Bloggang.com : PPpIRCU : .....~~สุริยาวาทกรรม ตอนที่๑~~.....

.....~~สุริยาวาทกรรม ตอนที่๑~~.....

นิยาย #1 สุริยาวาทกรรม
ตอนที่ ๑

ณ รังสิภาณุรัฐ

วสันตาลัยราชนิเวศน์แทรกตัวท่ามกลางแมกไม้เขียวขจีแห่งหุบเขาสูงชัน ละไอหมอกยามดวงตะวันยังมิแย้มพรายที่ปลายฟ้าคลอเคลียยอดพฤกษาสูงชันอันบดบังตัวราชนิเวศน์ไว้เกือบสิ้น หากแต่หอคอยยอดแหลมเสียดฟ้ายังยืนเด่นสง่างามเหนือทิวไม้รกทึบทั้งมวล

ราชนิเวศน์ฤดูฝนถูกประดับตบแต่งด้วยหินอ่อนสีขาวนวลทั้งพระตำหนัก แม้นส่วนอื่นเป็นอาคารสามชั้นภายในประกอบด้วยเฉลียงทางเดินยาวเรียงรายด้วยเสาหินอ่อนสูงและซุ้มโค้งเป็นระยะ ปีกตะวันออกกลับมีเพียงสองชั้น ถึงกระนั้นปลายทางด้านหนึ่งคือบันไดโค้ง ราวบันไดสีทองฉลุลวดลายสลักวิจิตรงดงาม พรมแดงหนาหนักทอดไปสู่ทางขึ้นไปหอคอยรังสิมันตาลัยที่ได้นามมาจากแสงตะวันแรกแห่งวันที่ฉายอาบตัวหอคอยก่อนพระตำหนักส่วนอื่น

ร่างสูงเพรียวยืนเกาะราวระเบียงแห่งรังสิมันตาลัย นัยน์ตาสีเงินส่อแววล้ำลึกเป็นประกายสีกุหลาบชมพูอมส้มเมื่อแสงตะวันเริ่มทอพ้นขอบฟ้า เบื้องหน้าด้านล่างคือป่าสนแวดล้อมด้วยดอกไม้ป่านานาพันธุ์ชูช่อส่งกลิ่นหอมอบอวลรับรุ่งอรุณ เสียงน้ำตกกระเซ็นสายลอยแว่วมาตามสายลม

วสันตาลัยคือที่ประทับของเจ้านายเชื้อพระวงศ์แห่งรังสิภาณุรัฐ แคว้นเอกแคว้นหนึ่งในบรรดาแคว้นน้อยใหญ่ที่ยืนเหนือเทือกเขาซับซ้อนนามว่าอัณนาปุระณา

ร่างแบบบางถอนหายทัยที่ความหนาวเย็นยะเยือกแห่งต้นฤดูหนาวทำให้ม้วนตัวเป็นไอหมอกขาวจางๆ ก่อนหันกลับย่างเท้าปราดเปรียวอย่างเงียบกริบในเฉลียงทางเดินมืดสลัว แสงเทียนริบหรีส่องระริกด้วยแรงวายุในอัจกลับแก้วที่ติดส่องสว่างวับแวววาม ประติมากรรมหินอ่อนและสำริดโลหะข้างทางดูราวมีชีวิตยามต้องแสงเทียนและช่อไฟโคมแก้วระย้าบนเพดานที่เผยให้เห็นลวดลายเทพเทวาประโคมเสียงดนตรี หากแต่สิ่งเหล่านี้มิได้ทำให้สมาธิแน่วแน่ของผู้เป็นเจ้าของนัยน์ตาเงินประกายได้หวั่นไหวเลย ร่างเปรียวยังคงดำเนินตรงไปยังห้องที่ประทับ

