วันนี้.. ตั้งใจอยากจะพักผ่อน ตื่นนอนสายๆ เพราะรู้สึกเพลียและรู้สึกสุขภาพตัวเองแย่มากๆๆ แต่เหมือนตัวเองซวยย พออยากพักจริงๆ ก็ทำไม่ได้ ตื่นมาพร้อมกับเสียงหมาเห่ารอบบ้าน แถมพอลุกขึ้นมา ก็รู้ว่าคนงานที่บ้านเพิ่งหนีไปเมื่อคืน โอ้ววว สรุปนี่ตู ต้องทำงานหัวหมุนอีกแล้วงั้นดิ รับใช้คนที่บ้านนี้ ไม่ง่ายเลยยย เน้นๆ ว่ามันไม่ง่าย ทำรกเก่งกันที่สุด แถมหมาอีกสิบกว่าตัว ทำไมชีวิตกุต้องเจอแบบนี้เกือบทั้งชีวิตเลย ไม่แปลกใจหรอกที่เด็กทำงานบ้านไม่มีใครอยู่ทนซักคน(กุก็เข้าใจเมิงอ่ะนะ จิงๆแล้ว..) แต่ภาระหน้าที่ ก็ต้องตกมาที่เราอีกครั้ง เบื่อ.. ถ้าช่วงที่ร่างกายเราแข้งแรงดี เราคงไม่เบื่อขนาดนี้ แต่ทุกวันนี้รู้สึกไม่ดีเลย ถ้าจะต้องให้มานั่งเอาใจทั้งคนทั้งหมารวมสิบกว่าชีวิตเนี่ย บอกตามตรงอยากตายมากกก ^^'''
กลับมาที่เรื่องที่รักเราบ้าง วันนี้ เราไม่ได้คุยกัน เพราะบอกกันไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่ก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดี ว่าจริงๆ แล้วเค้าคิดอะไรกันแน่ เค้าคิดอย่างที่พูดจริงรึเปล่า บอกว่าเข้าใจ แต่จริงๆ มันใช่หรือเปล่า เฮ่อ ไม่รู้ต้องควรทำไงแล้ว เรารู้ว่าเค้ารักเรานะ แต่ส่วนที่ทำให้ห่างเหินกันเนี่ย สาเหตุเริ่มต้นมาจากตัวเราเองนี่ล่ะ ทั้งหมดทั้งมวล ความคิดเฮงซวยในหัวตัวเองนี่ล่ะ จะทำให้เราอาจต้องเสียใจ เออ.. รู้ตัวเองดีอยู่หรอก แต่มันก็ยังห้ามความคิดไม่ได้ เรารู้ว่าเราควรมีความมั่นใจในตัวเองให้มากกว่านี้ ทุกอย่างมันจะดีกว่านี้ แต่ทำไมเราทำไม่ได้ซักที เป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว สับสน เบื่อ เหนื่อย ท้อ หมดแรง +++
กับภาษาอังกฤษ เราก็ว่าเราใส่ใจมันมากแล้วนะ ถึงบางช่วง(เช่นช่วงนี้เลย)อาจจะไม่ได้คร่ำเคร่งเท่าไหร่ แต่เราก็ว่าเรายังมีความสนใจที่จะพยายามกับมันทุกวัน ยังพยายามอ่านโน่นนี่ที่เป็นภาษาอังกฤษอยู่ ไม่เคยทิ้ง แต่ทำไมมันไม่มีความพัฒนาซักทีไม่รู้ ท้อจิงๆ นะ เริ่มเหนื่อยแล้ว ไหนพรุ่งนี้ คงต้องเหนื่อยอีกโข จะมีเวลาเหลือให้มันได้ซักเท่าไหร่ แล้วก็ยังไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะต้องทะเลาะกับคุณฮันนี่ อีกรึเปล่า อื้มม รู้สึกสภาพจิตใจมันยุ่งเหยิงไปหมด ร่างกายก็ย่ำแย่อีก แหว่วววว ฉานนอยากกกตายยยยยย ฮึ่ม!!!