รำลึกความหลัง
อยู่ที่แมนฯ มาเป็นปีแล้วน้า
วันนี้มานั่งรำลึกความหลังกับเพื่อนคนจีน
ไม่เชิงหรอก.... จริง ๆ คือวันนี้ไปอ่านหนังสืออยู่ในปาร์คที่ไม่ใกล้ไม่ไกลเท่าไหร่นี่น่ะ อ่านอยู่ดี ๆ เพื่อนก็เท็กซ์มา ชวนออกไปช้อปปิ้ง บอกเค้าว่าไปก็ได้ แต่ว่าตอนนี้ชั้นอยู่ปาร์คอ่านหนังสืออยู่นะ เพื่อนมันบอกว่า... ดีเลย จริง ๆ มันอยากเดินปาร์คตะหาก
เก๊าะเลยให้มันเดินมาหาซะ ฮะๆๆ แถมฝากหยิบเสื้อหนาวมาให้ด้วย อากาศมันร้อน ๆ หนาว ๆ ชอบกลอยู่ - -" (แบบเวลาแดดออกร้อนหน่อย ๆ เวลาไม่มีแดดก็หนาว อะไรทำนองนั้น)
เพื่อนมาถึงมันก็นั่งด้วยแป๊บนึงแล้วก็ไปเดิน ตอนนี้เราก็นั่งอ่านหนังสือต่อไป โห๊ย บรรยากาศไม่น่าอ่านเล้ย แดดดี ๆ ลมดี ๆ แบบนี้น่าจะนอนมากกว่า ฮะๆๆ
เพื่อนหายไปชาติเศษได้ กว่าจะกลับมาอีกที มันบอกว่าเดินไปเข้าอาร์ตแกลลอรี่มา (อยู่ติดกันนี่แหละ ฟรีด้วย แต่ทั้งปีทั้งชาติไม่เคยเข้าไปเลยแฮะ) เสร็จแล้วก็มานั่งคุยกัน
ตู่มาถึงนี่รู้สึกจะวันที่ 2 ส.ค. เพราะงั้นก็แปลว่ามาอยู่ได้ปีกว่า ๆ ละ ช่วงนี้เห็นคนที่จะมาเรียนปีหน้ามากันเต็มไปหมดด้วย พวกนักเรียนต่างชาติที่มาเรียนภาษากันก่อนน่ะ
แล้วก็เลยเล่าให้เพื่อนฟังว่าเมื่อวันเสาร์นะตอนกำลังจะออกจากหอไปหาเพื่อนอีกคน เดินผ่านตรง Reception เห็นผู้หญิงผู้ชายสองคนมากับกระเป๋าใบใหญ่มากกกกก
แบบดูก็รู้ว่าเพิ่งลงจากเครื่องมาสด ๆ ร้อน ๆ น่ะนะ
ที่สะดุดตาคือ.... หน้าเหมือนคนไทยแฮะ
เราเลยแอบ... แหะแหะ อยากรู้ว่าใช่รึเปล่า ทำทีเป็นเช็คจดหมาย เค้าก็ไม่อ้าปากพูดซะทีวุ้ย ไอ้เราเลยไม่รอ เดินไปละ....(กลัวมีพิรุธ)
แล้วพอเดินออกไปแล้ว ก็มาคิดได้ว่า... ท่าทางเค้าสองคนเหมือนต้องการอะไรซักอย่าง เหมือนมีปัญหาด้านการสื่อสาร ฯลฯ.........ไป ๆ มา ๆ ก็มาคิดถึงตัวเองตอนมาถึงใหม่ ๆ
ตอนนั้นยิ่งกว่าสองคนนี้อีก ว่าแล้วก็ทำทีเป็นเดินกลับเข้าไปใหม่อีกรอบ ฮะๆๆ
ทีนี้โป๊ะเช๊ะ!! น้องผู้หญิงเค้าพูดขึ้นมาพอดี
โอ๊ะ....... ภาษาอังกฤษสำเนียงไทย ๆ แบบนี้ แน่น๊อน!!!!!!!!!!!!
