ตอนที่ 4

บันช์รูดซิปรองเท้าบูทสีบานเย็น หยิบกระเป๋าหลายใบและเปิดประตูก้าวลงจากรถอัลฟ่าโรมีโอของเธอ เธอรู้สึกตื่นตัวเต็มที่และความรู้สึกแบบนี้แหละที่จะทำให้เธอเรียนรู้ได้อย่างเต็มที่
“เอาของไปไว้ที่หอเลยนะคะ เดี๋ยวเลิกเรียนบันช์เดินกลับเอง” บันช์ก้มบอกคนขับรถของเธอแล้วเดินอย่างมั่นใจเข้าสู่ Rachata design house (รัช ชะ ตะ ดีไซน์เฮ้าส์) สถาบันออกแบบที่เธอและอีกหลายๆ ชีวิตใฝ่ฝันจะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของมัน และวันนี้เธอก็ทำสำเร็จแล้ว ใช่อะไรที่เธอตั้งใจเธอมักจะทำสำเร็จเสมอ
“โอ๊ย!” บันช์ร้องเพราะเธอโดนบางสิ่งพุ่งเข้ามาชนจนเธอเกือบหน้าคว่ำ
“ขอโทษคะๆ” หญิงสาวที่ชนเธอรีบขอโทษขอโพย
“ขอโทษจริงๆ ครับเป็นอะไรหรือป่าวครับ” ผู้ชายสองคนที่ถือของมาให้เธอก็ร่วมช่วยขอโทษด้วย
บันช์สังเกตว่าหญิงสาวที่พุ่งชนเธอสวยโดดเด่นทีเดียว ไม่น่าแปลกใจเลยที่มีหนุ่มๆ มาเดินตามถือของแบบนี้
“ไม่เป็นไรๆ เราก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก” บันช์ส่งยิ้มให้แล้วเดินจากมาเธอไม่อยากให้มีอะไรมาทำให้วันอันสดใสของเธอพังทลาย
บันช์หยิบกระดาษที่จดหมายเลขห้องเรียนของเธอขึ้นมาเช็คอีกทีก่อนที่เธอจะเปิดประตูห้องเรียนเข้าไป แล้วเธอก็เห็นหญิงสาวที่เดินชนเธอหน้าประตูนั่งอยู่ท่ามกลางเด็กใหม่ในห้องนั้นด้วย
“อ่าวบังเอิญจัง เราเรียนด้วยกันหรอ” เธอคนนั้นร้องทัก
บันช์จึงเข้าไปนั่งเก้าอี้ข้างๆ
“เราบันช์นะ”
“ไฮเดรนเยียจ๊ะ ต้องขอโทษอีกทีเรื่องเมื่อเช้า”
“ลืมมันซะเถอะ ว่าแต่คนที่เดินถือของให้คือแฟนเธอหรอ”
“อ๋อไม่ใช่ๆ พึ่งเจอกันเองเค้าบอกว่าเค้าเรียนอยู่ตึกคอมอาร์ต เค้าแค่มาช่วยเราถือของ”
“ว้าว” บันช์ร้องแซว
ไฮเดรนเยียยิ้มเขิลอายเล็กน้อย บันช์ไม่แปลกใจเลยที่คนจะตกหลุมรักไฮเดรนเยียตั่งแต่แรกเห็นใบหน้าเล็กๆ สวยงามที่แฝงความเศร้าไว้เล็กน้อยกับผมสีดำขลับที่ดูธรรมชาติ ไฮเดรนเยียดูเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ที่อ่อนโยนในขณะที่บันช์สังเกตไฮเดรนเยียเธอไม่อาจรู้เลยว่าไฮเดรนเยียก็กำลังสังเกตเธอเช่นกัน ไฮเดรนเยียคิดว่าเธอกำลังคุยอยู่กับคุณหนูทรงเครื่อง ของแบรนด์เนมบนตัวบันช์คงรวมกันได้เป็นแสน นั่นยังไม่รวมถึงนาฬิกาคาร์เทียฝังเพรชที่เธอไม่อยากจะประเมิน ตั่งแต่ผมสีแดงจัดใบหน้าหมวยจ้ากับผิวเลือดฝาดทุกอณูขุมขน ทำให้บันช์คิดถึงคุณหนูมหาเศรษฐีขี้วีนในละครน้ำเน่าหลังข่าวที่ไม่แม้แต่จะเคยซักกางเกงในของตัวเอง ไฮเดรนเยียประหม่าเล็กน้อยว่าบันช์จะเป็นคนที่คบด้วยอยากหรือป่าว แต่เมื่อบันช์คิดถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าที่เกิดขึ้นเธอก็สบายใจที่บันช์ดูไม่ขี้วีนซักนิด
