ตอนที่ 4 . . . แผนเปลี่ยนตัว

คำสารภาพของบุตรชายวัยหกขวบทำให้ฟาจาอยากจะตีเจ้าตัวดีให้เลือดอาบ หากแต่ว่าเมเทเทปบังร่างน้อยนั้นไว้ทำให้หญิงสาวได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธ

นางตบอกเหมือนคนกำลังหายใจไม่ออก…ยามนี้นางอยากไม่หายใจได้เลยยิ่งดี จะได้ไม่ต้องมารับรู้อะไร โดยเฉพาะวีรกรรมของลูกชายตัวแสบ ฟาจานั่งลงข้างๆ ไนล่าที่บัดนี้ตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัว นางกอดบุตรีแน่นจนทารกน้อยรู้สึกอึดอัดส่งเสียงอ้อแอ้ออกมา

“ถ้าเจ้าไม่ใช่ลูกข้า ข้าจะเฆี่ยนเจ้าให้ตายตรงนี้เลย” ฟาจาหันไปมองหน้าน้องสะใภ้แล้วสงสารอีกฝ่ายเหลือเกิน เพราะนิสัยปากสว่างของบุตรชายของตนแท้ๆ จึงทำให้เหตุการณ์ที่เหมือนจะดีกลับเลวร้ายลงไปอีก

“ใจเย็นนะไนล่า ข้าว่าพวกเราต้องมีทางออก” ฟาจาพยายามปลอบใจอีกฝ่าย แต่ดูเหมือนหญิงสาวจะไม่รับรู้อะไรแล้ว

“ดูซะ…เมฟู เพราะเจ้า…เจ้าคนเดียวทำให้ไนล่ากับน้องต้องเป็นแบบนี้” ฟาจาที่นั่งอยู่พยายามผุดลุกขึ้นยืน ยังไงนางก็ต้องจัดการอะไรบางอย่างให้ลูกชายได้สำนึกถึงความผิดของตนบ้าง

“ใจเย็นน่าพี่ฟาจา ดุหลานไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์หรอก เรามาช่วยกันคิดหาวิธีแก้กันดีกว่า” เขาพยามเตือนสติทุกคนที่อยู่ในกระโจม ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ขวัญเสียไม่แพ้กัน…

เมดูอาลูกพ่อ…พ่อจะช่วยเจ้าได้อย่างไร ???

เมฟูตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว แม่ของเขาไม่เคยโกรธจัดขนาดนี้มาก่อน… แต่ที่กลัวมากกว่าเขากลัวว่าทหารพวกนั้นจะฆ่าน้องของเขา เขายอมไม่ได้เป็นอันขาด

“เราจะทำยังไงดี ข้าจะทำยังไงดี โถ่…เมดูอาลูกแม่ ฮื่อๆๆ” คนเป็นแม่ขาดสติเสียแล้ว นางเอาแต่ร่ำไห้กอดลูกเหมือนจงอางหวงไข่ ใครเข้าใกล้ก็ไม่ได้ แม้กระทั่งสามีของนางเอง

“ไนล่า…พี่จะต้องช่วยลูกให้ได้ ไม่ต้องห่วงนะ” เขาปลอบหญิงสาวไปอย่างนั้นเอง ทั้งๆ ที่ตอนนี้เขาเองก็หาทางออกสำหรับปัญหานี้ไม่เจอ

“ข้านึกวิธีช่วยนายน้อยได้แล้วนายท่าน” ทาเนราที่ถูกลืมไปชั่วขณะเอ่ยขึ้นมา สายตาทุกคนหันไปจับจ้องหญิงสาวคนหนึ่งในเผ่า… คำพูดของนางเหมือนขอนไม้ที่ลอยมาในกระแสน้ำเชี่ยว…ทุกคนหวังจะพึ่งพาเกาะขอนไม้นั้นลอยคอเพื่อต่อชีวิตรอด

