บ้าจริงๆ แค้นตัวเองเหลือเกิน อุตส่าห์พิมพ์จนเสร็จกำลังจะเตรียมอัพบล็อก แต่ดันไปกดปุ่มผิด ข้อความที่พิมพ็ไว้หายไปหมดเลย ต้องมานั่งพิมพ์ใหม่อีก ok เอาใหม่ก็เอานะ จะพยายามนึกเท่าที่นึกได้ว่าเขียนอะไรไปบ้างเมื่อกี๊ ชีวิตการงานวันนี้ ปกติดี ราบเรียบ แต่ตัวเราเองจะฟุ้งๆ วุ่นๆ อยู่ก็แต่กับเรื่อง คุณชายมายฮันนี่ นั่นแหละ มันต่อยอดมาจากเมื่อวาน คือ รู้ตัวเลยว่าเมื่อวานเป็นอะไรที่ ฟุ้ง(ซ่าน..)จัดๆ เลย เพราะเรารู้ว่าเค้างอนเราที่เมื่อวานเราไม่คุยกับเค้า คือเราหาเรื่องหลบตลอดเลยพักหลังเนี่ย ป่วยบ้าง พาแม่ไปหาหมอ พาหมาไปฉีดยา ฯลฯ เราว่าเค้ารู้ว่าเราไม่อยากคุย แต่เค้าเริ่มชินกับการกระทำของเราเลยบอกไม่โกรธ แต่จริงๆ เรารู้ว่าเค้างอน พอเมื่อเช้าตื่นมาปุ๊ป เราก็มานั่งเจ๋อเร๋ออยู่หน้าคอมพ์ตามเวลาที่เรานัดคุยกันเป็นประจำทุกวัน (ปกติเราเนี่ยผิดเวลามากแต่เค้าก็ไม่เคยว่าเลย นี่ก็เป็นอีกอย่างนึงที่เรารู้ว่าเค้าแคร์เรา) วันนี้เราก็มาสายนิสสสหน่อยยย เลทไป 15 นาที นั่งรอไป ผ่านไป.. ผ่านไป ครึ่ง ชม. ทำไมยังไม่มาอีกฟะ ใจเย็นไว้ ฮึ่มมมม รอต่อไป 1 ชม. ไม่มา ฮึ่มมมมม and Hmmm ปกติถ้าจะไม่มาหรือยังไงก็ตามเค้าจะต้องฝาก off line msg. บอกเราตลอด คราวนี้เริ่มหมดความอดทน ฉันฝากข้อความไปเองก็ได้ ตอนโกรธกะเสียใจเนี่ยเป็นเวลาที่เราจะไม่ห่วงเรื่องภาษาของเราเลย คือจะผิดจะถูกตูไม่สนริ ขอได้ระบายความรู้สึกเป็นพอ ทีนี้ก็เริ่มเลย กำลังโกรธอย่างแรงตอนนั้น ตัดพ้อต่อว่าเป็นภาษาผิดๆถูกๆ ไปตามเรื่อง ประมาณ เธอไม่รักฉันแล้วใช่ไม๊ เธอได้ลูกเธอคืนแล้วฉันคงไม่สำคัญกับเธออีกต่อไปแล้ว ไหนที่บอกว่ารักฉันกว่าอะไรทั้งหมด ทำไมทำกับชั้นแบบนี้  Blahh blaa.. จากนั้นก็ส่งไป เสร็จแล้วปิดเอ็มทันทีด้วยความโกรธ คือ เราคิดมากมาจากเมื่อวานด้วย เราเครียดเรื่องภาษา พอมาวันนี้ ไม่เห็นเค้ามาคุยกับเรา ก็ทำให้นึกไปถึงเรื่องลูก คือ โอ้(บางทีเราเรียกแฟนเราว่าโอ้ มาจาก Geo) เค้ามีลูกแล้ว 3 คน แต่ทั้งหมดอยู่กับภรรยาเก่า แล้วเค้าไม่เคยได้ติดต่อกับลูกมานานมากแล้ว