วรองค์ขาวสูงเปลี่ยนฉลองพระองค์ผ้าไหมตบแต่งด้วยไข่มุกและลูกไม้ละเอียดอ่อนช้อยยาวคลุมถึงข้อพระหัตถ์และกระโปรงยาวกรอมข้อพระบาทเป็นฉลองพระองค์ทะทัดทะแมง เสื้อคอปกลูกไม้แขนยาว กางเกงรัดพระองค์ยาว ฉลองพระหัตถ์หนังสีดำเข้มและรองเท้าบูธดำยาวเกือบถึงพระชงฆ์ สำหรับพระองค์หญิงพิระตาคือฉลองพระองค์ที่เหมาะสมในการกิจธุระที่พระองค์ได้ใคร่ครวญมาเป็นเวลานาน

‘พระองค์หญิง จะเสด็จไหนแต่เช้าเพคะ’ เสียงพระนมร้องทักดังขึ้น พลางรูดผ้าม่านหนาหนักสีแดงเข้มที่กั้นที่ประทับส่วนพระองค์และห้องสมุดส่วนพระองค์แล้วรวบไว้ด้วยเกลียวไหมสีทองสลับเงิน
‘ไปธุระสิจ๊ะนม อยู่นี่มาตลอดฤดูฝนแล้ว หญิงอยากไปเที่ยวที่อื่นบ้าง’
‘อะไรกันเพคะ จะเสด็จแต่เช้านี้เลยหรือเพคะ ได้มีพระกระแสรับสั่งตามทหารองครักษ์ส่วนพระองค์แล้วหรือเพคะ ถ้ายัง เดี๋ยวหม่อมฉันจะจัดการบอกให้’ พระนมนำถาดเงินลวดลายละเอียดรองพระกระยาหารเช้าวางตั้งไว้โต๊ะข้างพระที่ ก่อนเดินไปเปิดผ้าม่านเหนือพระที่ของพระองค์หญิง แสงแดดอ่อนฉายเข้ามาในห้องส่วนพระองค์ที่ตบแต่งด้วยสไตล์หลุยส์ฝรั่งเศสอย่างที่ผู้เป็นเจ้าของทรงหลงใหลนัก พรมสีแดงเลือดหมูทอลายยกดอกสีทองอ่อนเป็นรูปตราประจำพระองค์ เพดานแขวนโคมไฟคริสตัลระย้าและประดับไว้ด้วยลายสลักนูนตื้นเป็นดอกกุหลายห้ากลีบ ผนังทุกด้านแต่งไว้ด้วยกรอบไม้ล้อมรอบผ้าไหมสีชมพูหวาน ทอยกลายประจำพระองค์เช่นกัน
‘ไม่ต้องหรอกจ้ะนม คราวนี้ฉันขอเดินทางคนเดียวบ้างนะ’
‘ไม่ได้เด็ดขาดเพคะพระองค์หญิง ยามนี้ยังทรงพระอิศริยยศเป็นพระองค์หญิงอยู่นะเพคะ จะเสด็จไหนต้องมีผู้อารักขา จนกว่าจะมีพระชนมายุยี่สิบเอ็ดชันษาบริบูรณ์’ พระนมเสียงเข้ม
‘จนกว่าจะบรรลุนิติภาวะน่ะหรือ อะไรกันจ๊ะนม ถ้าฉันอายุยี่สิบเอ็ดเมื่อไหร่ก็ยังต้องมีคนอารักขาอยู่ดีนั่นแหล่ะ อันที่จริงสมควรต้องมีคนคุ้มกันเยอะกว่าเดิมด้วยซ้ำ เพราะทูลหม่อมพ่อตรัสแล้วว่าวันนั้นฉันจะต้องดำรงตำแหน่งเจ้าฟ้าหญิงแห่งรังสิภาณุรัฐเต็มตัว มีภารกิจของแคว้นทั้งแคว้นค้ำคอ’
‘ดูพูดเข้าเพคะ ไม่ได้ล่ะ ทูลหม่อมพ่อทูลหม่อมแม่ ไหนจะพระองค์ชายอีก ทรงไม่มีวันยอมให้เสด็จไหนพระองค์เดียวหรอกเพคะ’
‘โธ่ นมพูดเสียยังกับไม่รู้จักพี่ชาย รายนั้นน่ะ โปรดการผจญภัยยิ่งนัก’
‘อ้อ พระองค์หญิงก็เลยโปรดด้วยใช่ไหมล่ะเพคะ’
‘สมแล้วที่รู้ใจฉันจริงๆ ยังไงเสีย ตอนนี้พี่พีรภัทรก็ไม่อยู่จ้ะ เสียใจด้วย แต่เอ ฉันว่าตอนนี้ชักกลัวเสียแล้วซี นมช่วยไปปลุกทหารองครักษ์ฉันให้ด้วยแล้วกันนะ ฉันจะรอที่นี่แหล่ะจ้ะ บอกว่าฉันจะไปตำหนักคิมะตาลัยก็แล้วกันนะ’ พระนมไม่ทันสังเกตแววตายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ของพระองค์หญิง
‘ต้องอย่างนี้สิเพคะ รอแวบเดียวนะเพคะ หม่อมฉันจะรีบจัดการให้’

