...นับตั้งแต่เดินทางจากบ้านเกิดเมืองนองพลัดถิ่นมาอยู่อังกฤษ

 ต้องนั่ง เรือบิน จากอังกฤษ-ดูไบ 7 ชั่วโมง จากนั้นมาต่อเครื่องจากดูไบ-อังกฤษ อีก 6 ชม 

..ตอนที่พ่อแม่พี่น้องและเพื่อนๆมาส่งขั้นเครื่องที่สนามบินอุดร ก็ยังไม่คิดอะไรมาก 

แต่พอได้เวลาที่ต้องไปขึ้นเครื่อง น้ำตาไม่รู้มาจากไหน มันรู้สึกใจหาย 

..วันนั้น ญาติๆ และเพื่อนมาส่งแบบอุ่นหนาฝาคั่งมาก ร่ำลาไม่ครบทุกคน 

..มองหน้าพ่อ ถึงแม้พ่อจะไม่พูดอะไร แต่ดูจากสายตา รู้เลยว่าพ่อเป็นห่วงมาก

และถ้าให้เลือกได้พ่อคงจะไม่อยากให้ลูกสาวคนเดียวมาอยู่ไกลแบบนี้แน่นอน

..ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เราเดินทางไปต่างประเทศโดยที่ไม่มีครอบครัวพ่อแม่หรือลูกเดินทางไปด้วย

แต่ดีว่ายังมีสามีที่ยอมลงทุนเดินทางเพื่อมารับเราเพราะรู้ว่าเราไม่เคยไปไหนมาไหนคนเดียว 

แม้แต่ในเมืองไทย เราก็ไม่เคยไปไหนมาไหนคนเดียว

  ดูภายนอกเหมือนเป็นคนมั่นใจ และเก่ง 

แต่จริงๆแล้ว เป็นคนขี้กลัวมาก 

..กลัวการทำอะไรคนเดียว

..กลัวการเริ่มต้นในสิ่งใหม่ๆ

..กลัวความผิดหวัง

..กลัวความโดดเดี่ยว

..กลัวโดนทอดทิ้ง

  และคิดตลอดเวลาว่า การที่เรามาอยู่ไกลขนาดนี้ จากครอบครัวพ่อแม่พี่น้องและลูกๆ

มันต้องเป็นกรรมของเราแน่นอน เราอาจจะเคยพรากครอบครัวของใครมากแน่นอน

และตอนนั้นที่คิดได้คือ หมาที่บ้าน เรื่องราวของหมาที่บ้านมันลอยขึ้นมาบนหัวเราทันที

..เพราะหมาที่บ้านมีหลายตัว พอมันออกลูกปุ๊บ เราก็จะรีบแจกจ่ายให้เพื่อนและคนอื่นๆทันที

โดยไม่สนใจว่าแม่หมามันจะรู้สุกอย่างไร รู้แค่ว่าฉันไม่อยากเลี้ยงหมาเยอะๆ แล้ว 

และอยากให้คนอื่นๆ ได้เอาไปเลี้ยง 

..ความรู้สึกใจหาย มันจะมาตอนที่เครื่องบินกำลังลอยตัวขึ้นสู่ทอ้งฟ้า จากสนามบินสุวรรณภูมิ 

ความรู้สึกตอนนั้นคือ ฉํนจะต้องจากแผ่นดินเกิดจริงๆหรอนี่  

   ..น้ำตาค่อยๆไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว มันรู้สึกใจหาย  เหมือนหายใจไม่ออก..

                       ..หลังจากมาอยู่ที่นี่ สามี สัญญาว่า จะพากลับไปเยี่ยมครอบครัวทุกปี

                   ..ปีแรกผ่านไปได้ด้วยดี พร้อมกับอารมณ์ในช่วงแรกๆที่คิดถึงบ้านมาก

                คิดถึงลูก คิดถึงพ่อ คิดถึงน้องๆ  แต่ในปีแรก ก็มีเหุตไม่ได้กลับไปเยี่ยมบ้าน

..พอเข้าปีที่ 2 กะเต็มที่ว่าฉันจะต้องได้กลับบ้านแน่นอน

แต่เหมือนเป็นกรรมเก่า เพราะสามีล้มป่วยติดต่อกัน 

จนล่วงเลยเข้ามาเกือบ 6 ปี ที่ไม่เคยได้กลับไปสัมผัสแผ่นดินแม่เลย

   ..เคยถามตัวเองตลอดเวลาว่า "เรามาทำบ้าอะไรอยู่ที่นี่"

เพราะมองไปทางไหนก็ไม่มีใครเลย 

..เวลาเรามีปัญหา 

..เวลาเราต้องการความช่วยเหลือ

  แต่สุดท้าย ก็ได้กำลังใจจากชายแก่ข้างกาย ที่ยอมหายใจอีกครั้งเพื่อจะกลับมาหาเรา

เพราะถ้าไม่มีผู้ชายคนนี้..คิดว่า เราคงไม่อยู่ที่นี่แน่นอน

..ขอบคุณพระเจ้าที่ไม่ใจร้ายพรากสามีไปจากเรา

..ขอบคุณสามีที่เข้มแข็ง และกลับมาอยู่กับเรา

  ป้าแก้ว ยูเค.