ตอนที่ 8

แสงแดดยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านสีขาวมาบนเตียงใหญ่ในห้องนอนของโรงแรม สามสาว เรด บันช์และวาซาบิ กำลังนอนดูวีดีโอย้อนหลังที่วาซาบิถ่ายภาพบรรยากาศของตลาดโต้รุ่งอันเลื่องชื่อของเชียงใหม่ที่พวกเขาไปเดินเที่ยวกันตอนกลาคืน
ภาพวาซาบิตักเนื้อมะพร้าวอ่อนชิ้นใหญ่เข้าปาก น้ำมะพร้าวหยดลงมาตามคาง “อืมมมม หวานเย็นอร่อย”
วาซาบิพยายามเก็บทุกรายละเอียดของบรรยากาศชวนรื่นเริงนี้ ทั้งชาวไทยชาวเทศเดินกันคึกคักขวักไขว่ หลายๆ คนมีของฝากเต็มมือ หลายๆ คนมีของกินเต็มมือ ร้านขายของกินแฝงลอยที่ส่งกลิ่นหอมน่ากิน ร้านขายของเล่นของที่ระลึกที่เปิดไฟสีสันแข่ง ผับบาร์มืดๆ มีสาวชาวไทยคอยต้อนรับแขก วาซาบิซูมภาพสาวญี่ปุ่นคนหนึ่งจิ้มไข่ปากหมึกทอดชุ่มน้ำจิ้มเข้าปาก
“อยากกินไข่ปลาหมึกอะ” เสียงบันซ์แทรกดังเข้ากล้องมา
ภาพคุณปู่ฝรั่งให้เงินเด็กน้อยขอทานที่มีอยู่มากมายในถนนสายนี้
“ข้าวซอยมาแล้วคร้าบบ อันนี้ไม่เผ็ดคร้าบ” เด็กเสริฟหนุ่มฉีกยิ้มกว้างใส่กล้องที่วาซาบิแพลนมาก่อนจะเดินจากไป
วาซาบิซูมข้าวซอยกับน้ำผสมไม้ปั้นก่อนที่จะหันกล้องเข้าหาตัวเอง “ขอตัวกินนะค้า” แล้วเธอก็กดพักกล้อง
บันช์กดสปีกเกอร์โฟนจากโทรศัพท์ในห้องของโรมแรมที่ดังขึ้น
“ใช่คะพูดอยู่คะ”
“ใครกันคะช่วยถามชื่อเค้าให้หน่อยได้ไม๊คะ” บันช์ถามไปทั้งๆ ที่เธอก็พอจะเดาออกอยู่บ้าง
“ดิฉันไม่อยากพบเขา คุณจะบอกเขายังไงก็ได้ว่าดิฉันไม่อยู่ที่นี่แล้ว ดิฉันสามารถไว้ใจความเป็นส่วนตัวของโรมแรมนี้ได้ใช่ไหมคะ”
“ขอบคุณมากคะ”
วาซาบิและเรดสดุ้งหันไปทางอื่นเมื่อบันช์หันกลับมามองพวกเขาที่กำลังฟังการสนทนาของบันช์อยากตั้งอกตั้งใจ ทั้งสองแกล้งทำเป็นสนใจเล็บของตัวเองรอให้บันช์เริ่มเล่าขึ้นมา
...แต่เมื่อบันช์เริ่มหันไปเก็บของใส่กระเป๋าเดินทาง ไม่มีท่าที่จะพูดถึงเรื่องโทรศัพท์ที่น่าสงสัยเมื่อกี้
“โอเคบันช์ เมื่อกี้เราสองคนได้ยินที่เธอคุยโทรศัพท์ของโรงแรมใครโทรเข้ามาแล้วใครที่เธอไม่อยากเจอจ๊ะ” เรดตัดสินใจถามขึ้นมา
“มันฟังดูเมื่อมีคนอยากเจอเธอ มีหนุ่มๆ ตามเธอมาจากตลาดโต้รุ่งรึป่าว” วาซาบิสรุปเสร็จสรรพ
...
