ตะวันบนพื้นน้ำ ตอนที่ 4 ใบไม้ "ผมชักเบื่อคุณแล้วนะ" น้ำเสียงหมดความอดทน "งั้นนายก็เข้าหอไปสิ" ตอบกลับเสียงสะบัดทีเดียว แขนบางถูกกระชาก "กลับ" หญิงสาวกลับสะบัดทิ้งอย่างไม่ไยดี วิ่งมาได้พักใหญ่ร่างกายเริ่มล้า เหนื่อยหอบ "น้องสาว มาหาใครจ๊ะ" วัยรุ่นสามสี่คนเข้ามารุมล้อม ภยันตรายเริ่มเข้าใกล้ ใครกันเล่าจะช่วยได้ คุณพ่อ คุณแม่ พี่หนึ่ง พี่สอง ........................................................................................................... ชายหนุ่มชะงักอยู่กับที่ เสียงน้องสาวอันเคยคุ้นแล่นตรงเข้าในสมอง "เร็วพี่หนึ่งมันออกมาแล้ว" "อืม "(เสียงสามไม่ผิดแน่เกิดอะไรขึ้น) "พี่หนึ่งเร็วมันจะหนีไปแล้ว"ชายหนุ่มวิ่งตามปีศาจไปอย่างกระชั้นชิด .......................... "อย่านะ" ความที่ไม่มีพลังเวทย์ทำให้หญิงสาวเริ่มหัดเรียนมวยไทยบ้างนิดหน่อยแต่ไม่ค่อยประติดประต่อนักสาเหคุคือย้ายโรงเรียนบ่อยนั้นแหละ ฉะนั้น การออกหมัดของหญิงสาวกลับเพิ่มความกระหายให้กับสัตว์ป่าทั้งสี่แทน "พี่จะถนุถนอมอย่างดีเลย มามะ" ร่างบางถูกผลักล้มลง เศษสวะขึ้นค่อมอย่างย่ามใจ ฟิ้ว ใบไม้บางเฉียบปักเข้าเป้าอย่างแม่นยำ เหยื่อล้มลงไร้สิ้นทางหายใจ ร่างเนื้อย่อยสลายเป็นผุยผง เหตุการณ์ตรงหน้าทำให้คนบนพื้นตกตะลึง ถึงแม้อยู่ในตระกูลนักเวทย์แต่ก็ไม่ได้รับอนุญาติ ให้จัดการการกับปีศาจมากนัก รู้จักเพียงผิวเผินกับพวกที่มาคลุกคลีเล่นด้วยเมื่อครั้งยังเยาว์วัย ปีศาจเหล่านั้นล้วน น่ารัก น่าถนอม ไม่มีวี่แววของกลิ่นไอการเข่นฆ่า สำหรับตอนนี้สิ่งที่เห็นต่อหน้าเรียกได้ว่าเป็นการฆ่า !!! ครั้งแรกเลยก็ว่าได้
คนตายต่อหน้าต่อตา สดๆ ร้อนๆ ลมหายใจ ร่างกาย ความมีชีวิตหายวับต่อหน้าต่อตา หนาวสั่นทั้งที่อากาศไม่เย็นจัด ขนกายตั้งชัน สยองทั่งสรรพางกายกลัว หวาด ระแวง กับอมนุษย์ตนนี้เหลือเกิน การสูญเสียมีอยู่ทุกวันบนโลกมนุษย์ เพียงแต่ว่าครั้งนี้ผู้ล่า ล่าอย่างไร้เหตุผลเท่านั้น คนคนนี้ไม่สมควรตายแค่ลงโทษให้หลาบจำคงเพียงพอ พวกเขามีคนคอยห่วงอยู่เบื้องหลัง ฆ่าไม่ใช่คำตัดสินที่ถูกเสมอไป วัยรุ่นอีกสามคนไม่รอช้ารีบโกยแนบอย่างไม่คิดชีวิต แต่ทว่าช้ากว่าคมมัจจุราช คนทั้งสี่ถูกจัดการอย่างเงียบเฉียบไม่เหลือแม้แต่เศษซาก อาวุธเป็นเพียงใบไม้อันบอบบางแค่สี่ใบ!!! ความอำมหิตของชายหนุ่มแผ่กระจายโอบคุมทั่วบริเวณ รอยยิ้มเหยียดสมใจ ผ่อนคลาย มีความสุขกับการกระทำอันทารุณต่อเหยื่ออย่างไร้ความปราณี มือหนายื่นออกรอฉุด หากร่างบางกลับกระเถิบหนี ร้ายกาจ อำมหิต โหดเหี้ยม สำนึกในใจของคนบนพื้นปูน "กลับ" ยิ้มรอรับ ยิ้มได้ทั้งที่เพิ่งฆ่าคนไปสดๆร้อนๆ ไม่ใช่คนแล้ว ใช่สินะเขาเป็นปีศาจ ปีศาจท่องไว้สาม "ไม่กลับ" สะบัดหน้าหนี "อืม ดี จะได้มีเหยื่อมาให้ข้าเล่นอีก" แววตาวาววับเรืองแสงยิ่งขึ้น สำหรับเขา คำว่าฆ่าคงเป็นทางออกที่ง่ายที่สุดกระมัง ร่างบางได้แต่ปลงอยู่เงียบๆ ร่างบางลุกขึ้นจากพื้นปูน เร่งฝีเท้าก้าวยาวขึ้น ใจต้องการไปให้พ้นจาก คน ไม่สิ อมนุษย์ตนนี้ "หนีให้พ้นนะสาม" เสียงกลั้วหัวเราะดังไล่ตามหลัง ตามมาด้วย "ถ้าไม่พ้น ......ตาย" ได้ผล ขาทั้งสองหยุดชะงัก ร่างบางสั่นสะท้าน "ล้อเล่นน๊า" บ่าขวาถูกโอบแน่น แสงไฟข้างทางสาดสะท้อนใบหน้า แววตาคนในอ้อมแขนว้าวุ่น ลนลาน "สาม กลัวข้าเหรอ" (แหมะ) หมดลงแล้วความอดกลั้น หยาดหนึ่งหยดลงบนอกคนกอด ตอบคำถามได้อย่างดี ประกอบกับการสั่นสะท้านของร่างกาย ยิ่งเพิ่มความแน่ชัดยิ่งขึ้น "ได้โปรด ปล่อยฉัน" การอ้อนวอนของคนในอ้อมแขน "สาม ข้าไม่ทำร้ายเจ้า อย่ากลัวเลย" ไม่ปล่อยทั้งยังเพิ่มแรงรัดยิ่งขึ้น ใบหน้างามจมอยู่ในอกของชายหนุ่มจนมิด "ได้โปรด" รู้สึกว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้สึกในความโรแมนติกแม้แต่น้อย สองร่างเดินเคียงคู่ตามถนนลาดยาว เอ๊ะไม่ใช่สิหนึ่งร่างเดิน หนึ่งร่างถูกลากไปตามถนนลาดยาวต่างหาก 4 จะมาอัพตอนต่อไปให้ทุกวันน๊า ^^ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ๊า
|
สมาชิกหมายเลข 1579565
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Group Blog All Blog
Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
