เรื่องลี้ลับใต้ชายคา (1)

เรื่องผีสางเป็นความเชื่อที่อยู่คู่คนไทยมาเป็นเวลานาน
เจ๊ริบบิ้นเองก็เชื่อนะและก็แอบกลัวด้วย ต่อให้แก่ปูนนี้แล้วก็เถอะ
 ก่อนนอนเจ๊บิ้นจะสวดมนต์ไหว้พระทุกวันจบด้วยการแผ่เมตตา
ขออย่าได้มาให้เห็นให้สัมผัสไม่ว่าจะในรูปของรูป กลิ่น เสียง
(มาในรูปแบบของรสชาติคงไม่มีมั๊งมันจะทะแม่งทะแม่งหน่อย ๆ นะ)
 แถมเวลานอนเจ๊บิ้นจะค่อย ๆ บรรจงเอาหมอนทั้งหมอนข้าง
และหมอนหนุน วางเรียงเป็นขอบไว้โดยรอบนัยว่าเอาไว้ใช้กั้น
อาณาเขตไม่ให้ผีเข้ามากล้ำกราย เวลานอนจะเสมือนนอน
ในรังหมอนอบอุ่นใจเหลือหลาย และต่อให้ร้อนแค่ไหน
เจ๊ก็จะต้องห่มผ้าห่ม อย่างน้อย ๆจะต้องปิดเท้าพร้อมกับ
เอาปลายผ้าห่มห่อเท้าไว้ เอาไว้ป้องกันผีจับเท้า เอากับเจ๊สิ

เจ๊บิ้นเติบโตมาในบ้านหลังใหญ่ครึ่งไม้ครึ่งปูนบนเนื้อที่กว่า
 200 ตารางวา และเป็นบ้านสร้างใหม่เอี่ยม คุณตาเจ๊คุมการ
ก่อสร้างเองกับมือและไม่เคยมีใครตายในบ้านมาก่อน กระทั่ง
ปัจจุบันบ้านหลังนี้ได้เปลี่ยนเป็นอพาร์ทเมนต์ให้เช่าแล้วก็ยัง
ไม่มีใครเสียชีวิตซักคนเนื่องจากผู้หลักผู้ใหญ่ในบ้าน ไม่ว่าจะ
คุณตาหรือคุณยาย ต่างก็ไปเสียชีวิตกันที่โรงพยาบาลกันทุกคน
แต่กระนั้นเจ๊ก็ยังกลัวผีในบ้านอยู่ดีนั่นแต่ยังไม่มีใครเคยเจอผีในบ้าน
หลังนั้นเลยซักคนนะ ความกลัวผีของเจ๊นี่ทำให้เจ๊เจอไม้เรียว
ไปหลายรอบกว่าจะนอนคนเดียวได้แถมยังมีนิสัยไม่ชอบตุ๊กตา
ที่มีรูปร่างเป็นคน ไม่ว่าจะเป็นบาบี้หรือเคนไม่มีได้กินเงินพ่อแม่
เจ๊หรอก ต่อให้ใครนำมาให้ เจ๊ก็จะเล่นแป๊บ ๆจากนั้นก็จะอัญเชิญ
ออกไปนอนนอกห้อง แถมเอาใส่ตะกร้ารวม ๆ กับของเล่นอื่น
โดยเอาของเล่นอื่นทับไว้อย่างแน่นหนาอย่าหวังว่าจะได้ถือมีด
ออกมาอาละวาดแบบแอนนาเบลหรือชั๊คกี้

บ้านหลังนี้ตั้งอยู่ในซอยลัดที่สามารถทะลุถนนใหญ่ได้
ทั้งสองด้าน จึงมีรถวิ่งขวักไขว่ไปมาตลอดทั้งคืน ใกล้โรงพยาบาล
ของรัฐที่มีชื่อเสียงโด่งดังมากๆ และใกล้โรงพยาบาลเอกชน
ด้านหน้าบ้านเป็นถนนซอยเล็ก ๆ เดินรถทางเดียวด้านหลัง
เป็นตรอกคนเดิน รถยนต์เข้าไม่ได้ เป็นบ้านไม้เก่า ๆ แบ่งให้คนเช่า
เป็นห้องๆ เรียงเป็นแถว หลังจากแนวบ้านเช่าก็จะเป็นสวนโล่ง ๆ
มีต้นหมากต้นตาลขึ้นสูงประปราย นอกจากนี้ในซอยบ้านยังมีวัด
อีก 1 แห่ง เป็นวัดเล็ก ๆ แต่ก็จัดว่าเป็นสถานที่ชุมนุมของสมาชิก
ในซอยทั้งงานบวช งานศพ สงกรานต์ ลอยกระทง วันพระ
เช้า ๆ ก็มีพระเดินบิณฑบาตกันมากมายบรรยากาศจึงดูครึกครื้น
ไม่ได้เปลี่ยววังเวงแต่ประการใด