(แหะๆ ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจะบอกว่าสำเนียงเค้าไทยๆหรอกนะ)
เลยเข้าไปทัก เค้าสองคนเพิ่งมาถึงวันนี้เลยสด ๆ ร้อน ๆ ดูจากไฟลท์ที่บินมาก็รู้ด้วยว่า เด็กทุนเหมือนกันชัวร์ ไม่งั้นไอ้บ้าที่ไหนจะจองไฟลท์แบบนี้ (เพราะตัวเองก็โดน)
เลยพาน้องผู้หญิงเค้าไปส่งห้อง ให้เบอร์โทร. ฯลฯ เค้าไปเผื่อต้องการติดต่อ แล้วตอนแรกว่าจะพาน้องผู้ชาย (น้องผู้หญิงก็ไปด้วย) ไปส่งที่หอเค้า เพราะว่ามันอยู่คนละหอกันน่ะนะ
แต่น้องสองคนนี้.......... บอกว่าจะเดิน - -"
เฮ้ย หอนั้นอะ ชั้นเดิน(ถ่ายรูปเล่น ๆ ไปด้วยระหว่างทาง)ตั้งชั่วโมงนะ ถ้าตั้งใจเดินเฉย ๆ ยังตั้ง 20-30 นาที หรือมากกว่านั้น
นี่จะล่อเดินไปทั้งกระเป๋าเดินทางใบยักษ์ ๆ เนี่ยนะ???
น้องเค้ายืนยันว่าจะเดิน
ว่าแล้วก็เลย บอกทางไปให้ดี ๆ แล้วก็โบกมือบ๋ายบาย อยากช่วยฮ่ะ... แต่เดินไปไม่เอาล่ะฮ่ะ
พอเล่าให้เพื่อนฟัง มันบอกว่า "ชั้นมั่นใจเลยนะว่าคนที่เธอไปช่วยเค้าอะต้องจำเธอได้ตลอดชีวิตแน่ ๆ"
เฮ้ย... ช่วยคน ไม่ได้ไปฆ่าคน จะจำอะไรทั้งชีวิตยะ เว่อร์
มันเลยบอกว่า ก็มันไง ฮะๆๆ
ตอนเค้ามาครั้งแรก มาคนเดียว ไม่มีอะไรเลย ไม่รู้จักใคร หาห้องพักไม่เจอ
แล้วคนแรกที่เค้าทักก็คือตู่ แล้วตู่ก็พาเค้าไปถึงห้อง
วันถัดมามันมาทักจะใช้ห้องครัว....ก็ดันทักเราอีก
เค้าเล่นยกมาได้เป็นประโยค ๆ เลยว่าเธอพูดว่าอะไร ชั้นพูดว่าอะไร มีอะไรเกิดขึ้น สถานการณ์เป็นยังไง ฯลฯ
โอ้โห.....................................
นี่เค้าจำกันได้ขนาดนี้เลยเหรอ?? ฮะๆๆ ไอ้คนขี้ลืมอย่างเราพอเค้ามาพูดก็สะกิด ๆ ได้บ้าง
แต่จำไม่ได้จริง ๆ นะ ฮะๆๆ
ว่าแล้วก็เริ่มปรับทุกข์กัน ไม่ใช่สิ เค้าเรียกว่าพูดคุยมากกว่า ประมาณว่าเวลามันผ่านไปเร็วจัง นี่เรามาปีนึงแล้วเหรอเนี่ย อีกแป๊บเดียวก็เรียนจบแล้ว เห็นคนใหม่มาเพียบแล้วด้วย ฯลฯ
อ๊า.... อีกแป๊บเดียวก็เรียนจบแล้วสิเนี่ย (ถ้าจบน่ะนะ ฮะๆๆ)
Create Date : 09 สิงหาคม 2549 |
|
4 comments |
Last Update : 9 สิงหาคม 2549 7:18:42 น. |
Counter : 350 Pageviews. |
|
|
|