Bloggang.com : รพินทร์ : เรื่องย่อ The Legend ตำนานจอมกษัตริย์เทพสวรรค์ ตอนที่ 10

เรื่องย่อ The Legend ตำนานจอมกษัตริย์เทพสวรรค์ ตอนที่ 10

ตอนที่ 10

ฮึกแกพาทหารชอนโนมุ่งตรงไปยังป้อมกวานบี โดยมีพวกเผ่าซีอูและจูมูจีตามไปด้วย

ที่เมืองกวานบี คากึน นายพลแห่งกวานบีมาพบเชโร นายน้อยแห่งกวานบีผู้เก่งกาจเพลงทวนต้องสืบทอดตำแหน่งเจ้าป้อมตั้งแต่อายุ 10 ขวบ ครั้งนั้นเมื่อปกป้องของวิเศษเจ้าป้อมคนก่อนแทงของวิเศษมังกรเขียวเข้าที่อกของเชโรทำให้เขามีพลังเหนือมนุษย์แต่สิ่งที่ต้องแลกมาก็คือใบหน้าอัปลักษณ์จนต้องสวมหน้ากากตลอดเวลา

คากึนรายงานให้เชโรรู้เรื่องกองทัพของพระราชาแห่งโกกูรยอมีทหารมาแค่ 4 พันนายแต่สามารถตีป้อมต่างๆ ของแพ็คแจได้ เพราะเอาชัยด้วยปัญญา ขณะนี้มีกองทหารส่วนหนึ่งของโกกูรยอไม่ถึงพันคนมุ่งหน้ามาที่ป้อมกวานบี (ก็คือพวกชอนโนกับซีอูนั่นเอง) คากึนอยากจะปรึกษาว่าจะรับมืออย่างไรเพื่อไม่ต้องให้เชโรออกไปทำศึกเอง

ในใจของเชโรมีแต่ความสับสนและไม่เข้าใจ ตัวเขาเองไม่ต้องการฆ่าใครเลย แต่ด้วยพลังปีศาจออกรบคราวใดศัตรูมีแต่ต้องเอาชีวิตมาทิ้ง หากแต่เพราะความจำเป็นเชโรคงหลีกเลี่ยงการออกศึกไม่ได้แล้ว

ฮึกแกกับจูมูจีหยุดทัพรอนอกเมืองกวานบี ท่าทางเมืองกวานบีเงียบเชียบ ไม่รู้ว่าทางนั้นจะเดินแผนอะไร ฮึกแกกับจูมูจีได้แต่เถียงกันอยู่ แผนของฮึกแกคือล่อพวกกวานบีออกมาจากป้อมแล้วค่อยเข้าโจมตี ฮึกแกบอกว่ามันเป็นกลยุทธ จูมูจีถามว่าแล้วที่ว่าจะไปรบล่อให้พวกกวานบีออกมาน่ะมันตรงไหนล่ะ

การเคลื่อนไหวของฮึกแกกับจูมูจีทราบถึงทัมต๊อกผ่านสายสืบของเผ่าไม้กล้า โดยพวกจูมูจีจะเข้าตีท่าเรืออันเป็นจุดยุทธศาสตร์สำคัญ เป็นที่ตั้งของอู่ต่อเรืออันล้ำค่าซึ่งเป็นที่หวงแหนของกวานบีมากที่สุด

แต่ปัญหาคือ กลยุทธ์นี้ไม่ว่าทัพไหนๆ ที่พยายามตีกวานบีก็เคยใช้มาแล้วทั้งนั้น แต่ก็ไม่เคยมีใครทำสำเร็จ จู่โจมท่าเรือแล้วรอให้ทหารกวานบีออกมา จัดการกับทหารแล้วตีป้อมเข้าไป วิธีนี้แม้แต่กองทัพที่บุกด้วยกำลังพลจำนวนมากยังเอาชัยไม่ได้ แล้วนับประสาอะไรกับทัพโกกูรยอคราวนี้ที่มีจำนวนน้อยนิด (พวกจูมูจีกับฮึกแกที่ไปก็มีไม่ถึงพัน)

ทัมต๊อกปรึกษาแม่ทัพโกว่าจะยังมีวิธีอื่นอีกไหม ทัมต๊อกคาดว่าพวกเผ่าซีอูจะเป็นคนบุกนำหน้าก่อน ซูจีนีอาสาขอไปตามจูมูจี เพราะมีแต่นางเท่านั้นที่จะพาจูมูจีกลับมาได้ ทัมต๊อกเป็นห่วง แต่ซูจีนีก็ไปจนได้

คากึนรายงานให้เชโรทราบว่าทัพโกกูรยอส่วนหนึ่งมุ่งหน้าไปตีท่าเรือแล้ว ควรจะส่งกำลังออกไปได้หรือยัง หากเชโรให้รอก่อน คากึนพยายามแย้งว่า ลูกดอกเม๊กกุงของโกกูรยอมีชื่อเรื่องแข็งแกร่งและยิงได้ไกล (ก็คือลูกธนูของพาซูลนั่นเอง) ถ้าหากพวกโกกูรยอใช้วิธีบุกด้วยธนูไฟอาจจะมีปัญหา

เชโรยังยืนยันให้รอไปก่อน เชโรไม่อยากออกรบเลย ไม่มีวิธีทำให้พวกข้าศึกกลับไปรึไง คากึนเข้าใจเชโร จึงบอกว่าจะจัดทหารออกไปรับมือเอง จะไม่ต้องให้เชโรออกทำศึก ยังไงหนนี้ข้าศึกก็ใช้วิธีเดิมๆ เหมือนที่แล้วมา คงไม่มีปัญหาอะไร เขาสามารถรับมือพวกมันไหวแน่

ที่ท่าเรือป้อมกวานบีกลางดึกคืนนั้น เผ่าซีอู ดำน้ำลองเข้ามาเก็บทหารยามบนฝั่งแล้วจุดไฟเผาเรือที่จอดอยู่และท่าเรือบางส่วน ทหารรักษาการณ์รีบเข้าจัดการผู้บุกรุก หากกองกำลังของเผ่าซีอูบุกด้วยวิธีรบของกองโจรทำให้แม้ทหารซีอูจะมีไม่มาก แต่การสู้รบในช่วงแรกก็เป็นไปอย่างสูสีก้ำกึ่ง

แต่แล้วจูมูจีก็ติดกับ ป้อมกวานบีส่งกองหนุนออกมาเข้าล้อมพวกเผ่าซีอูไว้ ในตอนนั้นเอง ซูจีนีลอบนำทหารเข้ามาช่วยโดยแอบล่องเรือเข้ามา ขณะที่จูมูจีกำลังถูกล้อมใกล้เสียที พวกซูจีนีก็ยิงธนูมาช่วยไว้ กองกำลังซีอูและทหารโกกูรยอช่วยกันบุกจนยึดท่าเรือได้ในที่สุด ทหารประจำท่าเรือรีบส่งม้าเร็วออกไปรายงานให้ป้อมกวานบีทราบทันที

