตัวซึ่งกำลังกดดันเข้ามาถามแม่ทัพนายนั้นว่าต้องการจะถามอะไรเขากันแน่

แม่ทัพกล่าวว่ามีข่าวลือว่าทัมต๊อกครอบครองของวิเศษสามอย่างแล้ว คือ ของวิเศษหงส์ไฟ มังกรเขียว และเต่างูดำ ช็อกควานรีบแย้งว่าเป็นไปไม่ได้ เขาเห็นด้วยตาตนเอง ตอนที่ของวิเศษหงส์ไฟตื่นขึ้นและยอมรับโฮเกเป็นราชาแห่งจูซิน ช็อกควานยังทำท่าจะพูดต่อแต่โฮเกห้ามไว้และถามว่าทัพที่ยกมานั้นทัมต๊อกนำทัพเองหรือ แม่ทัพตอบว่าใช่ โฮเกถามต่อยกทัพมากี่นาย แม่ทัพตอบว่าห้าพันนาย

โฮเกว่าทัมต๊อกจะมาตั้งข้อหาทหาร 4 หมื่นนายเป็นกบฏทั้งๆ ที่ตัวเองยกทหาร 5 พันนายมาปราบอย่างนั้นหรือ แม่ทัพว่าคนที่มาเมื่อเดือนที่แล้ว (ศิษย์ไม้กล้า) เป็นคนของทัมต๊อกและโฮเกเป็นคนฆ่าเขาเองยังจำได้ไหม แม่ทัพถามว่าโฮเกตัดสินใจแล้วอย่างนั้นรึว่าจะเป็นกบฏ

โฮเกไม่ตอบแต่ถามว่า คนที่เอาข่าวลือจากโกกูรยอมาแพร่ในกองทัพอยุ่ที่ไหน ขณะเดียวกัน จูมูจีกับมาลถึกไปช่วยพาซูลกับดัลบีที่ถูกขังออกมาได้แล้วจะรีบพาหนี พาซูลยังคงช็อคที่พี่ชายตายอยู่ อิลซูพาทหารมาจับจูมูจีแล้วพาไปพบโฮเก ๆ ถามว่าจูมูจีมีหน้าที่มาแพร่ข่าวลืออย่างนั้นหรือ จูมูจีว่าจะไม่พูดอ้อมค้อมล่ะ ภารกิจของเขาคือ หนึ่งคุ้มครองคนนำสาส์น สองกระจายข่าวลือซึ่งจริงๆเป็นความจริงให้ทหารทั้งหมดได้รู้ความจริง สามพาตัวพาซูลกับดัลบีกลับไป โฮเกหัวเราะแล้วให้บอกว่าที่กุกเนเป็นอย่างไรบ้าง

จุมูจีบอกว่าเราจัดการกวาดล้างพวกพรรคอัคคีออกไปหมดแล้ว และได้ช่วยชีวิตพวกขุนนางไว้ได้ โฮเกรีบถามว่าแล้วพ่อของเขาล่ะ จูมูจีว่าก็ช่วยไว้เหมือนกันนั่นแหละ โฮเกถามอีกแล้วคีฮาล่ะ จูมูจีว่าเรื่องนั้นเขาไม่รู้จัดการส่วนของเขาเสร็จก็มาที่นี่ (โฮเกไม่วายห่วงผู้หญิงของตัวเอง) โฮเกถามว่าจูมูจีมากี่คน จูมูจีว่าไม่จำเป็นต้องบอก โฮเกถามว่าใครว่าจ้าง จูมูจีตอบว่าทัมต๊อก โฮเกจึงว่าก็คงเหมือนกับพาซูลสินะ (คือทัมต๊อกไปหาทั้งพาซูลและจูมูจีด้วยตัวเองไม่ได้ใช้ใครไปเหมือนตอนโฮเก)

จูมูจียังบอกอีกว่า ทัมต๊อกมีรับสั่งให้ยอนกาเรียวอยู่เฉยๆ จะจัดการเรื่องเล็กๆ อย่างการมาปราบกบฏนี้เอง โฮเกบอกจูมูจีว่าให้จูมูจีพาพาซูลไปได้ แต่มีข้อแม้จะต้องเอาคนสอดแนมทั้งหมดกลับไปด้วย ไม่อย่างนั้นก็จะฆ่าให้หมด พอจุมูจีออกไป โฮเกก็บอกอิลซูว่าพวกจูมูจีไม่มีทางอยู่ข้างเขาแน่ ถ้าปล่อยให้กลับไปอีกไม่นานพวกโฮเกก็ต้องแพ้ฉะนั้นให้จัดการฆ่าพวกจูมูจีให้หมดตอนที่ออกไปจากค่ายแล้ว

