ตะวันบนพื้นน้ำ ตอนที่ 8 ขึ้นรถ
ป้ายหน้าประตู ทำให้อุ่นใจ

ม.4/C

ความเคยชินของการเปลี่ยนที่เรียนบ่อยทำให้หญิงสาวไม่วิตกเท่าที่ควร

สวัสดีค่ะ กรกช  มัชฌิมา

ชื่อเล่น สาม ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ

การแนะนำตัวมันอยู่ในสายเลือดไปเสียแล้ว

"กรกช ไปนั่งกับวิภาดาจ๊ะ" คุณครูร่างท่วมพาหญิงสาวเข้าที่นั่ง

เพื่อนข้างเคียงคนแรกดูไม่มีอารมณ์จะปฏิสัมพันธ์นัก

คุณเพื่อนใหม่นอนราบกับโต๊ะผมยาวดำสนิทของเธอกระจายอยู่บนสมุดสองเล่มซ้อนกัน


เธอกำลังหลับอย่างมีความสุข

"วิภาดา" คุณครูเริ่มกระตุ้นเรียก แววระอาฉาบทั่วดวงตา

"มาค่ะ" คำตอบเรียกความขบขันจากเพื่อนทั้งห้อง

หญิงร่างท้วมมองจ้องคาดโทษก่อนผละไปประจำหน้าห้อง

โต๊ะเก้าอี้ไม้แม้แต่กระดานก็ยังเป็นไม้ บอกให้รู้ถึงอายุของโรงเรียนได้อย่างดี

ร่องรอยการขูดขีดเขียนบรรยายความรักของคนรุ่นแล้วรุ่นเล่า รวมทั้งคำหยาบว่ากราดถึง

ศัตรูหลากหลายชนิด เป็นอนุสรณ์สืบทอดต่อๆกันมา

"ครืดๆๆ" เสียงไม่บรรทัดเหล็กขูดลบอนุสรณ์เหล่านั้น งานแรกของนักเรียนทุกคน

"สวัสดีจ๊ะ" หญิงสาวส่งเสียงทักคนนั่งใกล้


การย้ายที่เรียนบ่อยทำให้เรียนรู้ถึงการผูกมิตรไว้ก่อนเป็นเรื่องดี

แววตาภายใต้แว่นกรอบหนาเหลือบขึ้นมาสบเพียงแวบเดียวก่อนจะก้มลงไปขูดโต๊ะต่อ

"อย่าไปสนใจยายเน่าเลย" หญิงสาวสามสี่คนเริ่มเข้ามารุมล้อม

"ชื่อสามใช่ม่ะ" สาวผมยาวหน้าตาสะสวยชวนคุย

"จ๊ะ" พยักหน้ารับ

"เราโบว์ นี่เรน และก็ ดิว" ทุกคนยิ้มรับเป็นมิตร

"เที่ยงนี้กินข้าวด้วยกันนะ" คำชวนจากเพื่อนน่าคบคนแรก

ครึ่งวันเช้า มือต้องเมื่อยกับการจดจุดประสงค์หลายข้อ รวมๆกันแล้วมือแทบหงิก

คนข้างเคียงลุกเดินหนีไปตั้งแต่เสียงกริ๊งแรก หญิงสาวเลยต้องไปกับสามสาวสวยโดยปริยาย

"อุ้ย " เท้าของโบว์หยุดชะงัก เราจะสโลโมชั้นทีละช็อต

เริ่มจากแววตาเริ่มเป็นประกาย แก้มแดงขึ้นและริมฝีปากฉีกกว้าง

"พี่นากิม" วิ่งเข้าหาราวธนูพุ่งหาเป้า

"สาม ดูไว้แฟนยัยโบว์เขา อย่าเข้าไปยุ่งเชียวนะ มันหวง"

เหอะๆๆ เสียงหัวเราะในใจของหญิงสาว

เอาไปเลย ปีศาจพันธุ์นั้น

แทบแดงบนเนกไทด์บอกให้รู้ถึงระดับชั้นสุดท้ายของชั้นเรียน

โห นายปีศาจอยู่มอหก แก่กว่าเราสองปีเองไม่น่าเชื่อเท่าไร

คนถูกนินทาราวนกรู้  จูงมือเพื่อนสาวพาเดินเข้าหา

"คนนี้แหละจ๊ะ" ริมฝีปากกระซิบคลอเคลียริมหู

ความในถูกถ่ายทอด

หญิงสาวไม่แน่ใจ......คิดไปเองหรือไม่ประกายตาของเพื่อนใหม่


ฉาบแววโลดขึ้นก่อนกลับเป็นปกติ

"ค่ะ" รับคำ พร้อมหอมแก้มอวดประชาชี

"สาม กฎของกลุ่ม"สิ้นคำสิ่งที่ต้องทำ

1 เริ่มจากเข้าแถวรอซื้อข้าวห้ากล่อง

2 หอบน้ำอีกห้าขวด ขึ้นไปยังด่านฟ้าชั้นบนสุด เพื่อส่งข้าวให้กับคู่รัก

3 จากนั้นต้องไปนั่งกินข้าวที่โรงยิมพร้อมเพื่อนอีกสองคน

กฎของกลุ่มทำไมมันเหนื่อยแบบนี้

"ฉันจะทำให้มันไม่กล้ามายุ่งกับคุณเลยค่ะ ที่รัก" ดวงหน้างามแต่ใจไม่งามด้วยสักนิด

"ขอบคุณครับ" ปากบางเปิดรอรับจุมพิตอันเร่าร้อน

.............................................