จากแผนของทัมต๊อกก็คือ ล่อทหารแพ็คแจออกมาจากป้อมกวานบีให้มากที่สุด และต้องลวงให้ข้าศึกเชื่อว่ากองทัพโกกูรยอมีกำลังเหนือกว่า ทัพโกกูรยอจะแบ่งออกเป็นสามส่วนเข้าโจมตีจากสามทาง โดยจะบุกและถอยสลับกัน โดยใช้วิธีเดียวกับที่บุกป้อมซอกฮยอน

นายพลโกบอกว่าจะรีบส่งม้าเร็วไปแจ้งให้ฮึกแกทราบว่าจงอย่าบุกจนกว่าทหารจะออกจากป้อมทั้งหมด ทัมต๊อกกำชับไปว่าให้บอกฮึกแกด้วยว่าถ้าคราวนี้ไม่เชื่อฟังคำสั่งของทัมต๊อกอีก ฮึกแกจะไม่ใช่นายพลแต่จะเป็นแค่พลทหารธรรมดา

แม้จะวางแผนการรบอย่างเคร่งเครียด แต่ทัมต๊อกก็เริ่มยิ้มได้ ความกดดันดูเหมือนจะลดลงไปบ้างแล้ว ทำให้ฮยอนโกถึงจะทักออกมา แสดงว่าทัมต๊อกนั้นเริ่มเปลี่ยนไปแล้ว แม้สมองทัมต๊อกจะบอกว่าอย่าไปรบ ให้หนีเพื่อรักษาชีวิตทหารไว้ แต่ในหัวใจของเขาเริ่มรู้สึกแล้วว่าเอาเลย ดีแล้วบุกเลย แม้ใครจะบอกว่าการบุกป้อมกวานบีเป็นไปไม่ได้ หากหัวใจของทัมต๊อกเริ่มมองแล้วว่าเป็นความท้าทายอย่างหนึ่ง

ความอ่อนแอของทัมต๊อกเริ่มเลือนหายไป เขามีความกล้ามากขึ้นและเริ่มที่จะไว้ใจเหล่าขุนศึกคู่กาย นับว่าการฝ่าฝืนคำสั่งของฮึกแกครั้งนี้กลับทำให้เกิดเรื่องดีขึ้นมา

เมื่อทหารแพ็คแจออกจากป้อมกวานบีเพื่อมุ่งตรงไปที่ท่าเรือซึ่งถูกบุกเมื่อคืน ศิษย์ไม้กล้าซึ่งสอดแนมอยู่ก็รีบส่งข่าวให้กองทัพรู้ ท่าเรือแตกพ่ายโกดังถูกเผา ทหารที่มาสำเร็จตัดสินใจส่งม้าเร็วไปเรียนให้เชโรทราบเพื่อขอกำลังหนุนออกมา พวกชอนโนที่ซุ่มดูอยู่ใกล้ป้อมกวานบีอยู่แล้วจึงเห็นการเคลื่อนพลกองหนุนราว 3-4 ร้อยคน ออกมาจากป้อมกวานบีได้ถนัด ทุกอย่างเป็นไปตามแผน

ถัลกูรีบรายงานให้ฮึกแกทราบ ตอนเช้าทหารแพ็คแจไปทางตะวันตก ตอนนี้มุ่งไปทางใต้ (ก็คือไปท่าเรือ) สมใจฮึกแกแล้ว เพราะเท่ากับว่านอกจากทหารแพ็คแจจะออกมาตามแผน ทัมต๊อกเองก็ต้องวิ่งโร่มาช่วยฮึกแกตามแผนที่ฮึกแกวางเอาไว้ ทัลกูงงว่าพ่อตัวเองหมายถึงอะไร ฮึกแกบอกว่า เพราะความจงรักภักดีไม่อยากเห็นทัมต๊อกอ่อนแอเขาจึงเสี่ยงตายมาบุกป้อมกวานบี เขารู้ว่าทัมต๊อกจะต้องทนเห็นเขาตายไม่ได้ ย่อมต้องมาช่วยแน่นอน

ฉะนั้นหน้าที่ของเผ่าชอนโนตอนนี้คือบุกกวานบีเพื่อเปิดทางให้ทัมต๊อก (ก็เหมือนมัดมือชกทัมต๊อกแล้วว่ายังไงก็ต้องบุกกวานบีหลังจากที่ตอนแรกไม่ยอมจนฮึกแกตีอกชกหัวด้วยความขัดใจ)

ทัลกูยังงงๆ ว่าแล้วถ้าเกิดทัมต๊อกไม่สนใจ ปล่อยให้พวกชอนโนถูกทัพเมืองกวานบีบดขยี้โทษฐานขัดพระบัญชามาออกรบล่ะ ฮึกแกรีบบอกลูกชาย ว่าถ้าอย่างนั้นทัมต๊อกก็น่าตำหนิแล้ว ส่วนพวกเราชอนโนก็สู้ไปจนกว่าจะตายเท่านั้นเอง

ทหารของชอนโนรีบไปบอกให้ทัมต๊อกรู้ว่า จากการสอดแนมของฮึกแก ทหารในป้อมกวานบีมีแค่ 2 พันคน และทหารที่ออกจากป้อมไปมี 500 คน ขอให้บุกป้อมกวานบีในทันที

อีกด้านหนึ่งกองทัพยอนโฮเกเคลื่อนพลไปทางเหนือเพื่อมุ่งหน้าไปยังคอรันเพื่อตามหาของวิเศษเสือขาว ตามคำสั่งของสภาเสนาบดีและตำหนักเทพ

ที่เมืองหลวงกุกเน คีฮาซึ่งบัดนี้กลายเป็นธิดาเทพ ได้รับข่าวเรื่องการเคลื่อนทัพของโฮเกแล้ว คนสนิทของธิดาเทพคนก่อนซึ่งตอนนี้ต้องรับใช้คีฮายังไม่ไว้วางใจคีฮานัก พฤติกรรมของคีฮาก็ไม่เหมาะไม่ควรแก่ฐานะธิดาเทพ นางพยายามท้วงให้คีฮาทำหน้าที่ธิดาเทพคือสวดมนต์อธิษฐานต่อสวรรค์ให้กองทัพของแคว้นได้รับชัยชนะ นี่ต่างหากสิ่งที่ธิดาเทพและตำหนักเทพพึงกระทำ