“Hello everyone!” นางๆ หนึ่งในชุดรัดรูปสีเนื้อที่ไฮเดรนเยียไม่อาจชี้ชัดได้ว่าเป็นผู้หญิงหรือตุ๊ดเปิดประตูเข้ามาทักทายทุกคนด้วยเสียงดังลั่น เด็กปีหนึ่งทุกคนหยุดทำอะไรก็แล้วแต่ที่ทำอยู่แล้วหันไปฟังเธอพูด
“มากันครบหรือยังเอย”
ทุกคนเงียบเพราะไม่มีใครรู้ว่าครบหรือไม่ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะพูดต่อประตูห้องก็เปิดออกโดยคนกลุ่มหนึ่งที่เดินเรียงกันเข้ามา นำมาด้วยสาวญี่ปุ่นผมทอง เสื้อคลุมไหล่ตั้งของเธอตกแต่งด้วยโซ่มากมาย ตามมาด้วยหญิงสาวที่
ลุคดูเหมือนนางแบบเอเชีย เดรสเรียบๆ แนบกับร่างเพรียวแต่ทรงสะบึมของเธออย่างเหมาะเจาะและหญิงสาวหน้าคมที่มีผมยาวสีคาราเมลอีกคนเธอดูแวววาวด้วยเดรสผ้าเลื่อมสีแชมเปญทรงเอสั้นจุ๊ดจู๋ และที่เดินเข้ามาคนสุดท้ายหน้าตาบ้องแบ๊วกับทรงผมยีปลายสีส้มแดงจะเป็นใครไปไม่ได้ เกิดเสียงพึมพำทั่วห้องแต่ไม่เทียบเท่ากับ
“พิโอนี่ยังดีไซน์เนอร์ไอดอล” ไฮเดรนเยียวิ่งเข้าไปจับมือพีโอนี่ที่หัวเราะอย่างเขิลอาย
“คงมากันครบแล้วขอความสงบด้วย” นางตะโกนเรียกความสนใจอีกครั้ง
“พี่ชื่อพัชราภา เรียกว่าแอ้มก็ได้ พี่อยู่ปีสาม”
พี่แอ้มพัชราภาถูกอาจารย์ส่งมาเชคชื่อและบอกรายละเอียดเกี่ยวกับอุปกรณ์การเรียน เธอจัดเด็กออกเป็นกลุ่มๆ บันช์และไฮเดรนเยียได้อยู่กับสี่สาวฟินาเล่ ซึ่งทั้งสองก็รู้สึกยินดีมาก ทั้งหกจับกลุ่มคุยทันทีแต่ต้องหยุดเป็นพักๆ เพราะสายตาพิฆาตของพี่แอ้มที่ส่งมา ทั้งสองรู้จักพี่โอนี่อยู่แล้วแต่พึ่งรู้ว่าเธอกลัวผีมากกว่ากลัวโดนจักรเย็บมือ และค่อยๆ รู้ว่าสาวญี่ปุ่นชื่อ วาซาบิแต่เกลียดวาซาบิ เกิดที่เมืองไทยและไม่เคยแต่งคอสเพล สาวหน้าเก๋ชื่อเรด รักสัตว์ทุกชนิดและไม่ได้ทำนม ยังพบว่าหญิงสาวหน้าคม ชื่อวิเวียน จริงๆ แล้วเธอหน้าจีนและไม่มีเชื้อแดนอาหรับ เรดบอกบันช์และไฮเดรนเยียว่าภายใต้เมคอัพคิ้วหนาสีดำกับขอบตาหนาเกือบเซ็น วิเวียนหน้าเหมือนซูฉีที่ตาโตขึ้นเล็กน้อย เมื่อวิเวียนถูกเปิดเผยเธอจึงบอกว่าเรดมีหน้าอกเหมือนซูฉีแต่ใหญ่กว่าเล็กน้อย เมื่อคอร์สซีรีบัสแผ่นสุดท้ายถูกแจกหมด พี่แอ้มก็ก้าวฉับๆ ออกจากห้องอย่างสบายใจที่หมดหน้าที่ของเธอ ไม่นานอาจารย์ที่เหมือนฝาแฝดของมิสเตอร์เจในรายการอเมริกันเน็กท็อปโมเดลก็เปิดประตูเข้ามา หลังจากอาจารย์แนะนำตัวเองอย่างรวดเร็ว คลาสแรกก็เริ่มขึ้น