เป็นความตั้งใจที่อยากจะอัพบล็อกบ้าง.. หลังจากที่ห่างหายไปพักใหญ่
     มีเรื่องราวหลายอย่างเกิดขึ้น และชีวิตเรามันก็คงต้องมีอะไรหลายอย่างที่จะต้องเปลี่ยนแปลงไป เราทำใจไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ที่จะพยายามยอมรับความเปลี่ยนแปลง หรือสิ่งที่จะเกิดขี้นต่อจากนี้ไปให้ได้ ไม่ว่ามันจะร้ายหรือดี สุขหรือทุกข์ ก็ต้องยอมรับกับการตัดสินใจของตัวเอง

     การติดสินใจครั้งนี้ คือการที่เราเลิกกันอย่างจริงจังกับน้ำ ผู้ชายที่เราใช้เวลาอยู่ด้วยกันมาถึง 6 ปี แต่เรารู้กันอยู่แล้วว่าเราไม่มีทางไปกันได้ เราถึงเปิดใจรับ อีตาโอ้เข้ามาในชีวิต มันจึงเป็นทางออกที่ง่ายขึ้นของเราทั้งสองคน เรื่องนี้ เราทั้งคู่รู้กันดีอยู่แล้ว ตัวเค้าก็ไม่ต้องฝืนกับเราและครอบครัวเราอีกต่อไป สรุปให้สั้น คือ การเลิกกันกับน้ำ มันอาจทำให้ชีวิตเราเปลี่ยนหลายอย่างก็จริง ซึ่งอนาคตของเราข้างหน้ากับโอ้ อาจเกิดอะไรขึ้นก็ได้ แต่อย่างน้อย เราไม่อยากให้ทั้งเราและตาน้ำ ต้องทนอยู่กันไปอย่างนี้ การอยู่กันมานาน มันมีข้อเสียคือ เราทั้งคู่มีความผูกพันกันเยอะ แต่.. ไม่ใช่รัก ทำให้เราดึงกันมานานขนาดนี้ เรารู้ว่า ถ้าเรายังอยู่กับน้ำ ชีวิตเราอย่างน้อยจะไม่ลำบากไปกว่านี้ น้ำก็ยังเป็นเพื่อนที่คอยช่วยแบ่งเบาภาระให้ทุกอย่าง แต่มันไม่ถูกที่เราจะดึงเค้าไว้ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ายังไงซะเราก็ไม่สามารถอยู่กันไปจนแก่แน่นอน คงดีแล้ว ที่จากกันซะตอนนี้ ก่อนที่เราสองคนจะดึงกันไปนานกว่านี้ เพราะยังไงทุกวันนี้เราสองคนก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

     จบเรื่องของตาน้ำ.. ตอนนี้ก็มาถึงเรื่องเรากับโอ้กันบ้าง ไม่รู้เหมือนกันนะ ว่าทำไมเราสับสนจัง เรารู้สึกกลัวว่าความรักของเค้ามันจะจืดจางลงไป ไม่รู้ทำไมเราคิดอย่างนั้น เรารู้มาตลอดว่าโอ้รักเรามากแค่ไหน แต่ยอมรับว่าเราระแวงและก็กังวลใจ อะไรๆ มันมีโอกาสเกิดขี้นได้ทั้งนั้น ช่วงนี้ เราคุยกันน้อยลง เรางอนบ้าง เค้างอนบ้าง พองอนกันซักพัก ก็เถียงกัน แล้วก็ดีกัน ช่วงนี้ เค้าไม่ว่าง เพราะต้องทำงานหนัก โอ้ต้องเก็บเงินเพื่อมาหาเราที่นี่  เค้าบอกเสมอว่า เค้าต้องพยายามอดทนทำงานหนัก ก็เพราะต้องการมาหาเราได้ไวๆ เค้าต้องการที่จะอยู่กับเราแล้ว ไม่ต้องการรออีกต่อไปแล้ว แต่.. ผิดมากมั๊ยอ่ะ ที่บางครั้งเราก็อดที่จะคิดระแวงไม่ได้ว่า.. เค้าอาจจะมีคุยกับผู้หญิงคนอื่น โอ้บอกเราเสมอว่า เค้าไม่มีทางที่จะทำผิดกับเรา แต่.. เข้าใจบ้างไม๊ ว่าแค่คำพูด มันไม่สามารถเชื่อกันได้ขนาดนั้น

     ไม่รู้สิ.. เราอาจคิดมากไป แต่นั่น เพราะเรารักผู้ชายคนนี้ โอ้เป็นผู้ชายคนที่ 2 ที่เรากล้าใช้คำว่ารัก เป็นผู้ชายในฝัน เหมือนกับที่เราเคยรู้สึกกับ จิมมี่ พอรักมาก ก็พาลคิดมาก ไม่ใช่แค่หึง ความรัก ทำให้กังวลไปในทุกๆ อย่างที่เกี่ยวกับเค้า ทั้งหึง, หวง, ห่วงใย มันมีครบหมด หวงไม่อยากให้เค้าคุยกับใคร ห่วงเค้าเวลาที่เค้าบอกว่าเค้าเหนื่อย หลังจากกลับมาจากทำงาน ห่วงเวลาที่เค้าไม่ค่อยได้นอน ห่วงเวลาที่เค้ามีปัญหา สรุปคือ ถ้าเค้าอยู่ตรงหน้าเราได้ ความรู้สึกเราคงดีกว่านี้ นี่มันอาจเป็นเพราะความไกล ที่ทำให้เราสองคน ต้องเป็นกันอย่างนี้ เพราะการเราไม่สามารถเที่จะเห็นกันได้ล่ะมั๊ง ทำให้เราไม่สามารถเชื่อใจกันได้อย่างสนิทใจ ทั้งๆ ที่อยากจะทำ เฮ่อ แล้วนี่ ต่อจากนี้ เรื่องเรากับโอ้ ก็ยังไม่รู้เลยจะเป็นยังไง เราเองก็ยังมีเรื่องที่เราเป็นกังวลเกี่ยวกับตาโอ้ อีกเยอะแยะไปหมด ไม่รู้ดิ ช่วงนี้เราเครียดจัง แล้วก็สับสนหลายอย่างในตัวเอง เราแค่อยากรู้สึกดีขึ้น แต่ไม่รู้จะทำยังไง...

     ปัญหาอีกอย่างระหว่างเราสองคน ก็ยังคงเป็นปัญหาเดิม คือ เรื่องของการสื่อสาร การที่เราทั้งคู่ไม่สามารถสื่อสารกันได้เท่าที่เราคิดและรู้สึก มันทำให้เราไม่สามารถเข้าใจกันและกันได้ทั้งหมด หรือถ้าบางทีก็แย่กว่านั้น ในบางเรื่องก็ทำให้เราต้องเข้าใจผิดกันไปเลย เราท้อกับเรื่องนี้เหลือเกิน อยากจะโกรธตัวเอง ทำไมมันโง่อย่างนี้ ทั้งๆ ที่เราก็คิดว่าเราพยายามมากแล้ว แต่มันก็ยังทำได้ไม่ดีอย่างใจต้องการอยู่ดี ยิ่งทำให้เรารู้สึกท้อ และเศร้าหนักขึ้นไปอีก... จะทำยังไงดี

Create Date : 17 ตุลาคม 2553
Last Update : 17 ตุลาคม 2553 21:53:45 น.		0 comments
Counter : 340 Pageviews.
Share Tweet