แค่ทันที่ที่พระนมลับตา พระองค์หญิงพิระตาก็รีบรุดไปยังพระทวารลับทางขวาของพระที่ ทรงหมุนเชิงเทียนสำริดสีทองรมควัน ก่อนหายพระองค์เข้าไปตามทางเดินลับแคบๆ ทางเดินยาวนั้นทอดไปยังทางออกลับข้างน้ำตกธรรมดาขนาดย่อม บริเวณนั้นเป็นบ่อน้ำธรรมชาติแต่ตื้นแค่พระชงฆ์ล้อมไปด้วยโขดหินใหญ่น้อย ยามพระองค์หญิงทรงต้องการเวลาส่วนพระองค์จะโปรดเสด็จมาที่นี่ตามลำพังเพื่อวาดภาพ อ่านหนังสือและแต่งโคลงกลอนเป็นประจำ แต่เวลานี้ทรงบ่ายพระพักตร์ไปยังคอกม้า ทรงจูงอาชาทรงตัวโปรดสีขาวล้วนรูปร่างสง่าออกมาก่อนทรงลูบหัวม้าตัวโปรดอย่างคุ้นเคย
‘วันนี้อาจจะเหนื่อยหน่อยนะเมฆา ต้องเดินทางไกลทีเดียว’
เดินทางไกลของพระองค์หญิงพิระตาคือเวลาสองวันหนึ่งคืนเต็มกลางป่าใหญ่ เป้าหมายของพระองค์คือตำหนักภัสสราลัยที่มีนามคล้องจองกับพระอิศริยยศเต็มของพระองค์เอง คือ พระองค์เจ้าหญิงพิระตาประภัสสราวลี พระธิดาพระองค์เล็กในเจ้าหลวงและเจ้านางหลวงองค์ก่อนผู้ล่วงลับผู้ครองแคว้นรังสิภาณุรัฐ ทรงมีพระเชษฐาคือ เจ้าฟ้าชายพีรภัทรวัฒนปรีชาและพระขนิษฐาพระองค์น้อยต่างพระมารดาคือพระองค์หญิงพิมระดีรัตนกัญญา

