สักประมาณห้าโมงเย็นเราก็มาถึง Waterrock Knob Visitor Center กันค่ะ

จำได้มั๊ยคะ ตอนที่มาที่นี่ครั้งแรกแล้วเห็นเด็กนั่งอยู่บนไหล่เขากันน่ะ

จริงๆแล้วพิมเองก็อยากนั่งแบบนั้นมั่ง (ฮี่ๆๆ)

ก็เลยไปนั่งแล้วขอให้พี่โจ้ถ่ายรูปให้หน่อย แต่จะให้นั่งแล้วมองลงไปข้างล่างก็กลัวจะเห็นความสูงแล้วหน้ามืดกลิ้งตกลงไป เลยเอาท่านี้แทนแล้วกัน (กลัวจังเลยนะเนี่ย)

พอเช็คเวลาดู เรายังพอมีเวลาเหลือสักชั่วโมงครึ่งก่อนพระอาทิตย์จะตก งั้นเราไปเดินเทรลกันอีกหน่อยดีกว่า

ตรงนี้มีทางเดินเทรลด้วยค่ะ เราคิดว่าเราจะไปแค่สั้นๆ ครึ่งไมล์ก็พอ (800 เมตร)

แล้วเราก็เดินขึ้นไปค่ะ ทางเดินเป็นทางลาดยาง สูงและชันตามฟอร์ม เราเดินขึ้นไปเรื่อยๆ จนถึงลานกว้างๆลานหนึ่ง แต่แหม ยังไม่ทันเหนื่อยเลยนะ เดินต่อไปอีกสักนิดเถอะ

เราก็เลยเดินต่อไป แต่ชักจะยิ้มไม่ค่อยออก เพราะจากทางลาดยางเปลี่ยนมาเป็นทางดินธรรมดาซะแล้ว ยิ่งเดินก็ยิ่งสูง แต่ยังไม่เห็นมีมุมสวยๆให้ดูวิวเลย เราก็เลยเดินต่อไปเรื่อยๆค่ะ น้ำก็ไม่ได้หยิบติดมาด้วยสิ เพราะคิดว่าเดินแค่นิดเดียวเท่านั้น คิดผิดจริงๆค่ะ

นี่ไงคะตรงเนี่ยคือตรงลานที่พิมว่า เห็นจากรูปมั๊ยคะว่าต่อจากนั้นเริ่มเป็นดินแล้ว

เราเดินปีนเขาไปเรื่อยๆนะคะ ทั้งชัน ทั้งสูง ทั้งขรุขระ เหนื่อยมากๆๆๆๆๆๆ ในรูปน่ะยังจัดว่าเป็นทางเดินสบายอยู่นะคะ แต่ยิ่งสูงขึ้นไปยิ่งมีหินมาเกะกะทางมากขึ้น

เราเดินไปเจอลุงแก่ๆสามคนด้วยค่ะ เดินไปพักไปหอบไปเหมือนกัน แล้วเราก็แซงลุงทั้งสามขึ้นไป

พระอาทิตย์ก็คล้อยต่ำทุกที ฟ้ามืดลงเรื่อยๆ เราก็คิดกันว่าขึ้นมาสูงขนาดนี้เดี๋ยวเราก็คงเห็นพระอาทิตย์ตกสวยๆกันล่ะ ถ้าไงเราอยู่รอถ่ายรูปพระอาทิตย์ที่นี้เลยก็ได้ ขากลับจะลงยังไงค่อยว่ากันอีกที

แล้วเราก็เดินไปจนถึงยอดเขาค่ะ เย้ๆๆๆๆ แต่หันซ้ายหันขวา ไม่มีอะไรเล้ยยย ต้นไม้หนาทึบบดบังวิวหมด มีเก้าอี้ให้นั่งพักตัวเดียว

พี่โจ้เดินต่อไปข้างหน้า เอ๊ะ หรือจะยังไม่ถึงจริงๆ เดินตามไปสิ

โอ้โหหหหหหหหห พระเจ้า เหลือเชื่อเลยค่ะ โอ้วววว์ ไม่นึกไม่ฝันว่าเราขึ้นมาแล้วจะเห็นอย่างนี้

มันคือหน้าผาค่ะ !!

ทางตันแค่ตรงก้อนหินที่ยื่นออกไปก้อนนั้น !!

กรี๊ดดดด น่าหวาดเสียวจะตาย ยืนตรงนั้นมองลงไปข้างล่าง ใจหล่นตุ๊บไปอยู่ที่ตาตุ่ม เก็บขึ้นมาแทบไม่ทัน ขาแข็งสั่นงั่กๆ ไม่ไหวแล้ว น้องขอไปรอตรงเก้าอี้ตรงนั้นดีกว่านะคะ

ขอบอกว่า การเดินเทรลคราวนี้ไม่คุ้มเหนื่อยเป็นที่สุดเลยค่ะ ไม่เอา ไม่ชอบแบบนี้

เราเลยต้องรีบเดินลงกลับไปข้างล่างอย่างด่วนจี๋ เวลาไม่รอท่าค่ะ

ผ่านสามลุงถามว่าเป็นไงมั่ง สวยมั๊ย ทำเอาพูดไม่ถูกเลยค่ะ

พี่โจ้เลยบอกว่าไหนๆก็ขึ้นมาแล้ว เดินไปดูให้เห็นกับตาเองดีกว่า

แล้วเราก็กลับลงไปค่ะ ส่วนลุงสามคนนั้น กว่าจะกลับลงมาข้างล่างอีกครั้งก็ตอนพระอาทิตย์ลับตาไปแล้วนะคะ คงจะค่อยๆเดิน กลับลงมาแบบแสงสลัวๆอย่างนั้นคงลำบากน่าดูเลย

 

 

เราลงมาถึงได้พักเหนื่อยกันหน่อย ได้อุ่นอาหารเย็นทานกันอย่างเร่งรีบ

เสร็จแล้วก็ได้เวลาเอ่ยอำลาพระอาทิตย์กันแล้วล่ะค่ะ

บ๊ายบายนะดวงตะวัน พรุ่งนี้ค่อยพบกันใหม่นะ

 

 

แล้วเราก็ขับรถกลับที่พักที่ Great Skomy Mountains National Park กันอย่างสบายใจ ได้ชมความงามสมใจ ท้องก็อิ่มแล้วนี่นา

 

 

ทางกลับลงมาน่ากลัวมากเลยค่ะ มืดมิดสนิทใจ แล้วทางก็โค้งไปเคี้ยวมาตลอดเลยค่ะ พวงมาลัยรถนี่หมุนซ้ายหมุนขวากันอยู่ตลอดเวลา แล้วไหนยังต้องระวังเผื่อมีสัตว์ป่าวิ่งตัดหน้าหรือเดินตัดหน้ารถกันอีกล่ะค่ะ

ส่วนพิมเหรอนั่งชมวิวแบบสลัวๆกันต่อ ตอนผ่านอยู่จุดนึงเห็นแล้วทำใจไม่ได้ค่ะ ต้องบอกให้พี่โจ้จุดรถ ลงไปชมความงามเป็นการสั่งลาอีกสักครั้ง วิวแบบนี้ใช่ว่าจะเห็นกันได้บ่อยๆซะเมื่อไหร่ล่ะค่ะ ต้องดูกันให้จุใจกันไปข้างหนึ่งเลยล่ะ

 

 

คืนนี้พิมหลับสนิทฝันดีมีความสุขจังเลย

 

Create Date : 02 พฤศจิกายน 2550
Last Update : 2 พฤศจิกายน 2550 22:57:45 น.		12 comments
Counter : 909 Pageviews.
Share Tweet