ไม่ใช่การสั่งให้กองทัพเดินทัพตามคำสั่ง มันไม่ใช่หน้าที่และไม่เคยมีธิดาเทพคนใดกระทำมาก่อนด้วย นางอยากรู้จริงๆ ว่าสวรรค์ส่งบัญชามาให้คีอาทำเช่นนี้จริงๆ อย่างนั้นหรือ

คีฮามองนางอย่างเย็นชา ก่อนบอกว่า นางคือผู้พิทักษ์หงส์ไฟ และยังเป็นธิดาเทพ นางมีสิทธิ์อะไรมาถาม และคีฮาจะต้องตอบด้วยอย่างนั้นหรือ

คีฮาเริ่มแสดงอำนาจ ด้วยการสั่งให้ไปเชิญอำมาตย์ยอนกาเรียวมาพบที่ตำหนักเทพ (ตอนแรกคีฮาก็ใส่ชุดขาวเหมือนธิดาเทพคนอื่นครับ แต่ตอนนี้เริ่มจะใส่ชุดสีอื่นล่ะ จากนี้จะมีทั้งสีดำ และสีแดง แสดงให้เห็นสภาพจิตใจแปรปรวนและดำมืดของนางเอง)

ยอนกาเรียวมาตามคำเชิญ หากเขาเองก็ไม่ค่อยพอใจนักว่า เดี๋ยวนี้คีฮาช่างยิ่งใหญ่เหลือเกินขนาดเชิญให้มหาอำมาตย์อย่างเขามาพบได้ ตอนนี้ทหารสี่หมื่นนายก็เคลื่อนกำลังพลตามคำสั่งของตำหนักเทพ ทุกคนกำลังวุ่นวายเรื่องการเตรียมเสบียงส่งไปยังกองทัพอยู่

คีฮาถามว่าตอนนี้ทัมต๊อกกลับมาหรือยัง ยอนกาเรียวแดกดันว่า เขานึกว่าพรรคอัคคีจะรู้ดีที่สุดเสียอีก คีฮาถามซ้ำอีกครั้ง ว่านางกำลังถามยอนกาเรียวอยู่

อำมาตย์ยอนกล่าวว่า ทัมต๊อกไม่มีทางเลือกยังไงก็ต้องกลับโกกูรยอ เพราะตอนนี้ทหารกว่าหมื่นนายของแพ็คแจตะวันตกที่ยกไปช่วยแพ็คแจตะวันออกนั้นบัดนี้กำลังมุ่งหน้ากลับมาแล้วเพราะข่าวการบุกยึดป้อมของทัมต๊อก ที่กวานบีเองก็มีทหารกว่า 3 พันนาย ด้วยจำนวนทหารขนาดนี้ทัมต๊อกไม่มีทางชนะแน่จึงต้องถอยทัพอย่างเดียวเท่านั้น

คีฮาให้ยอนกาเรียวกำจัดขุนนางเก่าที่ยังภักดีต่อพระเจ้ายังวังทิ้งให้หมด แล้วเอาคนของยอนกาเรียวเข้าไปแทนที่ให้ได้ ยอนกาเรียวหัวเราะกล่าวว่าคีฮายึดตำหนักเทพได้แล้วนี่ยังคิดจะยึดอำนาจแผ่นดินทั้งหมดไว้ในมือตัวเองอีกยังงั้นหรือไง หากคีฮาไม่สนใจ นางบอกว่า เมื่อทัมต๊อกกลับมาจะต้องไม่ให้ทัมต๊อกเคลื่อนทัพกลับเข้าเมืองหลวงเด็ดขาด

ความต้องการของคีฮาก็คือ เมื่อถึงเวลาคีฮาจะทำพิธีราชาภิเษกยอนโฮเกขึ้นเป็นกษัตริย์ นางจะไม่ยอมให้ทัมต๊อกมาขวางทางเด็ดขาด อย่างแรกจะต้องให้ทัมต๊อกไม่มีโอกาสเหยียบเข้าพระราชวัง ยอนกาเรียวแย้งว่าต่อให้ยึดอำนาจสภาเสนาบดีได้ แต่ก็คงไม่มีใครยอมให้ทำแบบนั้นเพราะยังไงทัมต๊อกก็คือพระราชาคนปัจจุบัน

แต่ความคิดของคีฮาคือ กองทัพของทัมต๊อกนั้นเวลานี้รู้กันดีว่าเป็นไปด้วยประสบการณ์ การไปรบหนนี้ประสบชัยชนะอย่างงดงาม ทหารเก่งกาจ อาวุธเป็นเยี่ยม ถ้ากองทัพอย่างนี้เข้ามาในกุกเนคิดหรือว่าจะยังปล่อยให้พวกเรามีชีวิตรอด

แดจังรุมาขัดจังหวะ แจ้งข่าวให้ยอนกาเรียวทราบว่าตอนนี้ทัมต๊อกกำลังบุกกวานบีด้วยทหารสี่พันนาย ยอนกาเรียวช็อค ไม่คิดว่าทัมต๊อกจะกล้า แดจังรุคิดว่า การกระทำนี้โง่เง่ามาก แสดงว่าของวิเศษมังกรเขียวต้องอยู่ที่กวานบีแน่ทัมต๊อกอยากได้ของวิเศษมากถึงขนาดทำอะไรโง่ๆ ลงไป

ต่อให้มีทหารสี่หมื่นก็ใช่ว่าจะยึดป้อมกวานบีได้แล้วนี่แค่สี่พัน ทัมต๊อกอาจจะฮึกเหิมเกินไปก็ได้เพราะยึดป้อมต่างๆ ของแพ็คแจได้หลายป้อม แต่กวานบีไม่เหมือนป้อมอื่นๆ ใครที่กล้ากับกวานบีล้วนไม่มีชีวิตรอดทั้งนั้น

คีฮาฟังคำพูดของแดจังรุอยู่ตลอด ใบหน้านางสงบนิ่งล้ำลึกอยากหยั่งถึง แท้ที่จริงคีฮายังอาลัยทัมต๊อกหรือกำลังรู้สึกสาสมใจกันแน่ ?

