หนังสือ...ที่อยากนำมาแบ่งปัน

“ความเกี่ยวข้องของคนอื่นไกล”
บทบรรณาธิการคัดสรร ของ อธิคม คุณาวุฒิ




กรุงเทพธุรกิจ เสาร์สวัสดี
6 เมษายน 2545

.........................

มานั่งนึกดู รู้สึกว่าเราเองยังเฉยเอามากๆ เพราะยังชอบและมีความสุขที่ได้ใช้เวลาตามวงเบียร์วงเหล้า ในขณะที่หลายคนอาจรู้สึกว่าเรื่องแบบนี้ไร้ประโยชน์มาก....สู้เอาเวลาไปทำอย่างอื่นดีกว่า

ถ้าเอา “ความฉลาด” เป็นมาตรฐาน การเสียเวลากับเรื่องแบบนี้คงไม่ฉลาดแน่ๆ แต่พูดแล้วก็เหมือนตีสำนวน เพราะเท่าที่เคยเจอมา ถ้าวงเหล้าไหนพยายามใช้สติปัญญาและความฉลาดกันมากๆ วงนั้นมักไม่ค่อยมีความสุข แตกต่างจากวงที่ไม่ค่อยฉลาด แต่มีความปรารถนาดีและความรู้สึกดีๆ ให้กันแทน

พอเราไม่อยากใช้สติปัญญาและความฉลาดในบางสถานการณ์ ขณะเดียวกัน เราเองก็ยังไม่สามารถรักและไว้ใจเพื่อนมนุษย์ทุกคนได้เท่ากัน มันก็หมายความว่าในช่วงเวลาอย่างนั้น คนที่อยู่รอบๆ ตัวเราต้องเป็นคนที่รักกันหรืออย่างน้อยก็ต้องไว้ใจกันได้

ดังนั้น กติกาเบื้องต้นก็คือคนที่จะมานั่งคุยร่วมวงกันต้องถูกคัดสรรชั้นแรกมาแล้วว่า ควรเป็นคนที่เราสามารถว่ากล่าวติติง วิพากษ์วิจารณ์ เล่าความทุกข์ใจ ปล่อยมุกตลกที่ไม่ค่อยขำ หรือกระทั่งกล้าสารภาพบาปบางข้อ

................................................................

พูดให้หรูหราขึ้นไปอีกขั้นก็คือ บรรยากาศแบบนี้มันกลายเป็นโรงบ่มเพาะนิสัย ทำให้เราทั้งไม่กล้าและไม่คิดจะทำเรื่องไม่ดีกับใคร...................

ที่เล่ามาทั้งหมดนี้เป็นเรื่องไม่ดีทั้งนั้นนะครับ ศีล 5 ก็บอกอยู่ชัดๆ ไม่ต้องอธิบายมาก แต่ที่เอามาเล่าให้ฟังเพราะเชื่อเหมือนกับทุกท่านนั่นแหล่ะว่า องค์ประกอบของมนุษย์คนหนึ่ง มันมีทั้งความดีและความไม่ดีปะปนกันอยู่ มองโลกในแง่ดี พระเจ้าก้คงยืดหยุ่นและอนุญาตให้เราทำความผิดได้ตามโควตา เท่าที่มนุษย์คนหนึ่งพึงจะทำได้

เพราะฉะนั้น ถ้าเราทำความผิดด้วยการกินเหล้า มันก็หมายความว่าโควตาในการทำผิดเราลดน้อยลงไปหนึ่งข้อแล้ว ถ้ายังอยากถูกเรียกว่าเป็น “มนุษย์” อยู่ก็ควรจะละเลิกความผิดข้ออื่นๆ ออกไปจากชีวิตบ้าง

ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าคิดแบบนี้ถูกหรือผิด...แต่มันเป็นเครื่องมือเอาไว้กำกับพฤติกรรมตัวเองได้ดีเหมือนกัน


"บันทึกนอกกรอบ" (may be there 25 lightbugs in the dark room): อธิคม คุณาวุฒิ

....ในบางสถานการณ์ที่ล่อแหลมต้องเลือกข้างระหว่างฝ่ายถูก-ฝ่ายผิด เพื่อนบางคนพูดบางประโยคว่า "...คุณเป็นเพื่อนผม ผมเชื่อคุณ"....
สั้นและง่าย เกินกว่านี้ถือเป็นความฟุ่มเฟือย

เบทท์ มิตเลอร์ร้องเพลง Wind Beneath My Wings
คนส่วนใหญ่ใฝ่ฝันจะเป็นพญาอินทรี มีไม่กี่คนพอใจจะเป็นลมใต้ปีก...ให้กับเพื่อน (เพื่อน)



"เราสูญเสียมันไปตอนไหน" : อธิคม คุณาวุฒิ

คำพระท่านว่า หลุมพรางใหญ่ที่สุดที่มนุษย์ขุดดักตัวเองก็คือ คิดว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังทำและกำลังเป็นนั้น...ดีแล้ว ชอบแล้ว จากนั้นก็ขุดหลุมห่อหุ้มตัวเอง ขณะเดียวกันก็กันคนอื่นๆ ออกไปจากหลุมหลืบของความดีที่ตัวเองสร้างขึ้น

ทั้งหมดนี้ไม่ได้พูดเพราะปลดปลงหรือเพราะสูญเสียความสามารถในการสร้างมาตรฐานแยกแยะถูก-ผิด ดี-ชั่ว อันเป็นโรคระบาดในสังคมสมัยใหม่ ผมเพียงแต่พยายามนึกหาคำตอบให้ตัวเองและเพื่อนร่วมทางอีกจำนวนหยิบมือหนึ่ง ซึ่งเป็นคนประเภทเม็ดกรวดในรองเท้าด้วยกันว่าถ้าเผชิญหน้ากับคำถามทำนองนี้เราจะมีลู่ทางหาคำอธิบายแบบไหนได้บ้าง

คำตอบที่ผมใช้อธิบายกับตัวเองอย่างซื่อสัตย์ที่สุดคือ...เพราะเราเป็นแบบนี้เราจึงเลือกที่จะทำแบบนี้ ถ้าให้เป็นแบบอื่น เราก็คงต้องเป็นคนแบบอื่นมาตั้งแต่ต้น (ก่อนถึง "วันพิพากษา")



"ไม่มีโทรศัพท์และเครื่องปรับอากาศ" : วรพจน์ พันธุ์พงศ์

...ถ้าอยู่ด้วยกันแล้วมันเจ็บ
...ถ้าอยู่ด้วยกันแล้วปุ่มหนามและความเหงาของเราทำร้ายกันอยู่เรื่อยไป
...ผมเสียใจเท่าที่ทุกคนเสียใจ หากเราต้องจากกัน แต่ผมจะไม่เสียดายวันเวลาที่เราใช้จ่ายไปด้วยกัน ไม่เคยเสียใจที่ได้รักเธอ

...มากกว่านั้น ในขณะที่สองเรายังมีชีวิตอยู่ ผมคิดว่าจำเป็นต้องคิดถึงความตายให้มาก คิดเพื่อจะตระหนักว่าวันเวลาของเรามีจำกัด โลกโหดร้ายขนาดนี้ ไม่มีใครรู้หรอกว่ากระสุนปืนและแรงระเบิดจากสงครามที่ไร้กฎกติกาจะมาตอนไหน ทางเดียวที่เรา - คนไม่กล้าฆ่าตัวตายน่าจะพอทำได้คือเตรียมตัวเตรียมใจอยู่เสมอ ว่าพรุ่งนี้อาจไม่มี วันนี้เป็นวันสุดท้าย

...ภายใน 24 ชั่วโมงข้างหน้า เธอคิดไว้หรือยังว่าจะทำอะไร
...หากเราต้องจากกัน (หากเราต้องจากกัน)

Create Date : 15 พฤศจิกายน 2551		3 comments
Last Update : 15 พฤศจิกายน 2551 22:51:05 น.
Counter : 561 Pageviews.
Share Tweet