จูมูจีกำลังออกเดินทางก็สังเกตเห็นอิลซูกำลังเตรียมกองทหารเดินทาง จึงเดาได้ทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังจะทำอะไร ตอนแรกว่าจะให้พาซูลกับดัลบีนั่งรถม้าก็เห็นไม่ทันแล้วจึงสั่งให้พวกนางขี่ม้าแทนเพื่อหนีให้เร็วที่สุด การคาดการณ์ของจุมูจีไม่ผิด อิลซูนำทหารแยกเป็นสองกองเข้าประกบจากสองด้าน พวกเผ่าซีอูรีบขี่ม้าหนีสุดชีวิตและหนีรอดไปจนได้

ทัมต๊อกเดินทัพออกจากโกกูรยอจนถึงแดนคอรัน ระหว่างทางผ่านหมู่บ้านต่างๆ ที่ย่อยยับเพราะน้ำมือโฮเก ฮึกแกว่าแผนของโฮเกนี่ร้ายกาจนักพวกชาวบ้านถูกตัดหัวทุกคนก่อนที่จะรู้ตัวเองเสียอีก แม้แต่เด็ก คนแก่ ผู้หญิงก็ไม่มีเว้น ฮยอนโกเข้าใจจุดประสงค์ของโฮเก ถ้าปล่อยให้ใครรอด ก็จะต้องมีคนไปเตือนเผ่าอื่นๆ เมื่อนั้นทุกเผ่าก็จะรวมตัวกันต่อต้านโฮเกทำให้ทำศึกได้ยาก จึงต้องฆ่าทุกคนอย่างรวดเร็วแล้วหนีหายไปเมื่อไม่ให้ใครตั้งตัวได้ แม่ทัพโกแนะนำว่าควรจะรีบออกเดินทางให้เร็วที่สุด เพราะได้รับรายงานว่าชนเผ่าพิลยูกว่าร้อยคนกำลังรวมตัวกัน ฮึกแกว่าไม่อย่างนั้นพวกเราก็จะตกเป็นที่ระบายความแค้นแทนโฮเก เพราะตอนนี้ชนเผ่าในคอรันเห็นว่าราชาแห่งโกกูรยอเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่ง (ก็แน่ล่ะ ทัพโฮเกมันถือธงโกกูรยอนี่หว่า)

ฉะนั้นกองทัพทัมต๊อกจะต้องเดินทางให้เร็วขึ้นเป็นสองเท่า ทัมต๊อกสั่งให้นายกองคนหนึ่งจัดการเผาศพของชาวบ้านที่เห็นนี้เสีย ฮยอนโกตกใจรีบบอกว่าทำอย่างนั้นไม่เป็นผลดีเลยเพราะบริเวณนี้เป็นที่ราบ ทำอะไรก็เห็นได้แต่ไกล ฮึกแกถามว่าทัมต๊อกต้องการให้ศัตรูโจมตีหรือ ที่นี่ไม่มีก้อนหินสักก้อนเป็นที่กำบังนะ ทัมต๊อกบอกว่าถ้าพวกมันจะจู่โจมเราจริงก็ต้องใช้เวลาเดินทางเป็นวันกว่าจะมาถึง (สรุปว่าไม่สนใจ) ทัมต๊อกยังสั่งการให้ทหารค้นหาศพให้พบทุกศพแล้วเผาเสียไม่อย่างนั้นจะเกิดโรคระบาด ในใจทัมต๊อกคงมีแผนอย่างใดเป็นแน่ แต่ยังไม่มีใครเข้าใจ ฮึกแกว่าฮยอนโกเป็นอาจารย์ควรจะยับยั้งฝ่าบาท ฮยอนโกหัวเราะแค่นๆ ว่าคนอย่างทัมต๊อกไม่เคยตวาดใส่ใคร ถ้าตวาดใครใครจะกล้าเถียง แล้วจะให้เขาไปขวางคนที่เดินเข้ากวาบบีคนเดียวได้อย่างนั้นเหรอ (แปลว่าคนอย่างทัมต๊อกใครจะกล้าขวาง) แม่ทัพโกเลยพูดขึ้นมาว่าเขาน่าจะมัดฝ่าบาทไว้ดีกว่า ฮึกแกว่าเอาสิ แต่ทุกคนก็ยังทำท่าอึ้ง ไม่คิดว่าแม่ทัพโกจะเสนออะไรแบบนี้ ห่างออกไปพวกชนเผ่าในคอรันซุ่มสังเกตการณ์กองทัพโกกูรยออยู่จริงๆ

ที่ซ่อนตัวของพรรคอัคคีใกล้กุกเน คนของพรรคอัคคีที่แทรกซึมอยู่ในแพ็คแจมาพบแดจังรุเพื่อรายงานเรื่องกษัตริย์อาซิน (ราชาองค์ปัจจุบันแห่งแพ็คแจ ที่ถูกอาตัวเองแย่งบัลลังก์ไป) เนื่องจากราชาแห่งแพ็คแจถูกลอบปลงพระชนม์โดยฝีมือของพวกพรรคอัคคี เพื่อให้องค์ชายอาซินได้ขึ้นครองราชย์ทำให้ตอนนี้ราชาอาซินเชื่อฟังพวกพรรคอัคคีเป็นอย่างมาก แดจังรุว่า ทัมต๊อกออกไปจากโกกูรยอสักพักแล้วเป็นจังหวะเหมาะถ้าแพ็คแจจะบุกโกกูรยอตอนนี้