ที่ป้อมกวานบี กองทหารแพ็คแจเข้าประจำที่บนกำแพงป้อม เพราะกองทัพโกกูรยอมาถึงหน้าป้อมแล้ว กองหน้าจำนวนหนึ่งบุกเข้าไปก่อน แม้ทหารแพ็คแจจะอยู่บนป้อมและเป็นฝ่ายยิงธนูลงมาหากด้วยประสิทธิภาพโล่ เกราะ และธนูของทัพโกกูรยอ ทำให้ทหารแพ็คแจเป็นฝ่ายล้มตาย แม้แต่คากึนก็ถูกยิงเข้า

ทัมต๊อกยืนม้าสังเกตการณ์อยู่ห่างๆ กับกองทัพส่วนใหญ่ของโกกูรยอ การบุกของทัพหน้าโกกูรยอเป็นไปอย่างมีจังหวะ ทั้งยังรอบคอบ สุดท้ายก็เข้าถึงหน้าประตูป้อม ทหารโกกูรยอรีบวางเพลิงประตูป้อม การบุกอย่างมีแผนการที่คาดไม่ถึงทำให้เชโรจำต้องออกศึกด้วยตนเอง เขาขี่ม้าออกมาเพียงลำพัง ความน่าเกรงขามของเจ้าป้อมปีศาจแห่งกวานบีแม้มาเดี่ยว แต่ก็ไม่ทำให้ทัพโกกูรยอประมาท

จูมูจีซึ่งปรารถนาจะประมือกับเชโรผู้เลื่องชื่อรีบกระตุ้นม้าพุ่งออกไปพร้อมทหารซีอูจำนวนหนึ่ง เพียงเชโรควงทวนมังกรรัศมีแห่งพลังก็ทำให้ทหารซีอูปั่นป่วนม้าวิ่งสับสน มีเพียงจูมูจีที่พุ่งเข้ามาเชโร ทั้งสองปะทะอาวุธกัน ของเชโรคือทวน จูมูจีคือขวาน พลังของเชโรน่าเกรงขามนัก ทำเอาพวกเผ่าซีอูล้มไม่เป็นท่าแต่ละคนบาดเจ็บสาหัสไปตามๆ กัน

จูมูจีขี่ม้าไล่ตามเชโร หากโดนเชโรทำร้ายเอาถึงตกม้า กระอักเลือดบาดเจ็บสาหัส แต่ก่อนที่เชโรจะปลิดชีวิตจูมูจีที่นอนรอความตายอยู่บนพื้น ซูจีนีที่เห็นท่าไม่ดีก็รีบขี่ม้าเข้าไปช่วยพร้อมกองทาหรโกกูรยอ ธนูของนางทำให้เชโรหยุดชะงัก พลังจากคมทวนมังกรทำให้เกินพายุหมุน ฝุ่นคละคลุ้ง ซูจีนีตกม้า ทัมต๊อกจึงรีบขี่ม้าเข้าไปช่วยนาง

เมื่อเชโรเห็นทัมต๊อกในอกก็บังเกิดความเจ็บปวดอย่างประหลาด เชโรตัดสินใจหนีโดยคว้าเอาตัวซูจีนีขึ้นม้าหนีกลับเข้าป้อมกวานบีไป

กองทัพโกกูรยอต้องตั้งค่ายพักอยู่ทางตอนเหนือของกวานบี ทหารที่บาดเจ็บนอนร้องครวญครางระงม จูมูจีนั้นอาการหนักเหมือนกัน ดัลบีรีบมาพยาบาลเขาด้วยความเป็นห่วง จูมูจีเจ็บใจนักที่ฆ่าเจ้าป้อมปีศาจไม่ได้ ดัลบีโมโห ก็รู้ว่าเจ้าป้อมกวานบีไม่ใช่คนแล้วยังจะไปสู้กับเขาทำไม กลับมาก็แผลเต็มตัว ความห่วงใยของนางทำให้จูมูจีอดตื้นตันและประทับใจไม่ได้

ฮึกกับทัลกูยืนรอทัมต๊อกอยู่หน้าพลับพลาที่ประทับด้วยความกระวนกระวาย แม่ทัพโกผ่านมาเห็นเลยถามเข้ามว่ามาทำอะไร เพราะฮึกแกแท้ๆ ทำให้ทหารบาดเจ็บล้มตาย ฮึกแกน่าจะฆ่าตัวตายรับผิดชอบความผิดครั้งนี้ไปซะ ฮึกแกรุ้ตัวว่าผิดแต่ก็ไม่วายเถียง เขาว่าอยากจะขอเข้าเฝ้าทัมต๊อกแต่ไม่มีโอกาสเลย แม่ทัพโกสั่งให้จับฮึกแกไปขัง พวกทหารลังเลแต่สุดท้ายก็ทำท่าจะทำตามคำสั่ง ทัลกูเห็นท่าไม่ดีรีบคุกเข่าขอโทษนายพลโก แต่ฮึกแกบอกว่าจะไม่ยอมคุกเข่าให้ใครนอกจากทัมต๊อกเท่านั้น

ภายในพลับพลา ฮยอนโกบอกทัมต๊อกว่าให้รีบนำกำลังทหารถอยทัพด่วน ศิษย์ไม้กล้าเป็นห่วงซูจีนี แต่ฮยอนโกว่าหน้าที่ต้องมาก่อน อีกสองวันทหารแพ็คแจตะวันตกก็จะกลับมาแล้ว เมื่อใดที่รวมเข้ากับกองทัพกวานบี ทัพโกกูรยอไม่มีทางชนะ ทัมต๊อกสั่งให้เตรียมถอยทัพตอนตกเย็นโดยไม่ให้ทหารแพ็คแจรู้ตัว ฮยอนโกรู้ว่าทัมต๊อกเป็นห่วงซูจีนี แต่เขาอยากจะให้ทัมต๊อกเห็นแก่ส่วนรวมและหน้าที่ของตนก่อนอื่น

ที่ค่ายของยอนโฮเก บริเวณตอนใต้ของที่ราบฮาบุก พวกแม่ทัพคนอื่นๆ ภายในกองทัพโฮเก ปรึกษาหารือกันเรื่องท่าทีของโฮเก ส่วนโฮเกก็เอาแต่ดื่มเหล้าเมามายอยู่คนเดียว แม้อิลซูจะรายงานเรื่องท่าทีแปลกๆ ของบรรดาแม่ทัพคนอื่นๆ อิลซูกล่าวว่าถ้ามีใครอยากให้ถอยทัพกลับก็ให้สังหารคนคนนั้นซะ ทุกคนจะได้สงบปากสงบคำ แต่ช็อกควานไม่เห็นด้วย การจะสังหารนายพลสักคนต้องมีเหตุผลมากกว่านี้ อิลซูว่าถือเป็นการก่อกบฏจะถูกประหารก็สมควรแล้ว โฮเกกลับไม่สนใจที่อิลซูกับช็อกควานถกเถียงกันเลย ได้แต่เมามายพร่ำเพ้อให้คีฮามาหา

