Bloggang.com : I_am_Nin : Lancaster..เหอๆๆ สุดยอด: ออกเดินทาง

Lancaster..เหอๆๆ สุดยอด: ออกเดินทาง

ตั้งชื่อเรื่องยั่วน้ำลายไปงั้นแหละ... อยากรู้ละสิ ว่าอะไรสุดยอด เหอๆๆๆ ถ้าอยากรู้ก็ลองติดตามดูเองแล้วกันนะ...

เรื่องของเรื่องก็มีอยู่ว่า... เพื่อนร่วมแฟลตชาวตุรกี ซึ่งเห็นหน้าค่าตากันมาร่วมปี มีอันต้องย้ายที่เรียนตามอาจารย์ที่ปรึกษา(เป็นเรื่องธรรมชาติของนักศึกษาป.เอกของที่นี่อ่ะ ถ้าไม่ย้าย ถือว่าไม่อินเทรนด์อย่างแรง... ขอย้ำอีกครั้งว่าไม่เดิ้นอย่างแรง) เราด้วยความที่มีสปริตติดออมสิน แหม เพื่อนกัน... อะไรที่เราช่วยได้ ก็ต้องร่วมด้วยช่วยกันเป็นธรรมดา สุดท้ายสรุปง่ายๆ ว่า เพื่อนเราเค้าย้ายไปเรียนที่ Lancaster เราก็เลยไปส่ง (หาเรื่องไปเที่ยว ว่างั้นเหอะ)

กิจการงานต่างๆ ที่เราทำก็ดำเนินไปได้ด้วยดี ... จนถึงวันที่เราใกล้จะเดินทาง คุณครูของเรา ก็มอบหมายงานมาหนึ่งชิ้นวันพุธ (บ่ายแก่ๆ)... ต้องการผลวันศุกร์...โอ้พระเจ้าช่วยกล้วยปิ้ง มันยอดมาก... เรามีเวลาแค่วันพฤหัส เพราะว่าวันศุกร์ต้องไป Lancaster แต่เช้าตรู่ (หกโมงเช้าที่นี่ ณ ฤดูกาลอันหนาวเหน็บที่พระอาทิตย์จะออกมาโชว์ตัวประมาณเก้าโมงครึ่งเนี่ยะ ถือว่าเช้ามากๆ แหละ ... ว่าไปนั่นเลย) สุดท้ายเราก็ปั่นงานเสร็จ ตีสามครึ่ง เน็ตก็ดันมารวน กว่าจะส่งได้ สุดท้ายก็ได้นอนแป๊บๆ เพราะตีห้าก็ต้องเตรียมตัวไป โหย... สุดยอด (สมัยเด็กๆ ถ้าอดนอนแบบนี้ ก็อาจถือว่าเดะๆ แต่ตอนนี้ป้าแก่แล้ว...ป้าขอนอนนนน)

ไปถึง Lancaster ประมาณเก้าโมงครึ่ง ก็จัดการลากกระเป๋าเพื่อเตรียมเรียกแทกซี่ ... มองหาป้าย เอ... คิวแทกซี่ไปทางไหนเนี่ยะ พอเห็นป้ายอยากร้องไห้เป็นภาษาไทยคำฝรั่งคำ (ไม่งั้นเดี๋ยวเอาท์)... เพราะว่าโดยปกติที่สถานีรถไฟ เค้าจะมีการทำสะพานเพื่อเชื่อมแต่ละชานชาลา แล้วแต่ละที่ที่เราเคยไปมา เค้าก็มีสะพานที่เป็นทางลาด ให้สามารถลากกระเป๋าได้ ... แต่ที่นี่ เท่าที่มองเห็น มันเป็นบันได เหมือนสะพานลอยบ้านเรา ... ถ้าลำพังตัวอวบๆ ของเรา เดินขึ้นบันไดน่ะพอทำเนา แต่เนี่ยะ กระเป๋าเดินทางใบเบ้งของเพื่อน ไม่ใช่ใบเดียว แต่เป็นสองใบ(ไม่งั้นเค้าคงไม่ต้องการมืองขยันมาช่วยหรอก) ที่อัดแน่นไปด้วยหนังสือ ...ประมาณน้ำหนักน่าจะอยู่ที่ สี่สิบถึงห้าสิบกิโลกรัม ... ขอย้ำ ว่าหนักมาก แต่สุดท้าย ทุกอย่างก็ผ่านมาด้วยดี ... จากการช่วยเหลือของเด็กหนุ่มชาวแบล็คพูล ที่บังเอิญอยู่ในเหตุการณ์