สายที่อยู่ในแพ็คแจถามว่า ตามแผนของแดจังรุคือให้ยอนโฮเกขึ้นครองราชย์แทนไม่ใช่หรือ เพื่อจะได้กุมอำนาจทั้งแพ็คและโกกูรยอ ทำไมตอนนี้เปลี่ยนใจเสีย แดจังรุไม่ตอบแต่สั่งคนของตนว่าให้ไปหว่านล้อมให้กษัตริย์แพ็คแจบุกโกกูรยอให้ได้ ให้ทูลพระองค์ให้ยึดป้อมทั้งสิบและป้อมกวานบีคืนจากโกกูรยอ ให้มาเหยียบโกกูรยอให้ราบ แต่สายของพรรคอัคคีกล่าวว่านั่นไม่ง่ายนัก คนที่ดูแลป้อมทั้งสิบและกวานบีตอนนี้เคยเป็นทหารแพ็คแจมาก่อน ตอนนี้คนเหล่านั้นสวามิภักดิ์ให้แก่โกกูรยอมากกว่าแพ็คแจ การรบที่ผ่านมาทหารโกกูรยอไม่ทำร้ายชาวบ้านอีกทั้งยังเปิดคลังแจกจ่ายอาหารให้ทุกคน หลายป้อมเปิดประตูรับทหารโกกูรยอเข้าเมืองด้วยซ้ำ ถ้าหากยอมให้พวกแพ็คแจยึดป้อมคืน คนที่ดูแลป้อมอยู่ตอนนี้จะต้องถูกประหารข้อหากบฏแน่ ฉะนั้นแม้แต่ชาวบ้านที่เป็นผู้หญิงจะต้องออกมาป้องกันป้อมแน่นอน

สายของแดจังรุบอกอีกว่า กษัตริย์อาซินเองก็เป็นคนฉลาดไม่อาจยุแยงได้ง่ายนัก แม้ตนจะชักจูงเช่นไร ก็ไม่คิดจะตีโกกุรยอ แดจังรุโกรธมาก ที่พรรคอัคคีหนุนหลังแพ็คแจมาตลอดหลายร้อยปีก็เพื่อให้เป็นปฏิปักษ์กับโกกูรยอ กษัตริย์อาซินเพิ่งครองราชย์ถ้าอยากให้ข้าแผ่นดินเคารพนับถือก็จะต้องทำคุณประโยชน์ใหญ่หลวงให้แผ่นดินด้วยการบุกโกกูรยอเอาป้อมทั้งสิบและกวานบีคืนมา สายของแดจังรุรับคำว่าจะไปบอกกษัตริย์อาซินตามนี้

แดจังรุบอกว่าตนจะไปฮูหยาน ที่ทัมต๊อกไปคอรันทางตะวันออกเฉียงเหนือก็เพราะคิดว่าพวกฮูหยานจะช่วย แดจังรุจะไม่ยอมให้เกิดขึ้นเด็ดขาด แดจังรุคาดว่าทัมต๊อกจะต้องพยายามยึดเอาคอรันหมดทั้งแคว้นแน่ และถ้าเกิดทัมต๊อกสามารถยึดทหารทั้งสี่หมื่นคืนจากโฮเกได้ ก็เท่ากับเป็นเสือติดปีก แดจังรุสั่งให้ซายังเฝ้าคีฮาไว้ เมื่อใดคีฮาคลอดลูกต้องทำตามที่แดจังรุสั่งไว้ ซายังรับคำอย่างไม่เต็มใจนัก (ตอนนี้แดจังรุกลับไปแก่เกือบเหมือนเดิมแล้ว)

ตอนนี้คีฮาก็อาการไม่ดีนัก ใกล้วันคลอดเข้าไปทุกที ซายังคอยอยู่เฝ้าพยาบาลนาง คีฮาถามซายังว่าแดจังรุไปไหน ทำไมซายังไม่ตามไป จะอยู่ฆ่านางหรือยังไง คีฮาอยากจะฆ่าซายังเพราะซายังนี่เองที่เป็นคนฆ่าพ่อแม่ของคีฮาและลักพาตัวคีฮามาจากบ้านสกุลแฮ ซายังตอบอย่างสงบว่าถ้านางจะแก้แค้นเขาไม่ยากนัก เขาพร้อมจะมอบชีวิตให้คีฮาทุกเมื่อ คำพูดนั้นทำให้คีฮาต้องลดมีดสั้นประจำตัวที่จี้คอซายังไว้ลง ตลอดมาแต่เล็กจนโตซายังอยู่กับนางมาตลอดทั้งยังภักดี แม้รู้เต็มอกว่าซายังฆ่าพ่อแม่แต่คีฮาก็ทำไม่ได้