คลาสนี้เป็นการเลคเชอร์ความเคลื่อนไหวของแฟชั่นตั้งแต่สมัยเมโสโปเตเมีย เนื้อหายืดยาวกินเวลาห้าชั่วโมงรวด แต่ด้วยความน่าสนใจของเนื้อหาและเด็กแฟชั่นดูจะกระหายความรู้เกินบรรยาย ทุกคนจึงดูตั้งอกตั้งใจมีประสิทธิภาพในการเรียนยิ่งกว่าเครื่องจักร หรืออาจเป็นเพราะว่ามีละอ่องแห่งการแข่งขันชิงดีชิงเด่นลอยอยู่ในอณูอากาศจนสัมผัสได้ เมื่อเลิกคลาสสี่สาวก็บอกลาบันช์และไฮเดรสเยียเพื่อกลับห้องไปทำรายงานรีเสิร์ชจำนวนไม่ต่ำกว่า 200 หน้า เกี่ยวกับเรื่องที่จะต้องเรียนในคลาสหน้า
“อย่าลืมเอารายงานเล่นเล็กๆ น่ารักๆ มาส่งอาจารย์ด้วยนะครับ และอย่าได้คิดจะทำส่งๆ กรุณารักษาคุณภาพของรัชต because it is a place especially for diamon in the crown เล่มเล็กมากสองร้อยหน้า เราจะทำเสร็จทันไหมเนี่ย” ไฮเดรนเยียพูดทวนประโยคของอาจารย์อย่างอารมณ์เสีย ไปตามทางเดินกลับหอ
“ทำๆ ไปเหอะยังไงก็ต้องทำ ไฮเดรนเยีย หาอะไรอร่อยๆ กินกันเหอะ” บันช์ส่งสายตาโหยหาไปทางร้าน Ice heaven
บันช์และไอเดรนเยียเพลิดเพลินกับไอศครีมวนิลาฟองดูและมองผู้คนที่เดินไปเดินมาผ่านหน้าต่าง ส่วนใหญ่จะเป็นนักเรียนของรัชตดีไซน์เฮาส์ หลังจากนั่งอยู่ในร้านไอติมพักใหญ่ทั้งสองก็เดินอย่างเกลียจคร้านกลับหอ ถนนระหว่างตึกเรียนกับหอพักเป็นถนนเส้นใหญ่มีร้านที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงามมากมาย มีบางร้านเป็นงานออกแบบของเด็กที่จบไปจากรัชตเอง พอผ่านช่วงที่เป็นตึกแถวไปก่อนทางเลี้ยวเข้าหอพักรัชต ไฮเดรนเยียก็เหลือบไปเห็นบางสิ่งและดึงมือบันช์ให้ตามเธอไป ไฮเดรนเยียตรงไปยังสถานที่ๆ เหมือนร้านขายของตกแต่งที่ถูกปิดไว้ จะว่าเป็นร้านของของตกแต่งก็ไม่เชิงเพราะของในร้านวางระเกะระกะและดูไม่ได้รับการดูแล แต่ไฮเดรนเยียมองร้านอย่างสนอกสนใจ หากผู้ที่เรียนด้านศิลปะอย่างทั้งสองจะรู้ว่าอาคารเล็กๆ สองชั้นแห่งนี้ถูกสร้างอย่างดีเยี่ยม จากรูปทรง จากประตูไม้หน้าหนัก หน้าต่างไม้ทรงโค้ง อิฐและปูนสีน้ำตาลอ่อนและการตกแต่งแบบยุโรปคลาสสิกเรียบๆ หัวเสาก็มีลายเถาว์วัลล์เพียงแค่เล็กน้อย สามารถบอกได้ทันทีที่เห็นว่าเป็นศิลปะในยุคเรเนสซองซ์ขนานแท้ไม่มีการบิดเบือนจนน่าเกลียดเหมือนสิ่งปลูกสร้างใหม่ๆ ที่เห็นได้ดาษดื่นตามชานเมือง บันช์สังเกตว่าของในกระจกโชว์ก็น่าสนใจมันสวยงามแบบมีรสนิยมแม้จะดูหลายหลายจนไม่เข้ากันเกินไป เธอเห็นโซฟาหนังสีเขียวเข้มวางอยู่กับแจกันยักษ์สลักลายกราฟิกแบบอียิปต์ของในนี้เหมือนมาจากคนละมุมโลก แล้วเธอก็สะดุดตากับจี้รูปช่อดอกไม้อันหนึ่งมันดูน่ารักและทำให้เธอรู้สึกอย่างเป็นเจ้าของ