เสร็จภาระกิจเรื่องกระเป๋า เราก็เดินทางโดยแทกซี่ไปยัง University of Lancaster เพราะเพื่อนเราจะต้องไปจัดการเรื่องหอพัก ... แต่ก็อย่างว่าแหละ ความซวยเนี่ยะ เวลามาเยือนทีนึง มักจะเรียกเพื่อนๆ ตามมาด้วยเป็นพรวน คราวนี้ก็เหมือนกัน เพราะว่า พี่ยาม(ชื่อเท่ๆ เรียกกันว่า Security Porter) ไม่อนุญาตให้แทกซี่เข้าไปในเขตหอพัก ... ซึ่งกินอาณาบริเวณกว่ายี่สิบตึก ... กรรมของเวรอีกแล้วครับท่านผู้ชม ... เมื่อเหตุการณ์เป็นแบบนั้น เรากับเพื่อนก็ต้องลากกระเป๋าเดินทางแบบลากสองใบ เป้อีกสามใบ ขอย้ำว่า แต่ละใบหนักมากๆ ขึ้นเนิน ลงเนินบ้าง(เพราะหลง) ฝ่าลมและฝนที่พัดแบบไม่เกรงอกเกรงใจกัน แต่สุดท้าย ภาระกิจหอพัก ก็สิ้นสุดลง แบบโล่งใจสุดๆ กันทุกฝ่าย

พอเสร็จเรื่องนึง พวกเราก็ไม่รอช้าตามประสาคนอยู่ไม่สุข พวกเราก็ริเริ่มอีกหนึ่ง กิจเวียก ทันที (ขอแทรกเสียงในฟิล์มสักเล็กน้อย หลายคนอาจจะไม่คุ้นชิน และสงสัยว่า กิจเวียก เนี่ยะคืออะไร กิจเวียก อ่านว่า กิด จะ เวียก หมายถึง การงาน นั่นเอง เพราะเวียก ภาษาแถวบ้าน หมายถึงงาน ... เดี๋ยวจะหาว่าหนูหิ่นโกอินเตอร์แล้วลืมซาด...(ลืมชาติ)) นั่นก็คือ เดินสำรวจ สถานที่ภายในมหาวิทยาลัย และไปยังคณะวิชาที่เพื่อนจะไปเข้าเรียน ... หนาวก็หนาว ลมก็แรง ... แถมยังหลงทางอีก แต่ก็นั่นแหละ ถ้าไม่หลง ก็คงไม่ได้รสชาติของชีวิต ...

หลังจากแวะคาระวะผู้ใหญ่เป็นที่เรียบร้อย... ก็ถึงเวลาที่เรารอคอย ... มาเที่ยวนี้ ก็หวังเรื่องนี้เรื่องเดียวนั่นแหละ ก็เราเป็นถึงนักวิชาการ เหอๆๆ วิชาตรีการท่องเที่ยว วิชาโทการอาหาร วิชาเอกการนิยาย(เน้นอ่านเป็นหลัก) ... ทั้งหมดที่กล่าวมานี้ ไม่มีสิ่งไหนเลย ที่สอดคล้องกับหน้าที่ที่ต้องทำอยู่ตอนนี้ .... แค่คิด ก็น้ำตาไหลพราก สงสารประเทศชาติ ว่าไปนั่น ... เอาเป็นว่า ตอนนี้ ก็เป็นเรื่องราวแบบหอมปากหอมคอของการมาเยือน Lancaster ส่วนตอนต่อไป ก็เป็นภาพในเมือง ในส่วนที่เราสนใจ แต่ไม่รู้ว่าทำไม๊ ทำไม.. ได้มาแต่รูปผับ เหอๆๆๆ ...

Create Date : 03 ธันวาคม 2548

Last Update : 23 เมษายน 2554 15:05:05 น.

0 comments

Counter : 1724 Pageviews.