ซายังถามคีฮาว่าจะกลับไปตำหนักเทพหรือไม่ ตอนนี้ตำหนักเทพไม่ปลอดภัยแล้ว และอย่างที่คีฮารู้ ตอนนี้ยอนกาเรียวหันหลังให้พรรคอัคคีแล้ว ยอนกาเรียวอาจจะฆ่าคีฮาเมื่อไหร่ก็ได้ แต่คีฮาไม่สนใจถามซายังแค่ว่าแดจังรุสั่งให้ซายังคอยทำอะไรกันแน่ ซายังตอบว่า แดจังรุเป็นห่วงคีฮาที่ยังอยู่ในเมืองหลวงไม่มีคนของพรรคอัคคีคุ้มครอง และแดจังรุต้องการให้คีฮาค้นหาของวิเศษเสือขาวให้พบ คีฮาบ่นว่าแดจังรุอยู่บนโลกนางเกินไปแล้วจนลืมไปแล้วว่าคนปกติคิดกันอย่างไร แล้วนางก็รำพึงด้วยความเป็นห่วงอีก ว่าซูจีนีจะรอดชีวิตไหม วันนั้นที่ตำหนักเทพซูจีนีเสียเลือดมาก

คีฮาบอกกับซายังว่า ซายังอยู่กับนางมาแต่เด็ก เป็นเหมือนพ่อ เหมือนพี่ชาย สำหรับนาง ส่วนแดจังรุนั้นเป็นปีศาจ ฆ่าไม่ตาย มีพลังที่ไม่สามารถจินตนาการถึงได้ ถ้าหากนางขอร้องให้ซายังทรยศแดจังรุ มันจะยุติธรรมต่อซายังหรือไม่ ซายังมองตอบคีฮาด้วยสายตาที่ไม่ลังเล

ที่สะพานกลางเมืองหลวง เชโรมานั่งรอซูจีนีเพราะไม่รุ้จะไปหาที่ไหนแล้ว ไม่ว่าใครถามว่าเขามานั่งทำอะไร เชโรก็ไม่ตอบ จากกลางวันจรดกลางคืน เชโรก็ยังนั่งรอซูจีนีอยู่ที่เดิมอย่างมั่นคง

กลางดึกคืนนั้นทัมต๊อกเป็นคนทำพิธีศพจุดไฟเผาร่างชนเผ่าที่ถูกโฮเกฆ่าตาย แสงไฟสว่างกลางที่ราบนั้นมองเห็นไปไกลหลายพันหลายหมื่นลี้ ทุกคนกังวลใจมากที่ยังอยู่กลางแจ้งอย่างนี้ แต่ดูทัมต๊อกจะไม่เดือดเนื้อร้อนใจเท่าไรนัก เล่นเอาฮึกแกแทบจะเป็นบ้า

ในทัพครั้งนี้หมู่บ้านไม้กล้าได้นำศิษย์มาด้วยหลายคน หนึ่งในนั้นคือฮยอนตงซึ่งรับหน้าที่จดบันทึกเรื่องราวของทัมต๊อกตลอดรัชสมัยว่าทำอะไรที่ไหนอย่างไร มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นบ้าง (ฮยอนตงเป็นคนจดบันทึกเรื่องราวจนจบเรื่องนี้เลยครับ)

ในบันทึกกล่าวว่า กองทัพของทัมต๊อกเดินทางอย่างช้าๆ ไม่เหมือนตอนบุกแพ็คแจที่ไปอย่างรวดเร็วราวปีศาจ ที่เดินทางช้าก็เพื่อจัดการศพและซากสัตว์ตามเส้นทางเดินทัพที่ผ่านไป ทัมต๊อกยังนอนไม่หลับเหมือนเคย ตั้งแต่ออกจากกุกเนมา อาการนอนไม่หลับของทัมต๊อกรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนทุกคนเป็นห่วง การที่อาการกำเริบขึ้นเช่นนี้อาจจะเพราะทัมต๊อกคิดถึงซูจีนีที่จากไปทุกคืนก็เป็นได้ ภาพสุดท้ายที่นางมาหาเขายังจำได้ไม่ลืม ยิ่งมองขวดเครื่องหอมที่เคยใช้ซูจีนี ทัมต๊อกก็ยิ่งคิดถึงซูจีนี ในหัวใจของทัมต๊อกตอนนี้ ในสมองของเขาตอนนี้แทบจะไม่มีคนชื่อคีฮาอยู่อีกเลย

กลางวันทัมต๊อกออกมาทานอาหารเช้ากับบรรดาทหารอย่างเป็นกันเองและปลอบใจว่าคราวนี้มาไม่นานนักคงได้กลับเร็วไม่ต้องเป็นห่วงลูกเมียที่บ้าน ทัมต๊อกบ่นๆ เรื่องข้าวเค็มไปหน่อย ทหารเลยบอกว่า หลังจากที่ดัลบีถูกจับตัวไปรสชาติอาหารก็ไม่ได้ความอย่างนี้แหละ แม่ทัพโกมารายงานทัมต๊อกว่าส่งกองลาดตระเวณออกไปลาดตระเวณ 7 กอง 7 ทิศ และมีคำสั่งให้กลับมารายงานตอนเที่ยง