ที่ด้านนอกกระโจม แม่ทัพคนอื่นๆ ต่างพากันมาประชุมพูดคุยเรื่องความเคลื่อนไหวภายในเมืองหลวง ข่าวการยึดครองตำหนักเทพของผู้พิทักษ์หงส์มาถึงกองทัพโฮเกแล้ว บรรดาทหารไม่พอใจที่ตำหนักเทพมายุ่งเกี่ยวกับสงคราม ตอนนี้กลายเป็นว่าคีฮามีอำนาจเหนือโฮเกเสียอีก แม้จะคุมทหารสี่หมื่นนาย แต่โฮเกกลับต้องคอยฟังคำสั่งคีฮาทุกอย่างนี่ไม่น่าอัปยศอดสูเหรอ? ยิ่งอาการเมาเช้าเย็นของเขาทำให้เหล่าแม่ทัพผิดหวังนัก ถึงแม้โฮเกจะเป็นลูกชายยอนกาเรียว ถึงแม้อาจจะเป็นกษัตริย์จูซิน แต่โฮเกก็ยังอ่อนหัดเหลือเกิน

ขณะนั้นเองเปลวเพลิงก็ลุกพวยพุ่ง คีฮาเดินทางมาถึงค่ายแล้วนั่นเอง เหล่าแม่ทัพพากันตกตะลึง ต้องค้อมคำนับคีฮาอย่างช่วยไม่ได้ คีฮาเข้ามาเช็ดหน้าเช็ดตาให้โฮเกที่นอนหลับเมามายไม่ได้สติ โฮเกตื่นขึ้นมาเห็นนางก็นึกว่าตัวเองฝันไป โฮเกมองนางด้วยความรักและความเศร้า คีฮาบอกว่าที่ผ่านมาโฮเกอยู่เคียงข้างนางตลอดเวลา เขาตอบว่า ก็เป็นเพราะความโง่เขลาของเขาเอง เขาตัดใจไปจากนางไม่ได้ คีฮาถามว่าโฮเกจะอยู่ข้างนางตลอดไปไหม ไม่ว่านางจะเปลี่ยนไปเป็นอย่างไร คีฮาขอร้องให้โฮเกไปตามหาของวิเศษเสือขาวให้นาง และนางจะขอร้องให้โฮเกขึ้นเป็นพระราชาแห่งโกกูรยอ

โฮเกมองนางแล้วตอบว่า คีฮาไม่ต้องขอร้องอะไรเขาเลย ขอเพียงนางบอกว่าต้องการสิ่งใดเขาจะทำให้ทุกประการ ตัวเขาเป็นของนางแล้ว คีฮายิ้มน้อยๆ กล่าวว่าโฮเกจะเป็นของนางแม้แต่จิตวิญญาณ เมื่อนางได้ครอบครองจิตวิญญาณของโฮเกนางก็จะใช้ตามที่ตัวเองปรารถนาแล้วก็จะทอดทิ้งไป เขารับได้หรือ สีหน้าโฮเกคือการยอมรับทุกอย่าง

คีฮาขอให้โฮเกฆ่าทัมต๊อกให้นาง นางจะจัดการให้ทัมต๊อกมาเจอกับโฮเก จงเอาของวิเศษเสือขาวมาให้ได้แล้วฆ่าทัมต๊อกเสีย โฮเกถามนางใบหน้ามีรอยยิ้มเศร้าว่า แล้วจากนั้นเขาก็จะถูกคีฮาสังหารเหมือนที่ทัมต๊อกเคยได้รับใช่ไหม (ตอนกระบี่พิพากษา) คีฮาตอบว่า อาจจะใช่ โฮเกจึงขอร้องนางว่า ถ้าถึงเวลานั้นขอให้คีฮาลงมือฆ่าเขาเอง อย่าใช้คนอื่นเลย เขาต้องการตายด้วน้ำมือนางเท่านั้น

ที่กองทัพโกกูรยอ ฮึกแกยังบ่นไม่เลิกที่ต้องถอยทัพกลับ พยายามกันมาแทบตายสุดท้ายก็ต้องถอย แล้วเหนื่อยยากบุกกวานบีเพื่ออะไร นายพลโกรำคาญเหมือนกันแต่ไม่พูดอะไร ทัลกูรีบวิ่งมาบอกฮึกแกกับแม่ทัพโก ว่าทัมต๊อกหายไปทิ้งไว้แต่เพียงสาส์นเท่านั้น เขาบอกว่า จะไปช่วยซูจีนี

ฮยอนโกกับจูมูจีลอบไปช่วยซูจีนีกันสองคน ถึงฮยอนโกบอกว่าให้เคลื่อนทัพกลับ แต่จริงๆ แล้วฮยอนโกทิ้งลูกศิษย์ตัวเองไม่ได้ แผนของฮยอนโกคือทำทีเป็นทรยศไปขอเข้ากับกวานบีเพื่อจะได้เข้าไปในป้อมกวานบีได้ จูมูจีนึกว่าฮยอนโกจะทำจริง แต่เปล่าเลย ฮยอนโกโกหก (พอกันศิษย์อาจารย์คู่นี้เห็นจูมูจีหลอกง่าย ก็หลอกได้หลอกดี)

จูมูจีเสนอแผนใหม่ ให้ฮยอนโกไปช่วยซูจีนีส่วนเขาจะท้าสู้กับเจ้าป้อมกวานบีเอง จูมูจีว่าเขาไม่ได้ไปช่วยซูจีนีฟรีๆ นะ แต่ฮยอนโกกลับหัวเราะรู้ดีว่าจูมูจีเป็นห่วงซูจีนี จูมูจีถูกฮยอนโกแซวเสียจนทำหน้าไม่ถูก เรื่องรบเขาไหว แต่เรื่องต่อปากต่อคำนี่ ดูเหมือนศิษย์อาจารย์แห่งหมู่บ้านไม้กล้าจะกินขาดจริงๆ

ที่ในป้อมกวานบี ซูจีนีที่ถูกพามานอนสลบอยู่ เชโรเดินมาดูนาง ใบหน้าของนางทำให้เขานึกถึงเรื่องหนึ่ง เขามักจะฝันเห็นนางเสมอ มักจะฝันเห็นเซโอ เห็นหงส์ไฟดำในอดีตชาติ ตั้งแต่เขากลายเป็นปีศาจเพราะของวิเศามังกรเขียว เขาก็เห็นใบหน้านี้มาตลอดในความฝัน หากพอเชโรเอื้อมมือจะแตะใบหน้านาง เขากลับรู้สึกใจเต้นแรงเสียจนทนไม่ไหว จริงทิ้งนางไว้ที่เดิมแล้วเดินหนีไปให้ห่าง

ซูจีนีฟื้นขึ้นมา ถามว่านางเป็นใครเพราะเขาเคยฝันเห็นนางมาก่อน ซูจีนีรู้สึกแปลกๆ แม้เชโรถาม แต่กลับไม่เห็นหน้าเขา ซูจีนีจึงออกเดินตามหาตัวเชโร