บ้านที่เจ๊โตมาหลังนี้ก็ไม่มีเรื่องน่ากลัวอะไรเกิดขึ้นในบ้าน
หรอกนะจะมีก็แต่แม่เจ๊เคยเจอจัง ๆ ครั้งสมัยแม่ยังสาวก่อนเจ๊เกิด
 น้องสาวคุณตาซึ่งก็เป็นคุณอาของแม่ป่วยเป็นมะเร็งนอนอยู่
โรงพยาบาลอาการของคุณอาก็ทรุดหนักลงและได้เสียชีวิตในที่สุด
 ขณะนั้นแม่เจ๊เป็นคนนอนเฝ้าดูใจคุณอาจนถึงนาทีสุดท้ายแม่เล่าว่า
ตอนที่คุณอายังไม่เสียชีวิตเป็นเวลาบ่าย ๆ แดดส่องสว่างไสว
 บรรยากาศในห้องพักในโรงพยาบาลก็ปกติดีนะ แต่พอคุณอาหมด
ลมหายใจ ห้องมันดูวังเวงเงียบเชียบแถมเย็นยะเยือกชอบกล
หลังจากที่จัดการธุระเสร็จ แม่เจ๊ก็กลับบ้านทันที่ที่เดินเข้าบ้าน
ก็พลันขนลุกซู่ ก็คุณอาสิคะ ภาพจริงเสียงจริงนั่งอยู่บนพื้นกระดาน
ขัดมันหน้าตู้กระจก กลางวันแสก ๆ เห็นจะ ๆ เลย จากนั้นร่างคุณอา
ก็ค่อยๆ เลือนหายไป แม่บอกคุณอาท่านนี้รักพี่ชายก็คือคุณตา
ของเจ๊มาก จิตจึงผูกพัน เมื่อเสียชีวิตลงดวงวิญญาณจึงมาปรากฏ
ที่บ้านของพี่ชายก่อน

สำหรับสามีของคุณอา(จริง ๆ ท่านมีศักดิ์เป็นคุณยายของเจ๊)
 ซึ่งได้เสียชีวิตลงไปด้วยโรคมะเร็งก่อนหน้านี้ได้สร้างชื่อเสียง
โด่งดังในงานฌาปนกิจศพ ชนิดดังระดับจังหวัดกันเลยเนื่องจาก
คุณตาท่านนี้เป็นคนมีอารมณ์ขัน ขณะนอนป่วยอยู่โรงพยาบาล
ได้เรียกลูกหลานให้เอาเทปมาอัดเสียงขอบคุณแขกที่มาร่วม
ในงานศพของท่านเมื่อท่านเสียชีวิตลง ก็มีการจัดงานกันตามพิธี
จนกระทั่งวันงานฌาปนกิจศพขณะที่แขกขึ้นไปวางดอกไม้จันทน์
 ลูกหลานจึงได้นำเทปบันทึกเสียงคุณตาท่านดังกล่าวมาเปิด
ออกลำโพงเสียงดังลั่นงานด้วยสำเนียงท้องถิ่นว่า
“กระผม นาย.................. ขอกราบขอบพระคุณทุกคนที่มาร่วม
งานศพของกระผมในวันนี้...............” เงียบกริบกันไปทั้งงาน
เรื่องนี้เป็นเรื่องโจษขานกันไปหลายวัน