ทหารกองหนึ่งที่ออกไปลาดตระเวณทางทิศใต้ถูกพวกชนเผ่าคอรันซุ่มโจมตีเสียกำลังพลไปหลายสิบนาย มีทหารรอดกลับมารายงานได้แค่คนเดียว ทัมต๊อกสั่งให้ทุกคนเพิ่มการระวังตัวให้มากขึ้น จากหลักฐานของพวกที่ซุ่มโจมตีที่ทหารนำมาให้ดู ฮึกแกบอกว่าเป็นของชนเผ่าที่ใหญ่เป็นอันดับ 2 ในคอรัน คือเผ่าคิโทฮาริ ทัมต๊อกว่าคิโทฮาริอยู่ทางเหนือไม่ใช่หรือ น่าแปลก ตอนนั้นเองหน่วยลาดตระเวณรีบมารายงานว่าพวกชนเผ่าต่างๆ ในคอรันที่เหลือจากการกวาดล้างของโฮเกมารวมตัวกันอยู่จำนวนมากถึง 2 พันคน ไม่อาจเจาะจงได้ว่าเป็นเผ่าไหนบ้าง แต่คิดว่าน่าจะมีสองเผ่า

ฮึกแกว่าปกติพวกชนเผ่าในคอรันมักจะอยู่โดดเดี่ยวไม่สุงสิงกัน การที่พวกมันรวมตัวกันนี้นับว่าเป็นเรื่องใหญ่ ฮยอนโกให้ความเห็นว่าศัตรูรุกคืบเข้าใกล้กองทัพเร็วว่าที่คาดการณ์ไว้มาก ถ้าหากพวกมันผนึกกำลังกันก็อาจจะโค่นโฮเกลงได้ ทัมต๊อกสั่งให้ฮยอนโกไปเตรียมการณ์ตามที่เคยตกลงกันไว้ ทัมต๊อกบอกฮึกแกกับแม่ทัพโกว่าจะไปเอาศพของทหารที่ถูกลอบสังหารคืนมา แม่ทัพโกทัดทาน เพราะอันตรายมากอาจจะถูกซุ่มโจมตีอีกได้ แต่ทัมต๊อกไม่สนใจยังไงก็จะไปเอาศพทหารคืนมา ก่อนออกไปทัมต๊อกสั่งกำชับฮึกแกว่าถ้าไม่มีคำสั่งจากเขาห้ามเคลื่อนกำลังพลเด็ดขาด (ปรามไว้ก่อน) ฮึกแกรับพระบัญชาอย่างเสียมิได้

แม่ทัพโกถามว่าทัมต๊อกจะออกไปเองอย่างนั้นหรือ ทัมต๊อกรับว่าใช่ แม่ทัพโกถามอีก ไม่ไว้ใจทหารของพระองค์หรือ ทัมต๊อกบอกว่าไม่ใช่ว่าไม่ไว้ใจทหารของตัวเอง หากแต่เขาไม่ไว้ใจตัวเองต่างหาก ทั้งที่ปรึกษา ทั้งแม่ทัพทั้งหลายก็เคยห้ามเขาไว้แล้ว แต่มันก็ไม่มีความหมายเพราะการตัดสินใจของทัมต๊อกนั้นมักไม่เหมือนคนอื่น และการตัดสินใจของเขาไม่มีใครสามารถทัดทานได้ แต่ทุกครั้งเขาเองก็รู้สึกกลัวว่าเขาตัดสินใจถูกหรือไม่ ถ้าหากตัดสินใจผิดจะเกิดอะไรขึ้น เขาอาจจะพาทุกคนไปตายก็ได้ แม่ทัพโกเข้าใจความรู้สึกของทัมต๊อกเป็นอย่างยิ่ง ตัวเขาออกรบตั้งแต่อายุสิบห้า เวลาได้ยินเสียงกลองศึกจะนึกถึงตอนออกรบครั้งแรกเสมอ แต่ถึงอย่างนั้นทุกครั้งที่ออกรบแม่ทัพโกก็ยังกลัวตายเสมอ แต่ทันทีที่ได้รับใช้ทัมต๊อก เป็นครั้งแรกที่เขาไม่กลัวตาย ทหารทุกคนข้างนอกนั้นก็คิดเหมือนกัน ขอรับประกันด้วยชีวิตของตนเอง สิ่งที่ทัมต๊อกต้องทำก็คืออยู่เคียงข้างทหารทุกคน