“พวกเธอไม่เก็บของหรอ รถตู้สนามบินจะมารับบ่ายโมงนะ” บันช์พูดหน้าตาย
เรดกับวาซาบิหันมาสบตากับอย่างประหลาดใจ
“คนทุกคนต้องมีเรื่องส่วนตัวทั้งนั้นเนอะวาซาบิ ฮ่าๆ” เรดผ่อนคลายสถานะการณ์ ลุกขึ้นแล้วสาวเท้าไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว
“เรดจะไปไหน หวังว่าคงบอกได้นะ” วาซาบิตะโกนถาม
“อ๋อ จะไปยืมไดร์ที่ห้องพิโอนี่”
“เราก็มี” บันช์หยิบไดร์ของเธอออกมาจากกระเป๋า”
“ชอบไดร์สีชมพูน่ะ” เรดพูดแล้วออกไปอย่างรวดเร็ว

แต่เมื่อเรดออกจากห้องของเธอกลับไปได้เข้าไปในห้องตรงกันข้ามซึ่งเป็นห้องของ วิเวียน พิโอนี่และไฮเดรนเยียเธอกลับตรงไปที่ล็อบบี้ของโรงแรมและเป้าหมายคือประชาสัมพันธ์

“ถ้าเธอออกไปแล้วคุณก็น่าจะบอกผมได้ตั้งแต่ตอนแรกที่ผมถาม แขกล็อกเอาท์ออกคุณก็ต้องมีขอมูลเค้าสิครับ”
“คือคุณบันช์ออกไปก่อนแต่เพื่อนๆ ของเธอยังอยู่นะคะเลยไม่มีรายการทำให้ดิฉันเข้าใจผิด”
“งั้นผมจะนั่งเฝ้าอยู่ตรงนี้ คุณก็รู้จักผมและรู้ด้วยว่าผมไม่อันตรายผมมีแต่ช่วยเหลือ”
“ก็เพราะรู้จักคุณดิฉันถึงเช็คข้อมูลให้ซึ่งเป็นสิ่งที่ผิดดิฉันไม่น่าทำเลย ยังไงก็ไม่ได้นะคะ เธอกลับไปแล้วจริงๆ คะ คุณต้องกลับไปนะคะ”
“ขอโทษคะ หนูเป็นเพื่อนบันช์แล้วก็รู้จักเขาด้วยคะ ขอคุยกับเขาแปปนึงแล้วเขาก็จะไปคะ”
“ไม่คิดว่าจะเป็นคุณหมอนะคะ เราไปนั่งคุยกันดีกว่า” เรดหันไปยิ้มให้กับคุณหมอหนุ่มที่ดูตามเหตุการณ์ยังไม่ทัน
“คุณคือคนที่วิ่งตัวเปียกเข้ามาในลิฟท์เมื่อวานแล้วก็คือเพื่อนของบันช์ด้วยหรอ บังเอิญจังครับ”
“เราชื่อเรดคะ ไม่ต้องเรียกว่าคุณก็ได้”
“ครับ แล้วเรดพาผมไปหาบันช์ได้ไหมครับ”
“ไม่ได้คะ เอิ่มมคือเมื่อกี้เรดพึ่งแนะนำตัวไปคะ”
“อ่อ... ขอโทษครับพี่ชื่อลาพิญ เรียกว่าพี่ลาก็ได้”
“หืม.. พี่ลา” เรดทำสีหน้าไม่อยากจะเชื่อออกมา
“คือบันช์ชอบเรียกพี่แบบนั้น แต่คุณจะเรียกอะไรก็ได้ครับ”
“คุณ... บอกว่าชื่อเรดไงคะ เรดขอเรียกว่าคุณหมอแล้วกันนะคะ”
“ยังไงก็ได้ครับ”
“เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า” เรดพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“เรดรู้ว่าบันช์ไม่อยากพบคุณหมอ แต่เรดสามารถพาคุณหมอไปพบบันช์ได้”
“จริงนะครับ ขอบคุณน้องเรดมาก”
“เดียวคะ”
“ผมว่าแล้ว”
“ขึ้นอยู่กับว่าคุณหมอมีเหตุผลพอที่จะได้พบหรือป่าว ดังนั้นเรดต้องได้รู้เรื่องทั้งหมดก่อน”
“อยากรู้อะไรละครับ”
เมื่อคำคำนั่นหลุดออกมาจากปากของคุณหมอหนุ่ม เรดก็รู้สึกยินดีมากที่เธอจะได้รู้เรื่องทั้งหมดเสียที
แต่เมื่อเวลาผ่านไปเรดพบว่าเธอเกือบไม่ได้คำตอบอะไรเลย
