ก็เป็นธรรมดานะครับ ผมเองบางครั้ง อารมณ์ก็อยู่เหนือเหตุผลเสมอๆ การกระทำของตัวเองบางครั้ง ก็ต้องสูญเสียบางสิ่งบางอย่างไป เพราะอารมณ์ของตัวเองนี่ล่ะ

ทั้งๆที่ถ้าใจเย็นกว่านั้นอีกนิด ใช้เหตุผลมากสักหน่อย ผมก็คงไม่ต้องสูญเสียอะไรต่อมิอะไรไป

แต่มันก็เป็นเหมือนประสบการณ์นะครับ อย่างที่ผมเขียนไว้นัน่ล่ะ ทุกเรื่อง ทุกความผิดพลาด มันหล่อหลอมเราให้เราเป็นเราในวันนี้ และเป็นเราที่แข็งแกร่งขึ้นในวันข้างหน้า

อย่างน้อยๆตอนนี้คุณผักบุ้งก็รู้ตัวเองดีแล้วว่า ใช้อารมณ์มากไปหน่อยในการตัดสินปัญหา ก็เท่ากับคุณผักบุ้งได้นับหนึ่ง ในการแก้ไขในจุดนี้แล้วล่ะครับ

บล๊อกล่าสุดนั่นผมเขียนนานแล้วน่ะครับ สามสี่ปีแล้ว ก็เป็นมุมมองของชีวิตเป็นช่วงๆครับ ถึงตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่าจะเขียนได้อย่างนั้นอีกหรือเปล่า

ก็รู้อยู่นะ
แต่ก็ยังทำอีก
เฮ้อ

อ่านมาตั้งนาน นึกว่าน้องหมา (เดาใหญ่เลย) ^^
เขียนดีจังค่ะ
ส่วนเรื่องความรู้สึกในหน้าบล็อกของพี่ (คิดว่าเป็นพี่ล่ะนะ) แหะ แหะ... มัน... อิอิ นะ... ต้องดูต่อไปอีกสักหน่อย ไม่รู้จะเป็นยังไง แต่ก็เหมือนที่น้องพูดแหละค่ะ มีใครมาทำให้รู้สึกแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ^^ ไม่ได้รู้สึกมานานมากแล้ว

ต้องค่อยๆแก้ไปน่ะครับ ผมก็ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณผักบุ้งอายุเท่าไหร่ แต่พออายุมากขึ้น ประสบการณ์และวัย จะเป็นตัวทำให้เราเย็นลงได้บ้างน่ะครับ

สำคัญที่สุดคือ เกิดอะไรขึ้นแล้วต้องจำมันไว้และพยายามไม่ทำมันซ้ำอีก