จุมูจีกับฮยอนโกหาทางลอบเข้าป้อมกวานบี ไฟที่ไหม้วันนี้อาจะทำให้มีช่องทางลอบเข้าไปก้ได้ แต่ขณะที่กำลังหาทางเข้าอยู่นั้น ก็เห็นว่าทหารที่ป้อมกวานบีจุดไฟสว่าง ต่างพากันมายืนอยู่บนป้อม จุมูจีกับฮยอนโกนึกว่าทหารแพ็คแจเห็นตัวเองก็รีบหลบเป็นพัลวัน แต่ความจริงคือทัมต๊อกมายืนม้าอยู่หน้าป้อมกวานบีต่างหาก เขาบอกคากึนที่ออกมาเจรจาว่าตัวเองเป็นทหารที่กษัตริย์โกกูรยอส่งมาเพื่อนำสาส์นมาถึงเจ้าป้อมกวานบี

จูมูจีกับฮยอนโกตกใจนึกว่าตัวเองตาฝาด ทัมต๊อกเสนอว่า ถ้าคืนคนของโกกุรยอที่จับไปคืนมา ก็อาจจะคืนป้อมของแพ็คแจให้ คากึนจึงเปิดประตูเมืองให้ผู้นำสาส์น เข้าไป (ทัมต๊อก)

คากึนพาทัมต๊อกไปพบนายใหญ่แห่งกวานบี ระหว่างทาง คากึนคิดว่าคุ้นหน้าทัมต๊อกอยู่ พอพยายามถามว่าทัมต๊อกคือใคร ทัมต๊อกก็ไม่ยอมบอกเพราะไม่อยากโกหก คากึนพิจารณาหน้าทัมต๊อกอีกครั้งแล้วก็นึกถึงเรื่องที่เขาเคยลอบเข้าไปในโกกูรยอหลายครั้งเพื่อตามหาว่าใครคือกษัตริย์จูซิน ครั้งหนึ่งเขาได้ไปร่วมชมงานแข่งตีคลีที่ทัมต๊อกลงแข่งด้วย คากึนคิดได้แล้วก็เข้าใจได้ทันทีว่าผู้นำสาส์นนี้ก็คือกษัตริย์โกกูรยอนั่นเอง

ขณะเดียวกันฮยอนโกกับจูมูจีก็ลอบเข้ามาในป้อมกวานบี ที่ป่าประหลาดในป้อมกวานบี ซูจีนีเดินตามหาเชโรจนเจอ เชโรบอกซูจีนีว่า เขาไม่ใช่มนุษย์ ฉะนั้นจึงไม่เคยเจ็บป่วย และใบหน้าจึงไม่เหมือนมนุษย์ ใครที่เห็นหน้าเขาแล้วล้วนแต่กรีดร้องและวิ่งหนีจากไป ท่าทางของเชโรโดดเดี่ยวนักจนสื่อออกมาทางคำพูด ซูจีนีลังเลและเริ่มสงสาร สิ่งได้เห็นใบหน้าของเชโรภายใต้หน้ากากแล้ว แม้จะราวกับปีศาจจริง แต่นางกลับไม่กลัว กลับถามเขาว่าเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เกิดเลยหรือ ทั้งตัวของเชโรนั้นปกคลุมไปด้วยเกล็ดประหลาด ซูจีนีถามเขาว่านางเจ็บปวดไหม

ความห่วงใยของซูจีนีทำให้เชโรรู้สึกประหลาด หัวใจของเขาก็เต้นแรง เชโรถามซูจีนีว่านางกับผุ้ชายคนนั้น (หมายถึงทัมต๊อก) เป็นอะไรกัน มีความหมายอะไรต่อกัน แท้จริง คนผุ้นั้นคือใครกันแน่ ทำไมทัมต๊อกถึงทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวดขนาดนี้ เชโรรู้สึกว่าคากึนมาจึงรีบใส่หน้ากากแล้วออกไปหาคนสนิท

คากึนพาทัมต๊อกมาพบเชโรที่หน้าห้อง เชโรอนุญาตให้เข้ามาได้ ทัมต๊อกจึงไปเพียงลำพัง ภายในห้องไม่เห็นร่างของนายใหญ่แห่งกวานบี ทัมต๊อกรู้สึกสงสัย คนผุ้นี้ท่าทางประหลาดราวกับปีศาจจริงๆ เขาเสนอคืนป้อมทั้งสิบของแพ็คแจให้ ขอเพียงให้เชโรปล่อยตัวซูจีนี ข้อเสนอนั้นแสดงให้เห็นถึงความผุกพันที่ทัมต๊อกมีต่อซูจีนี เชโรถามทัมต๊อกว่าซูจีนีเป็นคนรักของเขาหรือ ทัมต๊อกไม่ได้ตอบอะไร

คากึนมาเจอฮยอนโกกับจูมูจีที่ลอบเข้ามาในกวานบี บอกว่านึกแล้วไม่ผิดว่าทัมต๊อกจะไม่ได้มาคนเดียว คากึนถามฮยอนโกว่า กษัตริย์แห่งโกกูรยอใช่ราชาแห่งจูซินหรือไม่ ฮยอนโกตอบว่า หากทัมต๊อกคือราชาแห่งจูซิน ก็เท่ากับเป็นกษัตริย์แห่งแพ็คแจด้วย คากึนทราบหรือไม่?

ฮยอนโกบอกว่า เขาคือผุ้อาวุโสแห่งหมู่บ้านไม้กล้า เขาเป็นผู้พิทักษ์เต่างูดำ ได้ยอมรับในตัวของทัมต๊อกแล้วว่าคือกษัตริย์จูซิน คากึนเปิดเผยตัวว่า ตนเองรอคอยกษัตริย์จูซินมานานแล้ว หากทัมต๊อกคือกษัตริย์จูซินจริง เขาก็พร้อมจะยอมสวามิภักดิ์ ว่ากันว่ามีเพียงกษัตริย์จูซินเท่านั้นที่จะช่วยผู้พิทักษ์และปลดปล่อยผู้พิทักษ์จากคำสาปได้ เมื่อครู่กษัตริย์โกกูรยอเข้าไปในห้องของเจ้าป้อมกวานบี ถ้าหากเขาคือราชาแห่งจูซินจริง ทัมต๊อกก็จะต้องสามารถปลดปล่อยคำสาปแห่งสวรรค์ให้เชโรได้