“ถ้าคุณหมอพูดว่า เรื่องนี้ถ้าบันช์ไม่บอกพี่ก็บอกไม่ได้ แค่อีกครั้งเดียวก็อย่าหวังว่าจะได้รับความช่วยเหลือจากเรดเลย”
ลาพิญถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะจ้องหน้าหญิงสาวตรงหน้า
“พี่ดูเป็นคนเลวไม่น่าไว้ใจหรือครับ แม้ไม่มีอะไรเป็นเครื่องยืนยันแต่พี่สาบานได้ว่าพี่แค่อยากเจอบันช์แค่พุดคุย”
เรดมองหน้าชายหนุ่มที่พยามสบตาเธอเพื่อแสดงความจริงใจ สำหรับเรดเขาเป็นคนที่ห่างไกล้จากคำว่าไม่น่าไว้ใจ ตรงกันข้ามเธอรู้ดีว่าเธอไว้ใจเขาตลอดที่คุยกัน ความเคร่งขรึมผสมกับลูกอ้อนนิดๆ จากชายผู้มีใบหน้าและร่างกายที่ดูอบอุ่นแข็งแรง เมื่อคิดถึงตรงนี้เราก็เบือนหน้าหนีอย่างมีพิรุด
ลาพิญเหมือนจะรับรู้ปฏิกริยานี้ได้เขาจึงยิ้มออกมานิดๆ
เมื่อเรดเห็นเขายิ้มเธอจึงเด้งตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“เดียวจะไม่พาพี่ไปเจอบัชน์จริงๆ หรือ”
“ไม่คะ” เธอตอบสั้นๆและทำท่าจะเดินหนีไป
พืบ! ลาพิญทำในสิ่งที่เรดไม่คิดซักนิดว่าเขาจะทำ
ลาพิญกุมมือของเรดไว้แน่เพื่อไม่ให้เธอเดินไปและปล่อยออกอย่ารวดเร็วเมื่อเรดหันกลับมา
“ผมขอร้องนะครับ”
เรดเงียบกริบ แม้ลาพิญปล่อยมือเธอออกแล้วแต่เธอยังรู้สึกถึงควมร้อนบนมือของเธอได้
“งั้นแปปนึงนะคะ” เรดตอบคำตอบที่ลาพิญไม่คิดว่าจะได้ยินเช่นกัน
เรดเขียนอะไรบางอย่างลงในกระดาษทิชชูของโรงแรม
“วันนี้พวกเราจะกลับกรุงเทพแล้ว ถ้าคิดว่ามีวิธีที่จะทำให้เรดไว้ใจคุณได้ก็ติดต่อมาละกัน เรดช่วยได้แค่นี้จริงๆ” เมื่อเธอพูดจบก็เดินกึ่งวิ่งจากไปโดยไม่บอกลา
เมื่อครั้งแรกก่อนที่เธอตัดสินใจจะลงลิฟท์มาแอบดูบุคคลปริศนาที่เพื่อนสนิดของเธอไม่อยากเจอนั้น เธอคิดว่าจะเจอบุคคลที่ดูชั่วร้ายหรือน่าอับอายที่จะแสดงตัวว่ารู้จัก ไม่คิดเลยว่าคนที่เธอจะลงมาเจอคือคุณหมอที่ช่วยคนไข้โรคหัวใจที่เธอเจอในลิฟท์เมื่อวานลิฟท์ตัวเดียวกับที่เธอยืนอยู่ แล้วเธอก็ไม่ใช่แค่แอบดูยังถือวิสาสะเขาไปพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องของบันช์เรดคิดด้วยความสับสน แต่ถึงอยากไรเรดก็มีความมั่นใจอย่างประหลาดว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร แต่ไม่มีเหตุผลเพียงพอเลยที่เธอจะพาคนที่เพื่อนเธอไม่อยากพบไปพบกับเพื่อนของเธอ
แล้วเรดก็คิดได้ว่าสิ่งที่ควรทำที่สุดในตอนนี้คือเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนซักคนฟัง เป็นใครไปไม่ได้ ...วาซาบิ

Create Date : 11 กุมภาพันธ์ 2555		0 comments
Last Update : 11 กุมภาพันธ์ 2555 15:53:50 น.
Counter : 733 Pageviews.
Share Tweet