พระตำหนักนี้คือที่ประทับลับยามพระองค์หญิงทรงต้องการเวลาส่วนพระองค์เพื่อศึกษาศาสตร์แขนงต่างๆด้วยพระองค์เอง แทนที่จะดำเนินรอยตามเชื้อพระวงศ์พระองค์อื่น คือเชิญครูจากสำนักต่างๆในแคว้นมายังพระตำหนัก นอกจากนี้ พระตำหนักลับนี้ยังมีกิจกรรมที่พระองค์หญิงโปรดปรานยิ่งนักคือขี่ม้า ยิงปืนและยิงธนู
‘หญิงพิระตาน่ะ ออกจะเหมือนลูกชาย วันๆชอบเที่ยวเล่นขี่ม้าล่าสัตว์ ยิงธนูเอย อะไรเอย ไม่ได้มีฝีมือทำอาหาร เย็บปักถักร้อยอย่างที่พวกพี่หญิงน้องหญิงเค้าเป็นกันหรอก ต้องหญิงพิมระดีสิ นุ่มนวลอ่อนหวาน สมเป็นขัตติยนารี’ คือสิ่งที่เจ้านางหลวง พระมารดาเลี้ยงผู้มีศักดิ์เป็นพระขนิษฐากับพระมารดาแท้ของพระองค์หญิงพิระตาออกปากเป็นประจำหากต้องตรัสถึงพระธิดาเลี้ยงพระองค์นี้
ความกดดันจากพระมารดาที่ต้องการให้พระธิดาทรงเพียบพร้อมด้วยพระจริยวัตรอย่างกุลสตรีและการถูกนำองค์ไปเปรียบเทียบกับพระขนิษฐาเป็นนิตย์คือสิ่งที่ทำให้พระองค์หญิงพิระตาทรงอึดอัดพระทัยยิ่ง
‘เกิดเป็นผู้หญิงแล้วทำไม ทำไมจะต้องทำตัวให้เหมือนที่มีคนมาสั่งการด้วย สงสัยต้องให้ทูลหม่อมแม่อ่าน On liberty ของ John Stuart Mill เสียแล้วกระมัง จะได้ทรงตระหนักว่าสำหรับฉัน คำว่าเสรีภาพ เป็นสิ่งที่ฉันยึดมั่นถือมั่นพอๆกับที่ทูลหม่อมแม่ยึดในขนบธรรมเนียมประเพณีอะไรนี่ล่ะ’
ทว่าภายใต้ท่าทีไม่ใส่ใจอะไรนั้น แท้จริงพระองค์หญิงพิระตากลับแฝงไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะพัฒนาพระองค์เองเพื่อเตรียมรับราชภารกิจในอนาคต อย่างไรก็ตามสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ทูลหม่อมพ่อทรงเล็งเห็น ท่าทีเรียบๆสงบๆเฉยเมยเหมือนภูผาอันแข็งแกร่งมั่นคงของพระธิดาพระองค์นี้นั้น ซ่อนความคมกริบแห่งความคิดอ่านและวิสัยทัศน์กว้างไกลไว้อย่างแยบคายยิ่ง ด้วยเหตุนี้ พระบิดาจึงมีพระบรมราชานุญาตให้พระองค์หญิงพิระตาไปร่ำเรียนวิชาการถึงต่างประเทศตั้งแต่พระชนมายุยังเยาว์นักและทรงสำเร็จการศึกษาด้านรัฐศาสตร์และการปกครองมาด้วยพระชนมายุเพียงยี่สิบปี หากแต่การกลับมาแคว้นเกิดเมืองนอนครานี้ พระมารดาก็ยังมีท่าทีเสมือนอย่างเคย
‘ให้อิสระลูกนัก ไปร่ำเรียนเมืองนอกเมืองนามาคราวนี้จะไม่ยิ่งไม่เห็นหัวพ่อแม่หรือ เจ้าพี่นะเจ้าพี่ ทรงคิดยังไงกัน ทีลูกพิมระดีล่ะ ยังไม่เห็นเคยได้ไปไหนมาไหนบ้างเลย หญิงพิระตาน่ะ อย่างมากก็ได้เป็นราชเลขานุการ ไม่ต้องทำงานอะไรมากมายนักหรอก’