“ไฮเดรนเยียที่นี่สวยจริงๆ แหละ เธอนี่ช่างสังเกตุ”
ไฮเดรนเยียก้มมองจี้รูปช่อดอกไม้ที่บันช์จ้องอยู่นาน
“บันช์ชอบอันนี้หรอ”
“ใช่ มันดูถูกสร้างขึ้นมาอย่างดี ละเอียดมาก วัสดุก็เหมือนของแท้ แต่ก็เท่านั้นแหละ ที่นี้เหมือนเลิกขายมาหลายปีแล้วเจ้าของคงใช้เป็นที่เก็บของละมั้ง” บันช์พูดอย่างเสียดายที่เธอไม่อาจเป็นเจ้าของของที่ต้องการ ซึ่งมันเกิดขึ้นไม่บ่อยนักในชีวิตเธอ
“โห! อยากเห็นเจ้าของใช่ที่ที่มีมูลค่าขนาดนี้เป็นที่เก็บของจริงๆ” แต่ไฮเดรนเยียก็ไม่มีคำอิบายอื่นเพราะภาพมันฟ้องอยู่เห็นๆ

ในเตียงสองชั้นที่ถูกนำมาชิดกันวิเวียนกับเรดนอนคว่ำหันเข้าหากันอยู่ที่เตียงชั้นร่าง ในขณะที่ทั้งตัวเหลือเพียงบีกินี่ตัวจิ๋วกับน้ำองุ่นเย็นเจี๊ยบและไพ่ในมือ ก็ไม่มีเวลาไหนจะผ่อนคลายเท่านี้อีกแล้ว เมื่อวิเวียนเปิดสำรับไพ่บนเตียงพิโอนี่ก็ปฏิเสธอย่างแข็งขันว่าจะทำงานให้เสร็จก่อน
“พีโอนี่แค่สามตาเท่านั้นแหละ” เรดร้องชวน
ซึ่งในความเป็นจริงตาที่ทั้งสองเล่นกันอยู่เป็นตาที่สิบ แม้พิโอนี่จะนั่งทำงานตัวตรงอยู่บนโต๊ะของเธอแต่เธอยังไม่วายจะหันมาเปิดโปร่งแผนต่างๆ เป็นครั้งเป็นคราว ซึ่งทำให้เห็นว่าเธอก็เซียนมากเช่นกัน
มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“ไม่ต้องๆ เดียวพิโอนี่ไปเปิดเอง”
พิโอนี่เดินออกไปแต่โผล่หน้ากลับมาบอกว่า
“ถ้าเกิดเป็นแบบช่างไฟพิโอนี่จะร้องเหมียวนะ จะได้เอาผ้าคลุมตัวทัน” พิโอนี่ส่งสายตามายังร่างเกือบเปลือยของเพื่อนทั้งสอง
“มาแล้วคะๆ” พิโอนี่ร้องบอก
เบื้องหลังประตูไม่ใช่ช่างไฟ แต่เป็นหญิงสาวหมวยผมแดงกับกระเป๋าเดินทางหลุยส์ วิตตองครบชุดอยู่แทบเท้าที่ใส่รองเท้าบูทสีบานเย็น รอยยิ้มกว้างที่แสดงว่าตื่นเต้นและประหลายใจปรากฏชัดบนใบหน้าเธอ

เสียงเคาะประตูดังไม่หยุด วาซาบิดันผ้าปิดตาไปคาดไว้บนผม เธอหงุดหงิดนิดหน่อยที่มีคนมาขัดขวางการพักผ่อนของเธอ
“มาแล้วๆ จะเคาะไรนักหนา” วาซาบิร้องขณะวิ่งมาที่ประตู
เมื่อเธอเปิดประตูกลับไม่มีใคร
“อ่าว เรากับวาซาบิได้อยู่ห้องเดียวกันหรอ” เสียงดังมาจากเบื้องล่าง
วาซาบิมองต่ำลงไปที่พื้น หญิงสาวสวยผมดำนั่งอยู่ท่ามกลางกองกระเป๋าในท่าเกือบหงายหลัง เธอคงสะดุดกระเป๋าตัวเองล้มหลังจากเคาะประตู แม้อยู่ในท่าตลกๆ และมีสีหน้าเบลอๆ แต่เธอก็ยังสวยงามเช่นดอกไฮเดรนเยียสีขาวเช่นเดิม

 

Create Date : 05 สิงหาคม 2554		2 comments
Last Update : 5 สิงหาคม 2554 21:12:54 น.
Counter : 374 Pageviews.
Share Tweet