เมื่อเชโรเงียบไปทัมต๊อกจึงออกเดินตามหานายใหญ่กวานบี จนเจอเข้า เชโรพุ่งเข้าทำร้ายทัมต๊อกหากด้วยอำนาจของโอรสสวรรค์ทำให้เชโรไม่อาจทำร้ายทัมต๊อกได้ กลับโดนพลังกระแทกใส่จนกระเด็น การที่ทัมต๊อกได้พบกับเชโรทำให้เกิดเรื่องประหลาดด้ามกระบี่จูมงที่ทัมต๊อกพกติดตัวเสมอส่งแสงเรืองรอง ในอกของเชโรเองก็เกิดความเจ็บปวดสุดบรรยาย เขารู้แต่ว่าไม่อาจต่อกรผู้ชายคนนี้ได้เลย บางทีอาจจะเป็นกษัตริย์จูซินที่จะช่วยเขาได้

เชโรจำเรื่องเมื่ออดีตชาติได้บางส่วนว่าตนคือมังกรเขียว และชายผู้นี้คือเทพฮวางวุง เชโรขอร้องให้ทัมต๊อกช่วยเขา ช่วยปลดปล่อยเขาจากคำสาปอันแสนทรมานนี้ด้วยเกิด อย่างไม่รู้ตัว ทัมต๊อกยกด้ามกระบี่ศักดิ์สิทธิ์จูมงขึ้น เกิดแสงเรืองรองเป็นรูปคันศร ทัมต๊อกยิงธนูแห่งสวรรค์เข้าใส่เชโร ด้าวยอำนาจแห่งฮวางวุง มังกรเขียวได้รับการปลดปล่อย แสงสว่างแห่งมังกรเขียวผงาดเหนือท้องฟ้าเมืองกวานบี

ซูจีนี จูมูจี ฮยอนโก และคากึนสังเกตเห็นจริงรีบตามหา เชโรทรุดลงสลบไสล ทัมต๊อกเดินเข้าไปดูเปิดหน้ากากของเชโรออกเห็นใบหน้าอัปลักษณ์ราวปีศาจ ซูจีนีเข้ามาเห็นเข้าก็พบว่าเชโรยังไม่ตาย ทันใดที่หน้าอกของเชโรมีแสงสว่างออกมาทัมต๊อกยื่นมือออกไปดึงเอาของวิเศษมังกรเขียวที่ปักอยู่ในอกของเชโรออกมาได้ มันคือเล็บมังกรเขียวนั่นเอง

คากึนมาถึงพร้อมฮยอนโกและจูมูจี อธิบายให้ทัมต๊อกฟังว่านั่นคือของวิเศษมังกรเขียว พร้อมเล่าความเป็นมาของเชโรและเรื่องตอนที่เชโรสิบขวบให้ฟัง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนที่ดาวราชันส่องแสงนั่นเองที่ทำให้เชโรตกอยู่ใต้คำสาป การที่พ่อของเชโรแทงของวิเศษมังกรเขียวเข้าไปในอกของเชโรนั้น เป็นการกระทำที่ผิดพลาด เพราะมีแต่โอรสสวรรค์เท่านั้นที่ทำได้ การกระทำของพ่อเชโร แม้ปกป้องลูกได้ แต่กลับทำให้เชโรถูกคำสาปต้องกลายเป็นปีศาจเพราะฤทธิ์ของของวิเศษมังกรเขียวนั่นเอง

บัดนี้ของวิเศษมังกรเขียวได้มาอยุ่กับราชาแห่งจูซินแล้ว คากึนคำนับยอมรับว่าทัมต๊อกคือราชาแห่งจูซิน ใบหน้าของเชโรเองก็ค่อยๆ มีการเปลี่ยนแปลง เปลือกลักษณะคล้ายเกล็ดที่ปกคลุมใบหน้าและเนื้อตัวเริ่มหลุดร่อนออกทีละน้อย

ที่เมืองหลวงกุกเน กลางตลาด ละครล้อเลียนยังเล่นอยู่ตามปกติ หากที่เปลี่ยนไปก็คือ การแสดงสรรเสริญโฮเกนั้น กลับไม่ได้รับความสนใจเท่าที่ควร ชาวบ้านต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์เรื่องที่โฮเกพาทหารสี่หมื่นนายไป แต่ยังเอาชนะใครไม่ได้เลย แต่ในขณะที่ทัมต๊อกมีทหารสี่พันกลับยึดป้อมแพ็คแจได้สิบป้อม ความคิดของประชาชนที่มีต่อทัมต๊อกกับโฮเกเริ่มเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ ยิ่งมยองมยอนทำตัวเป็นบ่างช่างยุว่าโฮเกมีแต่ทำให้ราษฎรต้องเสียภาษี ส่งเสบียงไปเลี้ยงกองทัพแต่กลับไม่มีผลงาน หลายคนเห็นด้วยอยู่แล้ว ความคิดของเหล่าประชาชนจึงยิ่งเปลี่ยนมายอมรับนับถือทัมต๊อกและมองโฮเกอย่างเคลือบแคลง

ที่บ้านสกุลยอน แดจังรุมาหายอนกาเรียวปรึกษากันเรื่องรวบรวมเสบียงส่งให้กองทัพ ปัญหาเริ่มเพิ่มเป็นเงาตามตัว เพราะยกทหารไปสี่หมื่นทำให้ต้องส่งเสบียงเลี้ยงดูมากมาย แต่กลับไม่มีผลงานอะไรจะแสดงให้สภาเสนาบดีเห็น ยอนกาเรียวเองแม้มีอำนาจสูงสุดในสภาเสนาบดีแห่งโกกูรยอก็ยังหนักใจ

แดจังรุว่า ตอนนี้ธิดาเทพคีฮาไปถึงกองทัพแล้วคงได้ข่าวในไม่ช้า พอแดจังรุพูดถึงคีฮายอนกาเรียวก็ไม่สบอารมณ์ เขาบอกว่าแม้โฮเกจะได้รับความกล้าหาญมาจากแม่ ตั้งแต่เด็กแม่ของโฮเกอบรมลูกอย่างกษัตริย์ ถูกเลี้ยงมาอย่างดีเพื่อให้เป็นกษัตริย์ให้ได้ โฮเกเองก็ทำตามทุกอย่างที่แม่สอน สำหรับแม่ของโฮเก โฮเกคือท้องฟ้า แต่สำหรับคีฮาล่ะ โฮเกเป็นอะไรสำหรับนางกันแน่ ?