“วิธีใด รีบพูดมา…” ฟาจานั่งคุกเข่าลงตรงหน้าอีกฝ่ายพลางเขย่าไหล่ของทาเนราเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังเงียบเฉย

“วีธีนี้มีทางเดียวที่จะช่วยนายน้อยได้ก็คือ…นำบุตรของราชิดกับนุตฟาที่พึ่งเกิดได้ไม่ถึงสองเดือน มาสับเปลี่ยนกับบุตรของนายท่าน” ทาเรนาอธิบายหลังจากคิดว่านี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่จะช่วยชีวิตนายน้อยได้… ที่ต้องเลือกบุตรีของราชิดและนุตฟา เพราะว่าอีกคนที่พึ่งให้กำเนิดบุตรนั้น…ได้คลอดบุตรออกมาเป็นเพศชาย

“ไม่…เราไม่ยอมเด็ดขาด เราไม่ยอมให้ใครต้องมาตายแทนลูกเรา” เมเทเทปโพล่งออกมาทันทีโดยไม่ต้องคิด และนั่นทำให้คนที่ยืนแอบฟังอยู่นอกกระโจมตัดสินใจได้ง่ายขึ้น

“แต่ข้ายอม…” ผู้ที่ก้าวเข้ามาใหม่ภายในกระโจมของเมเทเทปคือผู้ที่กำลังถูกเอ่ยถึง

“ราชิด…” บุรุษหนุ่มผู้มีรูปร่างกำยำ เต็มไปด้วยมัดกล้ามอันทรงพลัง และเป็นหนึ่งในสิบสามนักรบประจำเผ่า เดินมาอยู่ตรงหน้าของผู้ที่ตนเคารพเหนือชีวิต

“นายน้อยไม่ได้เป็นเพียงลูกของนายท่าน แต่ชะตาของนายน้อยได้ถูกลิขิตมาแล้วว่าเป็นผู้นำชาวฮิคโซสได้กลับคืนถิ่นมาตภูมิ เพราะฉะนั้นแล้วตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือเราต้องเปลี่ยนตัวนายน้อย… ” เสียงนั้นกลืนหายไปในลำคอ คนเป็นพ่อทำใจได้ยากยิ่งที่รู้ว่าลูกของตนจะพลีชีพเพื่อนายน้อย “…กับลูกของข้า” เขาฝืนพูดให้จบประโยค ราชิดก้มหน้าเพื่อซ่อนแววตา…

“ไม่… มันต้องมีทางอื่นที่ดีกว่านี้” เมเทเทปยังคงยืนกรานปฏิเสธ

“หรือนายท่านคิดจะพานายน้อยหนี แต่คงไม่ทันกาลแล้วล่ะ เมื่อกี้ข้าแอบไปสอดส่องแถวกระโจมของผู้มาเยือน พวกมันกำลังเฝ้ามองดู รอโอกาสและจังหวะที่จะบุกเข้ามาในกระโจมของนายท่านอยู่”

“เจ้ารู้…” ไนล่ามองอีกฝ่ายอย่างฉงน

“ขออภัยนายหญิงที่ข้าต้องแอบฟังพวกท่านคุยกัน แต่เพราะข้าอยากรู้ว่าพวกทหารนั้นจ้องมองมาที่กระโจมของพวกท่านทำไม ลางสังหรณ์ข้าบอกว่า…พวกมันคงจะลงมือทำอะไรสักอย่าง แล้วก็จริง…”

“แต่นั่นมันลูกเจ้านะ…” เมเทเทปพยายามเตือนสติอีกฝ่าย

“ถึงเป็นลูกข้า แต่เพื่อชาวฮิคโซสแล้ว ต่อให้เป็นสิบลูกของข้า ข้าก็พร้อมที่จะยอมสละได้” ตระกูลของราชิต ถูกฝึกให้อยู่เพื่อรับใช้ราชวงค์ของเมเทเทป ที่ล่มสลาย…ต่อให้กลายเป็นผีก็ไม่อาจผิดคำสัตย์ที่ให้ไว้ต่อวงศ์ตระกูลได้