พระชนนีทรงคิดผิดถนัด ระหว่างที่พระบิดาได้แต่สายพระพักตร์กับทัศนะคติของเจ้านางหลวง ตำแหน่งที่ทรงวางไว้ให้แก่พระธิดาพระองค์โตคือเจ้าหญิงเสนาบดีการต่างประเทศ!
‘เธออย่าว่าพิระตามากนักเลย ลูกฉันคนนี้ฉลาดไม่ใช่เล่น เพียงแค่คนอื่นมองไม่ออกเท่านั้นเอง ไม่คิดบ้างหรือว่าลักษณะแบบนี้ก็ทำงานอะไรได้’
ทรงหมายความเป็นนัย งานอะไรในที่นี้ ก็คือนักการทูตนั่นเอง
‘เจ้าพี่ ดูอย่างลูกพิมระดีของหม่อมฉันสิเพคะ อ่อนหวานเรียบร้อย เหมาะกับการรับแขกเมืองเป็นที่สุด น้องยังคิดว่า หากมีการประชุมระหว่างแคว้นคราวหน้า หน้าที่ออกหน้าออกตาแคว้น คงต้องตกเป็นของพิมระดีแน่นอน’
อีกครั้งที่เจ้าหลวงทรงถอดพระอัสสาสะ ปัสสาสะอย่างเหนื่อยพระทัย
‘ก็คงเป็นเพราะพิระตาขาดแม่คอยดูแลสั่งสอนกระมัง ถึงได้มีท่าทีกระโดกกระดากแบบนี้’
คราวนี้เจ้าหลวงทรงถึงกับมีพระกระแสรับสั่งเฉียบขาด
‘ปัทมาวดี เธอจำไว้นะ ฉันให้เธอเป็นเจ้านางหลวงเพราะต้องการให้เธอมาดูแลลูกของฉันกับอภิระดี พี่สาวของเธอ พอๆกับให้เธอดูแลแคว้นแทนอภิระดีด้วย’
เจ้านางหลวงปัทมาวดีถึงกับทรงเงียบ