เรื่องนี้ทำให้เค้าเศร้ามาก แต่เมื่อ 2-3 วันก่อนลูกโทรมาหาเค้าเพราะเป็นวันพ่อ ทำให้เค้าได้มีโอกาสติดต่อลูกได้อีกครั้งนึง เราไม่ได้รังเกียจลูกเค้าเลยจริงๆ เพราะเราเองไม่สามารถมีลูกได้อยู่แล้ว แต่ทั้งหมด คือช่วงนี้เราเครียดมากไป มันเลยทำให้ระแวงไปหมด คือกลัวเสียเค้าไปว่างั้นเหอะ สรุปก็ส่ง msg.ตัดพ้อต่อว่าเสร็จ ปิดเอ็มด้วยอาการโกรธ ซักพักรู้สึกโลกเริ่มกลายเป็นสีเทาตุ่นๆ จากโกรธกลายเป็นเศร้าริตู เริ่มสำนึกได้ทันทีในขณะนั้น ว่า ถ้าตาโอริโอ้ ทิ้งตูไปจริงๆ จะทำยังไง รู้นะว่าชีวิตมันก็คงต้องดำเนินต่อไป แต่มันคงเศร้าและทรมานเหลือเกิน เพราะเค้าเริ่มกลายมาเป็นส่วนที่สำคัญในชีวิตเรา มากขึ้นๆ อย่างน้อยเรามีเค้าทุกวันในชีวิตประจำวัน มาเป็นเวลาเกือบปีแล้ว เราต้องคุยกันทุกวันในตอนเช้า และฝากข้อความถึงกันทุกวันก่อนนอน เราคงเสียใจมากถ้าต้องสูญเสียผู้ชายคนนี้ไปจริงๆ ตอนนั้นยิ่งคิดยิ่งเศร้า ยิ่งระแวง and ฟุ้งซ่าน ไม่กล้าแม้แต่จะเปิดเอ็มอีกครั้ง เพราะกล้วว่าถ้าไม่เห็นข้อความของเค้าแล้วจะทำให้เราเศร้ามากขึ้นไปอีก จนมาถึงตอนเย็นทนไม่ไหวริ เปิดเอ็มดูด้วยใจกล้าๆ กลัวๆ งี่มมม มาริ ข้อความของคุณโอริโอ้มายฮันนี่ งี่มม ทีนี้มาสมใจอยากเลย เป็นชุด ทั้งดุทั้งต่อว่า ถามเราว่าคิดงั้นกะเค้าได้ไงกัน คือคุณชายป่วย ไป รพ.มา เพิ่งกลับมา พอเปิด msn.ขี้นมาเพื่อจะฝากข้อความบอกเรา ก็เห็นข้อความเรา pop up ขึ้นมา ทั้งว่าทั้งตัดพ้อ หุหุ ก็ตอนนั้นกาลังโกรธง่ะ จะไปรู้ได้งัยว่าป่วย แหมๆ คราวนี้คุณชายโอ้เลยส่งต่อกลับมายาวววเลย แถมบอกด้วยว่าถ้าพรุ่งนี้ออนสายอีกจะโกรธจริงๆ เห็นมะโดนจนได้เลยตู แหม แต่สรุปตอนนี้ก็ดีใจหน้าบานมากมายริ ที่ในที่สุด มายฮันนี่ของเราก็ยังคงเป็นของเรามิเปลี่ยนเป็นอี่น ฮ่าๆๆๆ หน้าบานเป็นกะด้งสองสามอันรวมกันละตอนนี้ สรุปว่าเรื่องเศร้าๆ ของเราในวันนี้ก็จบได้อย่าง happy ในที่สุด... เฮ้อ!!!  

Create Date : 24 มิถุนายน 2553
Last Update : 24 มิถุนายน 2553 21:06:48 น.		3 comments
Counter : 416 Pageviews.
Share Tweet