เรามีลูกชาย 2 คน คือ บักนัท และน้องกุ๊กกู๋ และ พี่ริวลูกสาว(ของสามีเก่าแต่กัดจิกกันมาตั้งแต่เด็กๆ เลยถือว่า พี่ริวคือลูกสาวของเรา ใครก็เปลี่ยนตรงนี้ไม่ได้)
เราจะสอนให้ลูกหัดดื่ม แอกอฮอล์ เริ่มจากเบาๆก่อนเมื่อเขาเริ่มเข้าสู่วัยรุ่น นั่งดริ๊งมันที่บ้านนี่ล่ะ ..ไม่ใช่เราโลกจิตนะที่สอนลูกสาวลูกชายดื่มเหล้า เพราะ ยังไง วัยรุ่น มันต้องหาทางไปทำด้วยตัวเองอยู่แล้ว เพราะเขาไม่ได้มีแค่เราและคนที่บ้าน แต่เขามีเพื่อน ซึ่งเพื่อนๆของลูก มาจากร้อยพ่อพันธ์แม่ มาจากสังคมที่แตกต่างกันไป
ดังนั้นเราเลยต้องสร้างภูมิคุ้มกันให้ลูกไว้ก่อน ใครจะว่าเราบ้าเราก็ไม่โกรธนะ
เราให้ลูกหัดดื่มที่บ้าน ร้องโอเกะกันไป แม่ๆลูกๆ อยากดื่มเท่าไหร่จัดไปให้เต็มที่ เอาให้เต็มที่ แรกๆ พวกเด็กๆชอบ ดื่มใหญ่ ในที่สุด มันก็เมากัน และอ๊วกแตกอ๊วกแตน ตื่นเช้ามาก็บ่นปวดหัว ไม่ค่อยสบายตัว และนอนซม
เราเลยบอกว่า นี่คือผลของการกินไม่รู้จักประมาณตัวเอง และมันก็เหมือนการสอนไปในตัว เพราะ เมือ่เขาไปกับเพื่อนๆ รับรองว่าลูกชายลูกสาวดิฉันไม่โดนเมาเหล้าแน่นอน เพราะ มันจะรู้ว่าควรดื่มได้แค่ไหน ควรสนุกได้แค่ไหนและมีขอบเขตแค่ไหน
แต่เรื่องบุหรี่ อันนี้ไม่สนับสนุน เพราะ ในบ้าน ไม่มีใครสูบบุหรี่เลย มีน้องชาย คนโตของเราชื่อแดง ไอ้เวรนี่แมร๊ง เอาทุกอย่าง เล่นทุกอย่างๆ ไม่เล่นแคเอาขรี๊ ปาใส่กันแค่นั้นเอง 555+ แต่ก็รัก เพราะพวกเรามีกันแค่ 3 คนพี่น้อง โกรธกันบ้างกัดและตีกันบ้างแต่พวกเราไม่เคยเกลียดกัน ถึงเวลาใครล้มพวกเราจะยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือทันที อะไรพอช่วยกันได้เราก็จะช่วยกันเพราะ พ่อแม่สอนเอาไว้ว่า เราพี่น้องกันมีกันแค่นี้ ถ้าเราไม่ดูแลกันและกัน ใครหน้าไหนมันจะมาดูดำดูดีเรา
ลูกสาวเรา จะดื่มบ้างเวลาไปกับเพื่อนเพราะนางจะ 25 แล้ว แก่แล้ว ไม่หวงเอาไว้เฝ้าบ้านหรอก แต่ไม่สูขบุหรี่ไม่เล่นยา ไม่แรด ไม่มั่วผู้ชาย ถือว่า รักดี
ลูกชายคนเล็ก คนนี้ เป็นเด็กไม่เกเร ไม่พูด แต่กูไม่ไปเรียน กูไม่ฟังใคร แต่กูไม่เถียง แต่ไม่เล่นยาไม่กินเหล้า(เอหรือว่าเดี๋ยวนี้กินหว่า) แต่เชื่อว่าลูกคนเล็กไม่สูบบุหรี่แน่นอน
ส่วนลูกชายคนโต ดื่มอยู่ แต่ ไม่บ่อย สามารถนั่งชนแก้วกับอาๆและคุณตาได้ และ สูบบุหรี่ลับหลังแม่ เพราะ นังแม่แพ้กลิ่นบุหรี่และไม่ปลื้มและด่าทุกครั้งที่เห็นสูบต่อหน้า แต่เรื่องเ่นยา หรือยกพวกตีกันไม่ทำแน่นอน(อ้อ..น่าจะมีช่วงที่อยู่อุดรที่ชอบยกพวกตีกันและยักนัทโดนฟันกลับมาบ้าน สมน้ำหน้าที่สุด)
จากนั้นเมื่อนังแม่หนีตามผู้ชายมาอยู่อังกฤษ บักนัทต้องอยู่กับยายมี่(คือน้องของแม่ที่เลี้ยงพวกเราสามคนพี่น้องมาจนได้เลี้ยงลูกของเราต่อ) แกแก่แล้ว ขี้บ่นมากกกกถึงมากที่สุด แต่ความสามารถพิเศษของยายมี่คือ แกสามารถงอนิ้วชี้และงัดเข้าปากและกัดมันไว้และบ่นด่าพวกเราพี่น้องและลูกหลานได้ ฮ่าๆๆๆๆๆ ขำมากกวก่าโกรธ พวกเรารักยายมี่ทุกคนแม้บางครั้งจะทนรำคาญความจู้จี้ขี้บ่นของแกไม่ได้ เราก็จะหาสำลีมาอุดหูเอาไว้ ฮ่าๆๆๆๆ
ไม่รู้นะ เราเลี้ยงลูกแบบนี้ เลี้ยงให้เขาตัดสินใจเอง อยากเลือกเดินทางไหนก็เลือกเดินเอาเอง อยากได้อะไรให้เก็บเงินหาซื้อเอาเองจะได้รู้คุณค่า ลูกๆจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าแม่ขี้เหนียว เออ.. อันนี้ยอมรับ แต่ถ้าลูกลำบากนี่อีแม่คนนี้ก็จ่ายไม่อั้นเหมือนนะนะจะบอกให้(20 บาทไม่ต้องทอน ฮ่าๆๆๆ)
ถึงแม้ว่ามันจะไม่ถูกทางไม่ถูกต้อง ต่คนเป้ฯแม่ไม่สนหรอกว่าลูกจะจบด็อกต๊งด๊อกเตอร์ต้งมีหน้าที่การงานใหญ่ๆโตๆ ต้องทำงานที่มีรายได้ดีดี ต้องได้คะเเนนเกียรตินิยม อันนี้ไม่ได้อยู่ในหัวเลย
เรียนเอาแค่ทพอไหวแค่ไหนก็แค่นั้น แค่พอผ่านถ้าไม่ผ่านก็สอบซ่อมเอา ถ้าตกก็ซ้ำชั้นดีออกได้เพื่อนเด็กกว่า
ขอแค่ลูกๆ เป็นคนดี เอาตัวเองรอดไม่ทำให้ตัวเองและคนรอบข้างเดือดร้อนแค่นี้ก็สุขใจยิ่งกว่าถูกรางัลที่ 1 อีก
ป้าแก้ว ยูเค.
ปอลิง รูปภาพประกอบคือคุยในไลน์พี่น้องและลูกหลานและคุณตา
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [
