โดนขโมยของในวันไหว้ครู น้ำตา และความซาบซึ้งใจ ปาเจรา จริยาโหนตุ คุณุตตรา นุสาสกา.... เสียงกล่าวคำไหว้ครูในช่วงสาย และการแสดงของลูกศิษย์ ม. 3 ที่รักยิ่งในปีนี้ เล่นเอาครูอย่างเรายิ้มแก้มแทบแตก ปีนี้ลูกศิษย์ที่น่ารักที่สุด รวมตัวกันฝึกซ้อมดนตรีและร้องเพลงคุณครูกระดาษทรายให้กับคุณครูในโรงเรียน เด็กๆ บอกว่า ตื่นเต้น ครูก็ดีใจ ตื้นตันและตื่นเต้นไปด้วยนะคะ ช่วงเวลาแห่งความปิติดำเนินต่อเนื่องไปจนถึงเวลาบ่ายแก่ๆ เด็กๆ นำดอกไม้ พวงมาลัยดอกมะลิ มากราบ มาไหว้เรา เราก็จะขอถ่ายภาพด้วยทุกคนโดยให้เหตุผลว่ารุ่นนี้รักมาก ขอถ่ายเก็บเป็นที่ระลึกว่าใครนำดอกไม้มาไหว้ครูนอกพิธีบ้าง เล่นกล้อง ถ่ายรูป พูดคุย สนทนาในห้องพักครู จนถึงเวลาพักช่วงบ่าย พอได้ยินเสียงกริ่งดังก็ออกไปทำหน้าที่ประกาศเสียงตามสายและนั่งคุยกับเด็กๆ ในโรงอาหารด้วยหน้าตาชื่นบาน ต่อยาวอีก 1 คาบจากการสอนลูกเสือ ในขณะที่เพื่อนครูก็ขึ้นปฏิบัติหน้าที่ทุกคน จำได้ว่าพูดชมเชยนักเรียนชั้นม.3 เหล่าสภานักเรียนที่ช่วยงานอย่างแข็งขัน เป็นที่น่าชื่นชมของคุณครูที่พบเห็น รวมถึงพูดให้กำลังใจในการทำดีเช่นนี้ต่อไป ********** ----------------- ************ หมดคาบสุดท้ายเดินกลับเข้าห้องพักครู "เต้" ซึ่งเพิ่งกลับมาจากการไปแข่งกีฬา ได้นำเอาดอกไม้มากราบแทบเท้าครูเดียว ซึ้งใจมากมาย กอดเต้และให้พร จากนั้นก็เริ่มสงสัยว่า กล้องและกระเป๋าใส่โทรศัพท์มือถือหายไปไหน หลังจากที่เดินตามหา เรียบเรียงเรื่องราวและพยายามใช้สติลำดับเหตุการณ์ทุกอย่างก็พบกับความจริงที่ว่า "ทั้งสองสิ่งนั้นถูกขโมยไปจากบนโต๊ะทำงาน" ความรู้สึกที่พบคือ "มันว่างเปล่า มันขาวโพลน" เคยสงสัยว่ามันมีจริงมั้ยเจ้าความรู้สึกแบบที่พบในนิยาย และก็พิสูจน์ชัดว่า มันใช่เลย คิดอะไรไม่ออก ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่นั่งทิ้งตัวบนเก้าอี้ จ้องมองจุดที่คิดว่าของของเราจะต้องวางอยู่ จ้องจนเพื่อนเข้ามาเตือนสติให้ดำเนินการอายัดบัตรเอทีเอ็มที่บังเอิญติดอยู่ในกระเป๋าที่ถูกขโมย เสียดาย... ความรู้สึกนี้ไหลท่วมใจ มันมากกว่าความเสียใจ เพราะของที่ถูกขโมยมันก็ไม่ได้มีราคาค่างวดอะไรนัก แต่ภาพที่ถูกบรรจุในกล้อง เป็นภาพความทรงจำในปีสุดท้าย วันไหว้ครูสุดท้ายกับลูกศิษย์ที่รักอย่างที่สุด ภาพเด็กๆ มอบดอกไม้ ภาพเด็กๆ เล่นดนตรี ภาพเฟอร์เกอร์ตีกลอง นู๋ฟ้าร้องเพลง ทีน่าเล่นกีต้าร์ โมโมโกะจังเล่นเบส นิคร้องเพลง มาร์ตินตีกลอง ยังมีภาพเฟอร์เกอร์รับประกาศนียบัตรอีก ทั้งเดี่ยว ทั้งถ่ายรวม ภาพทุกภาพล้วนมีค่า มีความหมายและน่าเสียดายยิ่งนัก แต่มันก็หายไป เพียงพริบตา เพื่อนครูขึ้นสอนพิเศษแล้ว... แต่ครูเดียวยังนั่งหมดเรี่ยวแรงในห้องพัก เกิด เจมส์ โทนี่ เดินเข้ามา แล้วบอกว่าจะช่วยหา และยังมีการพูดเล่นมุกให้ครูเดียวยิ้มออก ความรู้สึกตั้งแต่เด็กๆ เดินเข้ามาด้วยเจตนาห่วงใยความรู้สึกของเรา เพียงเท่านี้ก็ช่วยทำให้ความทุกข์ที่กำลังเกาะกิน มลายไปได้ ไม่ต้องทำอะไรมาก แค่นั่งข้างๆ คอยกระตุ้นให้เรามีปฏิกิริยาตอบสนองกับสิ่งที่พวกเค้าพูด ไม่ใช่นั่งเฉยเป็นเบื้อใบ้อย่างก่อนหน้า เด็กๆ ออกไปได้ครู่หนึ่ง โมโม้ก็หน้าตาตื่นมาถามเหตุการณ์ และนั่งเป็นเพื่อนครูเดียวที่น้ำตารินอย่างอดไว้ไม่ไหว นั่งเป็นเพื่อนและมีความห่วงใยอวลอยู่ในบรรยากาศอย่างชัดเจน จนใกล้ค่ำ ต้องออกปากไล่ให้กลับบ้านเพราะโม้ขี่มอเตอร์ไซค์มาเอง เดี๋ยวค่ำจะไม่ปลอดภัย รับรู้...ถึงสายตาเป็นห่วง ซึ้งใจ...กับความห่วงใยที่แฝงมาในทุกๆ คำพูด ครูขอบใจพวกเธอมากนะ ครูรักพวกเธอจริงๆ จากวันนั้น...รุ่งขึ้นเป็นวันศุกร์ นักเรียนที่พอรู้เรื่องก็เข้ามาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง ทั้งเพื่อนครู ทั้งผู้บริหาร ที่แสดงความห่วงใยฝากมา ก็ทำให้เรื่องร้ายๆ มันกลายเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่สิ่งที่พบมันยิ่งใหญ่ มิตรภาพ และ กำลังใจจากคนที่เรารัก ทำให้ความรู้สึกที่ติดลบ มันตีกลับเป็นบวกได้ แต่ทั้งนี้ต้องอาศัยความคิดและมุมมองของตนเองด้วย มองให้เป็นบวก ให้กำลังใจตัวเอง และสร้างพลังให้เกิดอีกครั้งได้ ด้วยตนเอง ก็ขอบใจหัวขโมย ที่ทำให้ครูเดียวได้ถอยโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ ขอบใจที่ทำให้ครูเดียวมีบัตรเอทีเอ็มบัตรใหม่ สภาพดีกว่าใบเดิมเล็กน้อย ขอบใจที่ทำให้ครูเดียวได้ประสบการณ์การแจ้งความและลงบันทึกประจำวัน ไม่ยากและไม่น่ากลัวอย่างที่คิด ขอบใจที่ทำให้ครูเดียวได้ความรู้เรื่องการขอซิมใหม่ เบอร์เดิมจากผู้ให้บริการ ขอบใจที่ทำให้ครูเดียวเกิดข้อคิดว่า ควรบันทึกเบอร์โทรของคนสำคัญในชีวิตไว้บนแผ่นกระดาษไว้บ้าง ขอบใจที่ทำให้รู้ว่า ครูเดียวเป็นที่รักของใครหลายๆ คน โดยเฉพาะเด็กๆ ที่ครูเดียวก็รักพวกเขาสุดหัวใจ   Create Date : 20 มิถุนายน 2552 5 comments Last Update : 20 มิถุนายน 2552 21:20:16 น. Counter : 569 Pageviews. Share Tweet

สวัสดีครับ   โดย: สวนิต 20 มิถุนายน 2552 22:06:58 น.

มาเยี่ยมค่ะ   โดย: ratana_sri 21 มิถุนายน 2552 21:47:19 น.

รีสอร์ทนี้อยู่ที่ อ.วัดเพลง จ.ราชบุรี ค่ะ... ครูเดียวพานักเรียนมาเข้าค่ายที่นี่ซิคะ...บรรยากาศดีมากๆ...สงบ..ปลอดภัย วันก่อนรีบเข้ามาเยี่ยม..จึงไม่มีเวลาอ่านเรื่องราวของครูเดียว... วันนี้เพิ่งได้อ่านเรื่องราวและได้รับรู้ความรู้สึกของครูเดียว... เป็นกำลังใจให้นะคะ...   โดย: ratana_sri 23 มิถุนายน 2552 21:18:44 น.

เสียดายรูปในกล้องจังค่ะ หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วด้วยสิคะ แล้วก็ขอบคุณครูเดียวด้วยค่ะที่เป็นกำลังใจให้นะคะ   โดย: ส้มแช่อิ่ม 23 มิถุนายน 2552 21:42:35 น.

T^T ซึ้งง งง ง ไม่เป็นไรค่ะ วันพระไม่ได้มีหนเดียว รูปภาพก็ย่อมมีใหม่ได้~ นู๋ รัก ครู เดียว ที่ สู๊ดดดดดดดดด   โดย: โมโมโกะจัง IP: 110.49.184.133 16 สิงหาคม 2552 23:11:17 น.