“โถ่…ไม่น่าเลย ทำไมพวกเราถึงต้องมาเจอโชคชะตาที่โหดร้ายแบบนี้ด้วย” ไนล่าคร่ำครวญพลางกอดบุตรสาวที่ยังไม่รู้ชะตาชีวิตของตน ไม่ว่าเธอหรือนุตฟาคงเสียใจไม่แพ้กันหากใครต้องสูญเสียบุตรีไป



เสียงร่ำไห้ดังมาจากกระโจมหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลกันนัก ”เจ้า…เจ้าทำร้ายลูกตัวเองได้อย่างไรกันราชิด เจ้ายังมีความเป็นพ่อคนบ้างหรือเปล่า” หญิงสาวที่อยู่ในกระโจมกอดบุตรของตนไว้แน่นแนบอก พลางตัดพ้อผู้เป็นสามี

“เจ้าคิดว่าข้าไม่เสียใจรึไงที่ต้องทำแบบนี้ แต่เพื่อรักษาชีวิตของนายน้อยไว้… ได้โปรดเห็นใจข้าเถอะนะนุตฟา”

“เห็นใจเจ้างั้นเรอะ แล้วเจ้าล่ะ…เคยเห็นใจข้าบ้างไหม หัวอกของคนเป็นแม่จะต้องทุกข์ทรมานขนาดไหนที่ต้องสูญเสียบุตรสาวของเราไปต่อหน้าต่อตา แต่เจ้า…เจ้ากลับยื่นลูกของเราไปให้เขาฆ่า” นางยังคงร่ำไห้เหมือนคนเสียสติ

“นุตฟา ส่งลูกมาได้แล้ว ไม่มีเวลา” ราชิดตัดบท เขาเกาะมือที่เหนียวยิ่งกว่ากาวออกจากตัวบุตรี แรงหญิงพ่ายแพ้แก่แรงชาย เมื่อไม่สามารถปกป้องลูกได้นุตฟาจึงได้แต่พร่ำพรรณา

“ข้าไม่น่ามาแต่งงานกับเจ้า ไม่น่าเลย…ฮื่อๆ ซาไนเดลูกแม่ เจ้ายังไม่ทันได้เรียกแม่เลยสักคำ…ฮื่อ…ฮื่อ…ฮื่อ คอยดูนะ ข้าจะไปบอกพวกทหาร ข้าจะบอกพวกมันว่าบุตรสาวของนายท่านถูกเปลี่ยนตัวกับลูกข้า”

“หยุดนะนุตฟา อย่าให้ข้าต้องลงมือกับเจ้าเลย”

คำสั่งกึ่งอ้อนวอนของราชิดไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายสงบลง จิตใจของนางยามนี้เคียดแค้น… แค้นพวกทหาร แค้นนายท่านและนายหญิง แค้นราชิดสามีของนางที่เห็นเผ่าสำคัญกว่าลูกตัวเอง และที่แค้นที่สุด…เมดูอา ถ้าเด็กนั่นไม่เกิดมา ลูกของนางก็คงไม่ต้องมารับชะตากรรมเช่นนี้



เด็กน้อยที่กำลังนอนหลับสนิทถูกวางไว้ในกระด้ง ก่อนที่ราชิดจะใช้ผ้าคลุม เขาเรียกทาเนราที่คอยอยู่นอกกระโจมให้มารับบุตรสาวเพื่อนำไปส่งให้กับนายท่านที่กำลังรออยู่

"ข้าจะเคียดแค้นชิงชังท่านตลอดไป ท่านฆ่าลูกข้า นายท่านกับนายหญิงก็เช่นกัน..."