คาบบ่ายยังคงต้องนั่งมือหงิกกับจุดประสงค์เช่นเคย

"เธอ" หญิงสาวสะกิดบ่าคนข้างเคียง

คนถูกสะกิดเหลือบมองแววตาถาม มีอะไร

"พาเราไปเข้าห้องน้ำหน่อยได้ไหม"

"ไปสิ" คำตอบรับของคนนั่งใกล้เรียกรอยยิ้มบนใบหน้า

เดินตามคนนำทางอย่างเงียบเชียบ คำพูดคำจาไม่มีเล็ดลอด

"ถึงแล้ว"

"ขอบใจ" หลังจากเสร็จสิ้นการปลดปล่อยหญิงสาวสองคนเดินกลับห้องไร้สิ้นคำพูดเช่นเคย

"เธอ" ตัดสินใจเรียกคนข้างหน้า

"เราบัว ไม่ใช่เธอ" คนด้านหน้าหันกลับมาบอก

"จ๊า บัว เราสาม"

"เรารู้แล้ว"

หญิงสาวรู้สึกอุ่นใจขึ้นแม้คำพูดคำจาจะน้อยกลับน่าไว้ใจกว่าพวกสามสาวนั้นตั้งเยอะ

……………………………………………………………..

กริ๊งๆๆๆๆ

ออดคาบสุดท้ายดังก้อง นักเรียนในห้องไม่รอช้ารีบวิ่งไปยังประตูทางออก หาอิสรภาพ

ราวกับเป็นนักโทษรอรับการปลดปล่อยมาหลายสิบปี

คนนั่งใกล้หายไปอีกแล้ว รวมทั้งสามสาวก็หายไปด้วยเช่นกัน


เหลืองเพียงร่างบางเดินเอื้อยไปยังป้ายรถเมย์

ต้องขึ้นสายไหนหญิงสาวยังไม่รู้เลย

เอี๊ยด เสียงยางบดถนนดังสะท้อน

"สาม กลับหอ" จะใครถ้าไม่ใช่......นายปีศาจ ชิ

"ไม่เป็นไร" สองเท้าก้าวเข้าใกล้เก้าอี้ริมทาง เตรียมตัวลงนั่ง

"ก็ได้"

ปึง เสียงปิดประตูรถ เขย่าขวัญการกระทำไม่แคร์สายตาภายนอก

"ส่งมือมา" งงสิ จะมาไม้ไหน เหลือบตามองเชิงถาม

"คิดถึง จับมือแล้วจะไป" ชั่งใจพักหนึ่งก่อนยื่นให้จะได้จบๆไป


“#@7$&*@7$&*$&*” ภาษาโบราณเก่าแกเปล่งออกจากริมฝีปากของปีศาจหนุ่ม

มือข้างไร้อิสรภาพปรากฎลำแสงแดงสว่างจ้าภายใต้กำมือของชายหนุ่ม


เส้นสายคล้องเกี่ยวนิ้วชี้
ก่อนปรากฎวัตถุแข็งดำสนิทรัดรอบข้อนิ้วเรียวขาว

"นายทำอะไร" มองหน้าอีกฝ่ายอย่างตื่นตะลึง



"ถ้าเจ้าไม่ขึ้นรถก่อนมืด เจ้าจะได้เห็น......นรก" น้ำเสียงบ่งบอกอารมณ์ชายหนุ่มไม่ปกตินัก



หยุดเพียงครู่ก่อนกดดันซ้ำอีกครา



“อย่าขัดคำสั่งข้า”  



มือหนาสะบัดเพียววูบเดี๋ยวกลับปรากฏใบไม้สีเขียวอ่อนบนอุ้งมือปีศาจร้าย



พลางทำให้เหยื่อสาวนึกถึงเหตุการณ์คืนนั้นที่ยังจำได้ติดตา

เหยื่อสาวก้าวขึ้นนั่งบนเบาะอย่างว่าง่ายรอยหยดน้ำเคลือบดวงตา

หันหน้าเมินออกนอกกระจกไม่สนสิ่งมีชีวิตข้างเคียง

สิ่งมีชีวิตที่โดนพาดพิงยังคงขับรถไปอย่างเงียบเฉียบ

ไร้การตอแยจวบจบกระทั่งถึงที่หมาย

8





Create Date : 01 สิงหาคม 2557
Last Update : 1 สิงหาคม 2557 21:34:48 น.
Counter : 389 Pageviews.

0 comments
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

สมาชิกหมายเลข 1579565
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]



สิงหาคม 2557

 
 
 
 
 
8
9
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
 
 
All Blog