ว่ากันตามตรงนอกจากแม่เจ๊บิ้นแล้ว ก็ยังไม่มีใครอื่นที่เคย
เห็นผีในบ้านหลังนั้นเลย จะมีก็แต่บ้านใกล้เรือนเคียงหรือเห็นใกล้ ๆ
 บ้าน อย่างลูกพี่ลูกน้องเจ๊คนนึง ชื่อพี่ ก. ที่อยู่ในบ้านหลังนั้นด้วยกัน
นั่นแหละเคยเล่าให้ฟังว่า คืนหนึ่งพี่ ก. นอนอยู่ดี ๆ ได้ยินเสียง
แหลมเล็ก ๆ เหมือนเป่านกหวีดดังมาจากนอก ด้วยความสงสัย
แกจึงลุกขึ้นเกาะหน้าต่างดู แกมองฝ่าความมืดออกไปยังสวน
ที่อยู่ไกลออกไปแกบอกแกก็ไม่ได้เห็นอะไรชัด ๆ นะ แต่ทันที
ที่เสียงแหลมดังกล่าวดังขึ้นแกจะเห็นเงามัว ๆ พุ่งสูงขึ้นเป็นลำ
จนกระทั่งสูงกว่ายอดต้นตาล พอเสียงหวีดหยุดลงเงานั้นก็หดกลับ
หายไปกับยอดต้นตาลแล้วก็ดังขึ้นใหม่ เงาก็จะพุ่งขึ้นลงสลับกันไป
ตามจังหวะเสียงหวีดร้องนั้น พี่ ก. ยืนดูอยู่ซักพักแกก็ค่อยๆ
กลับมานอนคลุมโปงที่เตียง

สำหรับพี่ ก. นี้ยังมีเหตุการณ์เกิดกับแกอีกเรื่องครั้งหนึ่งแกเคย
สงสัยว่าคนที่เค้าผูกคอตายจะรู้สึกอย่างไร แกจึงไปเอาเชือกฟาง
เส้นนึง(ก็ไอ้เชือกสีสด ๆ ที่เอามารัดของกันนั่นแหละ) ไม่ได้ใหญ่โต
มากมาย นางนำเชือกฟางมาคล้องกับขอบคานผนังห้องแล้วโยง
นำมาคล้องคอโดยผูกไว้พอหลวม ๆ กะว่าเอาแค่รู้จะได้ดึงออกทัน
 แต่ปรากฏว่า ทันทีที่แกเอาเชือกฟางมาโยงคอขณะนั้นแกนอน
เอนตัวอยู่บนเตียง เชือกฟางนั้นกลับตึงขึ้นเรื่อย ๆ รัดคอแกแน่นขึ้น
 คราวนี้แกกำลังจะขาดใจแล้วจริง ๆ พยายามแกะเชือกออก กลับรู้สึก
เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นดึงที่ปลายเชือกอีกด้านขณะที่แกกำลัง
สิ้นสติ จู่ ๆ ยันตร์ของหลวงพ่อที่มีชื่อเสียงท่านหนึ่งซึ่งเป็น
พระอาจารย์ที่แกเคารพมาก (เจ๊เคยกล่าวถึงท่านไว้ใน
“อันว่าด้วยบวชีพราหมณ์ถือศีล 8 แบบแนว แนว (1) และ (2)”)
 หลวงพ่อท่านได้ผูกดวงพี่คนนี้แล้วลงอักขระบนแผ่นทองแดง
ขนาดประมาณกรอบรูปตั้งหน้างานศพนั่นแหละ มอบให้พี่ ก.
ไว้บูชาพี่ ก. จึงเอายันตร์ใส่กรอบแขวนไว้เหนือหัวนอน
ขณะที่แกกำลังต่อสู้กับเชือกฟางเส้นบางๆ ที่กำลังรัดคอแน่นขึ้น
ทุกที จู่ ๆกรอบยันตร์ดังกล่าวก็ตกลงมาใส่เชือกฟางจนเชือกขาดออก
แกจึงหายใจออกรอดตายไป หลังจากนั้น แกไม่เล่นอะไรอุตริ ๆ
แบบนี้อีกเลย ปัจจุบันพี่ ก. ยังมีชีวิตอยู่ แต่ได้แยกบ้านออกไป
นานแล้ว

เป็นไงคะพอหอมปากหอมคอเนอะ ทั้งหมดนี้ คือ เรื่อง
ที่เกิดขึ้นจริงจากประสบการณ์ของบุคคลที่เชื่อถือได้
จะว่าใช่ผีจริง ๆ มั๊ยก็ยังพิสูจน์ไม่ได้และก็ยังไม่ต้องการพิสูจน์อะไร
อีกด้วย ครั้งต่อไปเจ๊บิ้นจะนำเรื่องลี้ลับใต้ชายคามาเล่าสู่กันฟังใหม่
นะคะบาย

Create Date : 12 กุมภาพันธ์ 2561		0 comments
Last Update : 12 กุมภาพันธ์ 2561 11:17:00 น.
Counter : 518 Pageviews.
Share Tweet