ที่เมืองกลวง ยอนกาเรียวเดินอยู่คนเดียวในท้องพระโรงอันเงียบสงบ จ้องมองบัลลังก์แห่งโกกูรยอด้วยดวงตาแปลกประหลาด นายกองกัมถงที่ไม่ได้ไปกับทัพด้วยมาหาและถามยอนกาเรียวว่า ทราบไหมว่าทำไมทัมต๊อกไม่เคยนั่งบัลลังก์เลย (ทุกครั้งทัมต๊อกจะยืน หรือไม่ก็นั่งบนขั้นบันไดหน้าบัลลังก์เสมอ) ยอนกาเรียวถามว่าทำไม กัมถงตอบว่า ทัมต๊อกเคยบอกว่าตราบใดยังไม่สามารถทำภารกิจที่พระเจ้ายังวังมอบหมายไว้ให้สำเร็จได้จะไม่ยอมขึ้นนั่งบัลลังก์นี้เด็ดขาด ยอนกาเรียวนึกไปถึงก่อนที่ทัมต๊อกจะออกรบ ทัมต๊อกเอาตราเสนาบดีมาคืนให้ ยอนกาเรียวถามว่ายอมให้เขากลับมาทำงานหรือ ทัมต๊อกว่า เขาจะไม่อยู่นานคงต้องฝากราชกิจทั้งหลายให้ยอนกาเรียวดูแลด้วย ยอนกาเรียวไม่อยากเชื่อว่าทัมต๊อกจะไว้ใจเขา ทัมต๊อกว่างานเหล่านี้มีแต่ต้องฝากไว้ในมือยอนกาเรียวเท่านั้นที่จะทำได้

ยอนกาเรียวบอกว่า เขาเคยบอกทัมต๊อกแล้วว่าระหว่างทัมต๊อกกับลูกชายตัวเอง เขาจะต้องเลือกโฮเกก่อน ทัมต๊อกว่าก็ให้ถึงตอนนั้นก่อนค่อยว่ากัน ตอนนี้เขาคือมหาเสนาบดี มีประสบการณ์มากกว่าทัมต๊อกนัก ตอนนี้คงต้องฝากให้ยอนกาเรียวดูแลทุกอย่างแทนเขา และถามอีกว่า เข้าใจไหมว่าแผ่นดินจูซินคืออะไร จูซินก็คือแผ่นดินที่ชาวเพดัลอาศัยอยู่ (ชาวเพดัล ว่ากันว่าคือมนุษย์พวกแรกที่อาศัยอยุ่บนแผ่นดินเกาหลี คนเกาหลีในปัจจุบันเชื่อว่าสืบเชื้อสายมาจากชาวเพดัลนี่เอง) หากต้องการรวบรวมดินแดนทั้งหมดนั้นต้องใช้เวลาอีกนาน ฉะนั้นยอนกาเรียวจะต้องช่วยทัมต๊อกในการรวบรวมและดูแลแผ่นดิน กัมถงกล่าวอีกว่า ทัมต๊อกสั่งให้เขานำยอนกาเรียวไปพบกับผุ้จดบันทึกพงศาวดาร เพราะตระหนักว่าการจดบันทึกประวัติศาสตร์นั้นจำเป็นต่อแผ่นดินโกกูรยอ เพื่อเป็นการจนบันทึกความรู้และเหตุการณ์ต่างๆ ไว้เพื่อถ่ายทอดสู่ลูกหลานต่อไป

อาจารย์ไม้กล้าที่ทำหน้าที่ควบคุมการจดบันทึกรายงานให้ยอนกาเรียวทราบว่าตอนนี้กำลังเตรียมของกำนัลให้ฮูหยานอยู่ ในระหว่างที่ทัมต๊อกไปคอรันนั้นทรงเป็นห่วงแพ็คแจอย่างมาก เพราะแนวป้องกันของป้อมทั้งสิบและกวานบียังไม่เสร็จเรียบร้อย ฉะนั้นจึงต้องรีบไปเจริญสัมพันธไมตรีกับฮูหยานให้เร็วที่สุด ยังมีเรื่องการสืบข่าวในแพ็คแจและคายา ซึ่งทัมต๊อกสั่งให้รายงานให้ทราบทุกสามวัน พระปรีชาสามารถของทัมต๊อกทำให้ยอนกาเรียวคิดอะไรบางอย่างอย่างหนัก

ยอนกาเรียวตัดสินใจขั้นเด็ดขาด เขียนสาส์นมาเตือนโฮเกว่า การที่ทัมต๊อกมายังคอรันนั้นมีจุดประสงค์คือ เจริญสัมพันธไมตรีกับพวกคอรัน แล้วยืมมือพวกคอรัน จับโฮเกในฐานะกบฏ บรรดาแม่ทัพต่างตกตะลึง โฮเกว่านี่หรือกษัตริย์ของเรา เขาทำไปแค่ต้องการเอาชนะโฮเก โดยเอาทหารสี่หมื่นเป็นเครื่องมือแค่นั้น ทุกคนพากันเชื่อว่าทัมต๊อกละทิ้งเหล่าทหารไปเข้ากับศัตรูเพื่อกำจัดโฮเกโดยไม่สนใจว่าทหารอีกสี่หมื่นจะต้องตาย ตอนนี้ทุกคนคิดว่าตนเองถูกตราหน้าว่าเป็นกบฏขายชาติ ครอบครัวที่เมืองหลวงกลายเป็นตัวประกัน โฮเกประกาศทันทีว่าจะเป็นกบฏต่อต้านทัมต๊อก ใครที่ติดต่อกับกองทัพของทัมต๊อกหรือแพร่ข่าวลือจะต้องถูกสังหารทันที