พระองค์หญิงพิระตาทรงตื่นจากภวังค์ นั่นคือสิ่งที่ทรงแอบได้ยินพระบิดาตรัสกับพระมารดาเลี้ยง จิตใจของพระองค์หญิงกลับมาจดจ่อกับหนังสือเล่มหนาบนโต๊ะทรงงาน หนังสือเล่มนั้นคือ The Art of War หรือที่ชาวแคว้นรู้จักกันในนามของพิชัยสงครามแห่งซุนวูและวลีที่ขึ้นชื่อมากนั่นคือ รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง!
นัยน์ตาเงินสุกใสเบือนไปทางเบื้องซ้าย ที่ซี่งแฟ้มปกหนังใหญ่หนาหนักกองอยู่อย่างมีระเบียบ นั่นคือข้อมูลทางรัฐศาสตร์ ภูมิศาสตร์และวิเทโศบายโดยเฉพาะการต่างประเทศและการทหารของแคว้นต่างๆที่รายล้อมรังสิภาณุรัฐ แต่ที่วางโดดเด่นบนสุดของกองเอกสารคือแฟ้มขนาดเขื่องที่มีตัวอักษร อรินทรารัฐ พิมพ์พาดอยู่
ตลอดระยะเวลาที่เจ้าหญิงทรงศึกษาศิลปะวิชาการในประเทศอังกฤษ นอกจากทรงทุ่มเทให้กับการศึกษาวิชาการแล้ว ทรงให้ความสำคัญกับการทำความรู้จักแคว้นเพื่อนบ้านอย่างยิ่ง แรงผลักดันสำคัญก็คือการที่แคว้นเหล่านี้เคยเป็นปรปักษ์กับรังสิภาณุรัฐมาตั้งแต่กาลก่อนนั่นเอง หนึ่งในแคว้นเหล่านั้นก็คือ อรินทรารัฐนั่นเอง
‘จำไว้นะหญิงใหญ่ รังสิภาณุรัฐกำเนิดมาได้เพราะความอ่อนแอของเชื้อพระวงศ์สมัยนั้นของอรินทรารัฐ ในอดีตเราเคยเป็นแผ่นดินเดียวกัน เชื้อสายเดียวกัน แต่มีเหตุทำให้เราต้องแยกตัวออกมา ไม่น่าแปลกใจเลยลูก ที่อรินทรารัฐจ้องจะผนวกเราเข้าเหมือนเดิม ตอนนี้เจ้าชายมกุฎราชกุมารองค์ปัจจุบันกำลังทรงมีผลงานโดดเด่นในเวทีการต่างประเทศอยู่ ได้ขึ้นเป็นเจ้าหลวงเมื่อไหร่ เห็นทีเราต้องใคร่ครวญนโยบายการต่างประเทศเสียใหม่’
‘พี่ชายพีรภัทรล่ะคะ ทรงเอางานเอาการอยู่ มีลูกช่วยอยู่ด้วย ปัญหาคงไม่เกิดขึ้นง่ายจนเกินไป’
‘ใช่ แต่พีรภัทรเน้นแต่ความแข็งแกร่งด้านการทหาร การปกครองให้คนในแคว้นเรามีความเป็นหนึ่งเดียวกันต้องใช้ความสามารถด้านการครองคนของเจ้าครองแคว้นด้วย พีรภัทรยังไม่มีจุดนี้มากนัก ต้องฝึกอีกมาก ด้านนี้พ่อยังไม่หนักใจ แต่บุคลิกพีรภัทรไม่เหมาะที่จะเป็นตัวแทนของประเทศไปติดต่อกับประเทศอื่นๆ ให้พีรภัทรออกงานด้านนี้ มีแต่ได้รบกับแคว้นเพื่อนบ้าน’ แล้วพระบิดาก็หันมาจ้องนัยน์ตาสีเงินภายในดวงตายาวรีแฝงแววคมกริบอย่างมีความหมาย
‘การปกครองคนในแคว้นคือการอยู่เหนือหัวใจคน ไม่ใช่อยู่เหนือหัวคนเพคะทูลหม่อมพ่อ งานด้านการต่างประเทศในบางคราวก็ต้องการหลักการนี้เช่นกัน!’
แววตาคมกริบจ้องพระบิดากลับอย่างหมายมาด
‘ถ้าก้าวแรกของหญิงคือการไปเรียนต่างประเทศ หญิงคิดว่าจะทำได้ไหมลูก วิชาการของเราเองยังอ่อนนัก ถ้าได้ไปเรียนที่อื่นเสียจะได้เปิดกรอบความคิดมากยิ่งขึ้น’
‘การเปิดกรอบความคิดไม่จำเป็นต้องไปที่ไหน ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่ใดสักที่แน่นอน ขึ้นกับว่า สมองพร้อมจะกระโจนออกจากกล่องความคิดที่ปิดกั้นไว้หรือไม่เพคะ’
‘การเดินทางไปเรียนที่อังกฤษของหญิงคราวนี้ พ่อจะให้หญิงเลือกเองว่าจะเรียนด้านไหน ขึ้นกับว่า ลูกพร้อมจะไปเรียนหรือไม่เท่านั้น’
‘การไปต่างประเทศครั้งแรกนี้ก็เหมือนกับการที่ลูกรับหน้าที่ทูตออกงานราชการ ณ ต่างประเทศครั้งแรกเพคะ การเดินทางของชีวิตจะเกิดขั้นไม่ได้เลยหากไม่มีก้าวแรก หนทางหมื่นลี้ เริ่มต้นด้วยก้าวแรกเสมอ ขอให้ทูลหม่อมพ่อทรงวางพระทัยได้ว่าลูกจะไม่ทำให้ทูลหม่อมพ่อ พี่ชายและรังสิภาณุรัฐผิดหวัง ลูกตัดสินใจออกรบแล้ว ซุนวูว่าไว้ จะบุกต้องไม่กลัวแพ้ จะถอยต้องไม่กลัวเสียเกียรติ ลูกยึดมั่นกับเกียรติยศศักดิ์ศรียิ่งชีพ เพราะฉะนั้น จะมีแต่การบุกและตั้งรับเพคะ ไม่มีการถอยเด็ดขาด!’
และนั่นคือพระดำรัสที่ตรัสไว้ก่อนพระองค์หญิงพิระตาเสด็จไปศึกษาต่อยังสหราชอาณาจักรด้วยวัยเพียงสิบสี่ชันษา!

************

Create Date : 18 ตุลาคม 2550

Last Update : 20 ตุลาคม 2552 3:31:50 น.

3 comments

Counter : 764 Pageviews.