"หุบปากเดี๋ยวนี้นุตฟา..." ราชิดย่างสุมเข้าหาอีกฝ่าย เขาไม่ชอบให้ใครกล่าวร้ายนายท่านและนายหญิง

"ไม่ ข้าไม่หยุด... ข้าจะขอสาปแช่งให้ลูกหลานของนายท่านต้องมีอันเป็นไป ตายตามลูกของข้าไป..."

เพี๊ยะ !!

เสียงผ่ามือกระทบแก้มอีกฝ่าย... นุตฟาจับแก้มด้วยความเจ็บปวด ลิ้นสัมผัสได้ถึงรสฝาดของเลือด หญิงสาวถึงกับตัวชาด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าสามีของตนจะถึงกับลงไม้ลงมือ... นางตัวสั่นด้วยความเจ็บ แต่เป็นเจ็บใจ ที่ชาตินี้ไม่สามารถต่อสู้เพื่อปกป้องตนเองและลูกได้

"ข้า... ข้าขอโทษ เจ้าไม่น่าทำให้ข้าโกรธเลยนุตฟา" ราชิดมองมือของตนเองสลับกับแก้มของอีกฝ่ายอย่างสำนึกผิด เขาไม่เคยลงมือกับคู่ชีวิตมาก่อน จนกระทั่งวันนี้...เขาไม่ได้ตั้งใจจริงๆ

ใครจะรู้ถึงหัวอกเขาบ้าง... ยามนี้เขาเหมือนกับตายไปแล้วครึ่งตัว คราใดที่เห็นลูกสาวถูกฆ่าเขาคงตายไปแล้ว...แต่เป็นจิตใจที่ตายไปพร้อมกับบุตรี เหลือเพียงร่างคอยรับใช้และภักดีนายจนลมหายใจหมดลง



“นายท่านข้าได้นำบุตรีของราชิดมาแล้ว” ทาเนราทูลกระด้งทรงสูงอยู่หนือศรีษะ เพื่อตบตาพวกทหารอียิปต์ที่แอบเฝ้าสังเกตุการณ์อยู่ในกระโจมอย่างเงียบๆ

“จำเป็นต้องทำแบบนี้จริงๆ ฤๅ” เมื่อเปิดผ้าคลุม เด็กน้อยผิวสีน้ำผึ้ง ใบหน้าจิ้มลิ้ม เค้าโครงหน้านั้นพอดูออกได้ว่าหากเด็กน้อยคนนี้โตขึ้นต้องงามเป็นหนึ่งไม่มีสอง เมเทเทปไม่อยากใช้เด็กคนนี้เป็นตัวตายตัวแทนกับลูกสาวของตนเลย

แต่เพื่อรักษาชีวิตผู้ที่กำเนิดมาพร้อมคำทำนายนั้นไว้…เขาไม่มีทางเลือกอื่น จำต้องทำ…ถ้าลูกเขาไม่ได้เป็นผู้ที่คำทำนายได้ลิขิตไว้ เขาคงจะไม่ยอมแลก

“เร็วเข้าเถอะ…นายท่าน เวลาไม่มีแล้ว ข้าคิดว่าพวกมันคงชิงลงมือก่อนฟ้าสาง” ทาเนราบอกเมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งเงียบคล้ายกำลังตัดสินใจอยู่

“ข้าขอโทษนะราชิด… ข้ากับไนล่าและทุกคนในเผ่าเป็นหนี้ชีวิตเจ้ากับนุตฟาและซาไนเด” เขาเอ่ยปากขอโทษบุคคลที่ไม่ได้อยู่ในกระโจม

ราชิดนั่งเฝ้านุตฟาไว้ เพราะคำกล่าวอาฆาตของอีกฝ่ายทำให้เขาไม่วางใจนางอีก กลัวนางจะทำให้แผนการในคืนนี้แตก