ที่ค่ายของทัมต๊อกๆ ปรึกษากับแม่ทัพโกเรื่องท่าทีของบรรดาเผ่าต่างๆ ในคอรัน โดยปกตินั้น แคว้นคอรัน ประกอบด้วยหลายชนเผ่าอยู่ในที่ราบเดียวกัน ความวุ่นวายและความตึงเครียดจะต้องเกิดขึ้นในเร็วๆ นี้แน่นอน จะต้องมีสักเผ่าหาทางบุกโจมตีกองทัพโกกูรยอแน่นอน แม่ทัพโกจึงย้ำว่าขอให้ทัมต๊อกระวังตัว ทัมต๊อกบ่นว่าเวลาอย่างนี้อยากให้จูมูจีอยู่ด้วยจริงๆ ทัลกุมารายงานทัมต๊อกว่าชาวชอนโนพร้อมออกเดินทางแล้ว (ทัมต๊อกให้พวกชอนโนออกไปกับตัวเองเพื่อไปขนศพทหารกลับ เพราะพวกชอนโนชำนาญพื้นที่คอรันมากกว่าคนของโกกุรยอเอง)

ระหว่างการขนย้ายศพมีพวกคอรันมาบุกโจมตีจริงๆ แต่เนื่องจากเตรียมการป้องกันไว้เป็นอย่างดีแล้ว จึงไม่มีใครเป็นอะไร กองทหารของทัมต๊อกและพวกชอนโนเข้าโอบล้อมพวกชนเผ่าคิโทฮาริ ทัมต๊อกและฮึกแกออกมาเผชิญหน้ากับพวกคิโทฮาริ และกล่าวว่า ได้ยินมาว่าอัททิลา ข่าน ผู้นำแห่งคอรัน อยู่ที่นี่ด้วย ทัมต๊อกสั่งให้ทหารยกของกำนัล และสาส์นฝากไปให้อัททิลา ข่าน ด้วยกองทัพทัมต๊อกที่โอบล้อมอยู่ไม่ทำอันตายพวกคิโทฮาริ แต่จากไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ก่อนไป ฮึกแกกล่าวทิ้งท้ายไว้ว่า ชีวิตของทหารโกกูรยอที่เสียไป พวกคิโทฮาริจะต้องชดใช้คืนเป็นร้อยเท่า แต่เพราะทัมต๊อก กษัตริย์แห่งโกกูรยอทรงพระเมตตาจึงไว้ชีวิต ฝ่าบาทล่วงรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับคอรัน รวมถึงที่ที่แพะของพวกคิโทฮาริไปกินหญ้าด้วย กองทัพที่มากับทัมต๊อกตอนนี้ก็คืออาชาเหล็กแห่งโกกูรยอ จงกลับไปคิดให้ดี (อาชาเหล้กนั้นขึ้นชื่อไปทั่วว่าเป็นกองทหารม้าที่แข็งแกร่งที่สุด น่าเกรงขามที่สุด)

ที่บ้านสกุลยอน คีฮามาพบยอนกาเรียว คีฮาว่าแดจังรุกำลังไปฮูหยาน ตอนนี้เป็นช่วงจังหวะเหมาะที่แดจังรุไม่อยู่คีฮาจะทำการยึดอำนาจจากแดจังรุ ยอนกาเรียวอาจจะคิดว่าตัวเองรู้เรื่องเกี่ยวกับพรรคอัคคีแล้ว แต่ความจริงไม่ใช่ คีฮาเล่าจุดมุ่งหมายอันแท้จริงของพรรคอัคคีให้ยอนกาเรียวฟังเรื่องการรวบรวมของวิเศษทั้งสี่และเรื่องวิหารอะบูรันซา ในเอกสารที่ซายังส่งให้ยอนกาเรียว บอกว่า ตอนนี้พรรคอัคคีกุมอำนาจเหนือแคว้นพูควิ ชอนุล ฮูจิน และคายาอยู่ คีฮาว่าแม้แต่ยอนกาเรียวที่เป็นผู้นำตระกูลยอนและเป็นผู้นำเผ่าทั้งห้าแห่งโกกูรยอก็ยังตกอยู่ใต้อำนาจของพรรคอัคคี แต่กับคีฮานั้นไม่เหมือนกัน แดจังรุต้องการครอบครองอำนาจสวรรค์ แต่คีฮาต้องการให้โฮเกขึ้นครองราชย์และรวบรวมแแผ่นดินจูซิน ยอนกาเรียวว่าแล้วมาบอกเขาทำไม ตอนนี้เขาคือมหาเสนาบดีส่วนคีฮาคือธิดาเทพ ยอนกาเรียวมีอำนาจที่จะดีดคีฮาออกจากตำแหน่งธิดาเทพได้ทุกเมื่อ