ที่โรงเหล็กของพาซูล มยอนมยองได้พบกับช่างตีเหล็กลูกน้องพาซูลที่เคยถูกให้เฝ้าโรงเหล็กไว้หลังจากหายตัวไปนาน ลูกน้องพาซูลเล่าให้ฟังว่าถูกพรรคอัคคีจับตัวไป ขอให้เพาเขาไปหาพาซูลด้วยเพราะมีเรื่องด่วนจะต้องบอก

ที่ป้อมกวานบี เชโรฟื้นขึ้นแล้ว ใบหน้าที่ได้เห็นในกระจกช่างไม่คุ้นตาเลย คำสาปที่ถูกถอนทำให้รูปโฉมของเขาค่อยๆ กลับมาเป็นปกติ ขณะเดียวกันทัมต๊อกพาฮยอนโก จูมูจีและซูจีนีออกมา ฮยอนโกบ่นไม่เลิกเรื่องทัมต๊อกหนีมาช่วยซูจีนีคนเดียว ช่างทำอะไรไม่สมกับที่ตัวเองเป็นพระราชาเอาเสียเลย แล้วนี่ถึงแม้นายใหญ่แห่งกวานบีจะยอมสวามิภักดิ์ต่อโกกูรยอ แต่พวกเขาก็ไม่มีปัญญาส่งทหารมาดูแลป้อมกวานบี (อารมณ์ประมาณอุตส่าห์ได้ป้อมกวานบีอย่างง่ายดายดันไม่มีปัญญารักษาเสียอย่างนั้น) ทัมต๊อกถามว่าแล้วจะให้เขาทำยังไง รักษาป้อมกวานบีไว้ให้ได้งั้นหรือ ฮยอนโกเลยบ่นต่อไปว่าจากป้อมอุ๊กซุนถึงกุกเนเป็นเขตแพ็คแจ ทัมต๊อกจะรบไปตลอดทางรึไง มีทหารเท่านี้เองมีปัญญาทำได้เหรอ ทัมต๊อกยิ้มขำๆ กับความขี้บ่นของฮยอนโก ฮึกแกกับแม่ทัพโกมาจับทัมต๊อก ที่ใกล้ป้อมกวานบี ทัมต๊อกถามว่าเขาสั่งให้พาทหารกลับกุกเนแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วยังมาตามเขาทำไม

ฮึกแกรีบฟ้องว่าเขาบอกให้แม่ทัพโกกลับไปแล้ว แม่ทัพโกบอกว่าที่เขาต้องมาเพราะเพื่อรับทัมต๊อกกลับไปให้ได้ด้วยตัวเอง ทัมต๊อกอดยิ้มให้ทหารของตัวเองไม่ได้ แต่คนละคนขี้บ่นกันเหลือเกิน (ดูแล้วรู้สึกอบอุ่นและรู้สึกดีครับ กองทัพนี้ ไม่เหมือนชาวบ้านเขาจริงๆ)

ที่ค่ายโฮเก คีฮาเป็นคนดูแลสวมเกราะให้โฮเกด้วยตนเอง นางบอกเขาให้รีบออกตามหาของวิเศษและยึดครองดินแดนทางเหนือเพื่อประกาศความยิ่งใหญ่ใหัยิ่งกว่าทัมต๊อก เพื่อจะได้กลับกุกเนอย่างราชันย์ นางจะรอโฮเกกลับไปเป็นกษัตริย์แห่งโกกูรยอ

เพราะเชื่อคำพูดของคีฮา โฮเกนำกำลังบุกหมู่บ้านชนเผ่าพื้นเมืองต่างๆ ทางเหนืออย่างโหดเหี้ยม แม้คนเหล่านั้นไม่มีกำลังต่อสู้ก็ฆ่าฟันไม่ละเว้น จะเป็นเด็ก ผู้หญิง คนแก่หรือหนุ่มสาว ล้วนต้องตกตายภายใต้คมดาบคมกระบี่ของกองทัพโฮเกทั้งสิ้น นี่ช่างเป็นการทำสงครามรุกรานที่เหตุผลไร้สาระสิ้นดี เพื่อผู้หญิงคนเดียวโฮเกยอมมือเปื้อนเลือด ก่อสงครามอัปยศเพื่อคีฮาแท้ๆ แม้ได้รับชัยชนะ หากใบหน้าของโฮเกดูราวกับไม่ภาคภูมิใจแม้แต่น้อย

เมื่อกองทัพของโกกูรยอย้อนกลับมาหาทัมต๊อก กองทัพโกกูรยอจึงได้เข้าสู่ป้อมกวานบี ผู้คนพากันหลั่งไหลมาขอพึ่งใบบุญของกองทัพโกกูรยอ ทั้งทหาร ทั้งม้า ข้า คน ช่างตีเหล็ก หากการได้ครองป้อมกวานบี ก็ไม่ใช่มีแต่ความสะดวกสบายนัก เหล่าผู้คนที่มาสวามิภักดิ์กับโกกูรยอเป็นกังวลเรื่องทัมต๊อกจะยกทัพกลับโกกูรยอ แล้วใครจะคอยดูแลพวกเขา เพราะพวกเขาทรยศกับแพ็คแจแล้ว ถ้าโกกูรยอถอนทัพกลับ คาดว่าแพ็คแจจะไม่เอาพวกเขาไว้แน่

ฮึกแกก็ไม่รู้จะแก้ปัญหาอย่างไร เลยโบ้ยให้ทัลกูเสียยังงั้น เหล่าทหารโกกูรยอได้แต่หนักใจ เพราะอีกไม่กี่วันกองหนุนแพ็คแจตะวันตกก็จะกลับมาแล้ว ไม่รู้จะต้านทานไหวไหมแม้จะหลบอยู่ในป้อมกวานบีนี่ก็เถอะ หลายคนหัวเสียว่ากองทัพที่ยอนโฮเกยกไปมีตั้งเยอะ ราชาแห่งโกกูรยอก็อยู่ที่นี่ ดันไม่มาช่วยเสียยังงั้น

มยอนมยอง พาลูกน้องพาซูลมาหานางถึงกวานบี มยอนมยองพาเขาไปหาฮยอนโกก่อน ทุกคนจึงได้รู้ว่า พี่ชายของพาซูลพาของวิเศษเสือขาวหนีหายไป แม่ทัพโกสงสัยว่าเหตุใดพาซูลจึงไม่เคยบอกเลยว่านางมีความเป็นมาอย่างไร ถ้านางมาทำงานกับทัมต๊อกแล้วก็น่าจะบอกเรื่องของวิเศษเพื่อทัมต๊อกจะได้ออกตามหาสิ

จบตอนที่ 10 เล่นในซีรีย์ถึงต้นตอนที่ 16 ครับ

Create Date : 21 พฤษภาคม 2551

Last Update : 21 พฤษภาคม 2551 2:57:33 น.

2 comments

Counter : 719 Pageviews.

โอ้ ขออ่านต่อละนะ ขอบคุณ

โดย: the shinoda IP: 203.155.178.199 วันที่: 22 พฤษภาคม 2551 เวลา:16:25:05 น.

น่าจะมีรูปภาพ

โดย: น่ารัก IP: 125.26.129.32 วันที่: 6 กันยายน 2551 เวลา:12:33:53 น.