ว้า ดันไปส่ง สคซ. เอ๊ย สคส. อีกหน้านึง เลยไม่ได้ลงหน้านี้เลย เป็นหน้าที่เขียนเกี่ยวกับปีใหม่แท้ๆ แต่ลงอีกทีแล้วกันนะครับ ฮิฮิ
ขอบคุณอีกทีนะครับ ที่นั่งอ่านบล๊อกของผมจนจบ

ว่าแต่คุณผักบุ้งมาทำงานที่ กทม หรือเปล่าครับ เห็นว่าเดินทางกลับบ้าน แปลว่าที่ทำงานกับที่บ้านอยู่คนละที่กันสิ

ขอให้เดินทางกลับด้วยความปลอดภัยนะครับ (อ้าวไม่ใช้ด้วยรถโดยสารรึ ฮิฮิ)

"

อ่อ ไม่ได้ทำงานอยู่กรุงเทพจ้า

ทำงานอยู่อุบลจ้า

ก็บางเรื่องน่ะครับคุณผักบุ้ง สำหรับคนอื่นแล้วอาจเห็นว่าเป็นเรื่องเล็กนิดเดียว แต่สำหรับบางคนมันอาจเป็นเรื่องที่เขาประทับใจไม่มีวันลืมก็ได้

เหมือนอย่างเพื่อนผมสองคนที่ตอนนี้แต่งงานกันแล้ว ผมถามฝ่ายหญิงว่า ประทับใจฝ่ายชายตรงไหน ฝ่ายหญิงบอกว่า ประทับใจตอนที่ข้ามถนนแล้วฝ่ายชายเอามือกันหรือคอยจูงข้ามถนนตลอด ในวันแรกที่ออกไปทำงานด้วยกัน

หารู้ไม่ ว่าเพื่อนผมน่ะ มันหาทางจะแต๊ะอั๋งอยู่ มันก็รอโอกาสเวลาแบบนี้ล่ะ (มันเล่าให้ผมฟังตั้งแต่แรกๆ ที่ได้รู้จักฝ่ายหญิง ว่าวันนี้มันไปทำไรมามั่ง)

แต่เจอผู้หญิงเขาคิดไปในทางที่ดี ก็โชคดีไปครับ

สำหรับเราๆ เรื่องแบบนี้อาจคาดไม่ถึง แต่สำหรับบางคนก็กลายเป็นเรื่องที่เขาประทับใจ จนแต่งงานกันไปโน่นเลย

โอ้ว ห้าทุ่มกว่าแล้ว ใกล้เวลาเคาท์ดาวน์เข้ามาทุกที

เคยมีแฟน แล้วรักเขาแบบพอดีๆแล้วนะครับ เธอก็บอกว่าเรารักเขาน้อยเกินไป แล้วพออีกคนนึง ก็คนที่ว่าก็บอกรักมากไปอีก พอมาอีกคน ก็อยากให้เรารักมากๆๆๆๆ

โอ้ยยยยย ผมจะเวียนหัวตาย กับคนที่เขียนถึงในบล๊อกนี่ก็ไม่อยากให้รักมากอีก ทำตัวไม่ถูกจริงๆล่ะครับ

แต่ว่าเรารักเขาสิ่งที่เราจะทำได้ดีที่สุดก็คือ ค่อยๆปรับตัวไปเรื่อยๆ ผมน่ะจะปรับจนกว่าจะปรับไม่ได้ ถ้าเห็นว่า เออ ไม่ไหวแล้วนะ ชั้นปรับขนาดนี้แล้ว แต่เธอไม่ปรับมั่งเลย ก็คงถึงเวลา แม้จะรักแต่ก็ต้องไป

อั้ยเรื่องใส่อะไรลงไปน่ะ ไม่มีหรอกครับ ผมก็แค่พยายามใช้คำที่มันดูสละสลวยหน่อย โดยเอาเหตุการณ์นั่นๆน่ะ มาใช้คำบรรยายให้ดูน่าสนใจเท่านั้นเอง

ขอบคุณมากๆที่อ่านตั้งแต่ต้นจนจบครับ แล้วจะเขียนไรให้น่าอ่านอีก ตอนไหนไม่น่าอ่านก็บอกด้วยแล้วกันนะครับ จะได้ปรับปรุงแก้ไข