คีฮาว่าก่อนที่ยอนกาเรียวจะทำเช่นนั้น นางจะไปเอาของที่เป็นของนางคืน นางเอกมีแผนที่จะเอาของวิเศษเสือขาวมาให้โฮเกด้วย ยอนกาเรียวจะร่วมมือกับนางหรือไม่ ยอนกาเรียวถามคีฮาว่าแท้จริงโฮเกมีความหมายอย่างไรต่อนางกันแน่ คีฮาไม่ตอบแต่เปิดเสื้อให้ดูและลูบท้องที่กำลังใหญ่ขึ้นทุกวัน แทบคำตอบ ยอนกาเรียวถึงแก่อึ้งไป (คีฮาทำให้ยอนกาเรียวเข้าใจผิดว่านางท้องกับโฮเก)

ที่สะพานกลางเมืองกุกเน เชโรยังยืนอยู่ที่เดิม เขาสังเกตเห็นขอทานน้อยสองคนมามองเขาลับๆ ล่อๆ พอเด็กทั้งสองเดินหนีไป เชโรจึงไปขวางไว้ เด็กทั้งสองถามเชโรเป็นเพื่อนกับซูจีนีหรือ ตอนนี้นางใกล้จะตายแล้ว และพาเชโรไปหาซูจีนี ซูจีนีนอนสลบไม่ได้สติมาหลายวันแล้ว พวกเด็กๆ กลัวว่าซูจีนีจะตายจึงไปหาเชโรให้มาช่วย เชโรดีใจมากที่เจอนางในที่สุด เชโรพาซูจีนีไปหาหมอ แต่หมอบอกว่าหมดหวังแล้ว แม้นางจะยังหายใจแต่ดูจากอาการอีกไม่นานก็คงหมดลม นางปิดกั้นตัวเองไม่ให้รับรู้ ไม่ให้ตื่น หมอคงไม่สามารถช่วยชีวิตซูจีนีได้ เชโรจึงพาซูจีนีออกมา เพราะทำอะไรไม่ได้ จึงมาอยู่ในป่า เชโรได้แต่นั่งเฝ้านางไว้ ใบไม้เริ่มร่วงลงผลัดใบสีแดงสดทิ้งตัวลงปกคลุมผืนป่า ลมหายใจของซูจีนีล่ะจะเหมือนใบไม้เหล่านี้ไหม เชโรคิดถึงภาพนิมิตในฝันที่เขาฝันเห็นแซโอตลอดเวลาที่ผ่านมา หญิงที่มีน้ำใจงามเยี่ยงนาง ไม่มีทางช่วยเลยหรืออย่างไร

ซูจีนีเองแม้สลบ หากในความหลับนางเองยังฝันถึงเรื่องราวเมื่อครั้งอดีตชาติ การสู้รบของเผ่าหมีกับเผ่าเสือ คาจินที่แย่งชิงลูกของนางไป เรื่องของเทพฮวางวุง ในที่สุดซุจีนีก็ฟื้นขึ้นอย่างปาฏิหาริย์ เชโรแทบไม่อยากเชื่อสายตา เชโรถามนางว่าตื่นแล้วหรือ ทัมต๊อกสั่งให้เขาพานางกลับไป แต่ดวงตาของซูจีนีนั้นราวกับหมดอาลัยตายอยาก

ที่ค่ายกองทัพโกกูรยอ หน่วยลาดตระเวณรายงานให้แม่ทัพโกทราบเรื่องทหารคอรันมุ่งหน้าตรงมาที่ค่าย พวกมันผนึกกำลัง 4 เผ่าเข้าด้วยกันแล้ว ผู้นำเผ่าคิโทฮารินำเข้ามาก่อน อีกสามเผ่าคือ คาราคิทาอิ จิดึสึ คูคัสทาน ทัมต๊อกออกมารับฟังทั้งสี่เผ่าด้วยตนเอง และยังกล่าวว่า เขาได้ยินมาว่าอัททิลาข่านได้หลานคนแรกแล้ว ขอแสดงความยินดีด้วย ตัวแทนเผ่าคิโทฮาริกล่าวว่าบรรดาผุ้อาวุโสของทั้งสี่เผ่าและข่านแห่งคิทาอิ ส่งสาส์นมายังราชาแห่งโกกูรยอว่า เที่ยงวันนี้ขอให้มาเจอกันในที่ที่ฝ่ายของคอรันจัดเตรียมไว้ ฝ่ายกษัตริย์โกกูรยอจะต้องเสด็จมาพร้อมผู้ติดตาม 7 คน ม้า 7 ตัวเท่านั้น ฮึกแกไม่พอใจที่บังอาจมายื่นข้อเสนอ ทุกคนห้ามไม่ให้วู่วาม ทันใด ก็มีเสียงของจูมูจีลอยเข้ามาว่า 1 ใน 7 นั้นจะต้องมีเขาด้วย ทัมต๊อกยิ้มยินดีในที่สุดจูมูจีก็กลับมาอย่างปลอดภัย

จบตอนที่ 13 ซีรีย์เล่นถึงจบตอนที่ 20 ครับ

Create Date : 28 พฤษภาคม 2551		9 comments
Last Update : 29 พฤษภาคม 2551 3:26:10 น.
Counter : 953 Pageviews.
Share Tweet