ทารกในกระด้งถูกฟาจาอุ้มออกมาเบาๆ เด็กน้อยขยับตัวไปมาเบาๆ เหมือนรับรู้ได้ถึงกลิ่นที่ผิดไปจากอกมารดาตน ในขณะเดียวเมดูอาถูกจับไปใส่ในกระด้งเดียวกับที่ซาไนเดเคยนอนอยู่เมื่อครู่ ผ้าผืนเดิมปิดคลุมร่างของเมดูอาจนมิดก่อนที่ทาเนราจะทูลกระด้งไว้บนหัว เดินออกจากกระโจมของหัวหน้าเผ่าเบดูอินเหมือนเมื่อตอนขามา ในใจหวังภาวนาว่าอย่าให้นายน้อยพึ่งตื่นลืมตาตอนนี้เลย

ความเคลื่อนไหวของกระโจมเมเทเทปถูกอีกฝ่ายจับตามองตลอดเวลา

“ท่านแม่ทัพ มีคนออกมาจากกระโจมนั่นอีกแล้ว" ทหารคนหนึ่งหันกลับมารายงานแม่ทัพ

"มีอะไรผิดปกติหรอเปล่า" คนที่กำลังนั่งหาวิธีการลอบเข้าไปข้างในเอ่ยปากถามลูกน้อง

"ไม่มีขอรับ นางออกมาพร้อมกระด้งอันเดิมที่ทูลเข้าไป สงสัยคงนำอาหารไปให้คนในนั้นทาน..."

"อืม...จับตาดูให้ดี โดนเฉพาะถ้ามีใครอุ้มทารกออกมาให้เจ้ารีบมารายงานข้าทันที"

"ขอรับท่านแม่ทัพ" ทหารที่รับคำสั่งหันกลับไปมองกระโจมของหัวเผ่า สายตาจับจ้องแม้กระทั้งมดทุกตัวที่เข้าออกในกระโจมหลังนั้น



ยิ่งดึกสงัดความมืดเริ่มทะยอยคลืบคลานเข้ามา อากาศก็ยิ่งหนาวเย็นขึ้นเรื่อยๆ แสงไฟในกระโจมหลายหลังดับลงทีละกระโจม จนในที่สุดกระโจมที่พวกเขาหมายตาก็ดับไฟลงเช่นกันเหมือนกับกระโจมอื่นๆ นายทหารคนเดิมที่สังเกตุการณ์อยู่รีบหันกลับมารายงานแม่ทัพทันที

"กระโจมหัวหน้าเผ่าดับไฟแล้วขอรับ"

เท่านั้นการรอคอยที่เหมือนจะเนิ่นนานก็ได้สุดสุดลง เมื่อแม่ทัพเนคนุมชักดาบที่อยู่ในฝักออกมา ก่อนกระซิบสังการลูกน้องให้ทำไปตามแผน

"เจ้าสี่คนไปเอาม้ารอพวกข้าทางทิศเหนือ เจ้าอีกสามคนไปขโมยเสื้อผ้าของพวกเบดูอินมาหกชุด พวกเจ้าอีกสามคนเฝ้าหน้ากระโจมไว้หากมีอะไรผิดสังเกตให้รีบมารายงานข้า ส่วนอีกห้าคนที่เหลือตามข้ามา... เราจะเริ่มลงมือเดี๋ยวนี้"

แผนการของพวกพวกทหารอียิปต์ตอนบนดูเหมือนจะผ่านไปโดยง่ายไร้อุปสรรค ทั้งๆ ที่ตลอดการกระทำของพวกเขาเหล่านั้นมีสายตานับสิบคู่จ้องมองการกระทำนั้นอยู่ แต่ไม่สามารถลงมือหรือเข้าไปขัดขวาง คงได้แต่ปล่อยพวกมันทำตามอำเภอใจ

Create Date : 04 มีนาคม 2551		6 comments
Last Update : 4 มีนาคม 2551 13:30:54 น.
Counter : 1413 Pageviews.
Share Tweet